Nog meer moois uit 2007 (12)

De laatste dag van het jaar, tijd voor een meeslepende afsluiter. Tijd voor één van de mooiste rocksongs van het jaar (ja, Chenque houdt ook van rock). De uitvoerende band, het Schotse Aereogramme, is helaas dit jaar ter ziele gegaan en hun laatste wapenfeit was de fascinerende plaat My Heart Has A Wish That You Would Not Go. Wat mij betreft sowieso de mooiste albumtitel van 2007, met daarop dus die schitterende rocksong A Life Worth Living. Melodramatisch, heftig, subtiel, emotioneel, ja, deze song heeft alles tegelijk en brengt bij mij een grote glimlach op het gelaat, ondanks de wat zwaar op de hand liggende lyrics. Helaas heb ik de song nergens aangetroffen op het internet om zo even te beluisteren, dus mijn advies: downloaden via iTunes of kopen die hele plaat.

Website Aereogramme

Video Barriers van de laatste cd

Nog meer moois uit 2007 (11)

Op de valreep graag nog even aandacht voor een Braziliaanse schone, Bebel Gilberto. Als dochter van de beroemde bossa nova koning João Gilberto ligt de lat hoog bij deze deerne en het moet gezegd dat haar in 2007 uitgebrachte plaat Momento een knap kunstwerkje is. En alhoewel niet behorend tot de beste werkjes van dit jaar, bevat deze warme plaat absoluut interessante "momentos".
Zo tref je fraaie vertolkingen van Night And Day (Cole Porter), van het prachtige Caçada (Chico Barque, haar oom)en van Tranquilo (Kassin), een onvervalste cha-cha-cha ondersteund door compleet orkest. Haar eigen composities vind ik op Momento helaas een beetje slapjes, vandaar dat de plaat niet kan worden beschouwd als een hoogtepunt in haar (nog jonge) carrière.

Beluister op haar eigen website het gehele album

Recensie Momento door Chenque

Video van haar heerlijk zwoele Samba Da Bancao van haar doorbraak album Tanto Tempo (2001)

Nog meer moois uit 2007 (10)

De Amerikaanse band Guster is vooral bekend in eigen land. In Europa volgt een handjevol mensen dit eigenzinnige bandje met duidelijke links naar acts als R.E.M. of The Shins. Fraaie popliedjes, alhoewel de in 2007 verschenen Ganging Up On The Sun mij niet echt kon overtuigen (zie recensie).
Toch staan er op hun vijfde studio-album een aantal juweeltjes, waaronder Satellite. Hier schreef ik in de recensie over: deze song komt zelfs verdomd dicht bij de perfecte popsong met het prettige orgeltje, het basloopje, de samenzang en de mooie breaks. Luister eens naar Satellite op de MySpace radio van Guster.

MySpace Guster

Recensie Ganging Up On The Sun (door Chenque)

Video Satellite - Guster

De amor y casualidad

Jorge Drexler, Uruguyaan en één van de beste Zuid-Amerikaanse singer/songwriters, maakt de perfecte popliedjes qua tekst en muziek. Hij weet je altijd te treffen met rake observaties, overigens wel allemaal in de prachtige Spaanse taal. Zo schrijft hij op zijn laatste plaat 12 Segundos De Oscuridad over het verschijnsel "Disneylandia"; hij observeert vol ongeloof hoe sommigen het treffen in het leven door aan de goede kant van het dubbeltje geboren te zijn en anderen nooit een beter leven zullen krijgen. De kansarmen mogen ook niet toetreden tot ons eigen surrealistische Disneyland.

Een ander prachtig voorbeeld van een rake observatie is het nummer De Amor Y Casualidad (Uit liefde en toeval) van het album La Edad Del Cielo. In een opsomming van zijn hele stamboom komt hij tot de conclusie dat we allemaal het resultaat zijn van toeval en liefde, ook zijn eigen kinderen.

Tu madre tiene sangre holandesa (jouw moeder heeft Nederlands bloed)
yo tengo el pelo sefaradí (ik heb sefardische haargroei)
somos la mezcla de tus abuelos (wij zijn de mix van jouw grootouders)
y tu, mitad de ella y mitad de mí (en jij, voor de ene helft van haar, voor de andere helft van mij)

Luister op zijn MySpace naar enkele voorbeelden van Jorge Drexler liedjes

MySpace Jorge Drexler
Website Jorge Drexler

Video Transoceania van 12 Segundos De Oscuridad

Malena canta el tango como ninguna

Ik had dit bericht al even klaarstaan en diegene die mij persoonlijk kennen weten misschien wel waarom....

Malena canta el tango como ninguna (Malena zingt tango als niemand anders), y en cada verso pone su corazón (en in elk vers legt zij heel haar hart), al yuyo de suburbio su voz perfuma (naar het onkruid uit de voorsteden, zo ruikt haar stem)

Dit is de openingszin van Malena, een ó zo wonderschone tango. Ooit geschreven door de in 1906 in Buenos Aires geboren dandy Lucio Demare, een groot componist, pianist en acteur. Er zijn ruim 60 interpretaties bekend van deze tango, o.a. door grootheden als Astor Piazolla, Agustin Irusta, Aníbal Troilo en door één van mijn favoriete Argentijnse zangers, Andrés Calamaro.

Mijn advies: wil je de versie van Malena door Calamaro een keer goed horen, koop dan zijn cd El Cantante uit 2004, een wereldplaat.

Hier ook een video van een optreden van Calamaro waarbij hij Malena ten gehore brengt (helaas laat het geluid te wensen over en eindigt de video abrupt):



Op YouTube zijn overigens nog volop andere vertolkingen van de tango Malena te vinden.

Nog meer moois uit 2007 (9)

Alvast even vooruitlopend op het jaar wat komen gaat, want de nieuwe plaat van Sia Furler (artiestennaam Sia, titel Some People Have Real Problems) komt pas begin 2008 uit. De muziek van deze Australische zangeres ligt een beetje in het straatje van Feist en Nikka Costa. Fraaie popliedjes, soms gevoelig, soms dansbaar. Met natuurlijk een fijne stem, een stem die de afgelopen jaren al vaker voorbij kwam bij o.a. Jamiroquai, Zero 7 en Massive Attack.
Van haar nieuwe album vind ik het nummer Electric Bird erg fijn. Helaas is dit nummer niet op haar MySpace-pagina te horen, maar wel haar enige "hit" tot dusver Breathe Me (uit 2004) en Day Too Soon van het nieuwe album.

MySpace Sia

Bachata babe

Lily Vasquez, een Colombiaanse die vanaf haar 14e in de U.S.A. woont, is één van de Sellaband artiesten die al zeer snel de 50.000$ (benodigd voor het opnemen van een professionele plaat) bereikte. Binnen het Latin-genre is zij een meid met de potentie door te groeien tot een grote ster. Of het nu bachata, mambo, bolero of gewone popmuziek is, Lily beheerst de diverse stijlen binnen het genre perfect. In augustus 2007 zag ik haar live optreden in Paradiso en het moet gezegd, het is een echte rasentertainer.
Nu, een half jaar na haar succes op Sellaband, is haar eerste plaat bijna af en boekte ze recent groot succes in een Amerikaanse talentenjacht, Famecast. Ze won de eerste prijs in de categorie Latin, iets wat haar veel publiciteit op gaat leveren in de toekomst. Zie hier de clip van het nummer Nostalgia, zo'n typische bachata.



Lily Vazquez MySpace

Radio, hallo is daar iemand?

