Viesselman's The Pull trekt je naar binnen

Een wereldtip van mijn medeblogger en 8Weekly-recensent Joost Festen: de plaat The Pull van de Amerikaanse singer/songwriter Kreg Viesselman. Een man die blijkbaar nog bijna niemand in muziekland was opgevallen, getuige zijn zeer schamele aantal speelbeurten op Last FM (1100 draaibeurten tegenover bijvoorbeeld een soortgelijke singer/songwriter als Ray Lamontagne bijna 2.2 miljoen keer gedraaid!).

Soulvol met experiment

The Pull is een plaat uit 2006 en ligt qua soul wel in de buurt van mannen als Ray Lamontagne of Martin Sexton. Echter, de stem van Kreg Viesselman gaat nog dieper, is nog ruwer dan die andere mannen. Van die muziek die je recht in je hartstreek raakt en je niet meer loslaat. De twaalf ingetogen liedjes krijgen bijna allemaal een soort gospel-achtige achtergrondzang mee die de songs nog meer versterken. En Kreg houdt van het experiment, want hij doet in The Man Without A Care iets wat ik nog niet vaker gehoord heb: hij combineert zijn stem en gitaar met het kora-spel van de Afrikaan Boubacar Diébaté. Origineel en gewaagd, maar het werkt prima.

Overigens is deze in Oslo woonachtige Amerikaan ook de schepper van zijn eigen artwork en daar heb ik al veel positieve opmerkingen over gekregen. De getergde gitarist die op de voorkant van The Pull is afgebeeld is dus zijn eigen schilderij.

Geniet van enkele van Kreg's nummers op zijn eigen MySpace-pagina.

Andy Palacio is heengegaan

Andy Palacio, de man uit Belize met zijn heerlijke laidback muziek, is vorige week op 47-jarige leeftijd aan een hartaanval bezweken. Onlangs werd zijn plaat Watiná nog geroemd op Chenque Around The Globe in de categorie: Nog meer moois uit 2007.

Zijn dood is een groot verlies voor allen die de wereldmuziek een warm hart toedragen en vooral een aderlating voor de leden van zijn bedreigde Garifuna-stam. Want voor het behoudt van deze uit nog zo'n 600.000 zielen bestaande bevolkingsgroep die leeft in de omgeving van Honduras, Guatemala, Nicaragua en Belize maakte Andy Palacio zich sterk met zijn punta muziek. De punta is de traditionele Garifuna muziek, een combinatie van Afrikaans/Caribische ritmes gecombineerd met elektrische gitaren.

Meer info over de Garifuna-muziek

Ode aan de banjo (2)

Dé man die de banjo binnen het singer/songwriter-genre nieuw leven heeft ingeblazen is natuurlijk de Amerikaan Sufjan Stevens. Deze alleskunner heeft het muzieklandschap de afgelopen jaren verrijkt met een hele reeks wonderbaarlijke platen, waarvan ik persoonlijk Seven Swans de mooiste vind. De reden: die betoverende, bezwerende banjo die in bijna alle nummers opduikt en je meesleept naar onbeschrijfelijke plekken. En hoewel de teksten op Sufjan's vierde plaat religieus getint zijn wordt het nergens prekerig.
Daarnaast is de muziek van de pas 32-jarige Sufjan (spreek uit: Soof-Yon), door zijn ouders vernoemt naar een Armeense krijger, zeer divers. Hij is een autodidacte multi-instrumentalist en bespeelt op zijn derde plaat Greetings From Michigan: The Great Lake State zelf álle 20 gebruikte instrumenten.

Seven Swans opent met All The Trees Of The Field Will Clap Their Hands , een magisch liedje met een magische titel dat je via een louter repeterend banjo-geluid en engelenzang meeneemt naar dat bedoelde veld. Ja, dan realiseer je je hoe beeldend muziek kan zijn. Gelukkig geldt dat voor bijna alle nummers op deze plaat. Het slotakkoord van Seven Swans, The Transfiguration, is ook zo'n klassieker binnen het folkgenre. Ook dit nummer begint met een zichzelf herhalend banjo-stuk en wordt steeds gelaagder door de toevoeging van een hele reeks instrumenten. Hemels en een goed voorbeeld van een song gedragen door de banjo.

