Pinkpop 2008, teveel vergane glorie

"En wat vond je van Pinkpop dit jaar?" wordt er steevast in mijn vriendenkring gevraagd nadat het jaarlijkse Zuid-Limburgse festival weer is afgelopen. Vooropgesteld: ik ga er al jaren niet meer naar toe, maar volg het festival wel op televisie. Waren dat in het verleden hele tweede Pinksterdagen rondhangend op de bank, tegenwoordig is dat af en toe iets meepikken en de lange uitzending opnemen om achteraf te bekijken.

Wat mij in ieder geval steeds vaker opvalt is dat je in de rockscène blijkbaar niet meer meedoet zonder je lijf vol te tatoëren. En dacht ik even dat Josh Homme eindelijk iemand zou zijn zonder tattoos blijkt ook hij van die lelijke dingen op zijn knokkels te hebben staan. Ik vraag me dat dan echt af hoe dat gaat... zo van, "ik zit in een band, iedereen heeft tattoos, weet je ik laat er ook maar een paar zetten anders hoor ik er niet meer bij". Jezus, volwassen mannen! Jammer, ik houd altijd wel van wat tegendraadsheid, in het leven én in de muziek. Nu zegt het hebben van tatoeages natuurlijk niets over de kwaliteit van de muziek. Ik moet zeggen dat ik vooral Queens of the Stone Age retestrak vond klinken, de rest van stevige participanten konden mij weinig boeien. Grappig dat zo'n band als Kaiser Chiefs ineens wel érg melodieus overkomt na brei aan decibellen van Cavalera Conspiracy en Metallica.

Zoals Giel Beelen terecht opmerkte kwam de dance liefhebber er bekaaid van af dit jaar en misschien was dat nu juist wel de reden dat ik het meest gecharmeerd raakte door de optredens van Miss Moloko, Roisin Murphy en de mannen van Groove Armada. Voor de rest blijft een onbestemd gevoel hangen. Pinkpop is best aardig als je allerlei grote acts tegelijkertijd in een weekend wilt zien, maar het verrassingseffect is wel erg ver te zoeken. Om het programma vol te krijgen worden dus maar allerhande "op-leven-na-dood-acts" uit de kast gehaald waar niemand op zit te wachten: Rage Against The Machine, Counting Crows, Alanis Morissette, The Verve, etc. Het ontbrak er nog maar weinig aan of Lenny Kravitz en Faithless kwamen ook nog een keer hun uitgebluste show opvoeren. Nee, blijkbaar is Pinkpop niet meer aan mij besteed en erger ik me steeds meer aan deze optocht van vergane glorie.

Jason Mraz & het "Jack Johnson-syndroom"

Er zijn legio Amerikaanse singer/songwriters die in eigen land écht groot zijn en stadions uitverkopen, maar die hier maar geen voet aan de grond krijgen. Ooit van deze mannen gehoord: Matt Nathanson, Brett Dennen of Jason Mraz? They belong to a major league over there en ze maken ook goede popmuziek.

Jason Mraz heeft al jaren mijn bijzondere aandacht omdat hij enkele hele fijne, funky platen heeft gemaakt waaronder Waiting For My Rocket To Come (2002) en zijn perfecte live album Tonight, Not Again (2004). Ook op zijn "first ever performance at a jazz festival" gedurende North Sea Jazz vorig jaar toonde Mraz zich een rasperformer die zijn gitaar optimaal gebruikte om een swingende set neer te zetten.
En nu is er dan zijn meest verse schijf: We Sing. We Dance. We Steal Things. Helaas heeft Jason Mraz hier een wel heel opvallende knieval naar het grote publiek gemaakt. Het openingsnummer Make It Mine doet al het ergste vermoeden voor de rest van de plaat. Het zal mij niets verbazen als ook Jason Mraz artistiek ten onder zal gaan aan het "Jack Johnson"-syndroom, waarvan de definitie luidt: heeft óóit goede muziek gemaakt en voert nu nietszeggende deuntjes die het vooral goed doen op Sky Radio en Q-Music.

Hier nog een staaltje Jason Mraz in betere tijden:

Recensie DeVotchKa - A Mad & Faithful Telling

Stel jezelf een doldwaze achtervolgingsscène op het Roemeense platteland voor, met oude, verroeste auto's, ezelskarren en dwarrelende kippenveren.
Of verplaats je naar een Siciliaans dorpje waar je midden in een huilende en rouwende menigte terechtkomt en een zestal in het zwart geklede maffiosi een houten kist ziet dragen. De achtergrondmuziek die bij deze beelden hoort, zou DeVotchKa zomaar uit de hoed kunnen toveren.
Al eerder maakte deze band filmmuziek voor de soundtrack van de film Little Miss Sunshine, maar met hun nieuwe plaat A Mad & Faithful Telling lijken ze zich rechtstreeks te wenden tot de meester van de Balkan-road movie, Emir Kusturica (o.a. Black Cat, White Cat en Life is a Miracle), in de hoop zijn nieuwste film van een soundtrack te mogen voorzien.