In de VPRO Gids voor komende Kerstweek staat een interview met Eric Corton, dj van de VPRO voor 3FM. Volgens hem luistert de echte muziekliefhebber allang geen radio meer, dus maakt 3FM (óók de VPRO) programma's voor de massa die alleen maar hapklare brokken wenst. Vreemde uitspraak van iemand die beweert een échte radioman te zijn. Want als je zo'n rasechte radioman bent, vindt je het toch een uitdaging die verloren radioluisteraars voor je terug te winnen?

Zelf luister ik inderdaad al decennia geen radio meer, sterker nog ik heb geen eens een radio in huis. Ik ben eigenwijs genoeg om te beweren dat ik zelf veel beter mijn eigen "radio" kan samenstellen uit de muziek die ik wél wil horen. Toch luisterde ik vroeger, als puber, wél naar de radio en had dit medium dus een functie voor mij. Ik herinner met programma's als Stampij of John Peel's uurtjes bij de VPRO.

Gebeurt er dan niets meer in radioland wat mij kan boeien? Eerlijk gezegd weet ik het niet zo goed. Als je dan toevallig een keer in de auto zit en naar Eddy Zoey op BNN luister en deze rockgitarist één of ander pulpdiscohitje hoort draaien, staan bij mij de haren alweer recht overeind. Deze man draait niet wat hij zelf wil, hij moet draaien wat een ander wil. Hoeze authentiek?

Via het internet luister ik wel eens naar Radio 6 (jazz, world, cross over én cultuur is de pay-off), het middagprogramma Studio 6 van de NPS is fijn. Ook luisterde ik voorheen geregeld naar Studio Brussel online, een voorbeeldzender voor Hilversum wat mij betreft. En voor de rest biedt het internet natuurlijk zoveel mogelijkheden om rechtstreeks nummers van artiesten die je wilt horen te beluisteren: elke zichzelf respecterende artiest heeft een eigen MySpace-account, hier kun je veelal meerdere nummers in zijn geheel horen. Nee, de traditionele radio krijgt mij niet terug als luisteraar zolang er geen vernieuwende of minder oppervlakkige muziek wordt gedraaid.

Website Studio 6 NPS
Studio Brussel online - De Afrekening

Verrassing - Martin Simpson

Het is iedere keer weer een bijzonder moment als je verrast wordt door een musicus of band waar je nog nooit van gehoord hebt. In de televisieshow van Jools Holland op BBC 2 van 14 december was een kort solo-optreden te zien van een eenvoudig ogende man met zijn gitaar. Deze man, de Brit Martin Simpson, speelde 4 minuten lang een liedje zonder ook maar één keer een akkoord aan te slaan. Dat kan alleen maar als je retegoed gitaar weet te spelen.

Na enige research blijkt het te gaan om één van de grootste folkgitaristen van Groot-Brittanië, zo niet van de wereld. Toegegeven: ik had nog nooit gehoord van deze singer/songwriter. De man gaat al veertig jaar mee en zijn "fingerpicking" stijl is beroemd in de scène van akoestische gitaristen. Ook blijkt de man hele instructie-DVD's over zijn specialie gitaarstijl bij elkaar te hebben gespeeld. Voor de ingewijdenen in de Britse folkscène is hij waarschijnlijk geen onbekende, omdat hij als sessiemuzikant veel werk heeft gedaan met June Tabor. Daarnaast heeft Martin Simpson maar liefst 17 soloplaten op zijn eigen naam staan.

Bewonder hier een prachtig staaltje van 's mans kunnen:

Website Myspace Martin Simpson

Nog meer moois uit 2007 (8)

Willy Vlautin, het geniale brein achter de Amerikaanse band Richmond Fontaine, weet van die innemende verhalen te schrijven dat je je vanzelf betrokken gaat voelen bij het "lijdend voorwerp". Hij vertaalt die teksten rechtstreeks naar literatuur (dit jaar verscheen de Nederlandse vertaling van Motelleven), maar ook naar scherpe, rauwe liedjes. Zoals op de dit jaar uitgekomen plaat Thirteen Cities van Richmond Fontaine, een echte aanrader voor de liefhebbers van americana in de stijl van Wilco, Calexico en ook Ryan Adams.

Alleen de songtitels lezen al als een jongensboek. Wat te denken van $87 and a Guilty Conscience That Gets Worse the Longer I Go of I Fell into Painting Houses in Phoenix, Arizona. Je weet direct dat deze songs niet verhalen over "fake plastic happiness". Eén van de mooiste songs is:

Four Walls - Richmond Fontaine

Het is een broeierige song die eindigt in een plezierige climax. De band beheerst het trucje van ingetogen en tegelijkertijd intens spelen, óók live. Zo was ik in februari dit jaar, tegelijkertijd met een maansverduistering, getuige van één van de mooiste concerten van het jaar, dat van Richmond Fontaine in Willem II in Den Bosch.

MySpace Richmond Fontaine

Website Richmond Fontaine

Huisconcerten

Soms stuit je op lovenswaardige initiatieven in de muziekwereld. Zo zijn enkele muziekfanaten vijf jaar geleden gestart met de organisatie van Live In Your Livingroom. Deze stichting zorgt er voor dat artiesten en huiseigenaren samenkomen om voor een klein publiek de bijzondere ervaring van een intiem huisconcert mogelijk te maken.

Blijkbaar een goed werkend idee, want ik wilde zelf eind december een concert meemaken in Rotterdam en dit bleek al ruimschoots overboekt. Helaas is de capaciteit van een huiskamer beperkt en moet je er snel bij zijn. Op zo'n avond verzorgen drie artiesten (bands of singer/songwriters) enkele akoestische sessies.

Als je op de site van de organisatie ziet welke artiesten allemaal al een keer hebben meegedaan dan weet je één ding zeker: dit moet een unieke ervaring zijn. Want wie wil er niet de sensatie hebben om als het ware bij Alamo Race Track, Bettie Serveert, Ricky Koole of Charlie Dée op schoot te zitten?

Website Live In Your Living Room

PS Er zijn ook edities van LIYLR gepland in de Belgische steden Brussel, Gent en Antwerpen

Nog meer moois uit 2007 (7)

De Amerikaanse zonderling en singer/songwriter Jim White heeft dit jaar een heel boeiend stuk werk geleverd met Transnormal Skiperoo. Hij neemt je op deze vierde solo-cd opnieuw mee naar zijn mysterieuze wereld van godvrezende verstotelingen en andere randfiguren.

Tóch is het dit keer een positieve plaat, zoals White zelf ook aangeeft: "Transnormal Skiperoo is a name I invented to describe a strange new feeling I've been experiencing after years of feeling lost, alone and cursed." Eén van de mooiste nummers van de plaat vind ik:

Counting Numbers In The Air - Jim White

Een origineel, bijna hypnotizerend deuntje dat dagenlang in je hoofd blijft hangen. Ook Diamonds To Coal is zo'n prachtig nummer, waarbij hij schoon schip maakt en slechte gewoontes achter zich lijkt te hebben gelaten: "but I'm done, turning diamonds to coal".

Recensie Chenque van "Transnormal Skiperoo"
Website Jim White

Vanavond in Jools

Een veelbelovend programma in Jools Holland's show op BBC2 vanavond met optredens van de Britse singer/songwriter KT Tunstall, het op de rand van een internationale doorbraak balancerende Band of Horses, het onweerstaanbare Beirut en een interview met Rolling Stone-gitarist Ronnie Wood. Verder nog live performances van Jill Scott en Martin Simpson.
Kijken dus, of gewoon opnemen i.v.m. de redelijk onchristelijke tijd (00.35 tot 01.35 uur).

