Interview with Yasmin Levy

Na het verschijnen van haar cd Mano Suave in 2007, een plaat die nú al terecht betiteld is als instant klassieker binnen het genre van de wereldmuziek, is de ster van Yasmin Levy rijzende. In maart j.l. deed ze Nederland weer aan en heb ik geprobeerd een interview met haar af te nemen vóór haar concert in Rotterdam. Helaas is dat toen niet gelukt, maar inmiddels is het wel zo ver en heeft "la reina del ladino" haar hart opengesteld en antwoord gegeven op enkele persoonlijke vragen die ik haar stelde over haar muziek en roots. Zie hier het resultaat:

You try to spread and conserve the unique Ladino culture with your music. What does it mean for you personally to be a "Ladina"?

I was introduced to Ladino singing and culture from childhood. My father, the late Yitzhak Levy, dedicated himself to documenting these songs which had been passed down for generations by word of mouth. My mother sang these songs at home while I was growing up. So for me, being a “Ladina” is simply part of my culture and heritage; it’s who I am.

The Ladino music is simply wonderful, especially your interpretation of it. Why is the Ladino culture threatened in its existence?

As there are only about 200,000 people remaining in the world who actually speak this language, it is a culture which is under threat. People my age no longer speak the language and I imagine that in a generation or two the language will be lost. This is why it’s so important for me to try to bring these songs to a global audience, in order to help preserve this beautiful heritage.

Do you consider yourself more a song composer or more a messenger of traditional ladino songs?

I am both. I love to write music any lyrics and I’m fortunate that people seem to react very positively to my songs. In my current tour I’ve been playing songs like Una Noche Mas and La Alegria which I’ve written and it’s always exciting to hear the warm reaction of the public. At the same time, I also feel I have a “mission” to bring those traditional songs to a wide audience and I’m happy that these arrangements of the Ladino songs is so well received.

You are becoming increasingly popular as an artist in the western world. How do the Ladino people see your success?

Wherever I go, there is usually someone who comes to me after the show who wants to talk to me about their Sephardi background and those moments are always special for me. Sometimes, though, my arrangements are quite different from the traditional way in which those songs were sung (often a capella) and certainly I’ve had reactions at home to my version of Noches in which I take a traditional Ladino song and put a flamenco rhythm to it. For the “purists”, perhaps that is a step too far. But for me, this is what art is all about; the experimentation and excitement of injecting new life through new influences!

To me your music is a mixture of Arab sounds and flamenco. One of the things flamenco music also offers is the exciting dancing part. What happened to that specific dancing part of flamenco, did it merge into the Ladino culture or did it get lost?

Flamenco dancing was never associated with Ladino. Early flamenco was about the music and rhythm, with dancing being introduced later. I only use the musical elements in order to keep the focus clearly on these Ladino songs.

Do you ever consider merging other sounds into your music by cooperating with other musicians from f.e. Africa or Latin America?

Yes, of course. Just as we’ve incorporated musicians and influences from Iran, Armenia, Turkey, Greece, Spain, Israel, Egypt, Chile and England on this latest album, so I would like to continue to bring diverse musicians together from as many different cultures as possible.

You operate from Israel, a problematic region. But your lyrics are about personal matters, there is no politics involved. Why not?

I am an artist, not a politician. So I express my feelings through songs. That is why it was so important for me to be able to record with my friend and great singer Natacha Atlas on this album. It is my desire that people may realise that it is only through collaboration, mutual respect, and appreciation that we may eventually find a way to bridge the political abyss of the Middle East.

Will the spreading of the Ladino culture always be your main thing or do you think you will make different kind of music in the future?

I don’t feel encumbered by my Ladino culture in any way. These songs have given me the opportunity to travel the world and spread knowledge about our rich culture. Along the way, I’ve been lucky enough to be able to work with very talented musicians and express that history through modern arrangements. I hope to continue to push those boundaries and explore different musical influences, even as Ladino will always remain at the core of who I am.

Gracias Yasmin for having this interview with me. Mucha suerte con tu carrera, espero que tengas mucho más éxito en el futuro.