De bandnaam DeVotchKa is gekozen uit het Nadsat, een Engels-Russische taal die is verzonnen door schrijver Anthony Burgess en die wordt gebruikt in het wereldberoemde boek A Clockwork Orange. Het betekent 'jong meisje', en klinkt in ieder geval redelijk exotisch voor een band bestaande uit een viertal Amerikanen (drie mannen en een vrouw) uit Denver, Colorado. Sinds hun debuutplaat Melodrama (2000) staan ze bekend om het maken van een eigenzinnige mix van folkloristische klanken en popmuziek. Met het huidige succes van de Balkanmuziek lijkt de tijd rijp voor een doorbraak van DeVotchKa en is de timing van de release van A Mad & Faithful Telling perfect.

Het verademende van DeVotchKa is dat ze zich niet laten beperken door het gebruik van het standaardinstrumentarium uit de pop/rockwereld. Het lijkt wel of de bandleden op een goede dag hebben besloten een hele muziekwinkel leeg te kopen en alle instrumenten te gaan bespelen. Zo speelt zanger Nick Urata bijvoorbeeld bouzouki, piano, trompet, gitaar en de elektronische theremin. Andere bandleden bespelen de viool, accordeon of sousafoon en het is dít avontuurlijke aspect dat DeVotchKa tot een band maakt die de energie uitstraalt van het leven zelf. Soms opgetogen en vrolijk, soms triest, soms melodramatisch, soms bombastisch: alle stemmingen komen terug in hun achtbaanmuziek.

Het is dan ook niet zo vreemd dat je bij het beluisteren van A Mad & Faithful Telling heel veel referenties van andere bands te binnen schieten. Maar het zijn allemaal flarden herinneringen. Zo hoor je bij de eerste klanken van het heerlijke openingsnummer Basso Profundo tien seconden Doe Maar, tien seconden David Byrne (Talking Heads), vervolgens het archetypische zigeunerorkest en zo verder. Het wonderschone A Clockwise Witness doet soms denken aan Arcade Fire, met de meeslepende zang van Urata en het gebruik van de viool in een kamerorkestsetting. Een ander prachtig nummer is Head Honcho, lekker up-tempo, gecombineerd met accordeon en sfeervolle samenzang. Hier hoor je zelfs het gebruik van de Spaanse taal voorbijkomen, net als in Basso Profundo. Het is een wervelende mengeling van stijlen en sferen.

Echter, de achtbaan lijkt in de tweede helft van de korte plaat alleen nog maar langzaam omhoog te kruipen en het is wachten op een snelle afdaling die er niet meer komt. Dat is jammer, want DeVotchKa verrijkt de hedendaagse muziekwereld met enkele bijzonder originele liedjes, het zijn er alleen te weinig om een volle plaat te blijven boeien. Laten we hopen dat DeVotchKa over vijf jaar niet wordt beschouwd als "dat trendy bandje dat in 2008 nog een hele leuke plaat heeft gemaakt".

MySpace DeVotchKa

A trip to memory lane: Death to The Pixies

Het gebeurt me niet zo vaak, dat ik helemaal word gegrepen door een bandje dat al lang geleden ter ziele is gegaan. Maar ik heb plotseling een zwak voor The Pixies. Toen de band nog actief was liep ik niet zo warm voor de band rond zanger/gitarist Frank Black en bassiste Kim Deal. Okay, ik heb ze wel eens live mogen aanschouwen in Vredenburg en vond het wel een aardige band. En nu, anno 2008, ineens heb ik de kolder en ben ik in de ban van die ene verzamelaar met hun beste werk: Death To The Pixies uit 1997. De moddervette basloopjes, de krijsende uithalen van Mr. Black, de riffs, samenzang, de hese stem van Sra. Deal, de rare teksten, de songtitels (Debaser, Caribou, Monkey Gone To Heaven), de ongecontroleerde controle in de songs.... ik weet niet wat me plotseling bezielt, het is gewoon fijn om onder te dompelen in zo'n bad met jaren negentig nostalgie. Dat de band in 2004 weer bij elkaar is gekomen voor een onvermijdelijke reunie-tour vergeet ik daarbij gemakshalve, voor mij hield de band op te bestaan in 1993 en zijn The Pixies "volmaakt verleden tijd".

Hier een live opname uit 1988 van Gigantic:

Interview with Yasmin Levy

Na het verschijnen van haar cd Mano Suave in 2007, een plaat die nú al terecht betiteld is als instant klassieker binnen het genre van de wereldmuziek, is de ster van Yasmin Levy rijzende. In maart j.l. deed ze Nederland weer aan en heb ik geprobeerd een interview met haar af te nemen vóór haar concert in Rotterdam. Helaas is dat toen niet gelukt, maar inmiddels is het wel zo ver en heeft "la reina del ladino" haar hart opengesteld en antwoord gegeven op enkele persoonlijke vragen die ik haar stelde over haar muziek en roots. Zie hier het resultaat:

You try to spread and conserve the unique Ladino culture with your music. What does it mean for you personally to be a "Ladina"?

