Knisperpop uit Oslo: Jim Stärk

Dat Noren pure popliedjes kunnen schrijven weten we al langer sinds o.a. Thomas Dybdahl (solo en met zijn The National Bank) en Ane Brun de Lage Landen onveilig maken.

Een band die internationaal nog niet veel aandacht heeft gekregen is het trio van Jim Stärk uit de Noorse hoofdstad. Genoemd naar het door James Dean vertolkte karakter Jim Stärk uit de film Rebel Without A Cause, timmeren deze mannen in eigen land al flink aan de weg. In 2004 breken ze door met de prettige EP Morning Songs, waarvan ook de lokale hit Morning Song afkomstig is. Na die EP verschijnen er op het label Sweet Recordings de afgelopen jaren nog drie platen van Einar Stokke Fadnes (vocals, gitaar, piano), Inge Sørbrøden (bass) en Tom Rudi Torjussen (drums).

Jim Stärk blinkt uit in verfijnde popliedjes. De combinatie van lichte blanke soul met strakke melodielijnen maakt de band onversmadelijk.

Luister zelf maar zou ik zeggen:


MySpace Jim Stärk

Pinkpop 2008, teveel vergane glorie

"En wat vond je van Pinkpop dit jaar?" wordt er steevast in mijn vriendenkring gevraagd nadat het jaarlijkse Zuid-Limburgse festival weer is afgelopen. Vooropgesteld: ik ga er al jaren niet meer naar toe, maar volg het festival wel op televisie. Waren dat in het verleden hele tweede Pinksterdagen rondhangend op de bank, tegenwoordig is dat af en toe iets meepikken en de lange uitzending opnemen om achteraf te bekijken.

Wat mij in ieder geval steeds vaker opvalt is dat je in de rockscène blijkbaar niet meer meedoet zonder je lijf vol te tatoëren. En dacht ik even dat Josh Homme eindelijk iemand zou zijn zonder tattoos blijkt ook hij van die lelijke dingen op zijn knokkels te hebben staan. Ik vraag me dat dan echt af hoe dat gaat... zo van, "ik zit in een band, iedereen heeft tattoos, weet je ik laat er ook maar een paar zetten anders hoor ik er niet meer bij". Jezus, volwassen mannen! Jammer, ik houd altijd wel van wat tegendraadsheid, in het leven én in de muziek. Nu zegt het hebben van tatoeages natuurlijk niets over de kwaliteit van de muziek. Ik moet zeggen dat ik vooral Queens of the Stone Age retestrak vond klinken, de rest van stevige participanten konden mij weinig boeien. Grappig dat zo'n band als Kaiser Chiefs ineens wel érg melodieus overkomt na brei aan decibellen van Cavalera Conspiracy en Metallica.

Zoals Giel Beelen terecht opmerkte kwam de dance liefhebber er bekaaid van af dit jaar en misschien was dat nu juist wel de reden dat ik het meest gecharmeerd raakte door de optredens van Miss Moloko, Roisin Murphy en de mannen van Groove Armada. Voor de rest blijft een onbestemd gevoel hangen. Pinkpop is best aardig als je allerlei grote acts tegelijkertijd in een weekend wilt zien, maar het verrassingseffect is wel erg ver te zoeken. Om het programma vol te krijgen worden dus maar allerhande "op-leven-na-dood-acts" uit de kast gehaald waar niemand op zit te wachten: Rage Against The Machine, Counting Crows, Alanis Morissette, The Verve, etc. Het ontbrak er nog maar weinig aan of Lenny Kravitz en Faithless kwamen ook nog een keer hun uitgebluste show opvoeren. Nee, blijkbaar is Pinkpop niet meer aan mij besteed en erger ik me steeds meer aan deze optocht van vergane glorie.

Tom Baxter, Jeff's opvolger?

Voor de goed oplettende muziekliefhebber kan deze post nauwelijks als een verrassing komen, maar omdat ik pas sinds kort de volle kracht van de Engelsman Tom Baxter ben gaan waarderen wil ik toch nog even aandacht schenken aan dit fenomeen. Het gebeurt jou vast ook wel eens dat iemand je wijst op een artiest en dat je zelf zo druk bent met allemaal andere muziekdingen, dat je denkt "komt nog wel eens als ik wat meer aandacht aan dit plaatje kan besteden".

