Een ster in Zuid-Amerika: Gustavo Cerati

Vooruit, ik ben in een goede bui en ben dus niet te beroerd om één van mijn grootste geheimen te onthullen: de Argentijnse singer/songwriter Gustavo Cerati. Sinds ik voor het eerst in Argentinië kwam in 1999 ben ik verknocht geraakt aan deze beroemdheid (althans in Zuid-Amerika). Hij wordt volop geroemd om zijn veelzijdige carrière en heeft een sterke discografie opgebouwd.

De "porteño" Cerati is al vanaf 1991 actief in de Argentijnse muziekscène, allereerst binnen de in Latijns-Amerika bekende pop/rockband Soda Stereo (samen met Charly Alberti en Zeta Bosio), waarmee hij twee albums maakte. Vanaf 1999, toen hij voor zichzelf begon, heeft hij drie gevarieerde platen opgenomen. De prachtige plaat Bocanada uit 1999, zijn debuut als solo-artiest, is om melancholische redenen mijn persoonlijke favoriet. Een plaat met een hoofdrol voor zweverige, meanderende popliedjes die rollebollen over een laagje van electronica en gitaren.

Siempre Es Hoy uit 2002 is veel meer een electro-plaat en blijkt na vele draaibeurten helemaal niet onder te doen voor het debuut. Zijn Ahí Vamos (2006) is een pure, rauwe rockplaat die al het prutswerk van Lenny Kravitz van de laatste jaren snel doet vergeten; op deze plaat komt ook het feit dat Cerati een topgitarist is goed naar voren.

Je kunt Gustavo Cerati ook horen op platen van anderen. Het meest beroemd zijn de duetten Día Especial en No die hij met Shakira zong op haar doorbraakplaten Fijación Oral (vol. 1 + 2).

Om een indruk te krijgen van zijn werk hier enkele video's van Gustavo Cerati:

Cosas Imposibles, van het album Siempre Es Hoy


Het strak rockende La Excepción van Ahí Vamos


& Tabu van zijn debuutalbum Bocanada


MySpace Gustavo Cerati

Jason Mraz & het "Jack Johnson-syndroom"

Er zijn legio Amerikaanse singer/songwriters die in eigen land écht groot zijn en stadions uitverkopen, maar die hier maar geen voet aan de grond krijgen. Ooit van deze mannen gehoord: Matt Nathanson, Brett Dennen of Jason Mraz? They belong to a major league over there en ze maken ook goede popmuziek.

Jason Mraz heeft al jaren mijn bijzondere aandacht omdat hij enkele hele fijne, funky platen heeft gemaakt waaronder Waiting For My Rocket To Come (2002) en zijn perfecte live album Tonight, Not Again (2004). Ook op zijn "first ever performance at a jazz festival" gedurende North Sea Jazz vorig jaar toonde Mraz zich een rasperformer die zijn gitaar optimaal gebruikte om een swingende set neer te zetten.
En nu is er dan zijn meest verse schijf: We Sing. We Dance. We Steal Things. Helaas heeft Jason Mraz hier een wel heel opvallende knieval naar het grote publiek gemaakt. Het openingsnummer Make It Mine doet al het ergste vermoeden voor de rest van de plaat. Het zal mij niets verbazen als ook Jason Mraz artistiek ten onder zal gaan aan het "Jack Johnson"-syndroom, waarvan de definitie luidt: heeft óóit goede muziek gemaakt en voert nu nietszeggende deuntjes die het vooral goed doen op Sky Radio en Q-Music.

Hier nog een staaltje Jason Mraz in betere tijden:

Bon Iver: rauwe klanken uit de bossen

Het werkte al eerder bij Arthur Adam, jezelf opsluiten in een houten huisje, diep verstopt in de naaldbossen en iets wonderschoons creëren. Hetzelfde deed de Amerikaan Justin Vernon, hij raakte geinspireerd door de wouden van Wisconsin en nam er het debuutalbum For Emma, Forever Ago op onder de artiestennaam Bon Iver. Volgens de website Metacritic de best bekritiseerde plaat tot nu toe in 2008. Ikzelf ben nog niet helemaal overtuigd na het beluisteren van de nummers op zijn MySpace-pagina en na het zien van zijn live performance bij Jools vorige week. Wat ik wél zag was bezieling en gedrevenheid, het klonk alleen allemaal een beetje over de top en erg rauw. De tijd zal het leren, in ieder geval kun je de man deze week nog aan het werk zien in het Haagse Paard (22 mei), in Roepaen te Ottersum (23 mei) en Paradiso (24 mei). Van dat laatste concert zal dan wel weer iets te zien zijn op Fabchannel mogen we hopen.

