Bijzonder "Virus Free Generation" album

Het Virus Free Generation-project richt zich op het uitbannen van HIV & AIDS in zuidelijk Afrika en wil hiervoor zoveel mogelijk aandacht onder de Europese jeugd. Om het initiatief te ondersteunen is een project gestart om een cd op te nemen waarbij hiphop artiesten uit 4 verschillende Europese landen samenwerken met hiphoppers uit 4verschillende Afrikaanse landen. De teksten gaan o.a. over het verslaan van HIV & Aids en de rol die de jeugd hier bij kan spelen. Het resultaat van deze bijzondere samenwerking is nu, na het tekenen van een petitie, gratis te downloaden via deze link

Het uitbrengen van deze cd is meteen een goede gelegenheid om aandacht te vragen voor het a.s. Dunya festival dit weekend (zondag 25 mei). De hiphoppers van het VFG-project zullen hier optreden naast vele anderen waaronder de Rotterdamse parel Ntjamrosie, de Kaapverdiaanse ster-in-wording Tcheka en de Mauritaanse Afropop-artiest Daby Touré.

Virus Free Generation Hiphop Tour

Vooruitblikkend op North Sea Jazz 2008

Het is natuurlijk niet helemaal correct om te zeggen dat je het aanbod op het komende North Sea Jazz festival vindt tegenvallen als er in drie dagen ruim 150 acts worden voorgeschoteld. Toch mis ik dit jaar op voorhand de ruime keus aan wereldmuziek die er vorig jaar te genieten viel. In de 2008 editie wél veel latin jazz (o.a. Sergio Mendes, Neco Novellas en het Michel Camilo Trio), maar de Afrikaanse muziek komt er bekaaid van af met alleen optredens van Angelique Kidjo en Youssou N'Dour.
De revival van de soul zou met de komst van Adèle een zeer goede representante en publiekstrekker hebben gekend, ware het niet dat deze Britse helaas verstek moet laten gaan. Een teleurstelling voor de organisatie, want jammer genoeg liet Amy Winehouse het vorig jaar ook al afweten. Adèle geeft het stokje over aan o.a. Angie Stone, Jill Scott en Sharon Jones & The Dap Kings.

Andere NSJ tips van de hand van Chenque: Concha Buika (moderne flamenco), Fink (singer/songwriter), Gnarls Barkley, Joe Jackson, C-Mon & Kypski (dance), Bootsie Collins (funk), Melody Gardot (pop), Leine (Nederlandse singer/songwriter) en de meeste vreemde eend in de bijt: The Mars Volta.

Tot 11,12 en 13 juli in Rotterdam!

Concertverslag Chenque North Sea Jazz 2007

Microfinanciering in de wereldmuziek

Tune Your World heet het bijzondere initiatief van Calabash Music. Hierbij biedt de fair trade website Calabash Music onbekende artiesten (zonder contract) in de wereldmuziek de gelegenheid om met geleend geld van de fans opnames te maken en deze te verkopen via de website www.calabashmusic.com. Artiesten krijgen de helft van de opbrengst van de download en behouden de rechten op hun eigen muziek. Een goed idee, dat overigens heel veel weg heeft van Sellaband. De focus ligt bij Calabash echter op één segment van de muziekindustrie, de wereldmuziek.

Calabash Music is overigens ook een goede bron voor het ontdekken van nieuwe wereldmuziek, want ze stellen wekelijks gratis downloads ter beschikking.

Groovy EP van PELT in mp3

De Nederlandse gitarist Joep Pelt is de laatste jaren vooral bekend van zijn plaat I Yougoba, het resultaat van een boeiende samenwerking met de Malinese gitarist Lobi Traoré en vorig jaar nog te bewonderen op het North Sea Jazz. Dat Joep ook "gewone" liedjes heeft geschreven als solo-artiest en veel heeft gecomponeerd voor zijn band PELT is niet bij iedereen bekend. Tijd om daar verandering in te brengen zal hij gedacht hebben want vanaf nu is de "oude" nieuwe EP die de band ooit in 2006 in Duitsland opnam gratis ter beschikking op de site van Joep. Minder bluesy dan zijn werk met Traoré en zijn Mississippi-project, maar eerder een geïnspireerde mix van soul en pop met groovy gitaarriedels. Gewoon heel fijn om toe te voegen aan één van je playlists.