Dit overkwam mij deze week dus met Mr. Baxter, want zijn tweede plaatd Skybound staat hier al langere tijd te wachten op een eerste, serieuzere draaibeurt. Pas nú kom ik er achter dat deze artiest wel eens de eerste waardige opvolger van Jeff Buckley zou kunnen zijn. Althans, ik beluister een vergelijkbare onderhuidse spanning in zijn liedjes en zijn zeggingskracht en melodramatiek zijn simpelweg overweldigend. En het mooie is: hij doet niet eens zijn best de opvolger te willen zijn, deze man is gewoon zichzelf. Luister maar eens geconcentreerd naar Half A Man en je begrijpt hopelijk wat ik bedoel.

Bovendien zijn Tom Baxter's composities heel fraai opgebouwd, met prachtig gitaarspel en rijke orkestratie. In één van de hoogtepunten Icarus Wings zit een verrassend flamenco-achtig stuk. Mijn devies: laat je meeslepen door deze plaat, het is de moeite meer dan waard.

MySpace Tom Baxter

Ze French rule: Kokomo Webradio

Goede radiostations zijn er in Nederland nauwelijks te vinden, ik erger me echt groen en geel aan het zogenaamd "verrassende" 3FM en andere troepzenders. OK, Radio 6 is goed te pruimen, dát dan weer wel.
Gelukkig kan je op het internet van alles beluisteren en één van de betere webradio-kanalen die ik de laatste tijd heb ontdekt is notabene Frans: Kokomo Webradio. Het is een non-profit radio station met veel indie folk, pop & soul. Om je een voorbeeld te geven: in de beste platen van Kokomo over 2007/2006 staan Marissa Nadler, Great Lake Swimmers (hun Your Rocky Spine is uitgeroepen tot het beste nummer van 2007, goede keus!), Ed Laurie, Bonnie "Prince" Billy, etc. Veel folk dus, maar ook Los Campesinos!, Cold War Kids of The Shins komen voorbij. Vive la France! Vive Kokomo!

Website Kokomo

Spring-in-'t-veld-liedje van Herman Düne

Als je interesse voor muziek bovenmatig is en je veel tijd doorbrengt op het wereldwijdeweb dan is de kans groot dat je op dingen stuit waar je anders nooit mee in aanraking was gekomen. Zo kwam ik volgens mij via een LastFM-vriend op het bijzondere gezelschap Herman Düne die zichzelf met het spring-in-'t-veld-liedje I Wish That I Could See You Soon zó opvallend in je gehoor wurmen, dat het deuntje daar vervolgens dagenlang blijft doorechoën. En waar ik eerst dacht dat deze Herman, met zijn onaantrekkelijke naam, een éénmansact was bleek bij enig research al snel dat het hier een bandje betreft uit Frankrijk dat sinds 1999 bestaat en reeds vijf platen op haar naam heeft staan.
Ze hebben zich nooit echt in de kijker gespeeld, maar het nummer I Wish That I Could See You Soon werd vorig jaar door de Rolling Stone hoog aangeslagen en kreeg de 89e notering in de lijst met 100 beste songs van 2007. Het is inderdaad een verslavend popliedje met een fijn koortje, een hypnotizerend trompetje en een vrolijke clip:



MySpace Herman Düne

Bon Iver: rauwe klanken uit de bossen

Het werkte al eerder bij Arthur Adam, jezelf opsluiten in een houten huisje, diep verstopt in de naaldbossen en iets wonderschoons creëren. Hetzelfde deed de Amerikaan Justin Vernon, hij raakte geinspireerd door de wouden van Wisconsin en nam er het debuutalbum For Emma, Forever Ago op onder de artiestennaam Bon Iver. Volgens de website Metacritic de best bekritiseerde plaat tot nu toe in 2008. Ikzelf ben nog niet helemaal overtuigd na het beluisteren van de nummers op zijn MySpace-pagina en na het zien van zijn live performance bij Jools vorige week. Wat ik wél zag was bezieling en gedrevenheid, het klonk alleen allemaal een beetje over de top en erg rauw. De tijd zal het leren, in ieder geval kun je de man deze week nog aan het werk zien in het Haagse Paard (22 mei), in Roepaen te Ottersum (23 mei) en Paradiso (24 mei). Van dat laatste concert zal dan wel weer iets te zien zijn op Fabchannel mogen we hopen.

