Nuff Said, (h)erkenning?

Een ieder met een forse collectie platen/cd's zal het fenomeen van de "bijna vergeten klassieker" herkennen. Oftewel, je stuurt je ogen langs de platenkast en denkt ineens: "ja, die plaat die ga ik weer eens opzetten want die is werelds maar ik draai hem nooit meer". Schreef ik onlangs al over mijn hernieuwde belangstelling voor The Pixies (die ik ooit een fantastisch concert zag geven in het klassieke Vredenburg), nu heb ik weer een plaat uit de kast geplukt waarover ik me keer op keer verbaas. Verbazing omdat ik me niet kan voorstellen dat deze band totaal onbekend (en dus helaas onbemind) is in de nationale muziekwereld.
5.541 plays op LastFM op het moment van schrijven, wel erg weinig erkenning voor een band die al ruim tien jaar aan de weg timmert en in 2006 nog de KinkFM LiveXS-Award in de wacht sleepte voor de Neerlands beste live act.

Ik heb het over het Zeeuwse trio Nuff Said, waarvan ik hun debuutplaat Red (1998) écht beschouw als een vergeten klassieker. Wat een wereldplaat, met strak spel, scherpe liedjes en hele ruige klanken. De band klinkt eigenlijk als een stonerrock- of metalband die melodieuze popliedjes maken. Openers Time en New Cake alleen al moeten direct doorgepassed worden naar de eregalerij van de Nederrock en wel direct! Sowieso is het niveau van de hele plaat constant hoog en staan er met Sheets and Shades en Great Big Duck nog twee onvergetelijke liedjes op dit schijfje. Tijd voor gerechtigheid en (h)erkenning, muziekvrienden!

MySpace Nuff Said

Rotterdamse nieuwe: AC Berkheimer

In de categorie "interessante bands van eigen bodem" schreef ik gisteren over The Kevin Costners, nu even uw aandacht voor een band die hun debuutalbum In A Series Of Long Days dit weekend in het Rotterdamse Rotown presenteren: AC Berkheimer. Dit gezelschap uit de Maasstad debuteert op het Groningse Subroutine-label, waarop al eerder geslaagde platen van o.a. F*ck The Writer en The Sugarettes verschenen.

De songs van AC Berkheimer kenmerken zich door noisy gitaarlagen, new wave-achtige basloopjes en dito drums. Toch klinken de nummers tegelijkertijd fris en fruitig. Waarschijnlijk door de hoge, hese stem van gitariste Gwendolien (die soms ook de lead vocals voor haar rekening neemt). Mooiste nummer, te horen op hun MySpace pagina, vind ik Another Century.

Mocht je zondag 15 juni niet bij de cd-presentatie in Rotown kunnen zijn, dan krijg je een herkansing de band live te zien op het Metropolis Festival
(6 juli a.s.).

MySpace AC Berkheimer

PS Op de website van Subroutine is deze maand gratis de track For He's Not There van AC Berkheimer te downloaden

Pinkpop 2008, teveel vergane glorie

"En wat vond je van Pinkpop dit jaar?" wordt er steevast in mijn vriendenkring gevraagd nadat het jaarlijkse Zuid-Limburgse festival weer is afgelopen. Vooropgesteld: ik ga er al jaren niet meer naar toe, maar volg het festival wel op televisie. Waren dat in het verleden hele tweede Pinksterdagen rondhangend op de bank, tegenwoordig is dat af en toe iets meepikken en de lange uitzending opnemen om achteraf te bekijken.

Wat mij in ieder geval steeds vaker opvalt is dat je in de rockscène blijkbaar niet meer meedoet zonder je lijf vol te tatoëren. En dacht ik even dat Josh Homme eindelijk iemand zou zijn zonder tattoos blijkt ook hij van die lelijke dingen op zijn knokkels te hebben staan. Ik vraag me dat dan echt af hoe dat gaat... zo van, "ik zit in een band, iedereen heeft tattoos, weet je ik laat er ook maar een paar zetten anders hoor ik er niet meer bij". Jezus, volwassen mannen! Jammer, ik houd altijd wel van wat tegendraadsheid, in het leven én in de muziek. Nu zegt het hebben van tatoeages natuurlijk niets over de kwaliteit van de muziek. Ik moet zeggen dat ik vooral Queens of the Stone Age retestrak vond klinken, de rest van stevige participanten konden mij weinig boeien. Grappig dat zo'n band als Kaiser Chiefs ineens wel érg melodieus overkomt na brei aan decibellen van Cavalera Conspiracy en Metallica.