Ode aan de banjo (1)

De banjo is één van mijn favoriete instrumenten qua geluid en qua warmte. Dit snaarinstrument is traditioneel veel te horen in bluegrass muziek, maar je komt het steeds vaker tegen in het door mij zo geliefde singer/songwriter-genre.

De oorsprong van de banjo ligt in West-Afrika en een soortgelijk instrument is ooit door de slaven richting de Verenigde Staten gebracht. Onderzoekers hebben hele studies gemaakt van de link tussen de banjo en de vele onversterkte Afrikaanse luit-varianten. Zo wordt de ngoni, een Malinese luit die Bassekou Kouayté bespeelt op zijn plaat Segu Blue, ook wel geassocieerd met de hedendaagse banjo. Dit geldt echter ook voor de akonting, de busunde, de kasinta en de ngopata, om maar een paar Afrikaanse varianten te noemen.

Ook de hedendaagse banjo is er in vele varianten. In ieder geval lijkt het mij leuk in een reeks artikelen een aantal singer/songwriters te eren aan de hand van banjo liedjes. Mocht je ook een prachtige banjo-tune kennen laat het dan even weten via een reactie.

De fantastische Amerikaanse singer/songwriter Dayna Kurtz bijt de spits af met het nummer Banks Of The Edisto, een gevoelig lied geschreven voor een overleden vriend. Ik zag haar dit nummer in 2006 live spelen tijdens een intiem concert voor zo’n 150 man en je kon een speld horen vallen. Haar donkere stem, haar charisma en de banjo. Een magnifieke combinatie!

Live performance van Dayna Kurtz - Banks Of The Edisto (met banjo)



MySpace Dayna Kurtz

Recensie Dayna Kurtz - Another Black Feather door Chenque

Erotische teksten in de muziek (2)

Tim Buckley, de vader van de beroemde singer/songwriter Jeff Buckley, is een typisch geval van een ondergewaardeerde artiest. Want in de jaren zeventig heeft pappa Buckley enkele zeer originele platen gemaakt, die vandaag de dag nog steeds staan als een huis. Helaas is Tim Buckley in 1975 al heengegaan, maar zijn redelijk gevulde catalogus met o.a. 9 studio albums, blijft een inspiratie voor velen. Niet voor niks stond er in de befaamde Rock Encyclopedia van Lillian Roxon uit 1969 al vermeld: "Tim Buckley writes easily the most beautiful music in the new music, beautifully produced and arranged, always managing to be wildly passionate and pure at the same time".

Laat jezelf overtuigen en luister bijvoorbeeld eens naar zijn plaat Greetings from L.A. uit 1972, die een uiterst opzwepende mix van soul, funk en rock bevat. Tim Buckley’s stem slaat over, is hitsig, protserig en vol lust. In mijn favoriete song Get On Top laat hij dan ook weinig aan de verbeelding over zijn plannen met een niet nader genoemde dame:

Like a slow burn slow burn,
Ya move that mama over to me
Get on top of me woman
Get on top
Let me see what you learned tonight
Then I talk in tongues mama
Oh when I love you
Yes I talk in tongues

Get on top of me woman
Get on top,
Get on top of me woman
I just wanna see what you learned

Well like a bitch dog in heat we had those bed springs a
Squeakin' all day long
And didn't you hear those walls a talkin'

Alhoewel Tim Buckley dus niet meer leeft is er wel een MySpace pagina waar je het e.e.a. van hem kunt beluisteren:

MySpace Tim Buckley

Meer Erotische Teksten op mijn blog

Inspirator Van Zandt

Soms word je weer eens met je neus op de feiten van de rijke singer/songwriter-geschiedenis gedrukt. Wanneer je eigenlijk moet erkennen weinig te weten van een man die vele andere beroemde artiesten blijkt te hebben geïnspireerd. Townes Van Zandt was zo'n man.

