Recensie DeVotchKa - A Mad & Faithful Telling

Stel jezelf een doldwaze achtervolgingsscène op het Roemeense platteland voor, met oude, verroeste auto's, ezelskarren en dwarrelende kippenveren.
Of verplaats je naar een Siciliaans dorpje waar je midden in een huilende en rouwende menigte terechtkomt en een zestal in het zwart geklede maffiosi een houten kist ziet dragen. De achtergrondmuziek die bij deze beelden hoort, zou DeVotchKa zomaar uit de hoed kunnen toveren.
Al eerder maakte deze band filmmuziek voor de soundtrack van de film Little Miss Sunshine, maar met hun nieuwe plaat A Mad & Faithful Telling lijken ze zich rechtstreeks te wenden tot de meester van de Balkan-road movie, Emir Kusturica (o.a. Black Cat, White Cat en Life is a Miracle), in de hoop zijn nieuwste film van een soundtrack te mogen voorzien.

De bandnaam DeVotchKa is gekozen uit het Nadsat, een Engels-Russische taal die is verzonnen door schrijver Anthony Burgess en die wordt gebruikt in het wereldberoemde boek A Clockwork Orange. Het betekent 'jong meisje', en klinkt in ieder geval redelijk exotisch voor een band bestaande uit een viertal Amerikanen (drie mannen en een vrouw) uit Denver, Colorado. Sinds hun debuutplaat Melodrama (2000) staan ze bekend om het maken van een eigenzinnige mix van folkloristische klanken en popmuziek. Met het huidige succes van de Balkanmuziek lijkt de tijd rijp voor een doorbraak van DeVotchKa en is de timing van de release van A Mad & Faithful Telling perfect.

Het verademende van DeVotchKa is dat ze zich niet laten beperken door het gebruik van het standaardinstrumentarium uit de pop/rockwereld. Het lijkt wel of de bandleden op een goede dag hebben besloten een hele muziekwinkel leeg te kopen en alle instrumenten te gaan bespelen. Zo speelt zanger Nick Urata bijvoorbeeld bouzouki, piano, trompet, gitaar en de elektronische theremin. Andere bandleden bespelen de viool, accordeon of sousafoon en het is dít avontuurlijke aspect dat DeVotchKa tot een band maakt die de energie uitstraalt van het leven zelf. Soms opgetogen en vrolijk, soms triest, soms melodramatisch, soms bombastisch: alle stemmingen komen terug in hun achtbaanmuziek.

Het is dan ook niet zo vreemd dat je bij het beluisteren van A Mad & Faithful Telling heel veel referenties van andere bands te binnen schieten. Maar het zijn allemaal flarden herinneringen. Zo hoor je bij de eerste klanken van het heerlijke openingsnummer Basso Profundo tien seconden Doe Maar, tien seconden David Byrne (Talking Heads), vervolgens het archetypische zigeunerorkest en zo verder. Het wonderschone A Clockwise Witness doet soms denken aan Arcade Fire, met de meeslepende zang van Urata en het gebruik van de viool in een kamerorkestsetting. Een ander prachtig nummer is Head Honcho, lekker up-tempo, gecombineerd met accordeon en sfeervolle samenzang. Hier hoor je zelfs het gebruik van de Spaanse taal voorbijkomen, net als in Basso Profundo. Het is een wervelende mengeling van stijlen en sferen.

Echter, de achtbaan lijkt in de tweede helft van de korte plaat alleen nog maar langzaam omhoog te kruipen en het is wachten op een snelle afdaling die er niet meer komt. Dat is jammer, want DeVotchKa verrijkt de hedendaagse muziekwereld met enkele bijzonder originele liedjes, het zijn er alleen te weinig om een volle plaat te blijven boeien. Laten we hopen dat DeVotchKa over vijf jaar niet wordt beschouwd als "dat trendy bandje dat in 2008 nog een hele leuke plaat heeft gemaakt".