Live verslag Yasmin Levy in Lantaarn/Venster, maart 2008 by Chenque

Live verslag Yasmin Levy @ NSJ, 2007 by Chenque

MySpace Yasmin Levy

Yasmin Levy betovert Rotterdams publiek

Yasmin Levy is "La reina del ladino", althans zo had ik haar al eerder beschreven op deze blog. En die titel blijft behouden, want de Israelische schone toonde zich gisteravond in Rotterdam wederom de ongekroonde koningin van de ladino muziek. De imposante zangeres, getooid in een strakke, lange zwarte jurk, verblijdde het enthousiaste publiek op een avond sentiment en melodramatiek. Want de muziek die de zangeres brengt is een mengeling van flamenco en Arabische muziek. De begeleidingsband van Yasmin bestaat dan ook uit muzikanten die vanuit alle windstreken lijken te zijn komen aanwaaien. De band bestaat uit de Spaanse gitarist Miguel Moreno die duidelijk geschoold is in de flamenco traditie, de Armeense fluittist Vardan Hovanissian , magiër op o.a. zurna en duduk, een Ghanese contrabassist en de Israelische percussionist, Ishay Amir (echtgenoot van Yasmin).

De ladino cultuur ontstaat nadat de Spaanse Joden tijdens de inquisitie Spanje moesten ontvluchten en zich verspreiden over de Balkan en het Midden Oosten. De taal van deze Sefardische Joden, het ladino, lijkt heel sterk op het Spaans. Zoals al eerder genoemd, heeft de ladino muziek Spaanse flamenco-invloeden, maar is ook de Arabische wereld terug te proeven in de warme klanken.

Yasmin Levy speelde gisteravond in een uitverkocht Lantaarn/Venster veel ladino traditionals die verloren dreigden te gaan en die zij via haar "missie" nieuw leven in probeert te blazen. Omdat haar ster rijzende is lijkt ze daar steeds beter en met steeds meer overtuiging in te slagen. Ze heeft een boodschap en dat spreekt mensen aan. Daarnaast is de muziek betoverend mooi, zoals ook al bleek op haar laatste album Mano Suave. Zo waren alle ingredienten aanwezig om deze maartse avond in de koude Maastad eens goed op te warmen met ladino klanken.

Vanaf het moment dat Yasmin het podium betrad tot aan haar vertrek heerste deze "reina" over het publiek dat haar op handen droeg. Haar uitleg van de oorsprong van de liederen en haar charme zorgden voor een prettige sfeer. De stem van Yasmin is zo krachtig en vol timbre dat je wel een ijskonijn moet zijn om niet voor haar te vallen. Ikzelf viel vorig jaar al in het katzwijm bij haar optreden op het Rotterdamse North Sea Jazz en ook gisteren heeft ze mij weer helemaal ingepakt. Voorlopig heeft niemand anders recht op de titel "la reina del ladino".

Yasmin Levy speelt op 30 maart a.s. nog in het Amsterdamse Bimhuis

Website Yasmin Levy

Nieuwe album Ane Brun nu exclusief op MySpace

Toeval bestaat niet wordt gezegd, maar net op het moment dat ik een item wil wijden aan de Noorse muze Ane Brun en dus wat onderzoek doe naar haar activiteiten, lees ik op haar website dat vandaag de exclusieve premiere te horen is van haar nieuw album Changing Of The Seasons op haar eigen MySpace-account. Changing Of The Seasons is haar vierde plaat en het eerste studio-album dat verschijnt na het meesterwerk A Temporary Dive uit 2004.

Zo op het eerste gehoor klinken de nummers vertrouwt, dat wil zeggen heerlijk dromerig als een mooie Scandinavische zomeravond. Ane lardeert de gitaarliedjes met haar aparte, krakerige stem. Toch schrok ik wel even bij het horen van The Treehouse Song, de tweede single van het nieuwe album, omdat ik daar toch echt het idee had naar een Dolly Parton nummer te luisteren..........

Binnenkort volgt een tournee van Ane Brun door Europa, waarbij ze ook de Benelux aandoet. Haar vorige concerten waren in het verleden altijd meer dan de moeite waard, dus gaat dat live zien.