MySpace Bon Iver

Bon Iver speelt Flume bij Jools:

Free Life: Dan Wilson @ his best

Op American Recordings, het label van producer Rick Rubin, zijn al veel goede en bijzondere platen verschenen. Denk aan het werk van The Black Crowes en System Of A Down, maar ook de laatste wapenfeiten van wijlen Johnny Cash. Het lijkt wel of Rubin een neus heeft voor authenticiteit en bovenal kwaliteit. Want de plaat Free Life van singer/songwriter Dan Wilson, die zojuist is verschenen op zijn label, raakt dichtbij iets wat de pophemel moet zijn. Dertien kristalheldere popliedjes, geschreven door de Amerikaan Dan Wilson die hiermee zijn eerste soloplaat aan ons blootstelt. Je kent Dan misschien nog als voorman van de redelijk succesvolle band Semisonic en in een nog verder verleden van Trip Shakespeare. En dat de man liedjes kan schrijven weten The Dixie Chicks ook al langer, want het nummer Not Ready To Make Nice wat hij voor hun schreef leverde hun in 2007 een Grammy op voor "Song Of The Year".

Anyway, Free Life van Dan Wilson barst uit elkaar van de prachtsongs en dat moet ik gewoon even gedeeld worden met de wereld. Dan's stem is helder en soms ietwat lijzig, zijn songs zijn puur en gevarieerd. Nergens vliegt Free Life uit de bocht, het blijft uiterst beheerst met een strakke begeleidingsband, waarbij veelvuldig gebruik van strijkorkesten de songs op een nog hoger plan tillen. Soms schuurt Dan tegen het ruige aan (de gitaarsolo op Cry bijvoorbeeld) om dan vervolgens weer terug te keren naar de basis. Razend knap, om een album te maken dat ongeforceerd over komt, terwijl de liedjes toch in een strak keurslijf zitten. Wat overblijft is Dan's hamvraag: "What your gonna spend your free life on?"

Website Dan Wilson (waarop je alle songs kunt beluisteren)

Video van en door Dan Wilson over het opnameproces van zijn album Free Life

Enjoy Tom Hanson: Everything Takes Forever

Er zijn van die artiesten die al jaren meegaan, die wonderschone muziek maken en waar nog nooit iemand van gehoord heeft. Gelukkig is er het internet, vandaag de dag hét perfecte middel om muziek ter beschikking te stellen. Via MySpace-pagina's of via eigen artiestensites. En er zijn natuurlijk offline bladen als Heaven Magazine of online winkels als CDBaby om je te wijzen op die onbekende wereld.

Zo werd ik onlangs geattendeerd op Tom Hanson, een Amerikaanse singer/songwriter die zijn laatste album Everything Takes Forever gratis ter beschikking stelt op zijn website. De albumtitel suggereert haastige muziek, maar het tegendeel is het geval. Het is een hele dromerige plaat, sfeervol en behoorlijk donker. De stem van Tom brengt een warme gloed de huiskamer binnen en zijn gitaarspel is helder en verfijnd. Gewoon een schitterend album met hoogtepunten als You Are Why, Fade Me en The Back Door. Mijn advies: downloaden, op je gemak beluisteren en vervolgens aanschaffen via CDBaby. Overigens stelt men op CDBaby over Tom Hanson: "recommended if you like Nick Drake, Elliott Smith and Iron & Wine.

Tom Hanson via CDBaby

MySpace Tom Hanson

Feestmuziek voor gevorderden: Los Auténticos Decadentes

De Argentijnse band Los Auténticos Decadentes zal nooit groot worden in Europa, daarvoor is deze groep feestbeesten veel te Argentijns en te authentiek. Want om de muziek en de teksten van deze losgeslagen bende te begrijpen moet je je kunnen verplaatsen in dit vernederde volk. Daarnaast moet je de taal spreken om de teksten vol humor te kunnen doorgronden. Humor en ongegeneerd feesten, dát zijn de ijzersterke troeven van deze enige, echte "authentieke decadenten".