Song van het jaar 2007 (VPRO 3voor12)

De deze week op de 3FM uitgevoerde verkiezing van de Song van het Jaar 2007, bij VPRO's 3voor12, levert een top 10 op waar ik zelf niet erg enthousiast van wordt. #1 van de Editors is dan wel een goede song, het brengt bij mij geen glimlach op het gezicht. De tekst is overigens wel héél treffend in zijn triestheid: "The saddest thing that I'd ever seen, were smokers outside the hospital doors".

1 Editors - Smokers Outside The Hospital Doors
2 30 Seconds To Mars - The Kill
3 Pete Philly & Perquisite* - Time Flies
4 C-Mon & Kypski ft. Pete Philly* - Make My Day
5 Arctic Monkeys - Brianstorm
6 Foo Fighters - The Pretender
7 Moke* - Last Chance
8 Snow Patrol - Shut Your Eyes
9 Damien Rice - Nine Crimes
10 Interpol - The Heinrich Maneuver

Wél een goede zaak dat er drie Nederlandse acts (*) bij zitten. Zie hier de volledige top 100.

Ik houd het voorlopig bij mijn eigen keuze, met bovenaan de Amsterdammers van Alamo Race Track - Northern Territory, tweede Band Of Horses - Is There A Ghost, derde Cold War Kids - Hang Me Up To Dry, vierde Lucky Fonz III - Once I Was A Lady en vijfde The Shins - Phantom Limb. En zoals al eerder gezegd: dit lijste is opgemaakt n.a.v. de 3voor12 lijst, als het aan mijzelf lag zou ik wel met een ander rijtje komen (zie de serie Nog meer moois uit 2007 op deze blog).

(Lucht)gitaren en plantjes

Toen ik dit weekend een uitgebreid Led Zeppelin verhaal las in de Revolver kreeg ik direct zin om weer eens wat van die oude Zeppelin krakers op te zetten. Het blijft natuurlijk een wereldband en het was eigenlijk een beetje aan mij voorbij gegaan dat ze afgelopen dinsdag in Londen optraden voor een uniek reunie-concert.

Led Zeppelin ís en blijft natuurlijk een wereldband, een band die velen van ons geïnspireerd zal hebben (lucht)gitaar te leren spelen. Het introotje van Stairway To Heaven is standaard oefenmateriaal voor elke zichzelf serieus nemende gitarist.

Nu ben ik niet zo van de "Stairway", ik geniet vooral van stevigere, meer orchestrale Zeppelin-nummers zoals D'yer Maker, Kashmir of Nobody's Fault But Mine. Sowieso zit ik de laatste tijd in een Zeppelin-achtige periode met het veelvuldig beluisteren van Raising Sand, die wonderschone plaat van zanger Robert Plant met bluegrass-koningin Alison Krauss. Een plaat die niet veel te doen heeft met het geluid van Led Zeppelin uit de zeventiger jaren, maar wel een plaat die aangeeft wat voor een wereldzanger Robert Plant is. Plant's solo carrière heeft een tijdje in de slop gezeten, maar hij is gelukkig weer helemaal terug, dat bleek ook al uit zijn vorige (stevige) plaat Mighty Rearranger.

Voor de liefhebbers hier een uitvoering van Kashmir zoals deze week live gespeeld in Londen (met op drums Jason Bonham, de zoon van de veel te vroeg overleden oud-Zeppelin durmmer John Bonham).

ZWOEL, op voorhand bijzonder

Zaterdag 16 december a.s. is weer Zwoel. Zwoel is een initiatief van twee Sellaband vrienden die internationaal muziektalent zonder contract willen laten optreden in een professionele setting, namelijk de Toomler in Amsterdam.

Het initiatief is ontstaan vanuit de gedachte dat het wel leuk is om onbekend talent financieel te ondersteunen (nl. het Sellaband-concept, waarbij je online aandelen koopt ter financiering van een act), maar dat het natuurlijk nog leuker is dezelfde artiesten live aan het werk te kunnen zien.

De vorige Zwoel avond was uitverkocht en leidde er toe dat de Francaise T-Ka in no time de benodigde 50.000 $ voor een platencontract bij elkaar sprokkelde op de Sellaband-site. Op 16 december maken het Franse Equation (nu-soul), de Londonse singer/songwriter Rhoksan Heydari en de Amsterdamse dj AZ-Atic hun opwachting. Misschien ben jij voor een tientje wel getuige van één van de doorbraak optredens van een topact?

Website Zwoel

Website Sellaband

Nog meer moois uit 2007 (6)

De Canadese singer/songwriter Leslie Feist, artiestennaam Feist, bracht dit jaar een wonderschoon album uit, The Reminder. De plaat bevat een collectie verrassend veelzijdige en originele liedjes, ergens tussen de pop, folk en lichte jazz in. Niet voor niets staat The Reminder hoog boven in mijn favorieten lijstje voor dit jaar. Mooiste nummer van de plaat vind ik zelf:

My Moon My Man - Feist

Een song met een stuwende bas, prachtige stem, mysterieuze tekst, vreemde "bridge", gitaren; gewoon goed gedaan en anders. The Reminder staat zoals gezegd bol van de aparte liedjes, luister eens naar enkele van haar songs op haar MySpace zou ik zeggen. My Moon My Man is er ook te horen.........

MySpace Feist

Oh ja, en nog enkele trivia over Feist: ze maakte tot 2006 deel uit van het Canadese muziekcollectief Broken Social Science en performede ooit samen met oud-huisgenote en shock-bitch Peaches.

Bassekou Kouyate & Ngoni Ba

De Jools Holland show Later was afgelopen vrijdagavond teleurstellend. Er passeerde veel te veel middelmatige popmuziek van David Gray, Rilo Kiley en het normaliter sprankelende The Coral. Je zag de Malinees Bassekou Kouyate dan ook beleefd, maar beteuterd kijken bij zoveel muzikale armoe. En het mag dan zo zijn dat het Afrikaanse continent economisch veel armer is dan Europa of de V.S., qua muzikale roots liggen de verhoudingen andersom. Want het optreden van Bassekou Kouyate met zijn begeleidingsband Ngoni Ba swingde de pan uit en was memorabel. Van die bezwerende muziek waarbij je als in trance vanzelf gaat bewegen.

Fascinerende ngoni

Bassekou Kouyate is één van grootste ngoni-spelers uit West-Afrika. Het frisse geluid van de ngoni, ook wel de West-Afrikaanse variant van de luit genoemd, doet je opspringen uit je luie stoel en vult de kamer met levensvreugd. Als je het instrument ziet kun je je niet voorstellen dat er zulke volle klanken uit voortkomen. De basis van de ngoni is van uitgehold hout gemaakt en over de klankkast is gedroogd dierenvel gespannen. De snaren zijn van vislijn en worden met de duim van boven naar beneden bespeelt, zoals een vijfsnarige banjo. De ngoni is naar verwachting dan ook de voorloper van de Amerikaanse banjo.

Het album Segu Blue van Bassekou Kouyate & Ngoni Ba heeft dit jaar op de BBC 3 World's Routes de Award for World Music Album Of The Year 2007 gewonnen. Dat album gaan we dus meteen vandaag aanschaffen!

Opnames Segu Blue (Youtube)

Myspace Bassekou Kouyate (beluister 4 complete songs)

Erotische teksten in de muziek (1)

Het concert van Lucinda Williams van vorige maand was er een waarvan de geilheid afdruipte. Zelf zei ze onomwonden dat lustgevoelens de lekkerste gevoelens zijn. Zit wat in, er zijn wel meer fijne dingen in het leven maar lust is er zeker een onderdeel van. Vandaar de inspiratie tot een nieuwe rubriek op Chenque Around The Globe over erotiek in teksten van muziek. Voorwaarde voor opname in de rubriek is dat het niet pornografisch is, maar subtiel of suggestief. Daarnaast moet het liedje ook voldoen aan de op zijn minst persoonlijke eis: een goede song. Mocht je zelf klip en klare voorbeelden hebben, reageer dan op mijn blog.