15 april 2008 - Botanique/Witloofbar - Brussel
16 april 2008 - Mezz - Breda
17 april 2008 - Paradiso - Amsterdam
18 april 2008 - Lantaarn/Venster - Rotterdam

En dan maar meteen even de video van mijn favoriete liedje van A Temporay Dive, Song No. 6, een duet met Ron Sexsmith:

Rotterdamse & Afrikaanse parel: Ntjamrosie

Als er in je eigen stad opvallend talent rondloopt dan is het zaak hier aandacht aan te besteden. Ntjamrosie is een in Rotterdam woonachtige Afrikaanse meid, in de Maasstad studerend aan het conservatorium. Haar zang- en componeertalent is onmiskenbaar aanwezig, iets wat ze demonstreert met de onlangs verschenen debuutplaat Atouba, dat is vernoemd naar haar oude, overleden omaatje uit haar geboorteland Kameroen.

Atouba bevat een bonte mix aan dansbare muziek, met het accent op soul en r&b. Niet helemaal mijn ding, wat niets afdoet aan het feit dat het ze prachtige nummers kan schrijven. Haar stem is zwoel, zuiver en voelt verkwikkend. Het zijn vooral de nummers waarbij ze dicht bij haar roots blijft waarin ze het beste tot haar recht komt, zoals in Kutte Fas , Nssisim of Bia Yon. Petje af voor deze meid, waar we ongetwijfeld meer van gaan horen dit jaar (misschien al op North Sea Jazz in de thuisstad?).

Zie hier de volledige recensie van Atouba van Ntjamrosie door Chenque

Myspace Ntjamrosie (met daarop een groot deel van alle liedjes van Atouba)

Foto Ntjamrosie: Aram Haagsman

Live opname van Squeeze The Breeze

Kaki King = Female Guitar Goddess

OK, laten we 2008 maar meteen aftrappen met een lekker vooroordeel: vrouwen kunnen niet gitaar spelen. Gelul natuurlijk, want het was toch echt een vrouw die deze week mijn bek deed openvallen met haar opzwepende gitaarspel. Het gaat om de 28-jarige Amerikaanse Kaki King, een meid die zichzelf een bijzondere stijl van gitaarspelen heeft aangeleerd waarbij ze de gitaar tevens als drum gebruikt. Nader onderzoek leert dat zij in 2006 al is uitgeroepen door de Rolling Stone Magazine als "Guitar God", de eerste vrouwelijke gitariste die deze titel meekrijgt.
Bijzonder is ook dat de Nederlandse gitarist Jan Kuiper haar heeft weten te strikken voor een reeks concerten in Nederland samen met zijn Groove Masters band. Kijk eens naar haar video (nummer Playing With Pink Noise)



Website Kaki King (waar je haar songs kunt beluisteren, want ze is ook singer/songwriter)

Nog meer moois uit 2007 (9)

Alvast even vooruitlopend op het jaar wat komen gaat, want de nieuwe plaat van Sia Furler (artiestennaam Sia, titel Some People Have Real Problems) komt pas begin 2008 uit. De muziek van deze Australische zangeres ligt een beetje in het straatje van Feist en Nikka Costa. Fraaie popliedjes, soms gevoelig, soms dansbaar. Met natuurlijk een fijne stem, een stem die de afgelopen jaren al vaker voorbij kwam bij o.a. Jamiroquai, Zero 7 en Massive Attack.
Van haar nieuwe album vind ik het nummer Electric Bird erg fijn. Helaas is dit nummer niet op haar MySpace-pagina te horen, maar wel haar enige "hit" tot dusver Breathe Me (uit 2004) en Day Too Soon van het nieuwe album.

MySpace Sia

Bachata babe

Lily Vasquez, een Colombiaanse die vanaf haar 14e in de U.S.A. woont, is één van de Sellaband artiesten die al zeer snel de 50.000$ (benodigd voor het opnemen van een professionele plaat) bereikte. Binnen het Latin-genre is zij een meid met de potentie door te groeien tot een grote ster. Of het nu bachata, mambo, bolero of gewone popmuziek is, Lily beheerst de diverse stijlen binnen het genre perfect. In augustus 2007 zag ik haar live optreden in Paradiso en het moet gezegd, het is een echte rasentertainer.
Nu, een half jaar na haar succes op Sellaband, is haar eerste plaat bijna af en boekte ze recent groot succes in een Amerikaanse talentenjacht, Famecast. Ze won de eerste prijs in de categorie Latin, iets wat haar veel publiciteit op gaat leveren in de toekomst. Zie hier de clip van het nummer Nostalgia, zo'n typische bachata.