MySpace Bon Iver

Bon Iver speelt Flume bij Jools:

Liam Finn drumt als Animal

Ik vond de laatste paar uitzendingen van Jools Holland's programma Later.... op de BBC2 een beetje tegenvallen. Normaliter kom ik hier geregeld verrassende, nieuwe acts tegen, maar de uitzending van afgelopen vrijdag bevatte bijvoorbeeld geen enkele ear-opener (of het moet de fantastische samenwerking tussen Robert Plant en Alison Krauss zijn geweest, maar dat is niets nieuws onder de zon).
Vorige week was ik wél gecharmeerd van Liam Finn, de oudste zoon van Neil Finn, je weet wel die iele voorman van Split Enz en Crowded House. Liam is een jongen van pas 24 lentes jong en heeft het songwritersbloed van zijn paps meegekregen. Bij Jools voerde hij samen met Second Chance, van zijn plaat hier onderbelichte plaat I'll Be Lightning uit 2007.
Live werkt hij vaak samen met de zangeres Eliza-Jane Barnes (ook weer dochter van de bekende Australische artiest Jimmy Barnes).

Anyway, het nummer Second Chance had live bij Jools een lekker tempo en een strakke, repeterende riff. Na enig gepiel met opgenomen loops verdwijnt Liam van de gitaar achter de drumkit en ontaarde zijn optreden in een drumorgie waar Animal jaloers op zou zijn geweest. Een opvallende verschijning, deze Liam Finn.

Zie hier het optreden van Liam Finn bij Jools:

A trip to memory lane: Death to The Pixies

Het gebeurt me niet zo vaak, dat ik helemaal word gegrepen door een bandje dat al lang geleden ter ziele is gegaan. Maar ik heb plotseling een zwak voor The Pixies. Toen de band nog actief was liep ik niet zo warm voor de band rond zanger/gitarist Frank Black en bassiste Kim Deal. Okay, ik heb ze wel eens live mogen aanschouwen in Vredenburg en vond het wel een aardige band. En nu, anno 2008, ineens heb ik de kolder en ben ik in de ban van die ene verzamelaar met hun beste werk: Death To The Pixies uit 1997. De moddervette basloopjes, de krijsende uithalen van Mr. Black, de riffs, samenzang, de hese stem van Sra. Deal, de rare teksten, de songtitels (Debaser, Caribou, Monkey Gone To Heaven), de ongecontroleerde controle in de songs.... ik weet niet wat me plotseling bezielt, het is gewoon fijn om onder te dompelen in zo'n bad met jaren negentig nostalgie. Dat de band in 2004 weer bij elkaar is gekomen voor een onvermijdelijke reunie-tour vergeet ik daarbij gemakshalve, voor mij hield de band op te bestaan in 1993 en zijn The Pixies "volmaakt verleden tijd".

Hier een live opname uit 1988 van Gigantic:

Free Life: Dan Wilson @ his best

Op American Recordings, het label van producer Rick Rubin, zijn al veel goede en bijzondere platen verschenen. Denk aan het werk van The Black Crowes en System Of A Down, maar ook de laatste wapenfeiten van wijlen Johnny Cash. Het lijkt wel of Rubin een neus heeft voor authenticiteit en bovenal kwaliteit. Want de plaat Free Life van singer/songwriter Dan Wilson, die zojuist is verschenen op zijn label, raakt dichtbij iets wat de pophemel moet zijn. Dertien kristalheldere popliedjes, geschreven door de Amerikaan Dan Wilson die hiermee zijn eerste soloplaat aan ons blootstelt. Je kent Dan misschien nog als voorman van de redelijk succesvolle band Semisonic en in een nog verder verleden van Trip Shakespeare. En dat de man liedjes kan schrijven weten The Dixie Chicks ook al langer, want het nummer Not Ready To Make Nice wat hij voor hun schreef leverde hun in 2007 een Grammy op voor "Song Of The Year".