I was introduced to Ladino singing and culture from childhood. My father, the late Yitzhak Levy, dedicated himself to documenting these songs which had been passed down for generations by word of mouth. My mother sang these songs at home while I was growing up. So for me, being a “Ladina” is simply part of my culture and heritage; it’s who I am.

The Ladino music is simply wonderful, especially your interpretation of it. Why is the Ladino culture threatened in its existence?

As there are only about 200,000 people remaining in the world who actually speak this language, it is a culture which is under threat. People my age no longer speak the language and I imagine that in a generation or two the language will be lost. This is why it’s so important for me to try to bring these songs to a global audience, in order to help preserve this beautiful heritage.

Do you consider yourself more a song composer or more a messenger of traditional ladino songs?

I am both. I love to write music any lyrics and I’m fortunate that people seem to react very positively to my songs. In my current tour I’ve been playing songs like Una Noche Mas and La Alegria which I’ve written and it’s always exciting to hear the warm reaction of the public. At the same time, I also feel I have a “mission” to bring those traditional songs to a wide audience and I’m happy that these arrangements of the Ladino songs is so well received.

You are becoming increasingly popular as an artist in the western world. How do the Ladino people see your success?

Wherever I go, there is usually someone who comes to me after the show who wants to talk to me about their Sephardi background and those moments are always special for me. Sometimes, though, my arrangements are quite different from the traditional way in which those songs were sung (often a capella) and certainly I’ve had reactions at home to my version of Noches in which I take a traditional Ladino song and put a flamenco rhythm to it. For the “purists”, perhaps that is a step too far. But for me, this is what art is all about; the experimentation and excitement of injecting new life through new influences!

To me your music is a mixture of Arab sounds and flamenco. One of the things flamenco music also offers is the exciting dancing part. What happened to that specific dancing part of flamenco, did it merge into the Ladino culture or did it get lost?

Flamenco dancing was never associated with Ladino. Early flamenco was about the music and rhythm, with dancing being introduced later. I only use the musical elements in order to keep the focus clearly on these Ladino songs.

Do you ever consider merging other sounds into your music by cooperating with other musicians from f.e. Africa or Latin America?

Yes, of course. Just as we’ve incorporated musicians and influences from Iran, Armenia, Turkey, Greece, Spain, Israel, Egypt, Chile and England on this latest album, so I would like to continue to bring diverse musicians together from as many different cultures as possible.

You operate from Israel, a problematic region. But your lyrics are about personal matters, there is no politics involved. Why not?

I am an artist, not a politician. So I express my feelings through songs. That is why it was so important for me to be able to record with my friend and great singer Natacha Atlas on this album. It is my desire that people may realise that it is only through collaboration, mutual respect, and appreciation that we may eventually find a way to bridge the political abyss of the Middle East.

Will the spreading of the Ladino culture always be your main thing or do you think you will make different kind of music in the future?

I don’t feel encumbered by my Ladino culture in any way. These songs have given me the opportunity to travel the world and spread knowledge about our rich culture. Along the way, I’ve been lucky enough to be able to work with very talented musicians and express that history through modern arrangements. I hope to continue to push those boundaries and explore different musical influences, even as Ladino will always remain at the core of who I am.

Gracias Yasmin for having this interview with me. Mucha suerte con tu carrera, espero que tengas mucho más éxito en el futuro.

Live verslag Yasmin Levy in Lantaarn/Venster, maart 2008 by Chenque

Live verslag Yasmin Levy @ NSJ, 2007 by Chenque

MySpace Yasmin Levy

The Dø & Lidell rule Motel Mozaïque

Op het laatste moment heb ik afgelopen vrijdag nog een kaart gekocht voor Motel Mozaïque in de Rotterdamse binnenstad. Het was al weer jaren geleden dat ik neerstreek op dit bijzondere, jaarlijkse evenement met muziek, kunst en logies. Ik vond het altijd te druk en irriteerde me aan het feit dat je bij veel optredens simpelweg niet kon bijwonen vanwege de massa (waar ikzelf natuurlijk ook weer bijhoor). Wat mij dit keer over de streep haalde om toch te gaan dit keer was het sterke programma, vooral op de vrijdag.