Lily Vazquez MySpace

Erotische teksten in de muziek (1)

Het concert van Lucinda Williams van vorige maand was er een waarvan de geilheid afdruipte. Zelf zei ze onomwonden dat lustgevoelens de lekkerste gevoelens zijn. Zit wat in, er zijn wel meer fijne dingen in het leven maar lust is er zeker een onderdeel van. Vandaar de inspiratie tot een nieuwe rubriek op Chenque Around The Globe over erotiek in teksten van muziek. Voorwaarde voor opname in de rubriek is dat het niet pornografisch is, maar subtiel of suggestief. Daarnaast moet het liedje ook voldoen aan de op zijn minst persoonlijke eis: een goede song. Mocht je zelf klip en klare voorbeelden hebben, reageer dan op mijn blog.

De Amerikaanse Danya River is een onbekende singer/songwriter die ik tegenkwam op de heerlijke CD Baby-winkel. Haar EP Bone To Bone uit 2003 bevat vijf liedjes (allen uiterst origineel en van hoge kwaliteit) en het is de song Stir My Honey die opvalt door zijn "lading". Het is een regelrechte oproep om de regionen onder de buik en boven de benen (ja, dáár) te beroeren. Of zoals ze zelf uitlegt in het artwork van de EP:

"Well, this one's pretty self explanitory! I go on tour. I miss my sweetheart. I daydream of him doing wonderfully naughty things with me while in actuality I'm onstage, on the subway, and yes, in my 89-year-old grandmother's living room where much of the song was written. You should know, by the way, that my grandmother helped me write this song by pulling out her atlas and locating a city that rhymed with New York...."Baltimore." Go Nana!""

Hier de lyrics van Stir My Honey - Danya River:

On the stage in Baltimore
thinking of your...
On the subway in New York
thinking of your......

carnivorous eyes devouring me
when you want to stir my honey

I'm gasping in the afternoon'
thinking of your...
In my grandma's living room
thinking of your?.
..simmering hands, arresting me
as you start to stir my honey

So I'm counting down the hungry days
Lover I can nearly taste??
the merciless pleasure that you give to me
when you come and stir my honey

Myspace Danya River
Concertverslag Lucinda Williams
Website CD Baby

Nog meer moois uit 2007 (2)

Binnen het world-genre heb ik dit jaar weer diverse platen besproken voor het webzine 8Weekly en één van de mooiste wereldmuziek-nummers van dit jaar komt op het conto van de half Portugese, half Angolose fado-zangeres Ana Moura:

Os Búzios van Ana Moura

Het nummer zwiert en zwaait vrolijk over een saus van de Portugese gitaarklanken. En zoals dat bij fado hoort, is de zang natuurlijk lekker melancholisch.

Sowieso is haar hele album Para Além Da Saudade echt de moeite van het beluisteren waard.

Ana Moura
Chenque's recensie Para Além Da Saudade

Poolse invasie?

Is Polen een muziekland? Je zou zeggen van niet, althans niet in eerste instantie. Maar sinds Julia Marcell op Sellaband als eerste Poolse artieste de $50.000 heeft gehaald lijkt heel Polen muzikant. Sellaband, het Nederlandse initiatief om zelf getalenteerde muzikanten financieel te kunnen ondersteunen, heeft tot nu toe vooral succesverhalen uit de "westerse wereld" opgeleverd (VS, UK, Frankrijk, Nieuw-Zeeland en Australië). Nu dus ook een Poolse het benodigde bedrag bij elkaar heeft gekregen om een professionele plaat te mogen opnemen lijkt het hek van de dam in Oost-Europa.

Stimulans

De doorbraak van een "niet-westerse" artieste kan blijkbaar zorgen voor een hausse aan creativiteit. Want als je nu op Sellaband zoekt naar artiesten uit Polen krijg je 219 hits. Ter vergelijking: Spanje geeft 50 hits, Frankrijk "maar" 288 hits en een reus als Brazilië "maar" 147 hits. De conclusie lijkt gerechtvaardigd dat Sellaband een stimilus kan zijn voor creatieve geesten uit minder bekende landen om zich te openen voor onze oren. Interessant fenomeen en het bewijs dat het internet alles steeds transparanter maakt.