De EP van PELT in mp3-formaat

Website Joep Pelt
MySpace Joep Pelt

Interview with Yasmin Levy

Na het verschijnen van haar cd Mano Suave in 2007, een plaat die nú al terecht betiteld is als instant klassieker binnen het genre van de wereldmuziek, is de ster van Yasmin Levy rijzende. In maart j.l. deed ze Nederland weer aan en heb ik geprobeerd een interview met haar af te nemen vóór haar concert in Rotterdam. Helaas is dat toen niet gelukt, maar inmiddels is het wel zo ver en heeft "la reina del ladino" haar hart opengesteld en antwoord gegeven op enkele persoonlijke vragen die ik haar stelde over haar muziek en roots. Zie hier het resultaat:

You try to spread and conserve the unique Ladino culture with your music. What does it mean for you personally to be a "Ladina"?

I was introduced to Ladino singing and culture from childhood. My father, the late Yitzhak Levy, dedicated himself to documenting these songs which had been passed down for generations by word of mouth. My mother sang these songs at home while I was growing up. So for me, being a “Ladina” is simply part of my culture and heritage; it’s who I am.

The Ladino music is simply wonderful, especially your interpretation of it. Why is the Ladino culture threatened in its existence?

As there are only about 200,000 people remaining in the world who actually speak this language, it is a culture which is under threat. People my age no longer speak the language and I imagine that in a generation or two the language will be lost. This is why it’s so important for me to try to bring these songs to a global audience, in order to help preserve this beautiful heritage.

Do you consider yourself more a song composer or more a messenger of traditional ladino songs?

I am both. I love to write music any lyrics and I’m fortunate that people seem to react very positively to my songs. In my current tour I’ve been playing songs like Una Noche Mas and La Alegria which I’ve written and it’s always exciting to hear the warm reaction of the public. At the same time, I also feel I have a “mission” to bring those traditional songs to a wide audience and I’m happy that these arrangements of the Ladino songs is so well received.

You are becoming increasingly popular as an artist in the western world. How do the Ladino people see your success?

Wherever I go, there is usually someone who comes to me after the show who wants to talk to me about their Sephardi background and those moments are always special for me. Sometimes, though, my arrangements are quite different from the traditional way in which those songs were sung (often a capella) and certainly I’ve had reactions at home to my version of Noches in which I take a traditional Ladino song and put a flamenco rhythm to it. For the “purists”, perhaps that is a step too far. But for me, this is what art is all about; the experimentation and excitement of injecting new life through new influences!

To me your music is a mixture of Arab sounds and flamenco. One of the things flamenco music also offers is the exciting dancing part. What happened to that specific dancing part of flamenco, did it merge into the Ladino culture or did it get lost?

Flamenco dancing was never associated with Ladino. Early flamenco was about the music and rhythm, with dancing being introduced later. I only use the musical elements in order to keep the focus clearly on these Ladino songs.

Do you ever consider merging other sounds into your music by cooperating with other musicians from f.e. Africa or Latin America?

Yes, of course. Just as we’ve incorporated musicians and influences from Iran, Armenia, Turkey, Greece, Spain, Israel, Egypt, Chile and England on this latest album, so I would like to continue to bring diverse musicians together from as many different cultures as possible.

You operate from Israel, a problematic region. But your lyrics are about personal matters, there is no politics involved. Why not?

I am an artist, not a politician. So I express my feelings through songs. That is why it was so important for me to be able to record with my friend and great singer Natacha Atlas on this album. It is my desire that people may realise that it is only through collaboration, mutual respect, and appreciation that we may eventually find a way to bridge the political abyss of the Middle East.

Will the spreading of the Ladino culture always be your main thing or do you think you will make different kind of music in the future?

I don’t feel encumbered by my Ladino culture in any way. These songs have given me the opportunity to travel the world and spread knowledge about our rich culture. Along the way, I’ve been lucky enough to be able to work with very talented musicians and express that history through modern arrangements. I hope to continue to push those boundaries and explore different musical influences, even as Ladino will always remain at the core of who I am.

Gracias Yasmin for having this interview with me. Mucha suerte con tu carrera, espero que tengas mucho más éxito en el futuro.

Live verslag Yasmin Levy in Lantaarn/Venster, maart 2008 by Chenque

Live verslag Yasmin Levy @ NSJ, 2007 by Chenque

MySpace Yasmin Levy

Feestmuziek voor gevorderden: Los Auténticos Decadentes

De Argentijnse band Los Auténticos Decadentes zal nooit groot worden in Europa, daarvoor is deze groep feestbeesten veel te Argentijns en te authentiek. Want om de muziek en de teksten van deze losgeslagen bende te begrijpen moet je je kunnen verplaatsen in dit vernederde volk. Daarnaast moet je de taal spreken om de teksten vol humor te kunnen doorgronden. Humor en ongegeneerd feesten, dát zijn de ijzersterke troeven van deze enige, echte "authentieke decadenten".

