Vooruitblikkend op North Sea Jazz 2008

Het is natuurlijk niet helemaal correct om te zeggen dat je het aanbod op het komende North Sea Jazz festival vindt tegenvallen als er in drie dagen ruim 150 acts worden voorgeschoteld. Toch mis ik dit jaar op voorhand de ruime keus aan wereldmuziek die er vorig jaar te genieten viel. In de 2008 editie wél veel latin jazz (o.a. Sergio Mendes, Neco Novellas en het Michel Camilo Trio), maar de Afrikaanse muziek komt er bekaaid van af met alleen optredens van Angelique Kidjo en Youssou N'Dour.
De revival van de soul zou met de komst van Adèle een zeer goede representante en publiekstrekker hebben gekend, ware het niet dat deze Britse helaas verstek moet laten gaan. Een teleurstelling voor de organisatie, want jammer genoeg liet Amy Winehouse het vorig jaar ook al afweten. Adèle geeft het stokje over aan o.a. Angie Stone, Jill Scott en Sharon Jones & The Dap Kings.

Andere NSJ tips van de hand van Chenque: Concha Buika (moderne flamenco), Fink (singer/songwriter), Gnarls Barkley, Joe Jackson, C-Mon & Kypski (dance), Bootsie Collins (funk), Melody Gardot (pop), Leine (Nederlandse singer/songwriter) en de meeste vreemde eend in de bijt: The Mars Volta.

Tot 11,12 en 13 juli in Rotterdam!

Concertverslag Chenque North Sea Jazz 2007

Recensie DeVotchKa - A Mad & Faithful Telling

Stel jezelf een doldwaze achtervolgingsscène op het Roemeense platteland voor, met oude, verroeste auto's, ezelskarren en dwarrelende kippenveren.
Of verplaats je naar een Siciliaans dorpje waar je midden in een huilende en rouwende menigte terechtkomt en een zestal in het zwart geklede maffiosi een houten kist ziet dragen. De achtergrondmuziek die bij deze beelden hoort, zou DeVotchKa zomaar uit de hoed kunnen toveren.
Al eerder maakte deze band filmmuziek voor de soundtrack van de film Little Miss Sunshine, maar met hun nieuwe plaat A Mad & Faithful Telling lijken ze zich rechtstreeks te wenden tot de meester van de Balkan-road movie, Emir Kusturica (o.a. Black Cat, White Cat en Life is a Miracle), in de hoop zijn nieuwste film van een soundtrack te mogen voorzien.

De bandnaam DeVotchKa is gekozen uit het Nadsat, een Engels-Russische taal die is verzonnen door schrijver Anthony Burgess en die wordt gebruikt in het wereldberoemde boek A Clockwork Orange. Het betekent 'jong meisje', en klinkt in ieder geval redelijk exotisch voor een band bestaande uit een viertal Amerikanen (drie mannen en een vrouw) uit Denver, Colorado. Sinds hun debuutplaat Melodrama (2000) staan ze bekend om het maken van een eigenzinnige mix van folkloristische klanken en popmuziek. Met het huidige succes van de Balkanmuziek lijkt de tijd rijp voor een doorbraak van DeVotchKa en is de timing van de release van A Mad & Faithful Telling perfect.

Het verademende van DeVotchKa is dat ze zich niet laten beperken door het gebruik van het standaardinstrumentarium uit de pop/rockwereld. Het lijkt wel of de bandleden op een goede dag hebben besloten een hele muziekwinkel leeg te kopen en alle instrumenten te gaan bespelen. Zo speelt zanger Nick Urata bijvoorbeeld bouzouki, piano, trompet, gitaar en de elektronische theremin. Andere bandleden bespelen de viool, accordeon of sousafoon en het is dít avontuurlijke aspect dat DeVotchKa tot een band maakt die de energie uitstraalt van het leven zelf. Soms opgetogen en vrolijk, soms triest, soms melodramatisch, soms bombastisch: alle stemmingen komen terug in hun achtbaanmuziek.