Anyway, Free Life van Dan Wilson barst uit elkaar van de prachtsongs en dat moet ik gewoon even gedeeld worden met de wereld. Dan's stem is helder en soms ietwat lijzig, zijn songs zijn puur en gevarieerd. Nergens vliegt Free Life uit de bocht, het blijft uiterst beheerst met een strakke begeleidingsband, waarbij veelvuldig gebruik van strijkorkesten de songs op een nog hoger plan tillen. Soms schuurt Dan tegen het ruige aan (de gitaarsolo op Cry bijvoorbeeld) om dan vervolgens weer terug te keren naar de basis. Razend knap, om een album te maken dat ongeforceerd over komt, terwijl de liedjes toch in een strak keurslijf zitten. Wat overblijft is Dan's hamvraag: "What your gonna spend your free life on?"

Website Dan Wilson (waarop je alle songs kunt beluisteren)

Video van en door Dan Wilson over het opnameproces van zijn album Free Life

The Raconteurs: troostmannen vertellen weer fraaie verhalen

Iedere wakkere liefhebber van vuige rock met een poprandje is natuurlijk al lang op de hoogte van het bestaan van The Raconteurs. Deze band verraste twee jaar geleden vriend en vijand met hun debuut Broken Boy Soldiers. En ja, wie heeft er niet luchtgitaar staan spelen op botergeile riffs van de wereldhit Steady As She Goes? Dit uit duizenden herkenbare gitaargeluid, afkomstig van Jack White (frontman van The White Stripes) geeft The Raconteurs het ruige rockrandje, terwijl de inbreng van zanger en medecomponist Brendan Brenson voor een meer gangbaar geluid zorgt.

Op de nieuwe plaat van The Raconteurs, Consolers Of The Lonely, consolideeert de band de kwaliteit van het debuut met speels gemak. Dit keer brengen de "vertellers" weer troost met een mix van krachtpatsers en gevoelige liedjes. Zo knalt het openingsnummer Consolers Of The Lonely uit je speakers alsof het rechtstreeks van de laatste van The White Stripes, Icky Thump , is geplukt. Aan de andere kant zou een bijna Beatlesque nummer als You Don't Understand Me weer nooit op een White Stripes plaat hebben kunnen staan.

Mijn persoonlijke favoriet van het album is de schitterend opgebouwde compositie The Switch And The Spur. Dankzij de blazers in dit nummer kom je met een beetje fantasie rechtstreeks in een Middeleeuws tafereel terecht. Is dat niet het mooie van muziek, dat het de verbeelding prikkelt? The Raconteurs kunnen dit als de beste, verhalen vertellen die je geest én lichaam doen bewegen.

Video van een andere knaller: Salute Your Solution


MySpace The Raconteurs

Groovy EP van PELT in mp3

De Nederlandse gitarist Joep Pelt is de laatste jaren vooral bekend van zijn plaat I Yougoba, het resultaat van een boeiende samenwerking met de Malinese gitarist Lobi Traoré en vorig jaar nog te bewonderen op het North Sea Jazz. Dat Joep ook "gewone" liedjes heeft geschreven als solo-artiest en veel heeft gecomponeerd voor zijn band PELT is niet bij iedereen bekend. Tijd om daar verandering in te brengen zal hij gedacht hebben want vanaf nu is de "oude" nieuwe EP die de band ooit in 2006 in Duitsland opnam gratis ter beschikking op de site van Joep. Minder bluesy dan zijn werk met Traoré en zijn Mississippi-project, maar eerder een geïnspireerde mix van soul en pop met groovy gitaarriedels. Gewoon heel fijn om toe te voegen aan één van je playlists.

De EP van PELT in mp3-formaat

Website Joep Pelt
MySpace Joep Pelt

Enjoy Tom Hanson: Everything Takes Forever

Er zijn van die artiesten die al jaren meegaan, die wonderschone muziek maken en waar nog nooit iemand van gehoord heeft. Gelukkig is er het internet, vandaag de dag hét perfecte middel om muziek ter beschikking te stellen. Via MySpace-pagina's of via eigen artiestensites. En er zijn natuurlijk offline bladen als Heaven Magazine of online winkels als CDBaby om je te wijzen op die onbekende wereld.