Toch is deze band voor iedere liefhebber van vrolijke dansmuziek een aanrader. De dertien mannen van het collectief, die al vanaf 1986 bij elkaar zijn en tot op heden 11 platen uitbrachten, maken namelijk een niet te versmaden mix van ska, rock en cumbia. Hiermee hebben ze in Argentinië (en ook Mexico) een grote aanhang verworven. Wie zich in het nachtleven van Buenos Aires begeeft hoort gegarandeerd één van hun grote hits voorbij komen, zoals Corazón, Loco (Tu Forma de Ser), Entrega El Marrón, La Guitarra of Vení Raquel.

Een goede en representatieve kennismaking met Los Auténticos Decadentes vormt de cd Club Atletico Decadente uit 2006. Met nummers als Somos, Algo Hay Que Comer en Me Tiro A La Basura gaat het dak er vast en zeker van af, kijk maar mee:



Club Atletico Decadente is helaas lastig verkrijgbaar. Amazon.com verkoopt bijvoorbeeld wel 20 Exitos originales, een soort greatest hits, voor nog geen 13$ en bij de resellers van Amazon heb je deze plaat als voor nog geen 9$. Sta jezelf dit kadootje toe, het is een goed begin van de zomer. Deze staat ook op de greatest hits collectie:



MySpace Los Auténticos Decadentes

Yasmin Levy betovert Rotterdams publiek

Yasmin Levy is "La reina del ladino", althans zo had ik haar al eerder beschreven op deze blog. En die titel blijft behouden, want de Israelische schone toonde zich gisteravond in Rotterdam wederom de ongekroonde koningin van de ladino muziek. De imposante zangeres, getooid in een strakke, lange zwarte jurk, verblijdde het enthousiaste publiek op een avond sentiment en melodramatiek. Want de muziek die de zangeres brengt is een mengeling van flamenco en Arabische muziek. De begeleidingsband van Yasmin bestaat dan ook uit muzikanten die vanuit alle windstreken lijken te zijn komen aanwaaien. De band bestaat uit de Spaanse gitarist Miguel Moreno die duidelijk geschoold is in de flamenco traditie, de Armeense fluittist Vardan Hovanissian , magiër op o.a. zurna en duduk, een Ghanese contrabassist en de Israelische percussionist, Ishay Amir (echtgenoot van Yasmin).

De ladino cultuur ontstaat nadat de Spaanse Joden tijdens de inquisitie Spanje moesten ontvluchten en zich verspreiden over de Balkan en het Midden Oosten. De taal van deze Sefardische Joden, het ladino, lijkt heel sterk op het Spaans. Zoals al eerder genoemd, heeft de ladino muziek Spaanse flamenco-invloeden, maar is ook de Arabische wereld terug te proeven in de warme klanken.

Yasmin Levy speelde gisteravond in een uitverkocht Lantaarn/Venster veel ladino traditionals die verloren dreigden te gaan en die zij via haar "missie" nieuw leven in probeert te blazen. Omdat haar ster rijzende is lijkt ze daar steeds beter en met steeds meer overtuiging in te slagen. Ze heeft een boodschap en dat spreekt mensen aan. Daarnaast is de muziek betoverend mooi, zoals ook al bleek op haar laatste album Mano Suave. Zo waren alle ingredienten aanwezig om deze maartse avond in de koude Maastad eens goed op te warmen met ladino klanken.

Vanaf het moment dat Yasmin het podium betrad tot aan haar vertrek heerste deze "reina" over het publiek dat haar op handen droeg. Haar uitleg van de oorsprong van de liederen en haar charme zorgden voor een prettige sfeer. De stem van Yasmin is zo krachtig en vol timbre dat je wel een ijskonijn moet zijn om niet voor haar te vallen. Ikzelf viel vorig jaar al in het katzwijm bij haar optreden op het Rotterdamse North Sea Jazz en ook gisteren heeft ze mij weer helemaal ingepakt. Voorlopig heeft niemand anders recht op de titel "la reina del ladino".