De Amerikaanse Danya River is een onbekende singer/songwriter die ik tegenkwam op de heerlijke CD Baby-winkel. Haar EP Bone To Bone uit 2003 bevat vijf liedjes (allen uiterst origineel en van hoge kwaliteit) en het is de song Stir My Honey die opvalt door zijn "lading". Het is een regelrechte oproep om de regionen onder de buik en boven de benen (ja, dáár) te beroeren. Of zoals ze zelf uitlegt in het artwork van de EP:

"Well, this one's pretty self explanitory! I go on tour. I miss my sweetheart. I daydream of him doing wonderfully naughty things with me while in actuality I'm onstage, on the subway, and yes, in my 89-year-old grandmother's living room where much of the song was written. You should know, by the way, that my grandmother helped me write this song by pulling out her atlas and locating a city that rhymed with New York...."Baltimore." Go Nana!""

Hier de lyrics van Stir My Honey - Danya River:

On the stage in Baltimore
thinking of your...
On the subway in New York
thinking of your......

carnivorous eyes devouring me
when you want to stir my honey

I'm gasping in the afternoon'
thinking of your...
In my grandma's living room
thinking of your?.
..simmering hands, arresting me
as you start to stir my honey

So I'm counting down the hungry days
Lover I can nearly taste??
the merciless pleasure that you give to me
when you come and stir my honey

Myspace Danya River
Concertverslag Lucinda Williams
Website CD Baby

Paradiso bij je thuis

Weer een concert gemist bij jou in de buurt omdat je daar te laat achterkwam? Geen nood, de kans is groot dat Fabchannel het concert voor je uitzendt. Deze site vertoont, na toestemming van de artiesten, de live concertopnames uit Paradiso en de Melkweg. En aangezien weinig interessante acts deze poptempels links laten liggen tijdens hun tournees door de Lage Landen, vind je op Fabchannel veel unieke opnames.

Geniet binnen het singer/songwriter-genre bijvoorbeeld van actuele concerten van Thomas Dybdahl, Damien Rice of Bebel Gilberto. Uit het jazzgenre kun je genieten van Wouter Hamel, Marcus Miller of de New Cool Collective. Eigenlijk is er veel te veel om hier op te noemen. Overigens is het ook nog het vermelden waard dat Fabchannel het voornemen heeft steeds meer concerten uit andere (inter)nationale zalen te gaan tonen.

Website Fabchannel

PS Oh ja, en vergeet vanavond Jools Holland op BBC 2 niet, met optredens van o.a. David Gray, The Coral, Dame Cleo Laine en Sir John Dankworth, Bassekou Koyate, Rilo Kiley en Jack Peñate.

Nog meer moois uit 2007 (5)

Belize, where the f*ck leg dat dan? Toevallig is dit kleine Midden-Amerikaanse landje wel de basis van zanger Andy Palacio & The Garifuna Collective, die met Wátina een van de weinige "world" platen maakte die er dit jaar toe wél toe deden. Andy brengt je zwoele ritmes en zacht kabbelende gitaren, gezongen in de lokale Garifuna-taal maar met overduidelijke Afrikaanse roots. Het doet mij denken aan bijvoorbeeld de Angolese muziek van Bonga.

Wátina - Andy Palacio & The Garifuna Collective

De titelsong Wátina is heerlijk en schiet je direct naar het hart van de (bedreigde) Garifuna-cultuur. Het nummer is volledig te beluisteren op zijn Myspace pagina

Ook op Youtube is er het e.e.a. te zien van Andy Palacio

Nog meer moois uit 2007 (4)

De Amerikaan John Vanderslice bevindt zich al jaren in mijn focus. Hij maakt eigenzinnige popmuziek, met ietwat tegendraadse melodieën. Zijn teksten druipen van de kritiek op het beleid van Amerikaanse regering, zo ook weer op het deze zomer verschenen Emerald City. Eén van de mooiste nummers op deze topplaat vind ik:

The Parade - John Vanderslice

Voor het volledig beluisteren van dit nummer en John Vanderslice te zien spelen in zijn eigen huisstudio klik hier

Vanderslice begon deze opnamestudio in 1997 en diverse interessante artiesten zoals Death Cab For Cutie en Okkervil River hebben er intussen albums opgenomen.

Website John Vanderslice

Banjo-virtuoos

Na dat mooie fimpje van Josh Ritter (in mijn bericht van gisteren) wil ik je toch ook laten kennismaken met banjo-virtuoos Belá Fleck. De bijna 50-jarige Fleck is vooral bekend van het werk met zijn band The Flecktones en wordt gezien als een innovator. Met zijn banjo beheerst hij vele genres, van traditionele bluegrass tot progressieve jazz. Zijn album Belá Fleck and The Flecktones uit 1990 is één van zijn beste platen in zijn ruim 20 platen tellende oeuvre. Dit jaar heeft hij een nieuwe instrumentale plaat uitgebracht samen met jazzpianist Chick Corea, The Enchantement, waarvoor hij een Latin Grammy Award in de wacht sleepte.

Website Belá Fleck

Jools Rules

Okay, ik geef het toe, het is niet één van de meest originele tips maar ik ontmoet nog geregeld mensen die niet op de hoogte zijn van het bestaan van het uitstekende live muziekprogramma Later... with Jools Holland op BBC 2. Jools Holland, zelf pianist, presenteert het tv-programma wekelijks vanuit een studio waar diverse podia staan opgesteld waar tussen geswitched wordt voor live sets. Altijd staat er weer een hele rits artiesten te poppelen te mogen optreden in deze show, want bij Jools staan betekent dat je op het punt staat door te breken of dat je al lang doorgebroken bent.

Vele stijlen komen aan bod

Later...with Jools Holland beperkt zich niet tot de Britpop en rocksscene, maar bevat een brede mix van stijlen. De laatste tijd is er ook veel ruimte voor wereldmuziek en singer/songwriters. Afgelopen vrijdag was het weer een feestje, met o.a. voor het eerst in 26 jaar The Who in het programma (zijn decennia lang geboycot door de BBC), een Josh Ritter (zie video opname) die in opperbeste stemming twee songs bracht van zijn album The Historical Conquest Of Josh Ritter, swingende salsa van Larry Harlow's Legends of Fania en banjo-virtuoos Belá Fleck in een duel met Jools himself. Helaas begint Later... with Jools Holland altijd pas in de nacht van vrijdag op zaterdag, dus het beste devies is opnemen die handel.

Website Later...with Jools Holland

Nog meer moois uit 2007 (4)

Yes, geef mij die spannende gitaarsolo's van Nels Cline maar! Deze van oorsprong jazzgitarist is tegenwoordig voltijdslid van de Amerikaanse band Wilco en op hun laatste cd Sky Blue Sky zijn het vooral de originele solo's van Cline die de plaat ruim boven het gemiddelde uittillen van de standaard alternatieve countryplaat.

Eén van de mooiste songs van het jaar is dan ook:

Side With The Seeds van Wilco

Gedragen door de getormenteerde stem van Jeff Tweedy is deze song een explosie van ingehouden gitaarwoede. Het schuurt, het rockt, het is intens. Een typsiche song voor een flink potje luchtgitaar rammelen.

Nels Cline speelde voor hij bij Wilco belandde al met een zeer divers gezelschap artiesten variërend van jazz bassist Charlie Haden tot gitaarterroristen als Thurston Moore (Sonic Youth)en Mike Watts.