Het is dan ook niet zo vreemd dat je bij het beluisteren van A Mad & Faithful Telling heel veel referenties van andere bands te binnen schieten. Maar het zijn allemaal flarden herinneringen. Zo hoor je bij de eerste klanken van het heerlijke openingsnummer Basso Profundo tien seconden Doe Maar, tien seconden David Byrne (Talking Heads), vervolgens het archetypische zigeunerorkest en zo verder. Het wonderschone A Clockwise Witness doet soms denken aan Arcade Fire, met de meeslepende zang van Urata en het gebruik van de viool in een kamerorkestsetting. Een ander prachtig nummer is Head Honcho, lekker up-tempo, gecombineerd met accordeon en sfeervolle samenzang. Hier hoor je zelfs het gebruik van de Spaanse taal voorbijkomen, net als in Basso Profundo. Het is een wervelende mengeling van stijlen en sferen.

Echter, de achtbaan lijkt in de tweede helft van de korte plaat alleen nog maar langzaam omhoog te kruipen en het is wachten op een snelle afdaling die er niet meer komt. Dat is jammer, want DeVotchKa verrijkt de hedendaagse muziekwereld met enkele bijzonder originele liedjes, het zijn er alleen te weinig om een volle plaat te blijven boeien. Laten we hopen dat DeVotchKa over vijf jaar niet wordt beschouwd als "dat trendy bandje dat in 2008 nog een hele leuke plaat heeft gemaakt".

MySpace DeVotchKa

The Raconteurs: troostmannen vertellen weer fraaie verhalen

Iedere wakkere liefhebber van vuige rock met een poprandje is natuurlijk al lang op de hoogte van het bestaan van The Raconteurs. Deze band verraste twee jaar geleden vriend en vijand met hun debuut Broken Boy Soldiers. En ja, wie heeft er niet luchtgitaar staan spelen op botergeile riffs van de wereldhit Steady As She Goes? Dit uit duizenden herkenbare gitaargeluid, afkomstig van Jack White (frontman van The White Stripes) geeft The Raconteurs het ruige rockrandje, terwijl de inbreng van zanger en medecomponist Brendan Brenson voor een meer gangbaar geluid zorgt.

Op de nieuwe plaat van The Raconteurs, Consolers Of The Lonely, consolideeert de band de kwaliteit van het debuut met speels gemak. Dit keer brengen de "vertellers" weer troost met een mix van krachtpatsers en gevoelige liedjes. Zo knalt het openingsnummer Consolers Of The Lonely uit je speakers alsof het rechtstreeks van de laatste van The White Stripes, Icky Thump , is geplukt. Aan de andere kant zou een bijna Beatlesque nummer als You Don't Understand Me weer nooit op een White Stripes plaat hebben kunnen staan.

Mijn persoonlijke favoriet van het album is de schitterend opgebouwde compositie The Switch And The Spur. Dankzij de blazers in dit nummer kom je met een beetje fantasie rechtstreeks in een Middeleeuws tafereel terecht. Is dat niet het mooie van muziek, dat het de verbeelding prikkelt? The Raconteurs kunnen dit als de beste, verhalen vertellen die je geest én lichaam doen bewegen.

Video van een andere knaller: Salute Your Solution


MySpace The Raconteurs

The Dø & Lidell rule Motel Mozaïque

Op het laatste moment heb ik afgelopen vrijdag nog een kaart gekocht voor Motel Mozaïque in de Rotterdamse binnenstad. Het was al weer jaren geleden dat ik neerstreek op dit bijzondere, jaarlijkse evenement met muziek, kunst en logies. Ik vond het altijd te druk en irriteerde me aan het feit dat je bij veel optredens simpelweg niet kon bijwonen vanwege de massa (waar ikzelf natuurlijk ook weer bijhoor). Wat mij dit keer over de streep haalde om toch te gaan dit keer was het sterke programma, vooral op de vrijdag.