Zo werd ik onlangs geattendeerd op Tom Hanson, een Amerikaanse singer/songwriter die zijn laatste album Everything Takes Forever gratis ter beschikking stelt op zijn website. De albumtitel suggereert haastige muziek, maar het tegendeel is het geval. Het is een hele dromerige plaat, sfeervol en behoorlijk donker. De stem van Tom brengt een warme gloed de huiskamer binnen en zijn gitaarspel is helder en verfijnd. Gewoon een schitterend album met hoogtepunten als You Are Why, Fade Me en The Back Door. Mijn advies: downloaden, op je gemak beluisteren en vervolgens aanschaffen via CDBaby. Overigens stelt men op CDBaby over Tom Hanson: "recommended if you like Nick Drake, Elliott Smith and Iron & Wine.

Tom Hanson via CDBaby

MySpace Tom Hanson

Grenzeloos: Bill Frisell & The Intercontinentals

Bij het beluisteren van de plaat Civilians van Joe Henry (waarover meer in een ander item) viel mij direct het bijzondere gitaarspel op. Een beetje van dat lome, ingetogene getokkel, iets dat Marc Ribot en T-Bone Burnett ook laten horen op Raising Sand van Robert Plant & Alison Krauss. Waar kende ik dit geluid van? Het bleek van een goede bekende: de heer Bill Frisell, een 56-jarige Amerikaanse jazz/folk/country/noise-gitarist. Ooit in opleiding geweest bij Jim Hall, jarenlang sessiemuzikant voor het ECM-label en de laatste 20 jaar vooral actief in het uitdiepen van de (Amerikaanse) folk- en countrywereld.

Bill Frisell maakte in 2003 één van zijn mooiste platen samen met The Intercontinentals. Een groep muzikanten uit alle hoeken van de wereld: Sidiki Camara uit Mali (kalabas, djembé en congas), de Braziliaan Vinicius Cantuaria (o.a. elektrische en akoestische gitaar), de Griek Christos Govetas (o.a. ud en bouzouki) en oude getrouwen Greg Leisz (slide gitaar, pedal steel gitaar) en Jenny Scheinman op viool. Een grotendeels instrumentale plaat, vol sfeervolle muziek en al jaren een geheide topper als achtergrond bij een goed etentje met vrienden. Het opvallende aan deze plaat is dat je zo duidelijk kunt horen hoe intercontinentaal de hedendaagse muziek is. Zo is de Amerikaanse blues is heel goed hoorbaar op de door de Malinese gitarist Boubacar Traoré geschreven compositie Baba Drame. Overigens schreef Bill Frisell de openingstrack Boubacar als eerbetoon aan zijn Afrikaanse vriend.

MySpace Bill Frisell (hier is o.a. Baba Drame te horen)

Nieuwe album Ane Brun nu exclusief op MySpace

Toeval bestaat niet wordt gezegd, maar net op het moment dat ik een item wil wijden aan de Noorse muze Ane Brun en dus wat onderzoek doe naar haar activiteiten, lees ik op haar website dat vandaag de exclusieve premiere te horen is van haar nieuw album Changing Of The Seasons op haar eigen MySpace-account. Changing Of The Seasons is haar vierde plaat en het eerste studio-album dat verschijnt na het meesterwerk A Temporary Dive uit 2004.

Zo op het eerste gehoor klinken de nummers vertrouwt, dat wil zeggen heerlijk dromerig als een mooie Scandinavische zomeravond. Ane lardeert de gitaarliedjes met haar aparte, krakerige stem. Toch schrok ik wel even bij het horen van The Treehouse Song, de tweede single van het nieuwe album, omdat ik daar toch echt het idee had naar een Dolly Parton nummer te luisteren..........

Binnenkort volgt een tournee van Ane Brun door Europa, waarbij ze ook de Benelux aandoet. Haar vorige concerten waren in het verleden altijd meer dan de moeite waard, dus gaat dat live zien.

15 april 2008 - Botanique/Witloofbar - Brussel
16 april 2008 - Mezz - Breda
17 april 2008 - Paradiso - Amsterdam
18 april 2008 - Lantaarn/Venster - Rotterdam

En dan maar meteen even de video van mijn favoriete liedje van A Temporay Dive, Song No. 6, een duet met Ron Sexsmith:

Tommy Emmanuel live @ Vredenburg

De Australische meestergitarist Tommy Emmanuel was weer even in Nederland om zijn groep trouwe Nederlandse fans (een steeds groter wordende groep) te tracteren op een onvervalst avondje topamusement. Gisteravond speelde hij ruim twee uur lang de sterren van de hemel in de Leidsche Rijn-locatie van de Utrechtse concertzaal Vredenburg.