Website Nels Cline
Website Wilco
Chenque's recensie Sky Blue Sky - Wilco

Nog meer moois uit 2007 (3)

Alhoewel ik de laatste plaat van Xavier Rudd, White Moth, een beetje vind tegenvallen staat er één juweeltje op dat ik jullie niet wil onthouden:


Xavier Rudd - Landrights

Een gevoelige song in de bekende relaxte stijl van de blonde Australiër. Natuurlijk weer politiek zeer correct, dit keer in de vorm van een aanklacht tegen het afnemen van de landrechten van de aboriginals. Het fijnste gedeelte bewaard Rudd voor het laatst, een echt Aboriginal kinderkoortje.

Een ander succesnummer van White Moth is de zompige rocker Footprint, voor de rest kun je beter zijn vorige album Food In The Belly kopen als je kennis wilt maken met deze éénmansband.

Website artiest
Chenque's recensie Food In The Belly

Nog meer moois uit 2007 (2)

Binnen het world-genre heb ik dit jaar weer diverse platen besproken voor het webzine 8Weekly en één van de mooiste wereldmuziek-nummers van dit jaar komt op het conto van de half Portugese, half Angolose fado-zangeres Ana Moura:

Os Búzios van Ana Moura

Het nummer zwiert en zwaait vrolijk over een saus van de Portugese gitaarklanken. En zoals dat bij fado hoort, is de zang natuurlijk lekker melancholisch.

Sowieso is haar hele album Para Além Da Saudade echt de moeite van het beluisteren waard.

Ana Moura
Chenque's recensie Para Além Da Saudade

Nog meer moois uit 2007 (1)

De komende dagen nog meer mooie liedjes die eigenlijk ook in de top 5 van 2007 thuishoren. Het lijstje van gisteren is tot stand gekomen omdat 3voor12 hier een voorselectie heeft gemaakt, waaruit ik 5 liedjes heb gekozen. Maar nu ruimte voor enkele van mijn eigen favoriete songs dit jaar.

Robert Plant & Alisson Krauss - Rich Woman

Wie had het voor mogelijk gehouden dat een wilde rocker zo'n prachtige plaat kon maken samen met een brave bluegrass zangeres? Toch is Raising Sand, het album waar Rich Woman van afkomstig is, een klassieker in spe. Zanger en zangeres versterken elkaar voortdurend op deze door T-Bone Burnett geproduceerde cd. Rich Woman is een mysterieuze uptempo track, vol onderhuidse spanning. Het klinkt lekker groezelig, als een track uit de donkere crisisjaren van de vorige eeuw.

Oók erg mooi op dit album is het door Alisson Krauss gezongen Sister Rosetta Goes Before Us (naar het origineel van Sam Phillips). Om eerlijk te zijn moet de gehele plaat gewoon in de rechterkolom van deze blog bij de top 5 platen van 2007; het is dat de plaat nog even moet rijpen alvorens hierin terecht te komen.

Song van het jaar bij 3voor12

Weinig wereldmuziek, flamenco of jazz dit keer, maar een kleine selectie van de beste nummers van 2007 (tot nu toe) voor 3voor12 van de VPRO. Een beetje meer richting het alternatieve circuit, veel rock, techno en singer/songwriter. Genres die mij ook kunnen bekoren overigens.
Wil je zelf ook stemmen, dit kan nog tot 10 december via deze link

Mijn top 5 uit de 3voor12 lijst is:

Alamo Race Track - Northern Territory
Band Of Horses - Is There A Ghost
Cold War Kids - Hang Me Up To Dry
Lucky Fonz III - Once I Was A Lady
The Shins - Phantom Limb

Niet dat er in 2007 niet andere goede liedjes zijn verschenen, maar deze vind ik stuk voor stuk érg fraai. Wat is jouw top 5?, laat het me weten!

León Gieco: betrokken en hyperactief

Eén van de meest actieve en sociaal betrokken singer/songwriters uit Argentinie is "el maestro" León Gieco. Deze vijftiger uit de provincie Santa Fé heeft zich sinds zijn debuutplaat uit 1973 altijd ingezet voor de mensenrechten en armoedebestrijding. Naast zijn scherpe pen is zijn muzikale talent onomstreden. Zijn mix van folk(lore) en Argentijnse rock doet het goed bij een breed publiek. Erkenning is er al vele jaren voor zijn werk, zo speelde hij vaak met zijn Argentijnse bevriende collega Mercedes Sosa, maar ook met David Byrne, Sting, Peter Gabriel en Pete Seeger.

"Solo Le Pido A Dios"

Het is dan ook niet zo vreemd dat Gieco wordt beschouwd als één van de iconen van de Argentijnse muziek. Het internationaal bekendste nummer uit zijn enorme repertoire is "Solo Le Pido A Dios", een fel protest tegen de dictatuur van de jaren 80. In deze periode werden zijn songs sterk gecensureerd, reden waarom hij een tijdje vanuit Los Angeles (USA) heeft geopereerd.

Zelf heb ik enkele van zijn platen. Het beste voorbeeld van sterke teksten en steengoede songs vind ik "Mensajes Del Alma" uit 1992. Luister bijvoorbeeld eens naar "La Colina De La Vida" of "Cuando Los Angeles Viajan", beide aanklachten tegen de moderne Argentijnse maatschappij.

Het evangelie volgens mijn tuinman

In de categorie maffe teksten en maffe muziek is de plaat "El evangelio según mi jardinero" (betekenis: zie titel) van de Uruguyaan Martín Buscaglia een treffend voorbeeld. De plaat barst van de gekte qua sound, zo wisselen vette disco, gevoelige ballades en moderne tango-tunes elkaar voortdurend af. De teksten zijn afkomstig van een creatief brein met veel zelfspot. Alleen bij het bestuderen van de songtitels verschijnt als vanzelf een glimlach op mijn gezicht. Hier een paar titels: "Cerebro Orgasmo Envidia + Sofía" (Hersenen Orgasme Jaloezie + Sofía), "Jim Beam Dream" of "Viajar contigo es como escuchar la vida sectra de las plantas" (Met jou samenreizen is alsof je het geheime leven dan de planten kunt horen").

Ik ontdekte Martín Buscaglia overigens via de cd Radio Latino waarop hij is vertegenwoordigd met de "Vagabundo", een hippere versie van een oude hit van het Argentijnse Trio Los Panchos. Eenmaal in Zuid-Amerika heb ik begin dit jaar zijn plaat meegenomen en vaak genoten van zijn onconventionele kijk op het muziekuniversum. "El evangelio según mi jardinero" is het bewijs dat je ook muziek kunt maken zonder te forceren. Laat de gekte stromen en geef je over aan het onbekende.......

PS Het werk van Martín Buscaglia is ook gewoon verkrijgbaar bij internetwinkels als Amazon.com ("El evangelio según mi jardinero" kost vandaag de dag maar $12,50).

Alberto Rojo - geheim uit Tucumán (Argentinië)

Over gitaristen gesproken. Gisteren de onovertroffen flamencogitarist El Niño Josele uit Spanje, vandaag een andere verrassing uit de hoge hoed van Chenque: de Argentijn Alberto Rojo. Eén van mijn best bewaarde geheimen en voor liefhebbers van flamenco of meer folk-achtige klanken een echte aanrader. Albert Rojo is een typisch geval van een folkoristische "cantautor" (singer/songwriter), die zijn liedjes laat dansen op de vlammen van het verwarmende kampvuur op de Argentijnse pampa's. Geïnspireerd door de cultuur van de gaucho's, is zijn tweede solo-album "Para Mi Sombra" ("Voor mijn schaduw") uit 2003 een fraai staaltje authentieke folk. Heerlijk getokkel, veel samenzang en veel respect voor de akoestische gitaar. Zo brengt hij in "Te digo gracias, guitarra", een ode aan zijn beste reisgezelschap, zijn eigen gitaar.