Man, that's nothin'

De in 1997 overleden Townes Van Zandt werd in 1994 in Texas geboren en groeide in de jaren zestig uit tot een grote folkvertolker. Zijn manische depressiviteit en zijn alcoholverslaving maakten Townes Van Zandt tot een dolende ziel, die zich nergens echt thuis voelde.
Hij leefde dan ook een kluizenaarsbestaan, af en toe optredend in kleine clubs. In de jaren negentig deed hij voor het eerst enkele televisieoptredens, maar bij het grote publiek is hij nooit bekend geworden.

Je hoeft geen kenner te zijn om zijn ruige achtergrond en de eenzaamheid te horen in zijn songs. Zo viel het mij direct op in de tekst van het nu door Robert Plant en Alison Krauss schitterend uitgevoerde nummer Nothin', een nummer van Townes Van Zandt uit 1970. De desolaatheid, de leegte, het "niets", de verslaving, het zit er allemaal in en het stemt niet vrolijk, maar het is wel intens:

Hey mama, when you leave
Don't leave a thing behind
I don't want nothin'
I can't use nothin'

Take care into the hall
And if you see my friends
Tell them I'm fine
Not using nothin'

Almost burned out my eyes
Threw my ears down to the floor
I didn't see nothin'
I didn't hear nothin'

I stood there like a block of stone
Knowin' all I had to know
And nothin' more
Man, that's nothin'

Dat Townes Van Zandt een gerespecteerde collega was van vele artiesten blijkt wel uit het feit dat velen zijn nummers vandaag de dag nog afstoffen en weer opnieuw uitbrengen. Steve Earle, toch ook geen onbekende beweerde ooit over Van Zandt: "Townes Van Zandt is the best songwriter in the whole world and I'll stand on Bob Dylan's coffee table in my cowboy boots and say that". Waarop Van Zandt, toen nog in leven, reageerde met de gevatte opmerking: "I've met Bob Dylan and his bodyguards, and I don't think Steve (Earle) could get anywhere near his coffee table".

Zijn bekendste nummer Pancho & Lefty is uitgevoerd door o.a. Bob Dylan, Willie Nelson en Emmylou Harris. Hier een video van Townes Van Zandt zelf die het nummer ten gehore brengt:



Website TVZ, in beheer bij de familie van Townes, die zich actief inzet om zijn werk onder de aandacht te blijven houden. Zo verschijnt er deze week een re-release van de plaat Rear View Mirror, live opgenomen in 1979 in Oklahoma. Op de site is ook exclusief de DVD te koop van een compleet live optreden in de Amsterdamse Melkweg uit 1991.

The Cat Empire: Two Shoes

Mijn conclusie na het intensief beluisteren van Two Shoes, de verrassende cd van het Australische collectief The Cat Empire: als The Cat Empire in huis is, dansen de muizen op tafel. Want wat een vrolijk gevoel hou ik over aan deze plaat, die van voor tot eind swingt en gewoon de perfecte soundtrack voor een feestje vormt.

The Cat Empire is al sinds het begin van deze eeuw actief, maar ik had er eerlijk gezegd nog nooit van gehoord. De band speelt een heerlijke mix van ska, funk, reggae en dat allemaal met een retestrakke ritmesectie. Het zijn vooral de blazers die je uit je luie stoel blazen. Two Shoes doet je afvragen hoe het moet zijn deze band live te zien spelen, want dát wat op de plaat staat is al indrukwekkend genoeg. Lijkt me wel wat voor het aankomende Dunya festival of het North Sea Jazz voor mijn part.