Als akoestische gitarist wordt Tommy Emmanuel overal ter wereld geroemd om zijn uitzonderlijke "fingerpicking style". Hierbij legt hij met de duim een basisritme neer door het spelen van de bassen van de akkoorden. De hogere snaren van de gitaar benut hij ten volle om melodielijnen te kunnen spelen en hij wisselt deze stijl ook nog af met veelvuldig gebruik van slaggitaar. Omdat hij zijn gitaar ook nog gebruikt als slagwerk is het resultaat een soort onwaarschijnlijke éénmansband.

Gisteravond had de rasperformer Tommy Emmanuel de smaak te pakken. Hij speelde vol overgave zijn eigen composities, van ruig (Classical Gas) tot subtiel (Those Who Wait) en voegde daar allerhande extra entertainment aan toe. Zo was zijn "gitaarverhaal" over de aboriginals opmerkelijk. Hij toverde hierbij allerlei bezwerende geluiden uit zijn gitaar, klankkast en versterker zonder ook maar één noot te spelen. Het bewijs dat deze man naast meestergitarist ook nog eens zeer creatief met zijn gitaar omgaat, want zoiets had ik nog nooit gezien. Ook zijn liefde voor The Beatles kwam ruimschoots aan bod met een eerbetoon aan George Harrison in de vorm van een onwaarschijnlijke medley en een bijzondere uitvoering van Michelle. Wanneer je Tommy Emmanuel in zijn eentje de hele ritmesectie, slaggitaar en melodie van Day Tripper hoort spelen weet je dat je te maken hebt met een bijzonder fenomeen.

Bijzondere vermelding verdient ook de 18-jarige Kieran Murphy, die het voorprogramma mocht verzorgen. De ietwat verlegen lange Australiër liet horen dat hij het in zich heeft een waardige opvolger van Tommy Emmanuel te worden, vandaar dat de laatste het als een soort trotse vaderfiguur voor dit talent opneemt. Kieran Murphy heeft net een plaat uit met eigen composities, waarvan hij vier nummers speelde gisteren. Het devies: houd ook deze jongeman in de gaten!

Website Tommy Emmanuel

YouTube-video van Tommy Emmanuel die Classical Gas de ruimte in spat:



Website Kieran Murphy

13 Songs For Right Now: Philip Price op z'n best

Ooit heb ik met veel genoegen op de website CDBaby rondgestruind op zoek naar nieuwtjes. Deze cd-winkel voor artiesten zonder contract of internationale distributie is uiterst professioneel en herbergt zoals je mag verwachten ook vele artiesten die stomweg het geluk nog niet hebben gehad door te breken maar die het zeker verdienen een groter publiek te hebben.

"I don't want no more cold nickels"

Eén van mijn beste ontdekkingen op CDBaby is de Amerikaanse singer/songwriter Philip Price. Zijn cd 13 Songs For Right Now (2002) blijft al jaren strak overeind als een topfavoriet in mijn steeds meer uitdijende cd-collectie. De man met de innemende, warme stem schrijft werkelijk fenomenale popliedjes die ook nog eens ergens over gaan. Onderwerpen als schuldgevoel, wantrouwen, jaloezie en mislukte liefdes zijn aan Philip wel besteedt. "I don't want no more cold nickels and I don't want none of you good advice, or your green eyes full of flavor ice, looking through me, thought you knew me, I'm not blind, no, not tonight" zingt hij hartverscheurend over zijn oude liefde toe.
En deze romantische observant heeft ook een subtiel gevoel voor humor, zo blijkt uit de smeekbede Please Don't Change:

You've been thinking about
breast augmentation
You used to live by
the United Nations
You got a dark spot
On the side of your nose
Where do you keep
All those velvet clothes?

Mijn persoonlijke favorieten op het album zijn opener Found Weekend, Sort Of True en Cold Nickels. Stuk voor stuk liedjes die je bij de lurven vatten en niet meer loslaten. Genieten maar. Bestellen van de plaat kan nog steeds bij CDBaby, waar je ook alle liedjes in zijn geheel kunt beluisteren.