Toch is deze band voor iedere liefhebber van vrolijke dansmuziek een aanrader. De dertien mannen van het collectief, die al vanaf 1986 bij elkaar zijn en tot op heden 11 platen uitbrachten, maken namelijk een niet te versmaden mix van ska, rock en cumbia. Hiermee hebben ze in Argentinië (en ook Mexico) een grote aanhang verworven. Wie zich in het nachtleven van Buenos Aires begeeft hoort gegarandeerd één van hun grote hits voorbij komen, zoals Corazón, Loco (Tu Forma de Ser), Entrega El Marrón, La Guitarra of Vení Raquel.

Een goede en representatieve kennismaking met Los Auténticos Decadentes vormt de cd Club Atletico Decadente uit 2006. Met nummers als Somos, Algo Hay Que Comer en Me Tiro A La Basura gaat het dak er vast en zeker van af, kijk maar mee:



Club Atletico Decadente is helaas lastig verkrijgbaar. Amazon.com verkoopt bijvoorbeeld wel 20 Exitos originales, een soort greatest hits, voor nog geen 13$ en bij de resellers van Amazon heb je deze plaat als voor nog geen 9$. Sta jezelf dit kadootje toe, het is een goed begin van de zomer. Deze staat ook op de greatest hits collectie:



MySpace Los Auténticos Decadentes

Binnenach 2008, singer/songwriter paradijs

Zet maar alvast in de agenda: op 29 april a.s. kun je tijdens de Haagse Binnenach weer genieten van een onvervalste portie goede muziek. Voor de zesde keer belooft de Binnenach een (h)eerlijk, relaxed avondje uit te worden. Onder het dak van het hofstedelijke Theater aan het Spui kun je genieten van een ruime keus aan internationale singer/songwriters en bands die een (semi)akoestische set geven.

Dit jaar onder meer The Posies (akoestisch), Dirtmusic, Hayward Williams, Fixkes (B), country-noir koning Johnny Dowd, het Haagse John Dear Mowing Club (ex-Smutfish), Andre Manuel & De Ketterse Fanfare en Grote Prijs-winnares Leine. Voor maar 17,50 euro ben je er ook bij.

Lees hier het Chenque verslag van de editie van 2007 om alvast in de stemming te komen. De foto van het schitterende live concert van Thomas Dybdahl is van vorig jaar.

Website Binnenach 2008

Foto Thomas Dybdahl, Binnenach 2007 door Hugo van der Flier

Grenzeloos: Bill Frisell & The Intercontinentals

Bij het beluisteren van de plaat Civilians van Joe Henry (waarover meer in een ander item) viel mij direct het bijzondere gitaarspel op. Een beetje van dat lome, ingetogene getokkel, iets dat Marc Ribot en T-Bone Burnett ook laten horen op Raising Sand van Robert Plant & Alison Krauss. Waar kende ik dit geluid van? Het bleek van een goede bekende: de heer Bill Frisell, een 56-jarige Amerikaanse jazz/folk/country/noise-gitarist. Ooit in opleiding geweest bij Jim Hall, jarenlang sessiemuzikant voor het ECM-label en de laatste 20 jaar vooral actief in het uitdiepen van de (Amerikaanse) folk- en countrywereld.

Bill Frisell maakte in 2003 één van zijn mooiste platen samen met The Intercontinentals. Een groep muzikanten uit alle hoeken van de wereld: Sidiki Camara uit Mali (kalabas, djembé en congas), de Braziliaan Vinicius Cantuaria (o.a. elektrische en akoestische gitaar), de Griek Christos Govetas (o.a. ud en bouzouki) en oude getrouwen Greg Leisz (slide gitaar, pedal steel gitaar) en Jenny Scheinman op viool. Een grotendeels instrumentale plaat, vol sfeervolle muziek en al jaren een geheide topper als achtergrond bij een goed etentje met vrienden. Het opvallende aan deze plaat is dat je zo duidelijk kunt horen hoe intercontinentaal de hedendaagse muziek is. Zo is de Amerikaanse blues is heel goed hoorbaar op de door de Malinese gitarist Boubacar Traoré geschreven compositie Baba Drame. Overigens schreef Bill Frisell de openingstrack Boubacar als eerbetoon aan zijn Afrikaanse vriend.