MySpace DeVotchKa

Yasmin Levy betovert Rotterdams publiek

Yasmin Levy is "La reina del ladino", althans zo had ik haar al eerder beschreven op deze blog. En die titel blijft behouden, want de Israelische schone toonde zich gisteravond in Rotterdam wederom de ongekroonde koningin van de ladino muziek. De imposante zangeres, getooid in een strakke, lange zwarte jurk, verblijdde het enthousiaste publiek op een avond sentiment en melodramatiek. Want de muziek die de zangeres brengt is een mengeling van flamenco en Arabische muziek. De begeleidingsband van Yasmin bestaat dan ook uit muzikanten die vanuit alle windstreken lijken te zijn komen aanwaaien. De band bestaat uit de Spaanse gitarist Miguel Moreno die duidelijk geschoold is in de flamenco traditie, de Armeense fluittist Vardan Hovanissian , magiër op o.a. zurna en duduk, een Ghanese contrabassist en de Israelische percussionist, Ishay Amir (echtgenoot van Yasmin).

De ladino cultuur ontstaat nadat de Spaanse Joden tijdens de inquisitie Spanje moesten ontvluchten en zich verspreiden over de Balkan en het Midden Oosten. De taal van deze Sefardische Joden, het ladino, lijkt heel sterk op het Spaans. Zoals al eerder genoemd, heeft de ladino muziek Spaanse flamenco-invloeden, maar is ook de Arabische wereld terug te proeven in de warme klanken.

Yasmin Levy speelde gisteravond in een uitverkocht Lantaarn/Venster veel ladino traditionals die verloren dreigden te gaan en die zij via haar "missie" nieuw leven in probeert te blazen. Omdat haar ster rijzende is lijkt ze daar steeds beter en met steeds meer overtuiging in te slagen. Ze heeft een boodschap en dat spreekt mensen aan. Daarnaast is de muziek betoverend mooi, zoals ook al bleek op haar laatste album Mano Suave. Zo waren alle ingredienten aanwezig om deze maartse avond in de koude Maastad eens goed op te warmen met ladino klanken.

Vanaf het moment dat Yasmin het podium betrad tot aan haar vertrek heerste deze "reina" over het publiek dat haar op handen droeg. Haar uitleg van de oorsprong van de liederen en haar charme zorgden voor een prettige sfeer. De stem van Yasmin is zo krachtig en vol timbre dat je wel een ijskonijn moet zijn om niet voor haar te vallen. Ikzelf viel vorig jaar al in het katzwijm bij haar optreden op het Rotterdamse North Sea Jazz en ook gisteren heeft ze mij weer helemaal ingepakt. Voorlopig heeft niemand anders recht op de titel "la reina del ladino".

Yasmin Levy speelt op 30 maart a.s. nog in het Amsterdamse Bimhuis

Website Yasmin Levy

Grenzeloos: Bill Frisell & The Intercontinentals

Bij het beluisteren van de plaat Civilians van Joe Henry (waarover meer in een ander item) viel mij direct het bijzondere gitaarspel op. Een beetje van dat lome, ingetogene getokkel, iets dat Marc Ribot en T-Bone Burnett ook laten horen op Raising Sand van Robert Plant & Alison Krauss. Waar kende ik dit geluid van? Het bleek van een goede bekende: de heer Bill Frisell, een 56-jarige Amerikaanse jazz/folk/country/noise-gitarist. Ooit in opleiding geweest bij Jim Hall, jarenlang sessiemuzikant voor het ECM-label en de laatste 20 jaar vooral actief in het uitdiepen van de (Amerikaanse) folk- en countrywereld.

Bill Frisell maakte in 2003 één van zijn mooiste platen samen met The Intercontinentals. Een groep muzikanten uit alle hoeken van de wereld: Sidiki Camara uit Mali (kalabas, djembé en congas), de Braziliaan Vinicius Cantuaria (o.a. elektrische en akoestische gitaar), de Griek Christos Govetas (o.a. ud en bouzouki) en oude getrouwen Greg Leisz (slide gitaar, pedal steel gitaar) en Jenny Scheinman op viool. Een grotendeels instrumentale plaat, vol sfeervolle muziek en al jaren een geheide topper als achtergrond bij een goed etentje met vrienden. Het opvallende aan deze plaat is dat je zo duidelijk kunt horen hoe intercontinentaal de hedendaagse muziek is. Zo is de Amerikaanse blues is heel goed hoorbaar op de door de Malinese gitarist Boubacar Traoré geschreven compositie Baba Drame. Overigens schreef Bill Frisell de openingstrack Boubacar als eerbetoon aan zijn Afrikaanse vriend.

