Yasmin Levy betovert Rotterdams publiek

Yasmin Levy is "La reina del ladino", althans zo had ik haar al eerder beschreven op deze blog. En die titel blijft behouden, want de Israelische schone toonde zich gisteravond in Rotterdam wederom de ongekroonde koningin van de ladino muziek. De imposante zangeres, getooid in een strakke, lange zwarte jurk, verblijdde het enthousiaste publiek op een avond sentiment en melodramatiek. Want de muziek die de zangeres brengt is een mengeling van flamenco en Arabische muziek. De begeleidingsband van Yasmin bestaat dan ook uit muzikanten die vanuit alle windstreken lijken te zijn komen aanwaaien. De band bestaat uit de Spaanse gitarist Miguel Moreno die duidelijk geschoold is in de flamenco traditie, de Armeense fluittist Vardan Hovanissian , magiër op o.a. zurna en duduk, een Ghanese contrabassist en de Israelische percussionist, Ishay Amir (echtgenoot van Yasmin).

De ladino cultuur ontstaat nadat de Spaanse Joden tijdens de inquisitie Spanje moesten ontvluchten en zich verspreiden over de Balkan en het Midden Oosten. De taal van deze Sefardische Joden, het ladino, lijkt heel sterk op het Spaans. Zoals al eerder genoemd, heeft de ladino muziek Spaanse flamenco-invloeden, maar is ook de Arabische wereld terug te proeven in de warme klanken.

Yasmin Levy speelde gisteravond in een uitverkocht Lantaarn/Venster veel ladino traditionals die verloren dreigden te gaan en die zij via haar "missie" nieuw leven in probeert te blazen. Omdat haar ster rijzende is lijkt ze daar steeds beter en met steeds meer overtuiging in te slagen. Ze heeft een boodschap en dat spreekt mensen aan. Daarnaast is de muziek betoverend mooi, zoals ook al bleek op haar laatste album Mano Suave. Zo waren alle ingredienten aanwezig om deze maartse avond in de koude Maastad eens goed op te warmen met ladino klanken.

Vanaf het moment dat Yasmin het podium betrad tot aan haar vertrek heerste deze "reina" over het publiek dat haar op handen droeg. Haar uitleg van de oorsprong van de liederen en haar charme zorgden voor een prettige sfeer. De stem van Yasmin is zo krachtig en vol timbre dat je wel een ijskonijn moet zijn om niet voor haar te vallen. Ikzelf viel vorig jaar al in het katzwijm bij haar optreden op het Rotterdamse North Sea Jazz en ook gisteren heeft ze mij weer helemaal ingepakt. Voorlopig heeft niemand anders recht op de titel "la reina del ladino".

Yasmin Levy speelt op 30 maart a.s. nog in het Amsterdamse Bimhuis

Website Yasmin Levy

Interview with Philip Price (The Winterpills)

Zoals ik al eerder op mijn blog had gemeld is de plaat 13 Songs For Right Now van Philip Price één van mijn favoriete platen aller tijden in het singer/songwriters-genre. Philip was zo vriendelijk om medewerking te verlenen aan een interview over de totstandkoming van deze plaat (uit 2002), het werk met zijn huidige band The Winterpills en ex-band The Maggies en de toekomstplannen. Zie hier het resultaat van dit openhartig interview:

I love your lyrics a lot (and your music of course). Phrases like "talking to you is like ringing a bell" or "you hate your teeth but you like to smoke" make me laugh instantly. What do you consider yourself the Philip Price-style of writing lyrics?

I seem to have evolved a style of writing out of necessity because I cannot write the way my heroes write. Not to be too self-deprecating but songwriting to me seems a series of compromises between what I hear in my head and envision lyrically and how it arrives on the page. I haven't been able to make peace with it but feel it is good enough. All that aside, I suppose my writing begins confessional and ends up adhering to its own internal poetic logic, not all of it too pretty. In other words the confession gets written away.

I tend to get very inspired by other's writings and lyrics and want to emulate in some way but never really know how. Sometimes I just try to write a song as if by someone else. What I end up with becomes mine.

What are your favourite subjects to write about and why?

When I began writing, I only wanted to create dissonance with my words. Later, I began a form of somewhat clinical explorations of failed relationships and dissolution. Eventually I allowed a romanticism to slip in and found this was the most true way for me to write. So, internal conflicts and strifes, hopefully made universal. Narrators come and go, evaporate and re-appear like old friends.