Klik hier voor de complete recensie op 8Weekly (van Chenque)

Video van Sly (één van de beste nummers)



MySpace The Cat Empire





http://www.8weekly.nl/index.php?art=5959

Zweedse surpises (5), de finale

Mijn laatste Zweedse surprise is tegelijkertijd mijn meest geliefde. Hoe ik deze man uit het uiterste noorden van Zweden heb ontdekt weet ik niet meer, maar zijn plaat Here’s My Song, You Can Have It I Don’t Want It Anymore, Yours Forever (2004) heeft me al enige jaren stevig in de houtgreep. Want Nicolai Dunger, een man zo blank als de sneeuw uit zijn eigen Lapland, heeft een enorme soul en schrijft gewoonweg schitterende liedjes. Of het nu rythm’n blues (Hunger), hartverscheurende ballads (White Wild Horses) of een stevige popsong (My Time Is Now) betreft, bij Mr. Dunger ben je aan het juiste adres. Zijn stem is heel speciaal, een beetje sloom en lijzig en toch vitaal. Denk ter verbeelding aan de kracht die een Van Morrison dertig jaar terug uitstraalde ten tijde van Astral Weeks.

De laatste jaren is Nicolai Dunger vooral actief in het opnemen van muziek in zijn eigen moerstaal. Gelukkig komt op 23 januari komt zijn nieuwe Engelstalige album Nicollide And The Carmic Retribution uit. Op zijn MySpace pagina kun je alvast enkele nummers beluisteren, het nummer Been Cheating is meteen veelbelovend.

Video Hunger van Nicolai Dunger



MySpace Nicolai Dunger

Zweedse surpises (4)

In de zomer van 2003 luisterde ik vaak naar het indie-kanaal van Spraydio, een Zweeds internetstation. Daar draaide men naast internationale artiesten natuurlijk ook veel lokaal talent. Bij het beluisteren viel mijn oor herhaaldelijk op de heerlijke hypnotiserende liedjes van een fluisterende troubadour. Daar moest ik meer van weten! Hoe kon ik aan zijn werk komen, wie was deze man? In mijn zoektocht kwam ik terecht bij een klein Zweeds label in Göteborg, waarmee ik contact mee zocht om te kijken of ik aan het debuutalbum kon komen. Lastig, lastig. Uiteindelijk heb ik die ene plaat, Veneer van José Gonzalez via een Zweedse online cd-winkel op de kop kunnen tikken door de hele bestelprocedure in het Zweeds uit te voeren in de hoop dat het wel goed zou komen.

En wat was ik gelukkig met deze o zo intense en heftige plaat! Onvoorstelbaar ook dat deze man volledig solo opereerde, terwijl je toch echt dacht meerdere gitaristen te horen. Lang leve de finger-picking van deze bijzonder gitarist.

De rest is geschiedenis. De internationale doorbraak van José Gonzalez, die ook mijn speciale interesse had vanwege zijn Argentijnse roots, kwam in 2005 met Heartbeats. Het nummer diende als muzikale begeleiding van de commercial voor de Sony Brava. Opvallend genoeg is dit nummer helemaal geen eigen compositie, maar een cover van de Zweedse elektro-act The Knife. Van Veneer zijn inmiddels 700.000 exemplaren verkocht wereldwijd en de opvolger In Our Nature doet het ook goed.
Hiermee is José Gonzalez dus allang geen Zweedse surpise meer, maar óóit was hij dat wel voor mij persoonlijk. En Veneer zal daarmee altijd een speciale plek in mijn cd-collectie houden.

MySpace José González



Foto: Anton Coene

Zweedse surpises (3)

Jaren geleden zag ik in het oude Vlaardingse pakhuis Villa Musica de Zweedse surfband Caesar's Palace optreden. Een echt “bloed, zweet en tranen”-bandje, met de juiste dosis energie en humor. De groep, wereldberoemd in eigen land met enkele gouden platen en lokale Grammy's, had in die tijd het tweede album Cherry Kicks uitgebracht en was bezig met een promotie tournee samen met het Nederlandse surfpoppunkbandje Travoltas.

Caesar's Palace, internationaal opererend onder de naam Caesars, is een pop/rockband in optima forma met een sterke neiging naar een "vintage/retro"-sound. Zanger en componist César Vidal heeft "the looks" en gitarist Joakim Ahlund speelt van die lekker hoekige riffs. Maar vooral het prominente gebruik van het in de jaren zestig populaire Farfisa-orgel geeft de band extra swing.