Pedro Aznar

Overigens speelt de bekende Argentijn Pedro Aznar (die ook veel dingen met Pat Metheny heeft gedaan) bas en piano op dit album en produceerde hij het schijfje ook. Zelf ben ik de plaat ooit op het spoor gekomen via CD Baby, een webwinkel voor artiestendie nog geen internationale distributie hebben. De plaat is hier nog steeds te koop via deze link. Je kunt zijn liedjes hier ook beluisteren, maar ook op zijn eigen site is zijn werk te horen

El Niño Josele live in actie

Gisteren ook nog een klein stukje gefilmd van het optreden van El Niño Josele in Lantaarn/Venster.

La noche del Niño

In Lantaarn/Venster trad gisteravond de flamencogitarist Niño Josele (Juan José Heredia) uit Almería op. Deze in 1974 geboren Spanjaard, telg uit een muzikantenfamilie, is een rijzende ster aan het flamenco firmament. Zo speelt hij o.a. naast flamencogod Paco de Lucía, maar wordt hij ook door popsterren als Lenny Kravitz en Elton John gevraagd te komen tokkelen. Hij is Nederland met zijn trio op uitnodiging van de Amsterdamse Flamenco Biënnale-organisatie.

Latin Jazz en Bill Evans interpretaties

De passie van Niño Josele voor latin jazz heeft hem er toe verleidt een gitaarbewerking van de pianostukken van Bill Evans te maken. Het resulteert in zijn laatste album "Paz" en vanavond krijgt het tweehonderdkoppige publiek enkele interpretaties van deze Bill Evans stukken, waaronder het prachtige "Waltz for Debby" en "The Dolphin". El Niño Josele laat zich live begeleiden door de Cubaan Horacia "El Negro" Hernández op drums en de contrabassist Pablo Martín. Alhoewel El Niño de hoofdrolspeler is, zijn de mooiste momenten te horen bij het samenspel tussen de coole drummer en de indrukwekkende contrabassist. De langharige Pablo Martín lijkt het eelt van zijn vingers te willen plukken in lange solo's. Het gitaarspel van Niño Josele oogt zeer fris en ontspannen. Voor de flamenco puristen is zijn gitaarspel te avantgardistisch, voor de liefhebber van modernere klanken is het puur genieten.

Puberliefde scherp verwoord

James Mercer, voorman van de Amerikaanse The Shins, zingt in het schitterende liedje Pink Bullets over een fatale puberliefde. Het nummer, afkomstig van Chutes Too Narrow, is een ode aan die o zo herkenbare periode waarin je als tiener helemaal begeesterd kunt raken van die ene vrouw. Over die verwarring schijft Mercer vol zelfspot: "Since then it's been a book you read in reverse. So you understand less as the pages turn. Or a movie so crass and awkardly cast. That even I could be the star.". Een rake tekst van een band die sowieso zeer de moeite waard is om te volgen, omdat ze de perfecte popliedjes lijken te maken.

Hier de tekst in zijn geheel:

PINK BULLETS - THE SHINS

I was just bony hands as cold as a winter pole
You held a warm stone out new flowing blood to hold
Oh what a contrast you were
To the brutes in the halls
My timid young fingers held a decent animal.

Over the ramparts you tossed
The scent of your skin and some foreign flowers
Tied to a brick
Sweet as a song
The years have been short but the days were long.

Cool of a temperate breeze from dark skies to wet grass
We fell in a field it seems now a thousand summers passed
When our kite lines first crossed
We tied them into knots
And to finally fly apart
We had to cut them off.

Since then it's been a book you read in reverse
So you understand less as the pages turn
Or a movie so crass
And awkardly cast
That even I could be the star.

I don't look back as much as a rule
And all this way before murder was cool
But your memory is here and I'd like it to stay
Warm light on a winter day.

Over the ramparts you tossed
The scent of your skin and some foreign flowers
Tied to a brick
Sweet as a song
The years have been short but the days go slowly by
Two loose kites falling from the sky
Drawn to the ground and an end to flight.

Poolse invasie?

Is Polen een muziekland? Je zou zeggen van niet, althans niet in eerste instantie. Maar sinds Julia Marcell op Sellaband als eerste Poolse artieste de $50.000 heeft gehaald lijkt heel Polen muzikant. Sellaband, het Nederlandse initiatief om zelf getalenteerde muzikanten financieel te kunnen ondersteunen, heeft tot nu toe vooral succesverhalen uit de "westerse wereld" opgeleverd (VS, UK, Frankrijk, Nieuw-Zeeland en Australië). Nu dus ook een Poolse het benodigde bedrag bij elkaar heeft gekregen om een professionele plaat te mogen opnemen lijkt het hek van de dam in Oost-Europa.

Stimulans

De doorbraak van een "niet-westerse" artieste kan blijkbaar zorgen voor een hausse aan creativiteit. Want als je nu op Sellaband zoekt naar artiesten uit Polen krijg je 219 hits. Ter vergelijking: Spanje geeft 50 hits, Frankrijk "maar" 288 hits en een reus als Brazilië "maar" 147 hits. De conclusie lijkt gerechtvaardigd dat Sellaband een stimilus kan zijn voor creatieve geesten uit minder bekende landen om zich te openen voor onze oren. Interessant fenomeen en het bewijs dat het internet alles steeds transparanter maakt.

Nog even over Julia Marcell: helaas kun je dus geen aandelen meer kopen in deze bijzonder vrouw, ze is op dit moment al een plaat aan het opnemen. Haar muziek klinkt als klassiek geschoold, ze is pianiste en heeft een loepzuivere stem. Beluister haar songs op haar eigen site, het is zeer de moeite waard.

Putumayo: maak kennis met wereldmuziek

Het Amerikaanse Putumayo-label brengt al weer enkele jaren verzamelalbums uit met wereldmuziek. Een ideale manier om kennis te maken met geluiden uit alle windstreken van de wereld, want de kwaliteit van de samplers is over het algemeen erg hoog en daarnaast steun je bij de aanschaf ook altijd een goed doel. Putumayo biedt de bij het grote publiek nog onbekende artiesten een belangrijk podium. Een aantal artiesten, zoals de bekende Afrikaanse Habib Koité of Angelique Kidjo, brengen hun solo albums ook uit op Putumayo. Maar ook voor diegenen die al redelijk zijn ingevoerd in wereldmuziek is er nog genoeg nieuws te ontdekken. Zelf heb ik van de schitterende sampler "Radio Latino" al enkele artiesten afgepikt waarvan ik naderhand zelf platen heb gekocht (o.a. de Uruguyaan Martín Buscaglia en de Cubaan Raúl Paz).
Misschien leuk voor de komende feestdagen om eens een Putumayo-plaat in de schoen te leggen? (en nee, ik heb geen aandelen, ik vind het gewoon een goed initiatief). Tips: de al eerder genoemde "Radio Latino", "Africa" of "Cario to Casablanca".

La reina del Ladino

Vorige week nog in Vrije Geluiden op de televisie en deze zomer ook al op North Sea Jazz: de fascinerende zangeres Yasmin Levy. Deze schitterende vrouw houdt de tradities van de Ladino-muziek hoog. Ladino is de naam voor het cultuurgoed (inclusief taal) van de Sefardische joden die in de Middeleeuwen vanuit Spanje werden verdreven en hun heil in het Middenoosten zochten. Yasmin Levy is dan ook geboren in Jeruzalem en spreekt de bijna verdwenen taal Ladino (een mix van Spaans en Hebreeuws). Haar muziek is dan ook een mengeling van flamenco en Arabische klanken. Zo hoor je o.a. de Armeense fluit ,de duduk, voorbijkomen op haar nieuwe album 'Mano Suave'.