On your MySpace page you highlight the quote "I don't want no more cold nickels", which seems to be related to your song Cold Nickels. Have you been dispappointed so many times?

No more than my share. But that song did come out of the experience of my father's death, along with many others from that period. That song is too complex even for me to figure out. It came out of the experience of watching him go through chemotherapy, which seemed to me like injecting cold poisonous metals into your body and how I could not bear to have him tell me any kind of goodbye.

You write on the cd `No musical instrument of any kind were used on this album`. A funny way of stating that you use only a guitar to play your songs. Ever thought of adding different instruments?

There's lots of instruments on the album. I put that there in order to be contrary. Not very funny, I admit.

You played in The Maggies and nowadays are part of The Winterpills. Isn´t it difficult to play in a band when you are also a solo performer? What do you prefer to do?

I completely prefer a band. In fact, I don't really do any solo performances these days. Winterpills is my full-time musical vehicle. Having a band is hard on logistical levels (touring, money, etc), but I always hear so many parts for my songs that whenever I do play solo, it seems far too undeveloped and anemic-sounding.

What are your thoughts about today´s music industry, I mean you are still an unsigned artist or not? And are you able to make a living out of your activities as an artist?

Winterpills are signed to a small label called Signature Sounds, which partners with Soft Alarm. It's a real label, not just a logo, and without them it would be very hard. I think labels still have great validity, but really only as independents - like your favorite tiny bookstore with a bookseller who loves books and knows them and can help you find your way through them. I have many views on the state of the industry but they are very boring.

I still have not found a way to make a living from music, though. For many years I was raising a family and could not tour extensively. Now I am on my own and touring much more than I ever did, and I'm very grateful for the opportunity, or having stuck to my guns long enough to see it come to this. There is no question that Winterpills has been the most successful, artistically and financially, than any other project I have been involved in. Which is not to say we make any money. Enough to keep the boat afloat, shall we say.

As far as I know you never toured in Europe? Any plans to show your face over here one day?

Yes. That's all I can say right now. We have signed with a UK publishing company that plans to bring us over sometime in 2008.

Is 2008 the year where we can expect the new Philip Price solo album, because it´s been a while ago?

No solo albums in the works. A new Winterpills album comes out in July. All my energies have been going towards that. Perhaps next year there will be some leftover songs for a solo album. There are enough songs for several solo albums, but its a matter of devoting the time and energy to doing it properly, which would mean taking a break from Winterpills, which I cannot do at this point.

Thanks for your answers and hopefully this free publicity will bring you some more sales over here, because to me it´s a mystery why your music never has been picked up by many more music lovers.

Thanks Chenque, maybe we'll sell a couple. Everything is very mysterious.

****************************************************************************
Let's do that! Werk van Philip Price is heel eenvoudig verkrijgbaar via de prima internetwinkel CdBaby. Let op er zijn wel twee Philip Price's te vinden op deze site, je moet deze hebben. Hier is overigens ook alles van zijn vorige band The Maggies te koop voor een schijntje. Hugo Vogel van altcountry.nl tipte mij Robot Stories van The Maggies, die ik nu in bestelling heb bij CdBaby.

MySpace Philip Price

Website The Winterpills

Foto Winterpills by Ana Price-Eckles

Interview met Kreg Viesselman

De Amerikaanse singer/songwriter Kreg Viesselman overweldigde mij enkele maanden geleden met zijn plaat The Pull (zie mijn eerdere stukje op Chenque Around The Globe). Ik word dan altijd nieuwsgierig naar zo'n artiest en zijn visie op zijn eigen liedjessmederij. Dus ik heb contact met het gezocht, wat resulteert in dit lange interview.

Kreg blijkt een uiterst sympathieke man te zijn, bereid om enkele vragen die ik hem stelde uitgebreid te beantwoorden. Hij woont sinds enkele jaren in Noorwegen en probeert van daar uit meer aanhang in Europa te verwerven, iets wat nog niet echt van de grond komt. Aan de muziek kan het niet liggen, die is wonderschoon. Het is waarschijnlijk voor hem eerder wachten op het juiste moment en de juiste plaats. Wie weet horen we binnenkort een nummer van hem onder een commercial en breekt hij door, zo gaat dat tegenwoordig met meer artiesten.