Met namen als dEUS, Jamie Lidell, Alela Diane, Low, Guillemots, DeVotchKa, etc. trek je gegarandeerd publiek. Het is dan ook doodzonde dat je wel ruim 30 euro betaald voor een dagkaart, maar dat je het zien van het altijd opwindende dEUS op voorhand wel op je buik kan schrijven. Want bij dit concert in Off_Corso voorzag de organisatie op voorhand zoveel aanloop dat je om 4 uur 's middags alvast een polsbandje moest gaan halen om binnen te komen. Een kansloze operatie voor iemand zoals ik die gewoon werkt rond die tijd 's middags. Doodzonde, want je betaalt als bezoeker waarschijnlijk fors mee aan de komst van deze toch behoorlijk grote band en vervolgens heb je geen schijn van kans binnen te komen. Toch viel het mij dit jaar mee, want ik heb alle concerten in Lantaarn/Venster en de Schouwburg die ik wilde zien kunnen bijwonen (misschien omdat iedereen bij dEUS rondhing?). Alleen bij Rotown kwam ik twee maal niet verder van de bak met tortilla's, een bekend markeringspunt voor de vaste bezoekers en het bewijs dat je van het concert niets hebt meegekregen behalve vervormd geluid.

Helaas miste ik door de opstoppingen in Rotown ook de feestband DeVotchKa, die mij met hun laatste plaat A Mad And Faithfull Telling al geruime tijd verblijden. Het zag er dus weer niet zo fraai uit, als je twee van de bands waarvoor je komt niet kunt zien. Gelukig maakten de optredens van Jamie Lidell en The Dø het festival alleen al het bezoeken waard.

Jamie Lidell zorgde met zijn soulstem en dito show voor een dansfeest in de grote zaal van De Schouwburg. Met een retestrakke ritmesectie achter zich sprong deze Brit over het podium alsof zijn leven er van af hing. Misschien is voor de gemiddelde Motel Mozaïque bezoeker Mr. Lidell té mainstream of commercieel, maar voor al diegenen die buiten hokjes denken was zijn optreden een lust voor oog en oor.

Een andere verrassing: The Dø. De naam kwam me bekend voor, de muziek kende is niet. De middag voorafgaand aan het festival alvast even op MySpace beluisterd en direct toegevoegd aan concerten die ik wilde zien. Nog voor het optreden in Lantaarn/Venster hun debuut cd A Mouthful aangeschaft. Het duo The Dø maakt soms eenvoudige en soms ingewikkeld popdeuntjes, met het accent op de gitaar en stem. Laten die laatste twee nu verzorgd worden door Olivia B. Merilathi, een magere Finse met de stem van Kate Bush en de rock-attitude van Jack White. In haar huppeljurk wond ze mij gemakkelijk om haar iele vingertjes. Samen met de Fransman Dan Levy vormt zij The Dø. Ook Dan, op bas en toetsen, had zin in een feestje. Hij zweette als een otter, schopte tegen percussie-paaltjes en trok grimassen alsof hij spontaan persweëen kreeg. Die twee samen, aangevuld met een drummer, bezorgden mij een geslaagde avond. Want de rest van de acts die ik zag (Alela Diane, Jana Hunter, Guillemots) hielden mij nog geen vijftien minuten vast met hun optredens.

MySpace The Dø

Website Motel Mozaïque

The Music In My Head 2008

Eén van de leukere festivals die ik vorig jaar bezocht was het Haagse The Music In My Head (TMIMH). Veel goede (internationale) rockbands, enkele singer/songwriters en vooral een goede sfeer in het Paard van Troje.
Het voorlopige programma voor TMIMH 2008 (13 en 14 juni) is deze week bekend gemaakt. Helaas is tegelijkertijd aangekondigd dat dit de laatste editie zal zijn; het is financieel voor de organisatie niet meer mogelijk om, zonder subsidie, zo'n festival ieder jaar weer te houden. Doodzonde en een extra reden om dit jaar dus nog te gaan, zodat je later aan je kleinkinderen kunnen vertellen dat jij er ook bij was toen in 2008 in Den Haag.

Het lijkt weer een fijne mix van enkele hippe acts gecombineerd met enkele gearriveerde acts. Zo krijg je precies voorgeschoteld wat de liberalen in dit land al jaren verlangen: meer "blauw op straat". Want met de Tokyo Police Club én Joan As A Police Woman op één avond (de 14e) is deze professie sterk vertegenwoordigd.

Acts die al langer bezig zijn (maar daarom niet minder interessant) en tijdens TMIMH zullen optreden: Sineád O'Connor (solo), ex-Pavement voorman Stephen Malkmus met zijn begeleidingsband The Jicks, het Britse Supergrass die deze week hun zesde album Diamond Hoo Ha uitbrachten en het Duitse The Notwist. En er zullen nog meer acts bijkomen.

Zie hier het verslag dat ik vorig jaar met 8Weekly-collega Robin Haan maakte.