Yasmin Levy speelt op 30 maart a.s. nog in het Amsterdamse Bimhuis

Website Yasmin Levy

Grenzeloos: Bill Frisell & The Intercontinentals

Bij het beluisteren van de plaat Civilians van Joe Henry (waarover meer in een ander item) viel mij direct het bijzondere gitaarspel op. Een beetje van dat lome, ingetogene getokkel, iets dat Marc Ribot en T-Bone Burnett ook laten horen op Raising Sand van Robert Plant & Alison Krauss. Waar kende ik dit geluid van? Het bleek van een goede bekende: de heer Bill Frisell, een 56-jarige Amerikaanse jazz/folk/country/noise-gitarist. Ooit in opleiding geweest bij Jim Hall, jarenlang sessiemuzikant voor het ECM-label en de laatste 20 jaar vooral actief in het uitdiepen van de (Amerikaanse) folk- en countrywereld.

Bill Frisell maakte in 2003 één van zijn mooiste platen samen met The Intercontinentals. Een groep muzikanten uit alle hoeken van de wereld: Sidiki Camara uit Mali (kalabas, djembé en congas), de Braziliaan Vinicius Cantuaria (o.a. elektrische en akoestische gitaar), de Griek Christos Govetas (o.a. ud en bouzouki) en oude getrouwen Greg Leisz (slide gitaar, pedal steel gitaar) en Jenny Scheinman op viool. Een grotendeels instrumentale plaat, vol sfeervolle muziek en al jaren een geheide topper als achtergrond bij een goed etentje met vrienden. Het opvallende aan deze plaat is dat je zo duidelijk kunt horen hoe intercontinentaal de hedendaagse muziek is. Zo is de Amerikaanse blues is heel goed hoorbaar op de door de Malinese gitarist Boubacar Traoré geschreven compositie Baba Drame. Overigens schreef Bill Frisell de openingstrack Boubacar als eerbetoon aan zijn Afrikaanse vriend.

MySpace Bill Frisell (hier is o.a. Baba Drame te horen)

Thomas Boissy, een Franse ster in wording

Al vaker heb ik stukjes geschreven over de nieuwe artiesten die boven komen drijven via Sellaband. In het begin was ik nogal fanatiek aan het investeren in diverse artiesten (o.a. Julia Marcell, Lily Vazquez en Mandyleigh), de laatste maanden doe ik het wat rustiger aan.

Toch komt er zo af en toe weer een ongekend talent bovendrijven waarvan je instinctief weet: ja, dit heeft potentie. Thomas Boissy, een Fransman uit Parijs, is volgens mij zo´n man waar de wereld nog van gaat horen. Hij is afkomstig uit de Parijse musicalwereld (o.a. van optredens in de beroemde Folies Bergère) en trad vaak op voor de Franse tv. Zijn charme, zijn sterke persoonlijkheid en zijn zuivere stemgeluid, maken hem tot een bijzondere verschijning.

Echt talent valt direct op, ook op Sellaband waar de concurrentie hevig is. Met zijn Franstalige popliedjes had Thomas Boissy dan ook in no time de 50.000 $ binnengehaald, het bedrag dat nodig is voor het opnemen van een professioneel album.

Luister naar enkele van zijn sterke eigen composities op zijn Sellaband profiel.

MySpace Thomas Boissy

Interview met Kreg Viesselman

De Amerikaanse singer/songwriter Kreg Viesselman overweldigde mij enkele maanden geleden met zijn plaat The Pull (zie mijn eerdere stukje op Chenque Around The Globe). Ik word dan altijd nieuwsgierig naar zo'n artiest en zijn visie op zijn eigen liedjessmederij. Dus ik heb contact met het gezocht, wat resulteert in dit lange interview.

Kreg blijkt een uiterst sympathieke man te zijn, bereid om enkele vragen die ik hem stelde uitgebreid te beantwoorden. Hij woont sinds enkele jaren in Noorwegen en probeert van daar uit meer aanhang in Europa te verwerven, iets wat nog niet echt van de grond komt. Aan de muziek kan het niet liggen, die is wonderschoon. Het is waarschijnlijk voor hem eerder wachten op het juiste moment en de juiste plaats. Wie weet horen we binnenkort een nummer van hem onder een commercial en breekt hij door, zo gaat dat tegenwoordig met meer artiesten.

Dan nu het interview, ga er maar even voor zitten want de man heeft interessante uitspraken:

You painted the beautiful cover of The Pull yourself. Do you consider yourself more a painter or a musician?