De afgelopen jaren scoorde de band onverwacht een internationale hit met het ultieme blije-eikel-liedje: Jerk It Out. Een hherlijk nummer afkomstig van de plaat 39 Minutes Of Bliss (In An Otherless Meaningless World) uit 2003. Het nummer werd o.a. gebruikt voor een iPod-commercial en voor diverse games. Zie hier de video:



Myspace Caesars

Zweedse surpises (2)

De man in het eeuwige houthakkershemd, singer/songwriter Thomas Denver Jonsson, is één van mijn favoriete Zweden. Hij wist met zijn plaat Barely Touching It (2006) precies de juiste snaar te raken. Het is een knisperend warm album, een echt roots album met een beetje americana, Neil Young-achtige rocksongs, ballads en zelfs lekker huppelende popliedjes. Altijd sfeervol en ruikend naar houtvuur en verse houtspaanders uit de Zweedse naaldbossen.
Mijn favorieten van dit album zijn Silver Boy (met Ned Oldham), rocker Strange Luck en het met Nina Kinert gezongen duet Dance Floor Borders.

Op 25 februari a.s. komt zijn nieuwe plaat The Lake Acts Like An Ocean uit in de Benelux hopelijk gevolgd door een tournee door de Lage Landen.

Recensie Barely Touching It door Chenque

Myspace Thomas Denver Jonsson

Zweedse suprises (1)

Eurosonic 2008 besteedt dit jaar extra aandacht aan Zweden als muziekland. Chenque heeft zijn oog ook al jarenlang op Zweden (en de andere Scandinavische landen) gericht, simpelweg omdat er uit die contreien hele sfeervolle muziek komt. Daarnaast is Zweden ook een echt rockland, kijk maar naar acts als The Hellacopters of The Hives.

Op Chenque Around The Globe dit keer, verspreid over meerdere blogberichten, speciale aandacht voor enkele Zweedse acts die niet op Eurosonic staan maar die absoluut de moeite waard zijn.

Mando Diao

Als je het dan toch hebt over retestrakke rockacts uit Sverige dan is Mando Diao wel één van mijn absolute favorieten. Vorig jaar openden ze nog The Music In My Head met een bombastische show waarbij de energie tegen de muren van het Haagse Paard opspatte.
Deze band uit Borlange heeft nu vier albums op zijn naam staan waarvan ik Ode To Ochrasy (2006) de beste plaat vind. Een album vol pure rock, snelle nummers, een ode aan onze hoofdstad Amsterdam en een prachtige afsluitende ode aan “Ochrasy”, het dromenland van de zanger: And I'm dreaming 'bout times, times that are gone. Times when I lived alone in my own land called Ochrasy. That place was everything to me, The world I made it up you see.

Overigens is Mando Diao ook verantwoordelijk voor een van de lekkerste rocksongs die ik ken, Down In The Past van hun plaat Hurricane Bar. Zie hier de video:



Verslag Music In My Head door o.a. Chenque

MySpace Mando Diao

Website Mando Diao (met daarop de mogelijkheid alle songs te beluisteren)

Márcio Faraco's sprankelende bossa

Nog een fijne ontdekking uit de bakken van de tweedehands platenzaak: de plaat Ciranda uit 2000 van de Braziliaanse zanger/gitarist Márcio Faraco. En hoewel iedere Braziliaan flirt met een gitaar en wel wat bossas weet te fluisteren op een feestje, is het werk van Faraco internationaal erkent als topwerk. Zoals mijn vrouw al opmerkte bij het beluisteren van Ciranda: "dít is de bossa nova die mij bevalt, afwisselend en sprankelend".