Overigens is Philip Price ook bandlid van een aantal interessante Amerikaanse East Coast-bands. De bekendste is misschien wel The Winterpills (waarvan ik de fraaie titelloze debuutplaat in huis heb), maar hij speelde ook in de bands The Maggies en Gay Potatoes.

MySpace Philip Price

MySpace Winterpills

Video A Benediction van The Winterpills

De Noorse Nationale Bank swingt!

Nooit geweten dat de Noor Thomas Dybdahl, toch één van mijn persoonlijke favoriete singer/songwriters én verantwoordelijk voor een van de mooiste concerten die ik ooit zag, ook blijkt te zingen in een soulpop bandje. En laat deze groep, The National Bank, nu eind maart voor een concertserie in ons kikkerlandje langskomen. Zo doen ze o.a. Rotown aan op 27 maart. Dat wordt dus geheid een topavondje entertainment voor een schamele 10 euro.

The National Bank bestaat uit leden van Jagga Jazzist en Suzanna & The Magical Orchestra en heeft dus Thomas Dybdahl als zanger. In eigen land is de band inmiddels een van de best verkopende acts en op 18 februari komt de nieuwe plaat Come On Over To The Other Side uit in de Benelux. Op de MySpace pagina van de band is alvast een voorproefje van het album te beluisteren, met o.a. het fraaie nummer Family.

MySpace The National Bank

Video Family van The National Bank

Ode aan de banjo (4)

Het zou zonde zijn de koning van het mandoline-gebruik in de moderne popmuziek, Peter Buck van R.E.M., niet te eren in de rubriek Ode Aan De Banjo. Want alhoewel de mandoline natuurlijk geen banjo is (er bestaat overigens wél een mandolinebanjo), komt het fraaie geluid toch dicht in de buurt. De mandoline wordt vaker dan de banjo als vervanger van de slaggitaar gebruikt in popsongs. Zo komt de mandoline voorbij in o.a. Maggie May van Rod Stewart, in The Battle Of Evermore van Led Zeppelin en zelfs Jack White van The White Stripes gebruikt op hun laatste album Icky Thump dit snareninstrument in Prickly Thorn, But Sweetly Worn.

Terug naar Peter Buck. Het is prachtig om deze man op een minstreel-achtige manier de mandoline te zien spelen in de video van Losing My Religion, R.E.M.'s wereldhit uit 1991. Het blijkt zelfs zijn favoriete R.E.M.-riff te zijn, biecht hij op in een interview met het blad Guitar Player: "I think of the mandolin on “Losing My Religion” as quintessentially “my” style—lots of little riffs tied together with chords that are evocative and moving. I used my flat-iron mandolin, and I recorded it through two different mics".

Geniet daarom nog een keer van dat mooie nummer met de Middeleeuws ogende Peter Buck op mandoline:



Overigens gebruikt Peter Buck de mandoline veelvuldig in het R.E.M.-repertoire. Luister o.a. naar de beroemde ballad Wendell Gee van Fables Of Reconstruction of het nummer I Believe van Life's Rich Pageant

Martin Sexton's Seeds is onbekend meesterwerk

Het beste muziekblad van Nederland, Heaven Popmagazine, heeft me al vaak op het juiste spoor gezet qua ontdekken van nieuwe artiesten. In de eerste uitgave van de Heaven in 2008 maakt recensent Pieter Wijnstekers zich druk over het feit dat iemand als Martin Sexton , een man die zoveel talent heeft, niet verder komt dan een cultpubliek. De nieuwste plaat van Martin Sexton, Seeds, krijgt een zeer hoge score (4,5 uit 5) van de recensent. Zo'n score staat en nodigt uit om op verkenning uit te gaan.

Martin Sexton's Seeds heb ik inmiddels al enkele weken in huis en alhoewel ik al eerder knap werk van deze singer/songwriter had gehoord moet ik mij inhouden om mijn enthousiasme over deze plaat niet wéér te laten leiden tot een wilde bestelling van vele exemplaren, die ik vervolgens klakkeloos en belangeloos naar al mijn muziekvrieden ga sturen om ze te overtuigen van wat voor moois ze nu weer hebben gemist. Want dít is zo'n plaat die je aan iedereen wil laten horen, een wereldplaat.