Thanks! I am glad you liked it. I have never been asked that before. I guess I consider myself to be both, among other things. At the moment, however, I am expending most of my creative energy on songwriting. But in truth, I probably have more natural ability as a visual artist. When I was in my early twenties, I sold a fair few of my paintings. I sometimes wonder why I didn't continue down that path. Maybe it's because once a person begins to try to make money from something that would otherwise be a pastime, the nature of the pastime is fundamentally altered. Having said that, I wouldn't be surprised if I switched the two (music and visual art) around one day.

And what is main the difference between the art of painting and songwriting/performing to you?

I think they are very similar.The one main difference is that the way in which the art is displayed. You can hang a painting on the wall for people to look at and then hide in the bathroom or go for a walk. With performing, however, you have to be there for people to experience the thing created. It's not just the lyrics or music, but also the performer that becomes the work of art.

The perfect song can be bombed by a bad performance. Other than that, I can't see much difference from a creative perspective. Both are forms of expression, whether representational, abstract, or otherwise. I get roughly the same feeling when writing or painting.

How does an American singer/songwriter end up in Norway (not one of the most logical places for an artist to move to I would say.....)?

I guess I never thought about whether or not moving to Norway was logical, but I like it here. It's nice to spend a good bit of time in Europe, learn another language, and have access to the rest of the continent. It must be said, however, that Norwegians are pretty logical people.

What is the Norwegian or Scandinavian music scene like?

I am not really sure, to be honest. I haven't played here very much. I get the sense that it is a bit more closed than, say, The Netherlands, which is famous for seeking out and patronizing lesser-known music from abroad.

What is the difference with the United States concerning the music scene?

The U.S. is just so big, and there is so much competition for what opportunities do exist. In my opinion, Art in general isn't viewed as absolutely essential to a well-rounded life in American culture the same way it is in many parts of Europe.

Your cooperation with the African musician and kora player Boubacar Diébaté on The Man Without A Care shows your interest in world music. How did this collaboration take place?

I have always loved many different types of African music, and for some reason, at the time I wrote that song, I knew it asked for some traditional African accompaniment. The kora seemed natural, due to it's own history and place in West African music.

Boubacar and I met through my friend and producer Evan Reeves. He seemed like the obvious candidate. Luckily, he agreed to do it. The fact that Boubacar is a griot from Senegal now living in the U.S. far from home just added another layer of meaning to the song's lyrics.

I remember after I wrote that song having felt as though I had written the first song of mine that noone else could have written, if you take my meaning.
Boubacar's participation only added to its authenticity, especially when we asked him to sing and he just belted out those beautiful lines in his mother tongue. After he translated them to us, I was certain he understood what the song meant, and I was also certain I couldn't have found anyone more fitting to contribute to the song. That kind of understanding is what makes some albums sound so real, while others merely sound like a studio.

Do you have future plans to do this kind of fusion with other world artists?

I have no plans, really - about any thing creative I do - other than to keep creating. I may collaborate with artists from cultures other than my own in the future, but I am not interested in doing fusion for the sake of fusion. For me, it has to have a purpose. It has to have 'heart'…not just a bunch of noodling around on exotic instruments all at the same time. To me, that can get kind of academic...and I am no intellectual.

I'm surprised to see how little known you are in the singer/songwriter world. How come? I mean you only got a 1000 songs scrobbled on Last FM (just to compare, another Scandinavian singer/songwriter like Ane Brun has over one million of songs scrobbled on this site)?

I really don't know. It could be because I have had virtually no publicity. I have no idea who likes my songs, or why, or how to cultivate the interest that exists out there into legions of loyal fans. Perhaps it would be easy if I noticed some demographic trend. But I get responses and interest from people of all ages, genders, countries, etc. who find me one way or another. I reckon at some point I will meet somebody out there familiar with the music business who gets what I am doing and knows exactly what to do with it. That'd be great, as I would rather that someone else worries about that kind of stuff. Either way, there is probably some
niche I will eventually find myself in without trying to force it...for better or worse.
Ane Brun has been scrobbled 1,000,000 times?!? And I always thought she was such a nice girl. Then again, she is living in Stockholm. They say Stockholm is the Rio de Janeiro of Scandinavia. I hope her grandmother doesn't find out. She's very talented, and deserves what ever successes she gets.

What are your future plans as a solo artist?

At the moment, I have a boatload of new songs. I am hoping to record them and get them out into the world to the people who will enjoy them. The next album will most likely be very different stylistically from "The Pull"… more spare, more melodic.
I am also hoping to accompany each song with it's own artwork. Almost like a little book of illustrated short stories that work well together as a collection. Other than that, I'd like to be able to tell people 'I am a songwriter' when they ask me (unoriginally) what I do for a living, without having to follow that up with, 'No, really...I am not joking'

What are your long term ambitions as a musician?