Tijdens North Sea Jazz werd ik ook al helemaal gegrepen door deze mysterieuze vrouw, getuige mijn verslag van toendertijd op 8Weekly, waarvan hier een stukje:

Concertverslag North Sea Jazz van Yasmin Levy

Het fonkelende optreden van Chano Dominguez kreeg een opvallend sereen vervolg met de Joodse zangeres Yasmin Levy. Haar bijzondere muziek, die ook de roots van de flamenco in zich heeft, combineert de Spaanse volksmuziek met Jiddische tradities. Ze zingt in het Ladino, een bijna uitgestorven taal die ooit werd gesproken door Spaanse Joden. Tijdens de beginjaren van de inquisitie, in de vijftiende eeuw, vluchtten deze Sefardische Joden weer naar de Arabische wereld en later naar Israël. Yasmin Levy, een prachtige vrouw met een loepzuivere stem, bracht haar ballades met een enorme diepgang en begeestering. Het bezwerende geluid van de onalledaagse instrumenten als de zurna (primitieve hobo), de ney (Arabische fluit) en de darbuka trommels zorgden voor een muisstille tent.

Heilig vuur van een zoete krijger

"Sweet Warrior" van Richard Thompson staat niet voor niets in mijn persoonlijke top 5 van beste albums tot nu toe. Het is een zeer boeiend album vol vuige rythm'n blues en folkrock, met interessante teksten bovendien. Wie de 58-jarige gitarist een aantal weken geleden in het Haagse Paard van Troje aan het werk zag kan niet anders concluderen dan dat het heilige vuur, na jaren gesappel, weer terug is bij meestergitarist Thompson. Persoonlijk vind ik het enige nadeel aan Thompson zijn beperkte stembereik, maar hij weet dit altijd weer slim te camoufleren door te varieren in zijn intonatie. Favorieten op Sweet Warrior zijn Guns Are The Tongues en de meezinger Mr. Stupid. Nog vele jaren Richard, proost!

A Dutch Rough Guide to Brazilian Music

Kan een Nederlandse vrouw een plaat maken die je het gevoel geeft naar een dwarsdoorsnede van de populaire Braziliaanse muziek te luisteren? Ja dus, want zangeres Josee Koning heeft binnen het genre 'wereldmuziek van Neerlandse bodem' een professioneel visitekaartje achtergelaten met haar recentelijk verschenen Bem Brasileiro. De plaat is opgenomen in Rio de Janeiro met een volledig Braziliaanse begeleidingsband en dat is te horen. Bovendien zat Rodolfo Stroeter, één van Braziliës bekendste producers en basspelers, achter de knoppen. Dezelfde Stroeter tekende ook voor enkele van de eigen composities op dit album waaronder de vrolijk swingende songs Iaõ en Dançapé. Overigens bestaat het merendeel van Bem Brasileiro uit interpretaties van bekende Braziliaanse songs.

De Brazilië-connectie van deze Nederlandse zangdocente aan de conservatoria van Amsterdams en Rotterdam komt niet uit de lucht vallen. In de jaren tachtig werd Josee Koning redelijk bekend met Batida, een Braziliaanse fusion-formatie die drie albums uitbracht en in binnen- en buitenland toerde. Haar passie voor de muziek uit het enorme, rijke muziekland Brazilië wordt nog meer versterkt wanneer ze in 1993 de godfather van de bossanova Antonio Carlos Jobim ontmoet. Ze besluiten samen een album op te nemen. Dit komt er helaas nooit van omdat Jobim in 1994 overlijdt.

Van alle markten thuis

Josee Koning weet als weinig andere Nederlanders door te dringen tot de Braziliaanse ziel, want anders krijg je nooit zo'n groep stermuzikanten achter je project. Haar begeleidingsband O Nosso Trio, ook vaste begeleiders van bossanova-grootheid João Bosco, is van grote klasse en beheerst de vele stijlen die de Braziliaanse muziek kenmerken. Of het nu gaat om een melancholische bossanova of een uiterst dansbare baião of ijexá, de zangeres en haar band zetten het neer alsof ze nooit anders hebben gedaan. De stem van Josee Koning laveert moeiteloos langs alle stijlen en ze omzeilt gelukkig de gemene valkuil van 'de Nederlandse met het accent, die een beetje Portugees probeert te zingen', want haar uitspraak van het Portugees is perfect. Hoogtepunt van de plaat is het duet dat Josee Koning zingt met João Bosco himself, Memória da Pele.

Inspirators

Bem Brasileiro kenmerkt zich niet door originaliteit; daarvoor leunt de plaat teveel op die bewerkingen van de klassiekers. De nieuwsgierige luisteraar die kennis wil maken met de enorme diversiviteit van de Braziliaanse muziek kan beter de originele platen kopen van de muzikanten die Josee Koning vereert, bijvoorbeeld Gilberto Gil, Ivan Lins, Lenine, João Bosco, Antonio Carlos Jobim of Jorge Ben Jor. Wat niet weg neemt dat Bem Brasileiro vooral een geslaagd eerbetoon is aan al deze inspirators.

Sam Strong

Het prettige van het hebben van een brede muziekcollectie is dat je jezelf kunt verrassen met vergeten moois uit eigen discotheek. Zo pikte ik gisteren de plaat Wakker In Een Vreemde Wereld van De Dijk weer eens uit het cd-rek en raakte ik weer gebiologeerd door de prachtige teksten van Huub van der Lubbe. De beste plaat van De Dijk als je het mij vraagt, met o.a. de duistere, spannende song over Sam Strong, een mislukte detective die teveel zuipt en rookt. De sfeer die De Dijk in dit liedje neerzet is fenomenaal, het is het bewijs dat muziek en tekst samen zeer beeldend kunnen zijn. De lyrics:

Sam Strong

kijk hem staren uit het venster
van zijn schamele kantoor
op de zestiende etage
het weer is slecht zijn ruit is goor
en hij steekt nog een sigaret op
dat wordt zijn dertigste die dag
hij is prive-detective
en dus zuinig met zijn lach

en hij gelooft wel in het goede
van de mensheid enzovoort
maar daar komt geen hond naar kijken
men wil actie bloed en moord

anonieme telefoontjes
lijken in zijn trapportaal
rijke blondjes met een strafblad
hij neemt nog maar een haal
gaat een troebel gokhuis binnen
zonder kloppen op de deur
voor een tipje van de sluier
dat wordt weer matten en gezeur

nooit eens een hulpvaardig iemand
nooit een lach nooit een warme hand
ze zien hem liever gaan dan komen
en het liefste nog van kant

slechte vrouwen
goedkope whisky
donkere stegen
het is een ongelijk gevecht
zware jongens
valse honden
altijd regen
wat is de wereld slecht
hij gelooft wel in het goede
van de mensheid enzovoort
maar daar heeft hij nu geen tijd voor
hij is bezig met een moord
op een vrij onschuldig meisje
dat waarschijnlijk teveel wist
van een regeringsfunctionaris
die miljoenen heeft verkwist

hij doet zijn werk voor een paar dollars
rookt nog maar een sigaret
nog een glas goedkope whisky
en dan moederziel alleen naar bed

slechte vrouwen
goedkope whisky
donkere stegen
het is een ongelijk gevecht
zware jongens
valse honden
altijd regen
wat is de wereld slecht