Met namen als dEUS, Jamie Lidell, Alela Diane, Low, Guillemots, DeVotchKa, etc. trek je gegarandeerd publiek. Het is dan ook doodzonde dat je wel ruim 30 euro betaald voor een dagkaart, maar dat je het zien van het altijd opwindende dEUS op voorhand wel op je buik kan schrijven. Want bij dit concert in Off_Corso voorzag de organisatie op voorhand zoveel aanloop dat je om 4 uur 's middags alvast een polsbandje moest gaan halen om binnen te komen. Een kansloze operatie voor iemand zoals ik die gewoon werkt rond die tijd 's middags. Doodzonde, want je betaalt als bezoeker waarschijnlijk fors mee aan de komst van deze toch behoorlijk grote band en vervolgens heb je geen schijn van kans binnen te komen. Toch viel het mij dit jaar mee, want ik heb alle concerten in Lantaarn/Venster en de Schouwburg die ik wilde zien kunnen bijwonen (misschien omdat iedereen bij dEUS rondhing?). Alleen bij Rotown kwam ik twee maal niet verder van de bak met tortilla's, een bekend markeringspunt voor de vaste bezoekers en het bewijs dat je van het concert niets hebt meegekregen behalve vervormd geluid.

Helaas miste ik door de opstoppingen in Rotown ook de feestband DeVotchKa, die mij met hun laatste plaat A Mad And Faithfull Telling al geruime tijd verblijden. Het zag er dus weer niet zo fraai uit, als je twee van de bands waarvoor je komt niet kunt zien. Gelukig maakten de optredens van Jamie Lidell en The Dø het festival alleen al het bezoeken waard.

Jamie Lidell zorgde met zijn soulstem en dito show voor een dansfeest in de grote zaal van De Schouwburg. Met een retestrakke ritmesectie achter zich sprong deze Brit over het podium alsof zijn leven er van af hing. Misschien is voor de gemiddelde Motel Mozaïque bezoeker Mr. Lidell té mainstream of commercieel, maar voor al diegenen die buiten hokjes denken was zijn optreden een lust voor oog en oor.

Een andere verrassing: The Dø. De naam kwam me bekend voor, de muziek kende is niet. De middag voorafgaand aan het festival alvast even op MySpace beluisterd en direct toegevoegd aan concerten die ik wilde zien. Nog voor het optreden in Lantaarn/Venster hun debuut cd A Mouthful aangeschaft. Het duo The Dø maakt soms eenvoudige en soms ingewikkeld popdeuntjes, met het accent op de gitaar en stem. Laten die laatste twee nu verzorgd worden door Olivia B. Merilathi, een magere Finse met de stem van Kate Bush en de rock-attitude van Jack White. In haar huppeljurk wond ze mij gemakkelijk om haar iele vingertjes. Samen met de Fransman Dan Levy vormt zij The Dø. Ook Dan, op bas en toetsen, had zin in een feestje. Hij zweette als een otter, schopte tegen percussie-paaltjes en trok grimassen alsof hij spontaan persweëen kreeg. Die twee samen, aangevuld met een drummer, bezorgden mij een geslaagde avond. Want de rest van de acts die ik zag (Alela Diane, Jana Hunter, Guillemots) hielden mij nog geen vijftien minuten vast met hun optredens.

MySpace The Dø

Website Motel Mozaïque

Recensie: MGMT, dansen ná de apocalyps

Welkom in speeltuin van twee jongemannen die voornemens zijn de wereld eens mooi te gaan misleiden. Ze zouden zichzelf “The Colin Powells” kunnen noemen, naar de koning van de misleiding. Maar nee, ze kozen voor de naam MGMT. Een slimme naam, want deze bekende afkorting voor management levert ruim 15 miljoen hits op bij een zoekactie op het internet en valt op. Het suggereert ook een afkeer tegen de wereld van de kantoren vol krijtstrepen pakken, iets wat ze bevestigen door in het artwork van hun cd halfnaakt en bebloed de fik te steken in dollarbiljetten. Tegelijkertijd is de kans groot dat het juist diezelfde marketing managers, de vertegenwoordigers van het kapitalisme, zijn die het hele concept verzonnen en uitgewerkt hebben. MGMT is niet voor niets ondergebracht bij de reus Colombia Records. Het moge duidelijk zijn, in een wereld waarin niets meer is wat het lijkt, is MGMT niet wat het lijkt.