Zoals Giel Beelen terecht opmerkte kwam de dance liefhebber er bekaaid van af dit jaar en misschien was dat nu juist wel de reden dat ik het meest gecharmeerd raakte door de optredens van Miss Moloko, Roisin Murphy en de mannen van Groove Armada. Voor de rest blijft een onbestemd gevoel hangen. Pinkpop is best aardig als je allerlei grote acts tegelijkertijd in een weekend wilt zien, maar het verrassingseffect is wel erg ver te zoeken. Om het programma vol te krijgen worden dus maar allerhande "op-leven-na-dood-acts" uit de kast gehaald waar niemand op zit te wachten: Rage Against The Machine, Counting Crows, Alanis Morissette, The Verve, etc. Het ontbrak er nog maar weinig aan of Lenny Kravitz en Faithless kwamen ook nog een keer hun uitgebluste show opvoeren. Nee, blijkbaar is Pinkpop niet meer aan mij besteed en erger ik me steeds meer aan deze optocht van vergane glorie.

Bijzonder "Virus Free Generation" album

Het Virus Free Generation-project richt zich op het uitbannen van HIV & AIDS in zuidelijk Afrika en wil hiervoor zoveel mogelijk aandacht onder de Europese jeugd. Om het initiatief te ondersteunen is een project gestart om een cd op te nemen waarbij hiphop artiesten uit 4 verschillende Europese landen samenwerken met hiphoppers uit 4verschillende Afrikaanse landen. De teksten gaan o.a. over het verslaan van HIV & Aids en de rol die de jeugd hier bij kan spelen. Het resultaat van deze bijzondere samenwerking is nu, na het tekenen van een petitie, gratis te downloaden via deze link

Het uitbrengen van deze cd is meteen een goede gelegenheid om aandacht te vragen voor het a.s. Dunya festival dit weekend (zondag 25 mei). De hiphoppers van het VFG-project zullen hier optreden naast vele anderen waaronder de Rotterdamse parel Ntjamrosie, de Kaapverdiaanse ster-in-wording Tcheka en de Mauritaanse Afropop-artiest Daby Touré.

Virus Free Generation Hiphop Tour

Jason Mraz & het "Jack Johnson-syndroom"

Er zijn legio Amerikaanse singer/songwriters die in eigen land écht groot zijn en stadions uitverkopen, maar die hier maar geen voet aan de grond krijgen. Ooit van deze mannen gehoord: Matt Nathanson, Brett Dennen of Jason Mraz? They belong to a major league over there en ze maken ook goede popmuziek.

Jason Mraz heeft al jaren mijn bijzondere aandacht omdat hij enkele hele fijne, funky platen heeft gemaakt waaronder Waiting For My Rocket To Come (2002) en zijn perfecte live album Tonight, Not Again (2004). Ook op zijn "first ever performance at a jazz festival" gedurende North Sea Jazz vorig jaar toonde Mraz zich een rasperformer die zijn gitaar optimaal gebruikte om een swingende set neer te zetten.
En nu is er dan zijn meest verse schijf: We Sing. We Dance. We Steal Things. Helaas heeft Jason Mraz hier een wel heel opvallende knieval naar het grote publiek gemaakt. Het openingsnummer Make It Mine doet al het ergste vermoeden voor de rest van de plaat. Het zal mij niets verbazen als ook Jason Mraz artistiek ten onder zal gaan aan het "Jack Johnson"-syndroom, waarvan de definitie luidt: heeft óóit goede muziek gemaakt en voert nu nietszeggende deuntjes die het vooral goed doen op Sky Radio en Q-Music.

Hier nog een staaltje Jason Mraz in betere tijden:

Fanfarlo: Bowie's uitglijder?