Op Seeds laat de Amerikaan Martin Sexton weer horen een breed spectrum aan muziekstijlen te beheersen. Hij deinst niet terug voor de inzet van funk, folk, blues en gospel op deze zesde (!) soloplaat. Zijn licht rauwe, soulvolle stem met flink bereik past perfect bij razendknappe liedjes. Volgens de All Music Guide (www.allmusic.com) verenigt Sexton's stem "the best qualities of singers like Van Morrison, Al Green, Aaron Neville, and Otis Redding". En daar is geen woord van gelogen!

De mooiste songs van het album vind ik persoonlijk de gospelactige liedjes zoals There Go I en Wild Angels. Maar op een echte klasseplaat ben je telkens op zoek naar een favoriet en je keuze kan bij elke draaibeurt veranderen. Seeds is zo'n plaat die na twintig luisterbeurten nog blijft verrassen. Kopen die handel!

Veel songs van Martin Sexton en enkele songs van Seeds zijn te horen op zijn MySpace page

De video van "The Making of Happy", over openingsnummer Happy van zijn album Seeds:

Ode aan de banjo (3)

In het kader van de reeks "Jo met de banjo en Lien met de mandolien" weer een serieuze ode aan dit bijzondere instrument.

De banjo speelt op het bijzondere en mysterieuze album van Robert Plant & Alison Krauss, Raising Sand uit 2007, een sfeerbepalende rol. In de al eerder besproken Townes Van Zandt-cover van Nothin' is de banjo nog op de achtergrond aanwezig en in het ietwat Keltisch aandoende Your Long Journey mag Riley Baugus een voorzichtige solo met het snaarinstrument doen.

Marc Ribot
Maar het sterkste voorbeeld van het fraai inzetten van de banjo op Raising Sand is het nummer Sister Rosetta Goes Before Us, een cover van een Sam Phillips-nummer. Bespeler is de beroemde multi-genre gitarist Marc Ribot, een man die trouwens ook samen met T Bone Burnett de vele boeiende gitaarpartijen op Raising Sand verzorgd. Ribot, een veelvuldig gevraagde studiomuzikant en bekend van samenwerking met de halve wereld (o.a. Tom Waits, David Sylvian en Wilson Pickett), begeleidt de Sam Phillips-cover met een subtiel laagje banjo. Verderop in de song speelt hij een geraffineerde solo die samen met de loepzuivere stem van Alison Krauss en het geneurie van Plant voldoende zijn om het nummer boven vele andere prachtige songs op de plaat te laten uitstijgen.

Luister naar enkele songs van Raising Sand op de MySpace pagina van Plant en Krauss

Een fraai staaltje gitaarwerk (helaas geen banjo) van Marc Ribot is te zien op deze live-video:



Myspace Marc Ribot's Ceramic Dog

Viesselman's The Pull trekt je naar binnen

Een wereldtip van mijn medeblogger en 8Weekly-recensent Joost Festen: de plaat The Pull van de Amerikaanse singer/songwriter Kreg Viesselman. Een man die blijkbaar nog bijna niemand in muziekland was opgevallen, getuige zijn zeer schamele aantal speelbeurten op Last FM (1100 draaibeurten tegenover bijvoorbeeld een soortgelijke singer/songwriter als Ray Lamontagne bijna 2.2 miljoen keer gedraaid!).

Soulvol met experiment

The Pull is een plaat uit 2006 en ligt qua soul wel in de buurt van mannen als Ray Lamontagne of Martin Sexton. Echter, de stem van Kreg Viesselman gaat nog dieper, is nog ruwer dan die andere mannen. Van die muziek die je recht in je hartstreek raakt en je niet meer loslaat. De twaalf ingetogen liedjes krijgen bijna allemaal een soort gospel-achtige achtergrondzang mee die de songs nog meer versterken. En Kreg houdt van het experiment, want hij doet in The Man Without A Care iets wat ik nog niet vaker gehoord heb: hij combineert zijn stem en gitaar met het kora-spel van de Afrikaan Boubacar Diébaté. Origineel en gewaagd, maar het werkt prima.

Overigens is deze in Oslo woonachtige Amerikaan ook de schepper van zijn eigen artwork en daar heb ik al veel positieve opmerkingen over gekregen. De getergde gitarist die op de voorkant van The Pull is afgebeeld is dus zijn eigen schilderij.