De wereld van MGMT is “fanciful, but with an undercurrent of doom”, iets wat goed naar voren komt in de afsluitende song Future Reflections, dat gaat over “premonitions of a post-apocalyptic future where colonies of young people live on the beach and lead savage yet refined primitive lifestyles and go surfing”. In de populaire single Time To Pretend is het refrein “This is our vision, to live fast and die young”. Doembeelden van jongemannen die zich zorgen maken over het broeikaseffect en allerlei ander onrecht en dan maar zoiets hebben van alles lekker nu verbrassen. Ach, wat maakt het allemaal uit, het gaat om de muziek en eerlijk is eerlijk, de debuutplaat Oracular Spectacular van MGMT is wél een lekkere plaat. Geen wereldschokkende plaat, gewoon een goede plaat.

Kitscherig en verslavend

De twee Amerikaanse neo-hippies Andrew Vanwyngarden en Ben Goldwasser, de mannen die sinds 2002 verschuilen achter de naam The Management en zichzelf nu dus MGMT noemen, zijn namelijk zeer bedreven in het smeden van verslavende popliedjes. De songs kenmerken zich door het aaneenrijgen van aanstekelijke riedeltjes met veel galm, pompende baslijnen en baden gevuld met synthesizergeluid. Dit alles leuken ze op met hoge stemmetjes en samenzang. Het geluid is sterk vervormd, alsof Jeff Lynne van ELO een paddo heeft opgepeuzeld en is gaan klussen aan enkele nieuwe songs. De klanken roepen ook herinneringen aan de kitschpop uit de jaren tachtig op.

Feit is dat het trucje bij het merendeel van de tien nummers op Oracular Spectacular werkt. Weekend Wars, The Handshake en Of Moons, Birds & Monsters zijn lekker uitgesponnen psychedelische nummers, met tempowisselingen en bij het laatste nummer een lange, ruige gitaarsolo. En misschien ken je de al eerder genoemde single Time To Pretend al, een langzame song met pianoriedel en fuzz-rock geluid die het goed doet in de alternatieve hitlijsten.

Zonsopgang

Toch zou het mij niet verbazen als MGMT het meest bekend gaat worden met de twee beste nummers van de plaat, Electric Feel en Kids. Beide zijn geheide hits en daarmee al genoeg reden voor een grote platenmaatschappij om op deze populaire trein mee te springen. Dikke kans dat je deze zomer op het strand de zon ziet opkomen bij de klanken van deze mannen. En als jij het bent die daar staat te dansen samen met de jongens van MGMT heb je misschien wel net de apocalyps overleeft.

Zie hier de video van Kids:



MySpace MGMT

The Music In My Head 2008

Eén van de leukere festivals die ik vorig jaar bezocht was het Haagse The Music In My Head (TMIMH). Veel goede (internationale) rockbands, enkele singer/songwriters en vooral een goede sfeer in het Paard van Troje.
Het voorlopige programma voor TMIMH 2008 (13 en 14 juni) is deze week bekend gemaakt. Helaas is tegelijkertijd aangekondigd dat dit de laatste editie zal zijn; het is financieel voor de organisatie niet meer mogelijk om, zonder subsidie, zo'n festival ieder jaar weer te houden. Doodzonde en een extra reden om dit jaar dus nog te gaan, zodat je later aan je kleinkinderen kunnen vertellen dat jij er ook bij was toen in 2008 in Den Haag.