MySpace Bill Frisell (hier is o.a. Baba Drame te horen)

Interview met Kreg Viesselman

De Amerikaanse singer/songwriter Kreg Viesselman overweldigde mij enkele maanden geleden met zijn plaat The Pull (zie mijn eerdere stukje op Chenque Around The Globe). Ik word dan altijd nieuwsgierig naar zo'n artiest en zijn visie op zijn eigen liedjessmederij. Dus ik heb contact met het gezocht, wat resulteert in dit lange interview.

Kreg blijkt een uiterst sympathieke man te zijn, bereid om enkele vragen die ik hem stelde uitgebreid te beantwoorden. Hij woont sinds enkele jaren in Noorwegen en probeert van daar uit meer aanhang in Europa te verwerven, iets wat nog niet echt van de grond komt. Aan de muziek kan het niet liggen, die is wonderschoon. Het is waarschijnlijk voor hem eerder wachten op het juiste moment en de juiste plaats. Wie weet horen we binnenkort een nummer van hem onder een commercial en breekt hij door, zo gaat dat tegenwoordig met meer artiesten.

Dan nu het interview, ga er maar even voor zitten want de man heeft interessante uitspraken:

You painted the beautiful cover of The Pull yourself. Do you consider yourself more a painter or a musician?

Thanks! I am glad you liked it. I have never been asked that before. I guess I consider myself to be both, among other things. At the moment, however, I am expending most of my creative energy on songwriting. But in truth, I probably have more natural ability as a visual artist. When I was in my early twenties, I sold a fair few of my paintings. I sometimes wonder why I didn't continue down that path. Maybe it's because once a person begins to try to make money from something that would otherwise be a pastime, the nature of the pastime is fundamentally altered. Having said that, I wouldn't be surprised if I switched the two (music and visual art) around one day.

And what is main the difference between the art of painting and songwriting/performing to you?

I think they are very similar.The one main difference is that the way in which the art is displayed. You can hang a painting on the wall for people to look at and then hide in the bathroom or go for a walk. With performing, however, you have to be there for people to experience the thing created. It's not just the lyrics or music, but also the performer that becomes the work of art.

The perfect song can be bombed by a bad performance. Other than that, I can't see much difference from a creative perspective. Both are forms of expression, whether representational, abstract, or otherwise. I get roughly the same feeling when writing or painting.

How does an American singer/songwriter end up in Norway (not one of the most logical places for an artist to move to I would say.....)?

I guess I never thought about whether or not moving to Norway was logical, but I like it here. It's nice to spend a good bit of time in Europe, learn another language, and have access to the rest of the continent. It must be said, however, that Norwegians are pretty logical people.

What is the Norwegian or Scandinavian music scene like?

I am not really sure, to be honest. I haven't played here very much. I get the sense that it is a bit more closed than, say, The Netherlands, which is famous for seeking out and patronizing lesser-known music from abroad.

What is the difference with the United States concerning the music scene?

The U.S. is just so big, and there is so much competition for what opportunities do exist. In my opinion, Art in general isn't viewed as absolutely essential to a well-rounded life in American culture the same way it is in many parts of Europe.

Your cooperation with the African musician and kora player Boubacar Diébaté on The Man Without A Care shows your interest in world music. How did this collaboration take place?

I have always loved many different types of African music, and for some reason, at the time I wrote that song, I knew it asked for some traditional African accompaniment. The kora seemed natural, due to it's own history and place in West African music.

Boubacar and I met through my friend and producer Evan Reeves. He seemed like the obvious candidate. Luckily, he agreed to do it. The fact that Boubacar is a griot from Senegal now living in the U.S. far from home just added another layer of meaning to the song's lyrics.

I remember after I wrote that song having felt as though I had written the first song of mine that noone else could have written, if you take my meaning.
Boubacar's participation only added to its authenticity, especially when we asked him to sing and he just belted out those beautiful lines in his mother tongue. After he translated them to us, I was certain he understood what the song meant, and I was also certain I couldn't have found anyone more fitting to contribute to the song. That kind of understanding is what makes some albums sound so real, while others merely sound like a studio.