Dan nu het interview, ga er maar even voor zitten want de man heeft interessante uitspraken:

You painted the beautiful cover of The Pull yourself. Do you consider yourself more a painter or a musician?

Thanks! I am glad you liked it. I have never been asked that before. I guess I consider myself to be both, among other things. At the moment, however, I am expending most of my creative energy on songwriting. But in truth, I probably have more natural ability as a visual artist. When I was in my early twenties, I sold a fair few of my paintings. I sometimes wonder why I didn't continue down that path. Maybe it's because once a person begins to try to make money from something that would otherwise be a pastime, the nature of the pastime is fundamentally altered. Having said that, I wouldn't be surprised if I switched the two (music and visual art) around one day.

And what is main the difference between the art of painting and songwriting/performing to you?

I think they are very similar.The one main difference is that the way in which the art is displayed. You can hang a painting on the wall for people to look at and then hide in the bathroom or go for a walk. With performing, however, you have to be there for people to experience the thing created. It's not just the lyrics or music, but also the performer that becomes the work of art.

The perfect song can be bombed by a bad performance. Other than that, I can't see much difference from a creative perspective. Both are forms of expression, whether representational, abstract, or otherwise. I get roughly the same feeling when writing or painting.

How does an American singer/songwriter end up in Norway (not one of the most logical places for an artist to move to I would say.....)?

I guess I never thought about whether or not moving to Norway was logical, but I like it here. It's nice to spend a good bit of time in Europe, learn another language, and have access to the rest of the continent. It must be said, however, that Norwegians are pretty logical people.

What is the Norwegian or Scandinavian music scene like?

I am not really sure, to be honest. I haven't played here very much. I get the sense that it is a bit more closed than, say, The Netherlands, which is famous for seeking out and patronizing lesser-known music from abroad.

What is the difference with the United States concerning the music scene?

The U.S. is just so big, and there is so much competition for what opportunities do exist. In my opinion, Art in general isn't viewed as absolutely essential to a well-rounded life in American culture the same way it is in many parts of Europe.

Your cooperation with the African musician and kora player Boubacar Diébaté on The Man Without A Care shows your interest in world music. How did this collaboration take place?

I have always loved many different types of African music, and for some reason, at the time I wrote that song, I knew it asked for some traditional African accompaniment. The kora seemed natural, due to it's own history and place in West African music.

Boubacar and I met through my friend and producer Evan Reeves. He seemed like the obvious candidate. Luckily, he agreed to do it. The fact that Boubacar is a griot from Senegal now living in the U.S. far from home just added another layer of meaning to the song's lyrics.

I remember after I wrote that song having felt as though I had written the first song of mine that noone else could have written, if you take my meaning.
Boubacar's participation only added to its authenticity, especially when we asked him to sing and he just belted out those beautiful lines in his mother tongue. After he translated them to us, I was certain he understood what the song meant, and I was also certain I couldn't have found anyone more fitting to contribute to the song. That kind of understanding is what makes some albums sound so real, while others merely sound like a studio.

Do you have future plans to do this kind of fusion with other world artists?

I have no plans, really - about any thing creative I do - other than to keep creating. I may collaborate with artists from cultures other than my own in the future, but I am not interested in doing fusion for the sake of fusion. For me, it has to have a purpose. It has to have 'heart'…not just a bunch of noodling around on exotic instruments all at the same time. To me, that can get kind of academic...and I am no intellectual.

I'm surprised to see how little known you are in the singer/songwriter world. How come? I mean you only got a 1000 songs scrobbled on Last FM (just to compare, another Scandinavian singer/songwriter like Ane Brun has over one million of songs scrobbled on this site)?

I really don't know. It could be because I have had virtually no publicity. I have no idea who likes my songs, or why, or how to cultivate the interest that exists out there into legions of loyal fans. Perhaps it would be easy if I noticed some demographic trend. But I get responses and interest from people of all ages, genders, countries, etc. who find me one way or another. I reckon at some point I will meet somebody out there familiar with the music business who gets what I am doing and knows exactly what to do with it. That'd be great, as I would rather that someone else worries about that kind of stuff. Either way, there is probably some
niche I will eventually find myself in without trying to force it...for better or worse.
Ane Brun has been scrobbled 1,000,000 times?!? And I always thought she was such a nice girl. Then again, she is living in Stockholm. They say Stockholm is the Rio de Janeiro of Scandinavia. I hope her grandmother doesn't find out. She's very talented, and deserves what ever successes she gets.