Website Paard van Troje

Foto Just Jack - TMIMH 2007 door Hugo van der Flier

Binnenach 2008, singer/songwriter paradijs

Zet maar alvast in de agenda: op 29 april a.s. kun je tijdens de Haagse Binnenach weer genieten van een onvervalste portie goede muziek. Voor de zesde keer belooft de Binnenach een (h)eerlijk, relaxed avondje uit te worden. Onder het dak van het hofstedelijke Theater aan het Spui kun je genieten van een ruime keus aan internationale singer/songwriters en bands die een (semi)akoestische set geven.

Dit jaar onder meer The Posies (akoestisch), Dirtmusic, Hayward Williams, Fixkes (B), country-noir koning Johnny Dowd, het Haagse John Dear Mowing Club (ex-Smutfish), Andre Manuel & De Ketterse Fanfare en Grote Prijs-winnares Leine. Voor maar 17,50 euro ben je er ook bij.

Lees hier het Chenque verslag van de editie van 2007 om alvast in de stemming te komen. De foto van het schitterende live concert van Thomas Dybdahl is van vorig jaar.

Website Binnenach 2008

Foto Thomas Dybdahl, Binnenach 2007 door Hugo van der Flier

Living Colour & presidentsverkiezingen

Op mijn fiets luister ik vaak muziek en deze week kwam de debuutplaat van één van mijn favoriete bands uit de jaren negentig weer eens voorbij, Living Colour. Deze vier zwarte Amerikanen rockten er stevig op los in die tijd en hun platen werden steeds ruiger. Achteraf gezien is de eersteling Vivid uit 1988 nog wel de meest toegankelijke plaat van deze succesvolle band, die inmiddels ter ziele is.

Living Colour heeft zich altijd verzet tegen het racisme in de Amerikaanse maatschappij en de woede over onrecht en "westers" denken kwam op vele manieren to uiting in zowel de muziek als in de teksten. Daarom is dit misschien wel hét moment om nog eens stil te staan bij een rake tekst van deze band. Want met de Amerikaanse presidentsverkiezingen in aantocht en een reëele kans dat er voor het eerst in het bestaan van de Verenigde Staten een zwarte man als president kan worden gekozen, kan je je afvragen of de "Afro-American" van vandaag de dag de wereld nog steeds zo ervaart als Living Colour in 1988. In het funky en lekker ruige Which Way To America? voelt zanger Corey Glover zich in ieder geval een vreemdeling in eigen land:

I look at the T.V.
Your America's doing well
I look out the window
My America's catching hell

I just want to know which way do I go to get to your America?
I just want to know which way do I go to get to your America?

I change the channel
Your America's doing fine
I read the headlines
My America's doing time

I just want to know which way do I go to get to your America?
I just want to know which way do I go to get to your America?

Go west young, go west young man

Don't want to crossover
But how do I keep from going under?

Where is my picket fence?
My long, tall glass of lemonade?
Where is my VCR, my stereo, my T.V. show?

I look at the T.V.
I don't see your America
I look out the window
I don't see your America

I want to know how to get to your America
I want to know how to get to your America

Een scherpe tekst vol verontwaardiging. En ik vrees dat deze tekst nog steeds actueel is, ook voor andere achtergestelde groepen zoals de Latino's. Misschien een goede tekst voor de a.s. verkiezingscampagne van Obama, waarbij hij dan natuurlijk voor alle Amerikanen welvaart gaat brengen.

MySpace Living Colour

Video van één van de hits van Living Colour, het nummer Type:

Nieuwe album Ane Brun nu exclusief op MySpace

Toeval bestaat niet wordt gezegd, maar net op het moment dat ik een item wil wijden aan de Noorse muze Ane Brun en dus wat onderzoek doe naar haar activiteiten, lees ik op haar website dat vandaag de exclusieve premiere te horen is van haar nieuw album Changing Of The Seasons op haar eigen MySpace-account. Changing Of The Seasons is haar vierde plaat en het eerste studio-album dat verschijnt na het meesterwerk A Temporary Dive uit 2004.

Zo op het eerste gehoor klinken de nummers vertrouwt, dat wil zeggen heerlijk dromerig als een mooie Scandinavische zomeravond. Ane lardeert de gitaarliedjes met haar aparte, krakerige stem. Toch schrok ik wel even bij het horen van The Treehouse Song, de tweede single van het nieuwe album, omdat ik daar toch echt het idee had naar een Dolly Parton nummer te luisteren..........

Binnenkort volgt een tournee van Ane Brun door Europa, waarbij ze ook de Benelux aandoet. Haar vorige concerten waren in het verleden altijd meer dan de moeite waard, dus gaat dat live zien.

15 april 2008 - Botanique/Witloofbar - Brussel
16 april 2008 - Mezz - Breda
17 april 2008 - Paradiso - Amsterdam
18 april 2008 - Lantaarn/Venster - Rotterdam

En dan maar meteen even de video van mijn favoriete liedje van A Temporay Dive, Song No. 6, een duet met Ron Sexsmith:

Tommy Emmanuel live @ Vredenburg

De Australische meestergitarist Tommy Emmanuel was weer even in Nederland om zijn groep trouwe Nederlandse fans (een steeds groter wordende groep) te tracteren op een onvervalst avondje topamusement. Gisteravond speelde hij ruim twee uur lang de sterren van de hemel in de Leidsche Rijn-locatie van de Utrechtse concertzaal Vredenburg.