Do you have future plans to do this kind of fusion with other world artists?

I have no plans, really - about any thing creative I do - other than to keep creating. I may collaborate with artists from cultures other than my own in the future, but I am not interested in doing fusion for the sake of fusion. For me, it has to have a purpose. It has to have 'heart'…not just a bunch of noodling around on exotic instruments all at the same time. To me, that can get kind of academic...and I am no intellectual.

I'm surprised to see how little known you are in the singer/songwriter world. How come? I mean you only got a 1000 songs scrobbled on Last FM (just to compare, another Scandinavian singer/songwriter like Ane Brun has over one million of songs scrobbled on this site)?

I really don't know. It could be because I have had virtually no publicity. I have no idea who likes my songs, or why, or how to cultivate the interest that exists out there into legions of loyal fans. Perhaps it would be easy if I noticed some demographic trend. But I get responses and interest from people of all ages, genders, countries, etc. who find me one way or another. I reckon at some point I will meet somebody out there familiar with the music business who gets what I am doing and knows exactly what to do with it. That'd be great, as I would rather that someone else worries about that kind of stuff. Either way, there is probably some
niche I will eventually find myself in without trying to force it...for better or worse.
Ane Brun has been scrobbled 1,000,000 times?!? And I always thought she was such a nice girl. Then again, she is living in Stockholm. They say Stockholm is the Rio de Janeiro of Scandinavia. I hope her grandmother doesn't find out. She's very talented, and deserves what ever successes she gets.

What are your future plans as a solo artist?

At the moment, I have a boatload of new songs. I am hoping to record them and get them out into the world to the people who will enjoy them. The next album will most likely be very different stylistically from "The Pull"… more spare, more melodic.
I am also hoping to accompany each song with it's own artwork. Almost like a little book of illustrated short stories that work well together as a collection. Other than that, I'd like to be able to tell people 'I am a songwriter' when they ask me (unoriginally) what I do for a living, without having to follow that up with, 'No, really...I am not joking'

What are your long term ambitions as a musician?

I want to keep writing songs and performing them. I want to improve. I would like to perfect my own sound over and over again, and then abandon it just as often. Then, when I am finished, I would like to be able to look over everything I have created - from song to song and album to album - and see how all of my contradictions, tangents, and shifts of personality make perfect sense when looked at from a distance. As for now, any sort of cohesiveness or underlying theme completely eludes me.

P.S. Thanks for taking the time to interview me. If this doesn't get me scrobbled on a more regular basis, nothing will!

(einde interview)

MySpace Kreg Viesselman

Website Kreg Viesselman

Interview met Thomas Denver Jonsson

Eén van mijn favoriete Zweden in de rubriek "Zweedse Surprises" op Chenque Around The Globe is singer/songwriter Thomas Denver Jonsson. Toen ik recent over hem schreef viel mijn oog op zijn nieuwe plaat die op 10 maart uitkomt in de Benelux. De titel van zijn vijfde soloplaat The Lake Acts Like An Ocean klinkt poetisch maar ook onheilspellend. Een goede beschrijving van de muziek van deze sympathieke Zweed.

Voorafgaand aan de release van deze nieuwe plaat stelde ik Thomas enkele vragen over zijn album en zijn visie op het muzikale landschap waarbinnen hij opereert:

What is the main difference between your new album The Lake Acts Like An Ocean and your last album Barely Touching It?

I've tried to leave the classic alt.country a bit to do more indie-influenced folk music. In general, to do something more contemporary. Something a little bit narrower, but hopefully making me find my place in the scene better. I don't really plan how I will evolve, I just tend to get tired of what I do at the moment and then I aim for something slightly different. I usually like my newest material the best. I think that's a quite natural feeling.

The title of your new album sounds very poetic to me. Is there a specific message in it, like with the whole global warming thing or is there purely a romantic/poetic meaning?

My meaning with the title was not the global warning unfortunately. I wish it was, that would've been much better.