I want to keep writing songs and performing them. I want to improve. I would like to perfect my own sound over and over again, and then abandon it just as often. Then, when I am finished, I would like to be able to look over everything I have created - from song to song and album to album - and see how all of my contradictions, tangents, and shifts of personality make perfect sense when looked at from a distance. As for now, any sort of cohesiveness or underlying theme completely eludes me.

P.S. Thanks for taking the time to interview me. If this doesn't get me scrobbled on a more regular basis, nothing will!

(einde interview)

MySpace Kreg Viesselman

Website Kreg Viesselman

Rotterdamse & Afrikaanse parel: Ntjamrosie

Als er in je eigen stad opvallend talent rondloopt dan is het zaak hier aandacht aan te besteden. Ntjamrosie is een in Rotterdam woonachtige Afrikaanse meid, in de Maasstad studerend aan het conservatorium. Haar zang- en componeertalent is onmiskenbaar aanwezig, iets wat ze demonstreert met de onlangs verschenen debuutplaat Atouba, dat is vernoemd naar haar oude, overleden omaatje uit haar geboorteland Kameroen.

Atouba bevat een bonte mix aan dansbare muziek, met het accent op soul en r&b. Niet helemaal mijn ding, wat niets afdoet aan het feit dat het ze prachtige nummers kan schrijven. Haar stem is zwoel, zuiver en voelt verkwikkend. Het zijn vooral de nummers waarbij ze dicht bij haar roots blijft waarin ze het beste tot haar recht komt, zoals in Kutte Fas , Nssisim of Bia Yon. Petje af voor deze meid, waar we ongetwijfeld meer van gaan horen dit jaar (misschien al op North Sea Jazz in de thuisstad?).

Zie hier de volledige recensie van Atouba van Ntjamrosie door Chenque

Myspace Ntjamrosie (met daarop een groot deel van alle liedjes van Atouba)

Foto Ntjamrosie: Aram Haagsman

Live opname van Squeeze The Breeze

Olombelo Ricky: Magic sounds from Madagscar

Je krijgt niet alle dagen de kans om een artiest uit Madagascar in Nederland aan het werk te zien. Om weer eens een flinke partij niet-alledaagse muzikaliteit over mijzelf heen te laten storten ging ik daarom zaterdagavond 2 februari j.l. in de Rotterdamse Doelen naar de Malagassische zanger/percussionist Olombelo Ricky (echte naam: Ricky Randimbiarison). Met zijn drie andere bandleden tracteerde hij de ongeveer 100 man publiek op een bijzondere avond.

Valiha en marovany

De muziek uit Madagascar is rijk aan harmonie en kent een compleze ritmiek en meerstemmige zang. Olombelo Ricky is meer een solo-performer, met zijn donkere, wendbare stem windt hij de luisteraar om zijn vingers. Ter ondersteuning van zijn stem gebruikt hij allerlei eenvoudige percussie, varierend van bundeltjes harde stro tot een versterkte cajón. De bandleden verrijken zijn muziek met samenzang, akoestische gitaren en voegen bij sommige nummers voor mij compleet nieuwe snaarinstrumenten toe: de valiha, een soort bamboe sitar en de marovany, met een grote rechthoekige klankkast die aan weerszijden snaren heeft.

Rasperformer

De muziek die de band vanavond ten gehore brengt is soms traditioneel Afrikaans, maar ook geregeld funky of poppy. Olombelo Ricky is niet voor niets op Madagscar een "popster". Zijn uitstraling is die van een wijze man, rustig en vol levenslessen over de relatie mens-natuur. Hier staat duidelijk een rasperformer, die gekomen is om het publiek te vermaken. Missie geslaagd, de kans is groot dat we deze warme man nog wel vaker gaan aantreffen op de diverse festivals met wereldmuziek deze zomer.

MySpace Olombelo Ricky

Viesselman's The Pull trekt je naar binnen

Een wereldtip van mijn medeblogger en 8Weekly-recensent Joost Festen: de plaat The Pull van de Amerikaanse singer/songwriter Kreg Viesselman. Een man die blijkbaar nog bijna niemand in muziekland was opgevallen, getuige zijn zeer schamele aantal speelbeurten op Last FM (1100 draaibeurten tegenover bijvoorbeeld een soortgelijke singer/songwriter als Ray Lamontagne bijna 2.2 miljoen keer gedraaid!).