Het lijkt weer een fijne mix van enkele hippe acts gecombineerd met enkele gearriveerde acts. Zo krijg je precies voorgeschoteld wat de liberalen in dit land al jaren verlangen: meer "blauw op straat". Want met de Tokyo Police Club én Joan As A Police Woman op één avond (de 14e) is deze professie sterk vertegenwoordigd.

Acts die al langer bezig zijn (maar daarom niet minder interessant) en tijdens TMIMH zullen optreden: Sineád O'Connor (solo), ex-Pavement voorman Stephen Malkmus met zijn begeleidingsband The Jicks, het Britse Supergrass die deze week hun zesde album Diamond Hoo Ha uitbrachten en het Duitse The Notwist. En er zullen nog meer acts bijkomen.

Zie hier het verslag dat ik vorig jaar met 8Weekly-collega Robin Haan maakte.

Website Paard van Troje

Foto Just Jack - TMIMH 2007 door Hugo van der Flier

Joe Henry, onbezorgd en gelukkig

Er pronkt in het lijstje met de cd's die ik de laatste tijd bovengemiddeld vaak draai wederom een gouden tip van muziekmaat Joost Festen: Civilians van de Amerikaan Joe Henry.

En ja, toegegeven, ook Chenque zit er soms compleet naast bij gesprekken met muziekfanaten, door een absoluut ter zake doende artiest als Joe Henry helemaal niet te kennen. Want eerlijk is eerlijk, ik had nog nooit van de man gehoord. Dit terwijl de man al vanaf 1986 actief is in de scène en tien soloplaten op zijn c.v. heeft staan. Een man die op Last FM ook nog eens wordt ingedeeld bij "similar artists" als Josh Ritter, John Hiatt, Ricky Lee Jones en Ry Cooder moet wel van enige betekenis zijn.

Civilians (2007) is als een weldadig, comfortabel bad. De songs zijn relaxed en in balans, voorzien van een rijk geluid zonder daarbij overdreven melodramatisch te worden. De stem van Joe is licht rauw, maar nergens druk, altijd plezierig voortkabbelend. Joe Henry is een positief denker of zoals hij het zelf zegt in zijn introductie tot de plaat: "I'm well aware that people tend not to prefer happiness as a posture when it comes to their singer/songwriters, but I've elected to be unconcerned". Wat niet wil zeggen dat de plaat sprankelt en huppelt, nee, Civilians is een "werkplaat". Je moet er voor gaan zitten en je laten meevoeren door de meeslepende verhalen van Joe Henry. Maar Civilians is overduidelijk het werk van een man die goed in zijn vel zit ("I've never been happier, in my life or in my work") en lekker vanuit zijn eigen oude huis in de buitenwijken van Los Angeles heeft kunnen broeden op dit project.

Medeverantwoordelijk voor het al eerder genoemde weldadige gevoel van Civilians is het ingetogen gitaarspel van Bill Frisell (zie hier een item over deze man op mijn blog). Ook bijzonder is de medewerking van levende legende Van Dyke Parks, terwijl een andere grootvader uit het singer/songwritergenre, Loudon Wainwright III, de achtergrondvocalen voor zijn rekening neemt.

MySpace Joe Henry

Joe Henry over zijn nieuwe album:

Made In The Dark: Hot Chip deelt de lakens uit

Wordt muziek beter als je het licht uit doet? Een vreemde gedachtegang wellicht, maar je zou haast gaan denken dat het donker de band Hot Chip vleugels heeft gegeven. “We were made in the dark” zingen frontmannen Alexis Taylor en Joe Goddard op het derde studio-album van deze Londense electropopgroep, Made In The Dark. Een smulplaat van de eerste orde, (nog) beter dan hun voorganger en misschien wel een van de beste danceplaten van het jaar.

Het fijne aan Hot Chip is dat deze vijfmansband dansmuziek maakt die niet minutenlang nodig heeft om tot een climax te komen. De band komt direct terzake, zoals iedereen die Hot Chip’s doorbraakalbum The Warning in de platenkast heeft staan allang weet. Met de overheerlijke nummers Over And Over, Tchaparian, en Careful is deze plaat dan ook een “must have” voor de liefhebber van dansbare popmuziek.