MySpace Bill Frisell (hier is o.a. Baba Drame te horen)

Nieuwe album Ane Brun nu exclusief op MySpace

Toeval bestaat niet wordt gezegd, maar net op het moment dat ik een item wil wijden aan de Noorse muze Ane Brun en dus wat onderzoek doe naar haar activiteiten, lees ik op haar website dat vandaag de exclusieve premiere te horen is van haar nieuw album Changing Of The Seasons op haar eigen MySpace-account. Changing Of The Seasons is haar vierde plaat en het eerste studio-album dat verschijnt na het meesterwerk A Temporary Dive uit 2004.

Zo op het eerste gehoor klinken de nummers vertrouwt, dat wil zeggen heerlijk dromerig als een mooie Scandinavische zomeravond. Ane lardeert de gitaarliedjes met haar aparte, krakerige stem. Toch schrok ik wel even bij het horen van The Treehouse Song, de tweede single van het nieuwe album, omdat ik daar toch echt het idee had naar een Dolly Parton nummer te luisteren..........

Binnenkort volgt een tournee van Ane Brun door Europa, waarbij ze ook de Benelux aandoet. Haar vorige concerten waren in het verleden altijd meer dan de moeite waard, dus gaat dat live zien.

15 april 2008 - Botanique/Witloofbar - Brussel
16 april 2008 - Mezz - Breda
17 april 2008 - Paradiso - Amsterdam
18 april 2008 - Lantaarn/Venster - Rotterdam

En dan maar meteen even de video van mijn favoriete liedje van A Temporay Dive, Song No. 6, een duet met Ron Sexsmith:

Fataal liefdesverhaal van The Decemberists

In de categorie fatale liefdesverhalen een wonderlijk mooi popliedje, We Both Go Down Together van The Decemberists. Deze uitstekende Amerikaanse band rond de intellectuele zanger Colin Meloy staat bekend om het gebruik van "storytelling" in hun liedjes. We Both Go Down Together wordt gedragen door akoestische gitaren en violen en klinkt ronduit bombastisch. Het nummer is afkomstig van het album Picaresque uit 2005, duurt maar drie minuten en toch gebeurt er veel in dit korte, bizarre verhaal met een schitterende tekst:

Here on these cliffs of Dover
So high you can't see over
And while your head is spinning
Hold tight, it's just beginning

You come from parents wanton
A childhood rough and rotten
I come from wealth and beauty
Untouched by work or duty

And oh, my love, my love
And oh, my love, my love
We both go down together

I found you, a tattooed tramp
A dirty daugher from the labour cans
I laid you down on the grass of a clearing
You wept but your soul was willing

And oh, my love, my love
And oh, my love, my love
We both go down together

And my parents will never consent to this love
But I hold your hand

Meet me on my vast veranda
My sweet, untouched Miranda
And while the seagulls are crying
We fall but our souls are flying

And oh, my love, my love
And oh, my love, my love
And oh, my love, oh my love
And oh, my love, my love
We both go down together

Ja, je zal jezelf maar op deze wijze van de "cliffs of Dover" storten terwijl je ziel samen met de zeemeeuwen rond blijft vliegen. Een prachtige tekst voor een fatale liefde.

Meer over The Decemberists op hun MySpace pagina waar het nummer ook te beluisteren valt.

Helaas heb ik geen goede video van We Both Go Down Together kunnen vinden. Representatief voor The Decemberists qua muziek en sfeer is bijvoorbeeld wel de video van het nummer Los Angeles I'm Yours (2003):

Inspirator Van Zandt

Soms word je weer eens met je neus op de feiten van de rijke singer/songwriter-geschiedenis gedrukt. Wanneer je eigenlijk moet erkennen weinig te weten van een man die vele andere beroemde artiesten blijkt te hebben geïnspireerd. Townes Van Zandt was zo'n man.

Man, that's nothin'

De in 1997 overleden Townes Van Zandt werd in 1994 in Texas geboren en groeide in de jaren zestig uit tot een grote folkvertolker. Zijn manische depressiviteit en zijn alcoholverslaving maakten Townes Van Zandt tot een dolende ziel, die zich nergens echt thuis voelde.
Hij leefde dan ook een kluizenaarsbestaan, af en toe optredend in kleine clubs. In de jaren negentig deed hij voor het eerst enkele televisieoptredens, maar bij het grote publiek is hij nooit bekend geworden.