Soms laat je je op het verkeerde been zetten door enthousiaste persberichten of nog gevaarlijker, quotes van bekende artiesten. Want als je het volgende leest, opgetekend uit de mond van David Bowie, dan denk je toch op zijn minst met dé verrassing van dit jaar te maken te hebben: "I've heard four or five of Fanfarlo's songs now, and, like a few of my other favourites, they have that particular knack of being able to create uplifting music that's blessed with a delicious melancholia at the same time. [...] I'm sure you'll be hearing a lot more of Fanfarlo".

Goed, het gaat dus over Fanfarlo, een Londense band die op 14 juni op het altijd fijne festival The Music In My Head staan. Zo'n uitnodigende oproep van een alom gerespecteerde rockster is natuurlijk een goede publiciteit voor deze onbekende band. Het maakt direct nieuwsgierig, maar legt tegelijkertijd de lat hoog.
De vraag is, werkt dit wel, een band op zo'n manier lanceren? Want ik heb Fanfarlo inmiddels enkele malen beluisterd en het kan mij (nog) niet bekoren. Het is een rip-off van DeVotchKa, alleen dan stukken minder spannend. Misschien had ik de band wel op een andere manier beoordeeld als ik de verkooppraat van Bowie niet gelezen had?

Website Fanfarlo
MySpace Fanfarlo

Verslag door Chenque van The Music In My Head 2007

Vooruitblikkend op North Sea Jazz 2008

Het is natuurlijk niet helemaal correct om te zeggen dat je het aanbod op het komende North Sea Jazz festival vindt tegenvallen als er in drie dagen ruim 150 acts worden voorgeschoteld. Toch mis ik dit jaar op voorhand de ruime keus aan wereldmuziek die er vorig jaar te genieten viel. In de 2008 editie wél veel latin jazz (o.a. Sergio Mendes, Neco Novellas en het Michel Camilo Trio), maar de Afrikaanse muziek komt er bekaaid van af met alleen optredens van Angelique Kidjo en Youssou N'Dour.
De revival van de soul zou met de komst van Adèle een zeer goede representante en publiekstrekker hebben gekend, ware het niet dat deze Britse helaas verstek moet laten gaan. Een teleurstelling voor de organisatie, want jammer genoeg liet Amy Winehouse het vorig jaar ook al afweten. Adèle geeft het stokje over aan o.a. Angie Stone, Jill Scott en Sharon Jones & The Dap Kings.

Andere NSJ tips van de hand van Chenque: Concha Buika (moderne flamenco), Fink (singer/songwriter), Gnarls Barkley, Joe Jackson, C-Mon & Kypski (dance), Bootsie Collins (funk), Melody Gardot (pop), Leine (Nederlandse singer/songwriter) en de meeste vreemde eend in de bijt: The Mars Volta.

Tot 11,12 en 13 juli in Rotterdam!

Concertverslag Chenque North Sea Jazz 2007

A trip to memory lane: Death to The Pixies

Het gebeurt me niet zo vaak, dat ik helemaal word gegrepen door een bandje dat al lang geleden ter ziele is gegaan. Maar ik heb plotseling een zwak voor The Pixies. Toen de band nog actief was liep ik niet zo warm voor de band rond zanger/gitarist Frank Black en bassiste Kim Deal. Okay, ik heb ze wel eens live mogen aanschouwen in Vredenburg en vond het wel een aardige band. En nu, anno 2008, ineens heb ik de kolder en ben ik in de ban van die ene verzamelaar met hun beste werk: Death To The Pixies uit 1997. De moddervette basloopjes, de krijsende uithalen van Mr. Black, de riffs, samenzang, de hese stem van Sra. Deal, de rare teksten, de songtitels (Debaser, Caribou, Monkey Gone To Heaven), de ongecontroleerde controle in de songs.... ik weet niet wat me plotseling bezielt, het is gewoon fijn om onder te dompelen in zo'n bad met jaren negentig nostalgie. Dat de band in 2004 weer bij elkaar is gekomen voor een onvermijdelijke reunie-tour vergeet ik daarbij gemakshalve, voor mij hield de band op te bestaan in 1993 en zijn The Pixies "volmaakt verleden tijd".