What are your future plans as a solo artist?

At the moment, I have a boatload of new songs. I am hoping to record them and get them out into the world to the people who will enjoy them. The next album will most likely be very different stylistically from "The Pull"… more spare, more melodic.
I am also hoping to accompany each song with it's own artwork. Almost like a little book of illustrated short stories that work well together as a collection. Other than that, I'd like to be able to tell people 'I am a songwriter' when they ask me (unoriginally) what I do for a living, without having to follow that up with, 'No, really...I am not joking'

What are your long term ambitions as a musician?

I want to keep writing songs and performing them. I want to improve. I would like to perfect my own sound over and over again, and then abandon it just as often. Then, when I am finished, I would like to be able to look over everything I have created - from song to song and album to album - and see how all of my contradictions, tangents, and shifts of personality make perfect sense when looked at from a distance. As for now, any sort of cohesiveness or underlying theme completely eludes me.

P.S. Thanks for taking the time to interview me. If this doesn't get me scrobbled on a more regular basis, nothing will!

(einde interview)

MySpace Kreg Viesselman

Website Kreg Viesselman

Interview met Thomas Denver Jonsson

Eén van mijn favoriete Zweden in de rubriek "Zweedse Surprises" op Chenque Around The Globe is singer/songwriter Thomas Denver Jonsson. Toen ik recent over hem schreef viel mijn oog op zijn nieuwe plaat die op 10 maart uitkomt in de Benelux. De titel van zijn vijfde soloplaat The Lake Acts Like An Ocean klinkt poetisch maar ook onheilspellend. Een goede beschrijving van de muziek van deze sympathieke Zweed.

Voorafgaand aan de release van deze nieuwe plaat stelde ik Thomas enkele vragen over zijn album en zijn visie op het muzikale landschap waarbinnen hij opereert:

What is the main difference between your new album The Lake Acts Like An Ocean and your last album Barely Touching It?

I've tried to leave the classic alt.country a bit to do more indie-influenced folk music. In general, to do something more contemporary. Something a little bit narrower, but hopefully making me find my place in the scene better. I don't really plan how I will evolve, I just tend to get tired of what I do at the moment and then I aim for something slightly different. I usually like my newest material the best. I think that's a quite natural feeling.

The title of your new album sounds very poetic to me. Is there a specific message in it, like with the whole global warming thing or is there purely a romantic/poetic meaning?

My meaning with the title was not the global warning unfortunately. I wish it was, that would've been much better.

Which things inspire you to write new songs?

A lot of things really, but more often movies and novels than music. If I would mention a few musical heroes though I must say John Fahey, M. Ward, Fennesz and Keith Kennif.

Do you ever consider using different instruments to your sound like the banjo, mandolin or f.e. "world music" instruments like sitar, kora or duduk?

I was very amused to have my cousin playing the tuba on two songs on the new album. I like to add new sounds to the music and I like acoustic instruments. We'll see about that duduk!

I've already enjoyed the opening song of your new album, The Border, which can be downloaded as an mp3 on your MySpace-page. It sounds fantastic, what is it about?

Thanks! I don't really think that my own meaning with the songs are important for the one who listens. One thing though that I wanted to influence the songs on the album were those moments when your mind gets you such strong feelings that it almost makes you vertiginous. How that can fright you, calm you or make you feel more vivid.

You have your own record label, Going Places, which releases 7" on vinyl. What are your criteria for selecting an artist?

It's a very small project I co-run with my girlfriend. (www.goingplacesrecords.com - www.myspace.com/goingplaces7quot).
We released the first 7" in 2006, a split between the Swedish pop/folk/electronica-girl Bobby Baby and Daniel Smith, Washington state's best indie/folk-guy. We have plans to put out the next one this year. It's our way to support things we like, but also a way to try to catch future big artists when they still are small. Our criteria? We must both like it very much and find it OK to lose more of our money on it.

Sweden has a rock tradition (at least of here in The Netherlands, with The Hives, Mando Diao, Ceasar's Palace, Hellacopters), but not a lot of singer/songwriters are known. How do you see your future in Sweden, is there a lively musical scene for your kind of music?

Of course we have José Gonzalez, who is fantastic and huge. We have some strong underground artists - Bally, Björn Kleinhenz, Dear Euphoria (even if she would hate me for labelling her as a singer/songwriter) for an example - but the media here can be quite uninterested in our own artists. Which in way forced me to seek myself abroad for shows.