Which things inspire you to write new songs?

A lot of things really, but more often movies and novels than music. If I would mention a few musical heroes though I must say John Fahey, M. Ward, Fennesz and Keith Kennif.

Do you ever consider using different instruments to your sound like the banjo, mandolin or f.e. "world music" instruments like sitar, kora or duduk?

I was very amused to have my cousin playing the tuba on two songs on the new album. I like to add new sounds to the music and I like acoustic instruments. We'll see about that duduk!

I've already enjoyed the opening song of your new album, The Border, which can be downloaded as an mp3 on your MySpace-page. It sounds fantastic, what is it about?

Thanks! I don't really think that my own meaning with the songs are important for the one who listens. One thing though that I wanted to influence the songs on the album were those moments when your mind gets you such strong feelings that it almost makes you vertiginous. How that can fright you, calm you or make you feel more vivid.

You have your own record label, Going Places, which releases 7" on vinyl. What are your criteria for selecting an artist?

It's a very small project I co-run with my girlfriend. (www.goingplacesrecords.com - www.myspace.com/goingplaces7quot).
We released the first 7" in 2006, a split between the Swedish pop/folk/electronica-girl Bobby Baby and Daniel Smith, Washington state's best indie/folk-guy. We have plans to put out the next one this year. It's our way to support things we like, but also a way to try to catch future big artists when they still are small. Our criteria? We must both like it very much and find it OK to lose more of our money on it.

Sweden has a rock tradition (at least of here in The Netherlands, with The Hives, Mando Diao, Ceasar's Palace, Hellacopters), but not a lot of singer/songwriters are known. How do you see your future in Sweden, is there a lively musical scene for your kind of music?

Of course we have José Gonzalez, who is fantastic and huge. We have some strong underground artists - Bally, Björn Kleinhenz, Dear Euphoria (even if she would hate me for labelling her as a singer/songwriter) for an example - but the media here can be quite uninterested in our own artists. Which in way forced me to seek myself abroad for shows.

Will there then be another Thomas Denver Jonsson tour in the Benelux following your album? And if so, when?

Yes definitely. I'm currently in touch with a booker and I'd love to come back later this year for my fifth tour in your country.

Op de MySpace-pagina van Thomas Denver Jonsson kun je gratis twee mp3's downloaden van zijn nieuwe plaat en ook meerdere songs beluisteren in de speler.

Website GoingPlaces Records

Foto Thomas: Jerry Boman

Ode aan de banjo (1)

De banjo is één van mijn favoriete instrumenten qua geluid en qua warmte. Dit snaarinstrument is traditioneel veel te horen in bluegrass muziek, maar je komt het steeds vaker tegen in het door mij zo geliefde singer/songwriter-genre.

De oorsprong van de banjo ligt in West-Afrika en een soortgelijk instrument is ooit door de slaven richting de Verenigde Staten gebracht. Onderzoekers hebben hele studies gemaakt van de link tussen de banjo en de vele onversterkte Afrikaanse luit-varianten. Zo wordt de ngoni, een Malinese luit die Bassekou Kouayté bespeelt op zijn plaat Segu Blue, ook wel geassocieerd met de hedendaagse banjo. Dit geldt echter ook voor de akonting, de busunde, de kasinta en de ngopata, om maar een paar Afrikaanse varianten te noemen.

Ook de hedendaagse banjo is er in vele varianten. In ieder geval lijkt het mij leuk in een reeks artikelen een aantal singer/songwriters te eren aan de hand van banjo liedjes. Mocht je ook een prachtige banjo-tune kennen laat het dan even weten via een reactie.

De fantastische Amerikaanse singer/songwriter Dayna Kurtz bijt de spits af met het nummer Banks Of The Edisto, een gevoelig lied geschreven voor een overleden vriend. Ik zag haar dit nummer in 2006 live spelen tijdens een intiem concert voor zo’n 150 man en je kon een speld horen vallen. Haar donkere stem, haar charisma en de banjo. Een magnifieke combinatie!

Live performance van Dayna Kurtz - Banks Of The Edisto (met banjo)



MySpace Dayna Kurtz

Recensie Dayna Kurtz - Another Black Feather door Chenque