Als akoestische gitarist wordt Tommy Emmanuel overal ter wereld geroemd om zijn uitzonderlijke "fingerpicking style". Hierbij legt hij met de duim een basisritme neer door het spelen van de bassen van de akkoorden. De hogere snaren van de gitaar benut hij ten volle om melodielijnen te kunnen spelen en hij wisselt deze stijl ook nog af met veelvuldig gebruik van slaggitaar. Omdat hij zijn gitaar ook nog gebruikt als slagwerk is het resultaat een soort onwaarschijnlijke éénmansband.

Gisteravond had de rasperformer Tommy Emmanuel de smaak te pakken. Hij speelde vol overgave zijn eigen composities, van ruig (Classical Gas) tot subtiel (Those Who Wait) en voegde daar allerhande extra entertainment aan toe. Zo was zijn "gitaarverhaal" over de aboriginals opmerkelijk. Hij toverde hierbij allerlei bezwerende geluiden uit zijn gitaar, klankkast en versterker zonder ook maar één noot te spelen. Het bewijs dat deze man naast meestergitarist ook nog eens zeer creatief met zijn gitaar omgaat, want zoiets had ik nog nooit gezien. Ook zijn liefde voor The Beatles kwam ruimschoots aan bod met een eerbetoon aan George Harrison in de vorm van een onwaarschijnlijke medley en een bijzondere uitvoering van Michelle. Wanneer je Tommy Emmanuel in zijn eentje de hele ritmesectie, slaggitaar en melodie van Day Tripper hoort spelen weet je dat je te maken hebt met een bijzonder fenomeen.

Bijzondere vermelding verdient ook de 18-jarige Kieran Murphy, die het voorprogramma mocht verzorgen. De ietwat verlegen lange Australiër liet horen dat hij het in zich heeft een waardige opvolger van Tommy Emmanuel te worden, vandaar dat de laatste het als een soort trotse vaderfiguur voor dit talent opneemt. Kieran Murphy heeft net een plaat uit met eigen composities, waarvan hij vier nummers speelde gisteren. Het devies: houd ook deze jongeman in de gaten!

Website Tommy Emmanuel

YouTube-video van Tommy Emmanuel die Classical Gas de ruimte in spat:



Website Kieran Murphy

Voicst live @ Sounds

De Amsterdamse band Voicst draait op volle toeren. Hun energieke mix van rock en pop spat je tegemoet in de poppodia van Nederland, 3FM lijkt de groep als troetelkindjes te hebben geadopteerd en hun nieuwe plaat A Tale Of Two Devils heeft overal goede kritieken gekregen. Uiterst sympathiek van deze jongens dus, dat ze gewoon de tijd nemen om voor een kleine honderd man een instore optreden te verzorgen.

In de Rotterdamse platenzaak Sounds, waar vaker leuke instore optredens plaatsvinden, speelde Voicst gisteren een korte akoestische set als opwarmertje voor hun optreden in Waterfront later die avond. Met een extra blazerssectie van twee saxofonisten en één trompetist op de achtergrond was het een fijne luisterervaring. Zanger Tjeerd was duidelijk goedgemutst, drummer Joppe roffelde strakke beats weg op zijn cajón en gitarist Sven deed relaxed zijn ding. En alhoewel de band in deze akoestische setting niet het gehele Voicst-repertoire kon naspelen, was het verrassend hoe lekker hun muziek op deze manier klinkt. Ga deze band eens live bekijken zou ik zeggen.








MySpace Voicst

Video van de single Everyday I Work On The Road



Website Sounds Rotterdam

Olombelo Ricky: Magic sounds from Madagscar

Je krijgt niet alle dagen de kans om een artiest uit Madagascar in Nederland aan het werk te zien. Om weer eens een flinke partij niet-alledaagse muzikaliteit over mijzelf heen te laten storten ging ik daarom zaterdagavond 2 februari j.l. in de Rotterdamse Doelen naar de Malagassische zanger/percussionist Olombelo Ricky (echte naam: Ricky Randimbiarison). Met zijn drie andere bandleden tracteerde hij de ongeveer 100 man publiek op een bijzondere avond.

Valiha en marovany

De muziek uit Madagascar is rijk aan harmonie en kent een compleze ritmiek en meerstemmige zang. Olombelo Ricky is meer een solo-performer, met zijn donkere, wendbare stem windt hij de luisteraar om zijn vingers. Ter ondersteuning van zijn stem gebruikt hij allerlei eenvoudige percussie, varierend van bundeltjes harde stro tot een versterkte cajón. De bandleden verrijken zijn muziek met samenzang, akoestische gitaren en voegen bij sommige nummers voor mij compleet nieuwe snaarinstrumenten toe: de valiha, een soort bamboe sitar en de marovany, met een grote rechthoekige klankkast die aan weerszijden snaren heeft.