Geniet van enkele van Kreg's nummers op zijn eigen MySpace-pagina.

Inspirator Van Zandt

Soms word je weer eens met je neus op de feiten van de rijke singer/songwriter-geschiedenis gedrukt. Wanneer je eigenlijk moet erkennen weinig te weten van een man die vele andere beroemde artiesten blijkt te hebben geïnspireerd. Townes Van Zandt was zo'n man.

Man, that's nothin'

De in 1997 overleden Townes Van Zandt werd in 1994 in Texas geboren en groeide in de jaren zestig uit tot een grote folkvertolker. Zijn manische depressiviteit en zijn alcoholverslaving maakten Townes Van Zandt tot een dolende ziel, die zich nergens echt thuis voelde.
Hij leefde dan ook een kluizenaarsbestaan, af en toe optredend in kleine clubs. In de jaren negentig deed hij voor het eerst enkele televisieoptredens, maar bij het grote publiek is hij nooit bekend geworden.

Je hoeft geen kenner te zijn om zijn ruige achtergrond en de eenzaamheid te horen in zijn songs. Zo viel het mij direct op in de tekst van het nu door Robert Plant en Alison Krauss schitterend uitgevoerde nummer Nothin', een nummer van Townes Van Zandt uit 1970. De desolaatheid, de leegte, het "niets", de verslaving, het zit er allemaal in en het stemt niet vrolijk, maar het is wel intens:

Hey mama, when you leave
Don't leave a thing behind
I don't want nothin'
I can't use nothin'

Take care into the hall
And if you see my friends
Tell them I'm fine
Not using nothin'

Almost burned out my eyes
Threw my ears down to the floor
I didn't see nothin'
I didn't hear nothin'

I stood there like a block of stone
Knowin' all I had to know
And nothin' more
Man, that's nothin'

Dat Townes Van Zandt een gerespecteerde collega was van vele artiesten blijkt wel uit het feit dat velen zijn nummers vandaag de dag nog afstoffen en weer opnieuw uitbrengen. Steve Earle, toch ook geen onbekende beweerde ooit over Van Zandt: "Townes Van Zandt is the best songwriter in the whole world and I'll stand on Bob Dylan's coffee table in my cowboy boots and say that". Waarop Van Zandt, toen nog in leven, reageerde met de gevatte opmerking: "I've met Bob Dylan and his bodyguards, and I don't think Steve (Earle) could get anywhere near his coffee table".

Zijn bekendste nummer Pancho & Lefty is uitgevoerd door o.a. Bob Dylan, Willie Nelson en Emmylou Harris. Hier een video van Townes Van Zandt zelf die het nummer ten gehore brengt:



Website TVZ, in beheer bij de familie van Townes, die zich actief inzet om zijn werk onder de aandacht te blijven houden. Zo verschijnt er deze week een re-release van de plaat Rear View Mirror, live opgenomen in 1979 in Oklahoma. Op de site is ook exclusief de DVD te koop van een compleet live optreden in de Amsterdamse Melkweg uit 1991.

Zweedse surpises (3)

Jaren geleden zag ik in het oude Vlaardingse pakhuis Villa Musica de Zweedse surfband Caesar's Palace optreden. Een echt “bloed, zweet en tranen”-bandje, met de juiste dosis energie en humor. De groep, wereldberoemd in eigen land met enkele gouden platen en lokale Grammy's, had in die tijd het tweede album Cherry Kicks uitgebracht en was bezig met een promotie tournee samen met het Nederlandse surfpoppunkbandje Travoltas.

Caesar's Palace, internationaal opererend onder de naam Caesars, is een pop/rockband in optima forma met een sterke neiging naar een "vintage/retro"-sound. Zanger en componist César Vidal heeft "the looks" en gitarist Joakim Ahlund speelt van die lekker hoekige riffs. Maar vooral het prominente gebruik van het in de jaren zestig populaire Farfisa-orgel geeft de band extra swing.

De afgelopen jaren scoorde de band onverwacht een internationale hit met het ultieme blije-eikel-liedje: Jerk It Out. Een hherlijk nummer afkomstig van de plaat 39 Minutes Of Bliss (In An Otherless Meaningless World) uit 2003. Het nummer werd o.a. gebruikt voor een iPod-commercial en voor diverse games. Zie hier de video:



Myspace Caesars