Experimenteerdrift

Balanceerde Hot Chip op The Warning geregeld op het randje van kunst en kitsch (luister maar eens naar And I Was A Boy From School), op Made In The Dark is de band veel meer aan het experimenteren geslagen. Zo zijn de eerste twee nummers van het nieuwe album, Out At The Pictures en Shake A Fist, zó apart en sterk tegelijk dat deze songs nu al tot klassiekers binnen het genre mogen worden gerekend. Het eerste nummer vanwege de heftige beats en breaks, het hectische refrein en de lekkere gitaarriffs. Shake A Fist door de heerlijke, gelaagde Oosterse beat en de rare switch middenin het nummer, waar na twee minuten Todd Rundgren’s Intro voorbijkomt en een monsterachtige beat (met kraaiengeluiden) het nummer nog verder doet vervreemden. Ook het vierde nummer, Bendable Poseable, behoort tot de categorie “totale gekte”, maar die tóch retestrak en goed klinkt.

Geschuifel

Na het eerste gedeelte van de plaat, met ook nog het kitscherige, maar ijzersterke Ready For The Floor, neemt de band gas terug. Wat volgt is een razendknappe combinatie van popliedjes, discodreuntjes (speciale vermelding: Don’t Dance en knaller Hold On) en zelfs ballades. Zo staan er op Made In The Dark drie zoetgevooisde schuifelplaatjes (We’re Looking For A Lot Of Love, Made In The Dark, In The Privacy Of Our Love), die allen goed te pruimen zijn dankzij de prettige samenzang van Taylor en Goddard en de sfeervolle klanken die de songs omringen. De band komt er gewoon mee weg, iets wat respect verdient, want hoeveel dance-acts kunnen het zich veroorloven slijpmuziek te maken?

Hot Chip deelt de lakens uit in het landschap van de dance. Want er valt zoveel te beleven op Made In The Dark dat je stiekem zou wensen dat deze mannen voor altijd onder de lakens bleven zitten om nog meer van zulk soort platen af te leveren.


Beluister enkele nieuwe nummers van Made In The Dark via de MySpace-page van Hot Chip

The Cat Empire: Two Shoes

Mijn conclusie na het intensief beluisteren van Two Shoes, de verrassende cd van het Australische collectief The Cat Empire: als The Cat Empire in huis is, dansen de muizen op tafel. Want wat een vrolijk gevoel hou ik over aan deze plaat, die van voor tot eind swingt en gewoon de perfecte soundtrack voor een feestje vormt.

The Cat Empire is al sinds het begin van deze eeuw actief, maar ik had er eerlijk gezegd nog nooit van gehoord. De band speelt een heerlijke mix van ska, funk, reggae en dat allemaal met een retestrakke ritmesectie. Het zijn vooral de blazers die je uit je luie stoel blazen. Two Shoes doet je afvragen hoe het moet zijn deze band live te zien spelen, want dát wat op de plaat staat is al indrukwekkend genoeg. Lijkt me wel wat voor het aankomende Dunya festival of het North Sea Jazz voor mijn part.

Klik hier voor de complete recensie op 8Weekly (van Chenque)

Video van Sly (één van de beste nummers)



MySpace The Cat Empire





http://www.8weekly.nl/index.php?art=5959

Handig

De nieuwe Springsteen, Magic, krijgt in de NRC of Heaven 2 sterren en in De Volkskrant 5 sterren, wat is het nou, een wereldplaat of een kutplaat? Een handige site voor diegene die zich soms verward voelen door dit soort tegenstrijdige kritieken is Metacritic. Op deze site worden recensies getotaliseerd qua score, zo heb je een representatiever beeld van de plaat (of film of dvd). Je kunt op de site ook sorteren op high scores, dus je pikt de beste gerecenseerde platen van 2007 er zo uit.