Rasperformer

De muziek die de band vanavond ten gehore brengt is soms traditioneel Afrikaans, maar ook geregeld funky of poppy. Olombelo Ricky is niet voor niets op Madagscar een "popster". Zijn uitstraling is die van een wijze man, rustig en vol levenslessen over de relatie mens-natuur. Hier staat duidelijk een rasperformer, die gekomen is om het publiek te vermaken. Missie geslaagd, de kans is groot dat we deze warme man nog wel vaker gaan aantreffen op de diverse festivals met wereldmuziek deze zomer.

MySpace Olombelo Ricky

Ode aan de banjo (1)

De banjo is één van mijn favoriete instrumenten qua geluid en qua warmte. Dit snaarinstrument is traditioneel veel te horen in bluegrass muziek, maar je komt het steeds vaker tegen in het door mij zo geliefde singer/songwriter-genre.

De oorsprong van de banjo ligt in West-Afrika en een soortgelijk instrument is ooit door de slaven richting de Verenigde Staten gebracht. Onderzoekers hebben hele studies gemaakt van de link tussen de banjo en de vele onversterkte Afrikaanse luit-varianten. Zo wordt de ngoni, een Malinese luit die Bassekou Kouayté bespeelt op zijn plaat Segu Blue, ook wel geassocieerd met de hedendaagse banjo. Dit geldt echter ook voor de akonting, de busunde, de kasinta en de ngopata, om maar een paar Afrikaanse varianten te noemen.

Ook de hedendaagse banjo is er in vele varianten. In ieder geval lijkt het mij leuk in een reeks artikelen een aantal singer/songwriters te eren aan de hand van banjo liedjes. Mocht je ook een prachtige banjo-tune kennen laat het dan even weten via een reactie.

De fantastische Amerikaanse singer/songwriter Dayna Kurtz bijt de spits af met het nummer Banks Of The Edisto, een gevoelig lied geschreven voor een overleden vriend. Ik zag haar dit nummer in 2006 live spelen tijdens een intiem concert voor zo’n 150 man en je kon een speld horen vallen. Haar donkere stem, haar charisma en de banjo. Een magnifieke combinatie!

Live performance van Dayna Kurtz - Banks Of The Edisto (met banjo)



MySpace Dayna Kurtz

Recensie Dayna Kurtz - Another Black Feather door Chenque

Zweedse surpises (3)

Jaren geleden zag ik in het oude Vlaardingse pakhuis Villa Musica de Zweedse surfband Caesar's Palace optreden. Een echt “bloed, zweet en tranen”-bandje, met de juiste dosis energie en humor. De groep, wereldberoemd in eigen land met enkele gouden platen en lokale Grammy's, had in die tijd het tweede album Cherry Kicks uitgebracht en was bezig met een promotie tournee samen met het Nederlandse surfpoppunkbandje Travoltas.

Caesar's Palace, internationaal opererend onder de naam Caesars, is een pop/rockband in optima forma met een sterke neiging naar een "vintage/retro"-sound. Zanger en componist César Vidal heeft "the looks" en gitarist Joakim Ahlund speelt van die lekker hoekige riffs. Maar vooral het prominente gebruik van het in de jaren zestig populaire Farfisa-orgel geeft de band extra swing.

De afgelopen jaren scoorde de band onverwacht een internationale hit met het ultieme blije-eikel-liedje: Jerk It Out. Een hherlijk nummer afkomstig van de plaat 39 Minutes Of Bliss (In An Otherless Meaningless World) uit 2003. Het nummer werd o.a. gebruikt voor een iPod-commercial en voor diverse games. Zie hier de video:



Myspace Caesars

Zweedse suprises (1)

Eurosonic 2008 besteedt dit jaar extra aandacht aan Zweden als muziekland. Chenque heeft zijn oog ook al jarenlang op Zweden (en de andere Scandinavische landen) gericht, simpelweg omdat er uit die contreien hele sfeervolle muziek komt. Daarnaast is Zweden ook een echt rockland, kijk maar naar acts als The Hellacopters of The Hives.

Op Chenque Around The Globe dit keer, verspreid over meerdere blogberichten, speciale aandacht voor enkele Zweedse acts die niet op Eurosonic staan maar die absoluut de moeite waard zijn.