Soulvol met experiment

The Pull is een plaat uit 2006 en ligt qua soul wel in de buurt van mannen als Ray Lamontagne of Martin Sexton. Echter, de stem van Kreg Viesselman gaat nog dieper, is nog ruwer dan die andere mannen. Van die muziek die je recht in je hartstreek raakt en je niet meer loslaat. De twaalf ingetogen liedjes krijgen bijna allemaal een soort gospel-achtige achtergrondzang mee die de songs nog meer versterken. En Kreg houdt van het experiment, want hij doet in The Man Without A Care iets wat ik nog niet vaker gehoord heb: hij combineert zijn stem en gitaar met het kora-spel van de Afrikaan Boubacar Diébaté. Origineel en gewaagd, maar het werkt prima.

Overigens is deze in Oslo woonachtige Amerikaan ook de schepper van zijn eigen artwork en daar heb ik al veel positieve opmerkingen over gekregen. De getergde gitarist die op de voorkant van The Pull is afgebeeld is dus zijn eigen schilderij.

Geniet van enkele van Kreg's nummers op zijn eigen MySpace-pagina.

Andy Palacio is heengegaan

Andy Palacio, de man uit Belize met zijn heerlijke laidback muziek, is vorige week op 47-jarige leeftijd aan een hartaanval bezweken. Onlangs werd zijn plaat Watiná nog geroemd op Chenque Around The Globe in de categorie: Nog meer moois uit 2007.

Zijn dood is een groot verlies voor allen die de wereldmuziek een warm hart toedragen en vooral een aderlating voor de leden van zijn bedreigde Garifuna-stam. Want voor het behoudt van deze uit nog zo'n 600.000 zielen bestaande bevolkingsgroep die leeft in de omgeving van Honduras, Guatemala, Nicaragua en Belize maakte Andy Palacio zich sterk met zijn punta muziek. De punta is de traditionele Garifuna muziek, een combinatie van Afrikaans/Caribische ritmes gecombineerd met elektrische gitaren.

Meer info over de Garifuna-muziek

Márcio Faraco's sprankelende bossa

Nog een fijne ontdekking uit de bakken van de tweedehands platenzaak: de plaat Ciranda uit 2000 van de Braziliaanse zanger/gitarist Márcio Faraco. En hoewel iedere Braziliaan flirt met een gitaar en wel wat bossas weet te fluisteren op een feestje, is het werk van Faraco internationaal erkent als topwerk. Zoals mijn vrouw al opmerkte bij het beluisteren van Ciranda: "dít is de bossa nova die mij bevalt, afwisselend en sprankelend".

Faraco's bossas, allemaal eigen composities, zijn inderdaad prachtig uitgevoerd. Er is die bekende relaxte gitaarstijl waarin tóch heel veel gebeurd, de "canta faldo"-zang (waarbij de zanger de song spreekt i.p.v. zingt) en de liedjes worden ook nog eens gelardeerd met veel extra instrumentatie. Ciranda kwam veelzeggend uit op het Universal Music Jazz France label.
De arrangementen op Ciranda zijn verzorgd door Wagner Tiso, een beroemdheid die ook veel arrangementen voor Caetano Veloso en Milton Nascimento doet.

Openingslied Ciranda is meteen een voltreffer, vooral ook omdat Chico Buarque de zang verzorgt. Andere hoogtepunten zijn Meu Juramento, Vida Ou Game en A Dor Na Escala Richter (met schitterend cello spel van David Chew).

Website Márcio Faraco
MySpace Márcio Faraco

Video Um Sinal (om een indruk te krijgen van mans gitaarspel)

Radio Chango muziekportal

Bij mijn research naar Wagner Pá stuitte ik op een bijzondere pagina, die van de portal Radio Chango. Het is een Spaans initiatief van enkele liefhebbers van de "mestizo" muziek "dat is uitgegroeid tot een wereldwijd netwerk van artiesten en liefhebbers (op het moment van schrijven zijn er bijna 34.000 geregistreerde gebruikers). De site is in vijf talen beschikbaar, wat het verspreiden van de boodschap natuurlijk wel een stuk toegankelijker maakt.

Radio Chango "wants to transmit fiesta through music and to be at the same time a catalyst for rebellion (but not for violence) and the struggle for a better world". Klinkt heel verantwoord. In ieder geval is het wel een slimme manier om kennis te maken met de vele artiesten uit het wereldwijde genre "mestizo", waarvan velen ook een eigen forum hebben op de site (bijv. Amadou & Miriam, Ojos de Brujo of Manu Chao). Op Radio Chango kun je vanzelfsprekend ook radio luisteren en de site is een podium voor kunst en "social konscience".