Je hoeft geen kenner te zijn om zijn ruige achtergrond en de eenzaamheid te horen in zijn songs. Zo viel het mij direct op in de tekst van het nu door Robert Plant en Alison Krauss schitterend uitgevoerde nummer Nothin', een nummer van Townes Van Zandt uit 1970. De desolaatheid, de leegte, het "niets", de verslaving, het zit er allemaal in en het stemt niet vrolijk, maar het is wel intens:

Hey mama, when you leave
Don't leave a thing behind
I don't want nothin'
I can't use nothin'

Take care into the hall
And if you see my friends
Tell them I'm fine
Not using nothin'

Almost burned out my eyes
Threw my ears down to the floor
I didn't see nothin'
I didn't hear nothin'

I stood there like a block of stone
Knowin' all I had to know
And nothin' more
Man, that's nothin'

Dat Townes Van Zandt een gerespecteerde collega was van vele artiesten blijkt wel uit het feit dat velen zijn nummers vandaag de dag nog afstoffen en weer opnieuw uitbrengen. Steve Earle, toch ook geen onbekende beweerde ooit over Van Zandt: "Townes Van Zandt is the best songwriter in the whole world and I'll stand on Bob Dylan's coffee table in my cowboy boots and say that". Waarop Van Zandt, toen nog in leven, reageerde met de gevatte opmerking: "I've met Bob Dylan and his bodyguards, and I don't think Steve (Earle) could get anywhere near his coffee table".

Zijn bekendste nummer Pancho & Lefty is uitgevoerd door o.a. Bob Dylan, Willie Nelson en Emmylou Harris. Hier een video van Townes Van Zandt zelf die het nummer ten gehore brengt:



Website TVZ, in beheer bij de familie van Townes, die zich actief inzet om zijn werk onder de aandacht te blijven houden. Zo verschijnt er deze week een re-release van de plaat Rear View Mirror, live opgenomen in 1979 in Oklahoma. Op de site is ook exclusief de DVD te koop van een compleet live optreden in de Amsterdamse Melkweg uit 1991.

Kaki King = Female Guitar Goddess

OK, laten we 2008 maar meteen aftrappen met een lekker vooroordeel: vrouwen kunnen niet gitaar spelen. Gelul natuurlijk, want het was toch echt een vrouw die deze week mijn bek deed openvallen met haar opzwepende gitaarspel. Het gaat om de 28-jarige Amerikaanse Kaki King, een meid die zichzelf een bijzondere stijl van gitaarspelen heeft aangeleerd waarbij ze de gitaar tevens als drum gebruikt. Nader onderzoek leert dat zij in 2006 al is uitgeroepen door de Rolling Stone Magazine als "Guitar God", de eerste vrouwelijke gitariste die deze titel meekrijgt.
Bijzonder is ook dat de Nederlandse gitarist Jan Kuiper haar heeft weten te strikken voor een reeks concerten in Nederland samen met zijn Groove Masters band. Kijk eens naar haar video (nummer Playing With Pink Noise)



Website Kaki King (waar je haar songs kunt beluisteren, want ze is ook singer/songwriter)

Verrassing - Martin Simpson

Het is iedere keer weer een bijzonder moment als je verrast wordt door een musicus of band waar je nog nooit van gehoord hebt. In de televisieshow van Jools Holland op BBC 2 van 14 december was een kort solo-optreden te zien van een eenvoudig ogende man met zijn gitaar. Deze man, de Brit Martin Simpson, speelde 4 minuten lang een liedje zonder ook maar één keer een akkoord aan te slaan. Dat kan alleen maar als je retegoed gitaar weet te spelen.

Na enige research blijkt het te gaan om één van de grootste folkgitaristen van Groot-Brittanië, zo niet van de wereld. Toegegeven: ik had nog nooit gehoord van deze singer/songwriter. De man gaat al veertig jaar mee en zijn "fingerpicking" stijl is beroemd in de scène van akoestische gitaristen. Ook blijkt de man hele instructie-DVD's over zijn specialie gitaarstijl bij elkaar te hebben gespeeld. Voor de ingewijdenen in de Britse folkscène is hij waarschijnlijk geen onbekende, omdat hij als sessiemuzikant veel werk heeft gedaan met June Tabor. Daarnaast heeft Martin Simpson maar liefst 17 soloplaten op zijn eigen naam staan.

Bewonder hier een prachtig staaltje van 's mans kunnen:

Website Myspace Martin Simpson