Mando Diao

Als je het dan toch hebt over retestrakke rockacts uit Sverige dan is Mando Diao wel één van mijn absolute favorieten. Vorig jaar openden ze nog The Music In My Head met een bombastische show waarbij de energie tegen de muren van het Haagse Paard opspatte.
Deze band uit Borlange heeft nu vier albums op zijn naam staan waarvan ik Ode To Ochrasy (2006) de beste plaat vind. Een album vol pure rock, snelle nummers, een ode aan onze hoofdstad Amsterdam en een prachtige afsluitende ode aan “Ochrasy”, het dromenland van de zanger: And I'm dreaming 'bout times, times that are gone. Times when I lived alone in my own land called Ochrasy. That place was everything to me, The world I made it up you see.

Overigens is Mando Diao ook verantwoordelijk voor een van de lekkerste rocksongs die ik ken, Down In The Past van hun plaat Hurricane Bar. Zie hier de video:



Verslag Music In My Head door o.a. Chenque

MySpace Mando Diao

Website Mando Diao (met daarop de mogelijkheid alle songs te beluisteren)

Bachata babe

Lily Vasquez, een Colombiaanse die vanaf haar 14e in de U.S.A. woont, is één van de Sellaband artiesten die al zeer snel de 50.000$ (benodigd voor het opnemen van een professionele plaat) bereikte. Binnen het Latin-genre is zij een meid met de potentie door te groeien tot een grote ster. Of het nu bachata, mambo, bolero of gewone popmuziek is, Lily beheerst de diverse stijlen binnen het genre perfect. In augustus 2007 zag ik haar live optreden in Paradiso en het moet gezegd, het is een echte rasentertainer.
Nu, een half jaar na haar succes op Sellaband, is haar eerste plaat bijna af en boekte ze recent groot succes in een Amerikaanse talentenjacht, Famecast. Ze won de eerste prijs in de categorie Latin, iets wat haar veel publiciteit op gaat leveren in de toekomst. Zie hier de clip van het nummer Nostalgia, zo'n typische bachata.



Lily Vazquez MySpace

Nog meer moois uit 2007 (8)

Willy Vlautin, het geniale brein achter de Amerikaanse band Richmond Fontaine, weet van die innemende verhalen te schrijven dat je je vanzelf betrokken gaat voelen bij het "lijdend voorwerp". Hij vertaalt die teksten rechtstreeks naar literatuur (dit jaar verscheen de Nederlandse vertaling van Motelleven), maar ook naar scherpe, rauwe liedjes. Zoals op de dit jaar uitgekomen plaat Thirteen Cities van Richmond Fontaine, een echte aanrader voor de liefhebbers van americana in de stijl van Wilco, Calexico en ook Ryan Adams.

Alleen de songtitels lezen al als een jongensboek. Wat te denken van $87 and a Guilty Conscience That Gets Worse the Longer I Go of I Fell into Painting Houses in Phoenix, Arizona. Je weet direct dat deze songs niet verhalen over "fake plastic happiness". Eén van de mooiste songs is:

Four Walls - Richmond Fontaine

Het is een broeierige song die eindigt in een plezierige climax. De band beheerst het trucje van ingetogen en tegelijkertijd intens spelen, óók live. Zo was ik in februari dit jaar, tegelijkertijd met een maansverduistering, getuige van één van de mooiste concerten van het jaar, dat van Richmond Fontaine in Willem II in Den Bosch.

MySpace Richmond Fontaine

Website Richmond Fontaine

Alberto Rojo - geheim uit Tucumán (Argentinië)

Over gitaristen gesproken. Gisteren de onovertroffen flamencogitarist El Niño Josele uit Spanje, vandaag een andere verrassing uit de hoge hoed van Chenque: de Argentijn Alberto Rojo. Eén van mijn best bewaarde geheimen en voor liefhebbers van flamenco of meer folk-achtige klanken een echte aanrader. Albert Rojo is een typisch geval van een folkoristische "cantautor" (singer/songwriter), die zijn liedjes laat dansen op de vlammen van het verwarmende kampvuur op de Argentijnse pampa's. Geïnspireerd door de cultuur van de gaucho's, is zijn tweede solo-album "Para Mi Sombra" ("Voor mijn schaduw") uit 2003 een fraai staaltje authentieke folk. Heerlijk getokkel, veel samenzang en veel respect voor de akoestische gitaar. Zo brengt hij in "Te digo gracias, guitarra", een ode aan zijn beste reisgezelschap, zijn eigen gitaar.

Pedro Aznar

Overigens speelt de bekende Argentijn Pedro Aznar (die ook veel dingen met Pat Metheny heeft gedaan) bas en piano op dit album en produceerde hij het schijfje ook. Zelf ben ik de plaat ooit op het spoor gekomen via CD Baby, een webwinkel voor artiestendie nog geen internationale distributie hebben. De plaat is hier nog steeds te koop via deze link. Je kunt zijn liedjes hier ook beluisteren, maar ook op zijn eigen site is zijn werk te horen

El Niño Josele live in actie

Gisteren ook nog een klein stukje gefilmd van het optreden van El Niño Josele in Lantaarn/Venster.