Geschreven door: Huub van der Lubbe
Bandfoto: Bob Bronshoff

Lucinda Williams live

Het optreden van Lucinda Williams in Off Corso valt bij mij niet in de categorie 'onvergetelijke concerten', wat niet weg neemt dat het een bijzonder goed verzorgde set was. De 55-jarige Williams begon erg sloom aan de set en ik moest mezelf moed inspreken om wakker te blijven bij de eerste nummers en niet teleurgesteld af te druipen. Langzaam maar zeker liep het toerental van de machine wat op en er kwamen steeds meer lagen gitaren bij, totdat er flink gerockt werd. Het leek wel of Lucinda mijn wens om meer vuur gehoord had. Ineens stond ze met drie man op de elektrische gitaar te hakken en moesten de oordoppen alsnog in. Eén van de gitaristen uit de begeleidingsband, Doug Pettibone, viel in het bijzonder op door zijn veelzijdige spel, van subtiel rustig tot grof solerend. Lucinda kreeg er steeds meer lol in. Zo erkende zij dat haar favoriete song om te spelen het nieuwe 'Honeybee' is, een eerbetoon aan botte lust. Williams valt ook graag uit naar het mannelijke soort, zo spuugt ze: you didn't even make me come...on! naar die vent die haar in bed niet eens kon plezieren. Vermakelijk en oprecht. Twee woorden die het Rotterdamse concert van Lucinda Williams goed samenvatten.

The Queen Of Country Noir in Rotterdam

Lucinda Williams, "the queen of country noir" speelt vanavond in Off Corso in het kader van Nighttown programmeert. Deze vrouw is zo'n typsich geval van "you either love it or hate it". Haar nasale en lome stem kan je betoveren óf bevriezen. Live kan het in ieder geval goed rocken getuigen de opnames van haar plaat Live @ The Fillmore uit 2005. Ik ga er voor, dit weekend meer info na het concert.

Uruguayan - Dutch connection

Eén van mijn helden uit Uruguay is Jaime Roos, een lokale bekendheid en zeer geliefd om zijn levensbeschouwende teksten. Een leuk weetje is dat er een Nederlandse connectie is met Jaime Roos. Gedurende de dictatuur in Uruguay leefde hij lange tijd in Amsterdam (van 1978 tot 1984), een periode die ook geregeld terugkomt in zijn teksten.
Zo schrijft hij in Los Olímpicos van het album Aquellos (1981) over de dagelijkse beslommeringen van een Uruguyaan die in Amsterdam rond de Kerstdagen bevriest van de kou terwijl in het thuisland (waar het zomer is) zijn maten de voorbereidingen voor het jaarlijkse carnaval treffen. Sowieso ademt de muziek van Jaime Roos veel van de tradionele candombe en murga, twee dansbare muziekstijlen die in Uruguay door de invloed van de negroïde bevolking invloed hebben gekregen. Het carnaval van Montevideo is dan ook een waar festijn en het moet voor een politieke vluchteling moeilijk zijn thuisbasis te missen. De muziek van Jaime Roos is dan ook een mooie mix tussen moderne "Europese" rock en de traditionele klanken van zijn thuisland. Aanrader om met zijn werk in aanraking te komen is de verzamelcd "Candombe, Murga y Rocanrol" uit 2004.

Een man, zijn gitaar en zijn achtergrondzangeres

De Engelse singer/songwriter Daniel Ward Murphy is nog een behoorlijke onbekende hier ten lande. Deze sympathieke en hardwerkende Brit is een goed voorbeeld van een artiest die via Sellaband probeert door te breken. Jammer genoeg is hij actief in een genre waar nogal wat stoffige types rondlopen, dus hij zal wat meer geduld moeten hebben voordat hij een plaat mag gaan opnemen. Ik zag hem in augustus dit jaar optreden tijdens het 1-jarig bestaan van Sellaband en moet eerlijk toegeven dat het optreden me een beetje tegenviel. De opnames die ik van zijn in eigen beheer opgenomen EP heb zijn een stuk krachtiger. Waarschijnlijk had Daniel die dag in Paradiso last van het "openingsact syndroom"; een grote zaal vol publiek en jij in je uppie on stage.
Groot pluspunt van de sound van Daniel Ward Murphy is de combinatie van gitaar, cello en de prachtige vrouwelijke achtergrondzang (iets waarmee Bonnie "Prince" Billy de liefhebber ook al verraste op zijn album The Letting Go uit 2006).
Laten we hopen dat DMW in 2008 zijn kunsten aan een groter publiek mag laten horen als hij een volwaardige plaat gaat opnemen. Jij kunt overigens ook delen in zijn toekomstige succes door op Sellaband een aandeel in zijn muziek te kopen ($10 per share). Voor meer info klik hier

Het geloof in muziek

Toen Radiohead enkele weken geleden de stunt uithaalde hun nieuwe cd In Rainbows volledig online ter beschikking te stellen aan de fans onder het motto: laat de fan zelf bepalen hoeveel hij voor onze muziek over heeft, werd dit gezien als de eerste keer dat een grote band de platenmaatschappij buitenspel zet. Toch zijn er al langer initiatieven waarbij jijzelf het platenbaasje mag spelen. Bij het Nederlandse initiatief Sellaband bepaal jij lekker zelf of je gelooft in een opkomende artiest en vervolgens kun je believer worden. Je koopt dan als het ware een aandeel in een artiest. De band moet 5000 believers aan zich zien te verbinden om een plaat te mogen opnemen. Als de band vervolgens later doorbreekt deel jijzelf mee in de opbrengsten van de muziekverkopen. Jij bent dus de platenmaatschappij. Een bijzonder initiatief dat nu ruim een jaar draait en heeft bewezen bestaansrecht te hebben. Op dit moment zijn 10 artiesten van over de hele wereld een cd aan het opnemen, artiesten die er zonder Sellaband misschien wel nooit in geslaagd waren door te breken.

Als je wilt zien in welke acts Chenque op dit moment gelooft klik dan hier

Seu Jorge rulez

Ooit de film The Life Aquatic with Steve Zissou gezien? Een hilarische film met in de overgang tussen de scènes een opvallende verschijning: de Braziliaanse acteur én singer/songwriter Seu Jorge (ook bekend van zijn rol als Knockout Ned in de ruige Braziliaanse film Cidade de Deus), die op zijn rammelende akoestische gitaar allerlei covers van David Bowie-liedjes ten gehore brengt. Vooral zijn funky versie van Starman is fantastisch! Zijn eigen album Cru uit 2005 is ook zeer de moeite waard, maar ik vind zijn Bowie covers nog donkerder en tegelijkertijd warmer.

MyTown

Het Rotterdamse Nighttown heeft een speciale plek in mijn hart. Vele grote concerten gezien in die plakkerige, doorrookte zaal aan de West Kruiskade. Helaas is Nighttown alweer een tijd dicht vanwege financiële problemen, maar er is goed nieuws: vanaf eind 2008 gaat op dezelfde locatie MyTown van start. Het huidige Nighttown wordt helemaal verbouwd en dat kost blijkbaar nogal wat tijd. Maar de ambities zijn groot en dat is goed, want Rotterdam heeft gewoon een podium nodig van de grootte van MyTown. Nu maar eens zien of Rotterdam ook weer een beetje op de kaart komt te staan voor bands die te klein zijn voor Ahoy en te groot zijn voor Rotown of Waterfront?

AMG dbase perfecte bron voor muziekfreak

Eén van de beste bronnen voor het raadplegen van muziek gerelateerde issues is de All Music Group Database. Zoek op een willekeurige artiest en je vind er de biografie, de discografie en many more. Ook kun je jezelf abonneren op de nieuwsbrief, waarbij je elke week een overzicht van de nieuwste releases die week (in de USA).