Nog even over Julia Marcell: helaas kun je dus geen aandelen meer kopen in deze bijzonder vrouw, ze is op dit moment al een plaat aan het opnemen. Haar muziek klinkt als klassiek geschoold, ze is pianiste en heeft een loepzuivere stem. Beluister haar songs op haar eigen site, het is zeer de moeite waard.

La reina del Ladino

Vorige week nog in Vrije Geluiden op de televisie en deze zomer ook al op North Sea Jazz: de fascinerende zangeres Yasmin Levy. Deze schitterende vrouw houdt de tradities van de Ladino-muziek hoog. Ladino is de naam voor het cultuurgoed (inclusief taal) van de Sefardische joden die in de Middeleeuwen vanuit Spanje werden verdreven en hun heil in het Middenoosten zochten. Yasmin Levy is dan ook geboren in Jeruzalem en spreekt de bijna verdwenen taal Ladino (een mix van Spaans en Hebreeuws). Haar muziek is dan ook een mengeling van flamenco en Arabische klanken. Zo hoor je o.a. de Armeense fluit ,de duduk, voorbijkomen op haar nieuwe album 'Mano Suave'.

Tijdens North Sea Jazz werd ik ook al helemaal gegrepen door deze mysterieuze vrouw, getuige mijn verslag van toendertijd op 8Weekly, waarvan hier een stukje:

Concertverslag North Sea Jazz van Yasmin Levy

Het fonkelende optreden van Chano Dominguez kreeg een opvallend sereen vervolg met de Joodse zangeres Yasmin Levy. Haar bijzondere muziek, die ook de roots van de flamenco in zich heeft, combineert de Spaanse volksmuziek met Jiddische tradities. Ze zingt in het Ladino, een bijna uitgestorven taal die ooit werd gesproken door Spaanse Joden. Tijdens de beginjaren van de inquisitie, in de vijftiende eeuw, vluchtten deze Sefardische Joden weer naar de Arabische wereld en later naar Israël. Yasmin Levy, een prachtige vrouw met een loepzuivere stem, bracht haar ballades met een enorme diepgang en begeestering. Het bezwerende geluid van de onalledaagse instrumenten als de zurna (primitieve hobo), de ney (Arabische fluit) en de darbuka trommels zorgden voor een muisstille tent.

Lucinda Williams live

Het optreden van Lucinda Williams in Off Corso valt bij mij niet in de categorie 'onvergetelijke concerten', wat niet weg neemt dat het een bijzonder goed verzorgde set was. De 55-jarige Williams begon erg sloom aan de set en ik moest mezelf moed inspreken om wakker te blijven bij de eerste nummers en niet teleurgesteld af te druipen. Langzaam maar zeker liep het toerental van de machine wat op en er kwamen steeds meer lagen gitaren bij, totdat er flink gerockt werd. Het leek wel of Lucinda mijn wens om meer vuur gehoord had. Ineens stond ze met drie man op de elektrische gitaar te hakken en moesten de oordoppen alsnog in. Eén van de gitaristen uit de begeleidingsband, Doug Pettibone, viel in het bijzonder op door zijn veelzijdige spel, van subtiel rustig tot grof solerend. Lucinda kreeg er steeds meer lol in. Zo erkende zij dat haar favoriete song om te spelen het nieuwe 'Honeybee' is, een eerbetoon aan botte lust. Williams valt ook graag uit naar het mannelijke soort, zo spuugt ze: you didn't even make me come...on! naar die vent die haar in bed niet eens kon plezieren. Vermakelijk en oprecht. Twee woorden die het Rotterdamse concert van Lucinda Williams goed samenvatten.

The Queen Of Country Noir in Rotterdam

Lucinda Williams, "the queen of country noir" speelt vanavond in Off Corso in het kader van Nighttown programmeert. Deze vrouw is zo'n typsich geval van "you either love it or hate it". Haar nasale en lome stem kan je betoveren óf bevriezen. Live kan het in ieder geval goed rocken getuigen de opnames van haar plaat Live @ The Fillmore uit 2005. Ik ga er voor, dit weekend meer info na het concert.