Geslaagde stamppot-folk

Recensie:

Lucky Fonz III -
Life is Short

Release: 8-10-2007

fotografie: Hugo van der Flier

Lucky Fonz III neemt je tijdens zijn optredens mee in zijn wonderlijke keuken en serveert je gretig zijn zelfbereide melancholie in extra grote porties. Wanneer je hem eenmaal in levende lijve hebt zien spelen en je hebt laten overdonderen door zijn minimalistische kunst en humor, is het moeilijk om geen sympathie op te brengen voor de charme van dit Nederlandse talent uit de singer/songwriterscène. Lucky Fonz III, nom de plume van de ranke Amsterdamse muzikant Otto Wichers, beheerst zijn podiumkunsten dusdanig goed dat het overnemen van dat gevoel op een cd bij voorbaat een lastige opgave lijkt.

In een recent interview met het tijdschrift Fret zegt Wichers dan ook het "onnatuurlijk" te vinden een cd op te nemen: "Ik ben heel onzeker in de studio, dat heb ik op het podium niet." De hoeveelheid keuzes die een studio biedt maken het opnemen van een plaat lastig voor de eigenzinnige Lucky Fonz III: hij is het liefst zelf de baas, managet zijn eigen toko. Zo was zijn debuutplaat (uit 2006) tot voor kort alleen via zijn site te bestellen door een bedrag over te maken naar zijn eigen girorekening. Deze situatie is veranderd met de verschijning van zijn tweede album, Life Is Short. Play It Again Sam (PIAS) heeft de distributie van zijn werk in handen genomen, waardoor zijn debuut nu ook gewoon in de winkels ligt. Gelukkig maar, want zijn bijzondere kunst verdient een groter publiek. De critici zijn het er ook over eens dat de man wat in zijn mars heeft, getuige de trofeeën die hij in 2006 aan zijn prijzenkast mocht toevoegen voor het winnen van zowel de Grote Prijs van Nederland (genre singer/songwriters) als Mooie Noten van Stichting Grap (een Amsterdamse pop-song competitie).

Grootste fan

Met Life Is Short, opgenomen met minimale middelen in de studio van zijn producer Ro Halfhide en in de huiselijke omgeving van zijn ouders (waar ook zijn grootste fan, zijn moeder, woont), blijft Lucky dicht bij zijn folky roots. Een man, zijn gitaar, soms een piano en allerhande kleine geluiden. Zijn lijzige stem maakt de melodieuze liedjes zo fragiel als kristallen glaswerk, en de ondersteuning die hij in de achtergrondzang krijgt van de producer en van vrouwelijke collega singer/songwriter Amarins Maantje werkt verfrissend. Niet alle songs overtuigen na één luisterbeurt, het is muziek die je geduldig moet opnemen voordat de volle glorie zich openbaart.

Verloren liefdes

Life Is Short is ademt precies de sobere, herfstige sfeer die het best bij de muziek van Lucky Fonz III past. De Engelstalige teksten hebben een natuurlijke zeggingskracht. Er is veel liefde, recht uit het hart, maar zonder het geestdodende "I love you, baby". Zo mijmert hij in het opgewekte From The Mountain over een verloren liefde: "You were 19, I was not. What you were wearing I forgot. From Barcelona to Madrid, from what you wanted me to....., to what I did." En in één van de fraaiste liedjes van de plaat, The Island, blijft zijn liefde onderhuids: "I used to wear my rings underneath my skin, they had to shed my skin, you know, to find out what I had to show."

Het benoemen van de hoogte- of dieptepunten van Life Is Short doet de plaat tekort. Het is een unieke plaat van eigen bodem, die je zelf moet beleven en langzaam op je in moet laten werken. De muziek van Lucky Fonz III past bij het huidige jaargetijde, het riekt naar natte bladeren en stampot met rookworst. Dat Lucky Fonz III ons nog lang moge verblijden met goedgevulde pollepels uit zijn eigen(gereide) keuken!