Website Radio Chango (Engels)

Wagner Pá - Brazuca Matraca

Het geinige van rondsneupen in de platenbakken met tweedehands muziekwaren is natuurlijk dat je af en toe iets "lekkers" tegenkomt dat je aandacht trekt, iets waar je nog nooit van gehoord hebt maar dat je gewoon meeneemt voor die 6 euro.

Zo stuitte ik vorige maand op de plaat El Imparable Transeúnte (2004) van de Braziliaanse zanger/gitarist, Wagner Pá. De man woont al vanaf zijn twintigste in Barcelona en zingt dan ook in het Portugees en in het Spaans. Zijn band, de Brazuca Matraca, begeleidt hem voortreffelijk op deze funky, "feelgood"-plaat, met als hoogtepunten de songs Plexo Solar en het opzwepende en vrolijke No Mata (zie video).

Rastaman Wagner Pá is trouwens ook goed ingeburgerd in de Catalaanse mestizo-scene want hij speelt mee op albums van Dani El Mono Loco (voorman van Macaco) en Amparanoia.

Video No Mata van Wagner Pá



MySpace Wagner Pá

Nog meer moois uit 2007 (11)

Op de valreep graag nog even aandacht voor een Braziliaanse schone, Bebel Gilberto. Als dochter van de beroemde bossa nova koning João Gilberto ligt de lat hoog bij deze deerne en het moet gezegd dat haar in 2007 uitgebrachte plaat Momento een knap kunstwerkje is. En alhoewel niet behorend tot de beste werkjes van dit jaar, bevat deze warme plaat absoluut interessante "momentos".
Zo tref je fraaie vertolkingen van Night And Day (Cole Porter), van het prachtige Caçada (Chico Barque, haar oom)en van Tranquilo (Kassin), een onvervalste cha-cha-cha ondersteund door compleet orkest. Haar eigen composities vind ik op Momento helaas een beetje slapjes, vandaar dat de plaat niet kan worden beschouwd als een hoogtepunt in haar (nog jonge) carrière.

Beluister op haar eigen website het gehele album

Recensie Momento door Chenque

Video van haar heerlijk zwoele Samba Da Bancao van haar doorbraak album Tanto Tempo (2001)

Malena canta el tango como ninguna

Ik had dit bericht al even klaarstaan en diegene die mij persoonlijk kennen weten misschien wel waarom....

Malena canta el tango como ninguna (Malena zingt tango als niemand anders), y en cada verso pone su corazón (en in elk vers legt zij heel haar hart), al yuyo de suburbio su voz perfuma (naar het onkruid uit de voorsteden, zo ruikt haar stem)

Dit is de openingszin van Malena, een ó zo wonderschone tango. Ooit geschreven door de in 1906 in Buenos Aires geboren dandy Lucio Demare, een groot componist, pianist en acteur. Er zijn ruim 60 interpretaties bekend van deze tango, o.a. door grootheden als Astor Piazolla, Agustin Irusta, Aníbal Troilo en door één van mijn favoriete Argentijnse zangers, Andrés Calamaro.

Mijn advies: wil je de versie van Malena door Calamaro een keer goed horen, koop dan zijn cd El Cantante uit 2004, een wereldplaat.

Hier ook een video van een optreden van Calamaro waarbij hij Malena ten gehore brengt (helaas laat het geluid te wensen over en eindigt de video abrupt):



Op YouTube zijn overigens nog volop andere vertolkingen van de tango Malena te vinden.

Bachata babe

Lily Vasquez, een Colombiaanse die vanaf haar 14e in de U.S.A. woont, is één van de Sellaband artiesten die al zeer snel de 50.000$ (benodigd voor het opnemen van een professionele plaat) bereikte. Binnen het Latin-genre is zij een meid met de potentie door te groeien tot een grote ster. Of het nu bachata, mambo, bolero of gewone popmuziek is, Lily beheerst de diverse stijlen binnen het genre perfect. In augustus 2007 zag ik haar live optreden in Paradiso en het moet gezegd, het is een echte rasentertainer.
Nu, een half jaar na haar succes op Sellaband, is haar eerste plaat bijna af en boekte ze recent groot succes in een Amerikaanse talentenjacht, Famecast. Ze won de eerste prijs in de categorie Latin, iets wat haar veel publiciteit op gaat leveren in de toekomst. Zie hier de clip van het nummer Nostalgia, zo'n typische bachata.



Lily Vazquez MySpace