Hier een live opname uit 1988 van Gigantic:

The Music In My Head 2008

Eén van de leukere festivals die ik vorig jaar bezocht was het Haagse The Music In My Head (TMIMH). Veel goede (internationale) rockbands, enkele singer/songwriters en vooral een goede sfeer in het Paard van Troje.
Het voorlopige programma voor TMIMH 2008 (13 en 14 juni) is deze week bekend gemaakt. Helaas is tegelijkertijd aangekondigd dat dit de laatste editie zal zijn; het is financieel voor de organisatie niet meer mogelijk om, zonder subsidie, zo'n festival ieder jaar weer te houden. Doodzonde en een extra reden om dit jaar dus nog te gaan, zodat je later aan je kleinkinderen kunnen vertellen dat jij er ook bij was toen in 2008 in Den Haag.

Het lijkt weer een fijne mix van enkele hippe acts gecombineerd met enkele gearriveerde acts. Zo krijg je precies voorgeschoteld wat de liberalen in dit land al jaren verlangen: meer "blauw op straat". Want met de Tokyo Police Club én Joan As A Police Woman op één avond (de 14e) is deze professie sterk vertegenwoordigd.

Acts die al langer bezig zijn (maar daarom niet minder interessant) en tijdens TMIMH zullen optreden: Sineád O'Connor (solo), ex-Pavement voorman Stephen Malkmus met zijn begeleidingsband The Jicks, het Britse Supergrass die deze week hun zesde album Diamond Hoo Ha uitbrachten en het Duitse The Notwist. En er zullen nog meer acts bijkomen.

Zie hier het verslag dat ik vorig jaar met 8Weekly-collega Robin Haan maakte.

Website Paard van Troje

Foto Just Jack - TMIMH 2007 door Hugo van der Flier

In A Cabin With..... Arthur Adam

Wat biedt het internet tóch veel mogelijkheden voor muzikanten om hun ding te doen en ruchtbaarheid te geven aan hun vaak ondergewaardeerde kunsten.

Neem het unieke project In A Cabin With van de Nederlander Maarten Besseling. Hij nodigt één of twee artiesten uit om in een hutje op de hei, ergens in Europa, liedjes te schrijven en deze ter plekke op te nemen. Diezelfde liedjes worden later in The Green Motel studio in Nederland door zijn hand bewerkt en van de opnames verschijnt een cd. Het artwork wordt daarbij gemaakt door een designer en fotograaf (als onderdeel van het vrijwilligersproject).

Op zich al bijzonder genoeg dit project, máár de complete albums zijn vervolgens ook nog eens kosteloos als mp3's te downloaden. En dit loont zeer de moeite waard, want het album dat ik van de mij onbekende Arthur Adams heb "neergehaald" is van een uiterst hoog niveau en kan zich meten met het werk van menig bekende singer/songwriter (denk aan een mix van Adem & Damien Rice). Dit alles opgenomen in een stuga in Zweden en dankzij het internet voor iedereen ter beschikking. Grijp deze kans en steun dit initiatief.

Album Arthur Adam (gratis download)

Website In A Cabin With

MySpace Arthur Adam

PS Op 22 maart a.s. in de Ekko-Utrecht een In A Cabin With-feestje, met optredens van o.a. Arthur Adam, Neonbelle en Chop Wood. Bij de ingang ontvang je een gratis cd.

Huisconcerten

Soms stuit je op lovenswaardige initiatieven in de muziekwereld. Zo zijn enkele muziekfanaten vijf jaar geleden gestart met de organisatie van Live In Your Livingroom. Deze stichting zorgt er voor dat artiesten en huiseigenaren samenkomen om voor een klein publiek de bijzondere ervaring van een intiem huisconcert mogelijk te maken.

Blijkbaar een goed werkend idee, want ik wilde zelf eind december een concert meemaken in Rotterdam en dit bleek al ruimschoots overboekt. Helaas is de capaciteit van een huiskamer beperkt en moet je er snel bij zijn. Op zo'n avond verzorgen drie artiesten (bands of singer/songwriters) enkele akoestische sessies.

Als je op de site van de organisatie ziet welke artiesten allemaal al een keer hebben meegedaan dan weet je één ding zeker: dit moet een unieke ervaring zijn. Want wie wil er niet de sensatie hebben om als het ware bij Alamo Race Track, Bettie Serveert, Ricky Koole of Charlie Dée op schoot te zitten?

Website Live In Your Living Room

PS Er zijn ook edities van LIYLR gepland in de Belgische steden Brussel, Gent en Antwerpen