Will there then be another Thomas Denver Jonsson tour in the Benelux following your album? And if so, when?

Yes definitely. I'm currently in touch with a booker and I'd love to come back later this year for my fifth tour in your country.

Op de MySpace-pagina van Thomas Denver Jonsson kun je gratis twee mp3's downloaden van zijn nieuwe plaat en ook meerdere songs beluisteren in de speler.

Website GoingPlaces Records

Foto Thomas: Jerry Boman

La reina del Ladino

Vorige week nog in Vrije Geluiden op de televisie en deze zomer ook al op North Sea Jazz: de fascinerende zangeres Yasmin Levy. Deze schitterende vrouw houdt de tradities van de Ladino-muziek hoog. Ladino is de naam voor het cultuurgoed (inclusief taal) van de Sefardische joden die in de Middeleeuwen vanuit Spanje werden verdreven en hun heil in het Middenoosten zochten. Yasmin Levy is dan ook geboren in Jeruzalem en spreekt de bijna verdwenen taal Ladino (een mix van Spaans en Hebreeuws). Haar muziek is dan ook een mengeling van flamenco en Arabische klanken. Zo hoor je o.a. de Armeense fluit ,de duduk, voorbijkomen op haar nieuwe album 'Mano Suave'.

Tijdens North Sea Jazz werd ik ook al helemaal gegrepen door deze mysterieuze vrouw, getuige mijn verslag van toendertijd op 8Weekly, waarvan hier een stukje:

Concertverslag North Sea Jazz van Yasmin Levy

Het fonkelende optreden van Chano Dominguez kreeg een opvallend sereen vervolg met de Joodse zangeres Yasmin Levy. Haar bijzondere muziek, die ook de roots van de flamenco in zich heeft, combineert de Spaanse volksmuziek met Jiddische tradities. Ze zingt in het Ladino, een bijna uitgestorven taal die ooit werd gesproken door Spaanse Joden. Tijdens de beginjaren van de inquisitie, in de vijftiende eeuw, vluchtten deze Sefardische Joden weer naar de Arabische wereld en later naar Israël. Yasmin Levy, een prachtige vrouw met een loepzuivere stem, bracht haar ballades met een enorme diepgang en begeestering. Het bezwerende geluid van de onalledaagse instrumenten als de zurna (primitieve hobo), de ney (Arabische fluit) en de darbuka trommels zorgden voor een muisstille tent.

Soneros uit de Lage Landen

Bijzondere samenwerking Nederland en Cuba

door Jan Lettinga, gepubliceerd op 8weekly

Het Nederlandse Septeto Trio Los Dos vertolkt sinds een tiental jaren de Cubaanse son-muziek en de leden van het septet genieten als soneros grote populariteit in Cuba. Het voorlopige hoogtepunt van de groep is de recente release van de cd Somos Hermanos. Over de totstandkoming van dit bijzondere project had 8Weekly onlangs een gesprek met de belangrijkste componist en tres-speler Fulco 'Pepito' van Deventer en zanger/ritmegitarist Jan 'Juan' Albert Nebbeling.

De twee vrienden begonnen tien jaar geleden in het Caribisch gebied geïnteresseerd te raken in de Cubaanse son. De son is Cubaanse volksmuziek, ontstaan in het oosten van het eiland (met als wieg Santiago de Cuba) en bestaat uit een mix van Europese muziek en Afrikaanse ritmiek. De naam son is een verbastering van het Amerikaanse 'song', maar omdat de Cubanen de 'g' aan het eind niet uitspreken, bleef son over. De basis van de son is het ritme van de clave, een Afrikaans ritme dat steevast in de muziek doorklinkt.