Faraco's bossas, allemaal eigen composities, zijn inderdaad prachtig uitgevoerd. Er is die bekende relaxte gitaarstijl waarin tóch heel veel gebeurd, de "canta faldo"-zang (waarbij de zanger de song spreekt i.p.v. zingt) en de liedjes worden ook nog eens gelardeerd met veel extra instrumentatie. Ciranda kwam veelzeggend uit op het Universal Music Jazz France label.
De arrangementen op Ciranda zijn verzorgd door Wagner Tiso, een beroemdheid die ook veel arrangementen voor Caetano Veloso en Milton Nascimento doet.

Openingslied Ciranda is meteen een voltreffer, vooral ook omdat Chico Buarque de zang verzorgt. Andere hoogtepunten zijn Meu Juramento, Vida Ou Game en A Dor Na Escala Richter (met schitterend cello spel van David Chew).

Website Márcio Faraco
MySpace Márcio Faraco

Video Um Sinal (om een indruk te krijgen van mans gitaarspel)

Radio Chango muziekportal

Bij mijn research naar Wagner Pá stuitte ik op een bijzondere pagina, die van de portal Radio Chango. Het is een Spaans initiatief van enkele liefhebbers van de "mestizo" muziek "dat is uitgegroeid tot een wereldwijd netwerk van artiesten en liefhebbers (op het moment van schrijven zijn er bijna 34.000 geregistreerde gebruikers). De site is in vijf talen beschikbaar, wat het verspreiden van de boodschap natuurlijk wel een stuk toegankelijker maakt.

Radio Chango "wants to transmit fiesta through music and to be at the same time a catalyst for rebellion (but not for violence) and the struggle for a better world". Klinkt heel verantwoord. In ieder geval is het wel een slimme manier om kennis te maken met de vele artiesten uit het wereldwijde genre "mestizo", waarvan velen ook een eigen forum hebben op de site (bijv. Amadou & Miriam, Ojos de Brujo of Manu Chao). Op Radio Chango kun je vanzelfsprekend ook radio luisteren en de site is een podium voor kunst en "social konscience".

Website Radio Chango (Engels)

Wagner Pá - Brazuca Matraca

Het geinige van rondsneupen in de platenbakken met tweedehands muziekwaren is natuurlijk dat je af en toe iets "lekkers" tegenkomt dat je aandacht trekt, iets waar je nog nooit van gehoord hebt maar dat je gewoon meeneemt voor die 6 euro.

Zo stuitte ik vorige maand op de plaat El Imparable Transeúnte (2004) van de Braziliaanse zanger/gitarist, Wagner Pá. De man woont al vanaf zijn twintigste in Barcelona en zingt dan ook in het Portugees en in het Spaans. Zijn band, de Brazuca Matraca, begeleidt hem voortreffelijk op deze funky, "feelgood"-plaat, met als hoogtepunten de songs Plexo Solar en het opzwepende en vrolijke No Mata (zie video).

Rastaman Wagner Pá is trouwens ook goed ingeburgerd in de Catalaanse mestizo-scene want hij speelt mee op albums van Dani El Mono Loco (voorman van Macaco) en Amparanoia.

Video No Mata van Wagner Pá



MySpace Wagner Pá

Kaki King = Female Guitar Goddess

OK, laten we 2008 maar meteen aftrappen met een lekker vooroordeel: vrouwen kunnen niet gitaar spelen. Gelul natuurlijk, want het was toch echt een vrouw die deze week mijn bek deed openvallen met haar opzwepende gitaarspel. Het gaat om de 28-jarige Amerikaanse Kaki King, een meid die zichzelf een bijzondere stijl van gitaarspelen heeft aangeleerd waarbij ze de gitaar tevens als drum gebruikt. Nader onderzoek leert dat zij in 2006 al is uitgeroepen door de Rolling Stone Magazine als "Guitar God", de eerste vrouwelijke gitariste die deze titel meekrijgt.
Bijzonder is ook dat de Nederlandse gitarist Jan Kuiper haar heeft weten te strikken voor een reeks concerten in Nederland samen met zijn Groove Masters band. Kijk eens naar haar video (nummer Playing With Pink Noise)



Website Kaki King (waar je haar songs kunt beluisteren, want ze is ook singer/songwriter)