Verslaving

Pepito en Juan raakten als Nederlanders verzot op de son. Pepito hierover: "Het heeft een verslavende swing en is zo ritmisch dat als je je erin verdiept, je niet meer terug wilt en kunt naar rockgitaar of andere westerse stijlen. Kenmerkend is onder andere de tres, een gitaar die is bespannen met drie (tres) paren van twee snaren die de zangmelodie van de son omspeelt. Als groep zijn we veelvuldig naar Santiago de Cuba gegaan om onze stijl te verbeteren en ja, dan raak je steeds meer betrokken bij de wereld van de son. Ons eerste project was indertijd een trio dat son speelde, maar dat was ons te beperkt qua sound. In de loop van de jaren zijn we uitgegroeid tot een septet, de ideale en meest traditionele bezetting voor het spelen van son."Juan vertelt dat de son op Cuba eigenlijk een beetje wordt gezien als muziek voor ouwe lullen. "Het is niet zo hip, de jeugd richt zich vooral op reggaeton, Amerikaanse muziek en de timba, een soort lokale hiphop met afgezanten als Orishas en Los Van Van. Ook zijn er acts die de son in een moderner jasje willen steken zoals Septeto Contemporaneo, met modernere klanken en ingewikkelde breaks. Wij willen ons met het Septeto Trio Los Dos richten op de authentieke son omdat deze muziek een unieke, passionele stijl heeft en altijd uitnodigt tot dansen."

Cubaanse verrijking

De cd Somos Hermanos, met zeer professioneel artwork, verzorgd door de bassist van de band, Eric van den Elsen, is het resultaat van een opvallende samenwerking tussen Cubaanse musici en de Nederlanders. Pepito: "Ik heb voor het eerst zelf alle teksten en muziek geschreven (er staan twee covers van Compay Segundo op de plaat) en de band heeft in Nederland de basis van de plaat opgenomen. Vervolgens zijn we met het materiaal naar Cuba vertrokken en hebben we daar diverse lokale topmusici gevraagd mee te spelen op de plaat. Zo hoor je bijvoorbeeld in Por Ella Vive de rapper Cobas voorbijkomen en de twee zangeressen Aylen Guevara Yolí en Niurka Cardona Solis een onvergetelijke soul aan de song meegeven. Op deze wijze zijn vele songs verrijkt met bijdragen van lokaal Cubaans talent. Uiteindelijk hebben we de plaat weer afgemaakt in de Wisseloord Studios in Nederland. Met het definitieve resultaat zijn we opnieuw naar Santiago de Cuba gereisd voor de generale repetitie." De zenuwen die de band hierbij gevoeld heeft staan prachtig beschreven in het artwork van de cd. In ieder geval kwam het erop neer dat ze met Somos Hermanos het resultaat van de Nederlands-Cubaanse samenwerking wilden vastleggen en dat goedkeuring door de Cubanen uiteraard een vereiste was.

Erkenning door topartiesten

De positieve respons op Somos Hermanos vanuit Cuba zorgde ervoor dat het septet een flinke reputatie heeft verkregen op het Caribische eiland. Juan vertelt enthousiast: "We zijn uitgenodigd om in 2008 te komen spelen op het wereldberoemde Festival de la Trova Pepe Sanchez, het oudste en grootste muziekfestival van Cuba. Dit allemaal naar aanleiding van een optreden in de Casa de la Trova (letterlijk het 'troubadourhuis') van Santiago de Cuba waar we werden gevraagd twee nummers te spelen voor een superkritisch publiek met o.a. grootheden Eliades Ochoa en Felix Valera Miranda op de eerste rijen. Bloednerveus speelden we de sterren van de hemel en er verscheen een grote glimlach op het gezicht van de man met de grote zwarte hoed, Eliades Ochoa. De directrice van Casa de la Trova nodigde ons vervolgens dus uit voor het festival in 2008. Bovendien heeft de legendarische Cubaanse son-groep La Familia Valera Miranda ons gevraagd of zij ons liedje Siempre kunnen gebruiken om er een uitvoering in de 'Valera Miranda-stijl' van te maken. Een enorme eer!"

Scepsis

In Nederland is de groep inmiddels redelijk aan het doorbreken, maar er heerst vreemd genoeg scepsis. Juan: "Het grappige is dat we erg gewaardeerd worden op Cuba, terwijl we soms in ons eigen Nederland met zekere twijfel worden bekeken; Nederlanders die son spelen, dat kan niet! Toch bemerken we ook hier een toenemend enthousiasme en hebben we veel uitnodigingen om te spelen op Latin-festivals. Door het fotoboek Viva Cuba van onze bassist Eric van den Elsen (gepubliceerd bij Uitgeverij Podium, met cd), is er nog eens veel extra publiciteit bijgekomen. We zijn nu vastbesloten onze eigen stijl in de Cubaanse son verder te ontwikkelen en meer eigen songmateriaal op te nemen."