Op het laatste moment heb ik afgelopen vrijdag nog een kaart gekocht voor Motel Mozaïque in de Rotterdamse binnenstad. Het was al weer jaren geleden dat ik neerstreek op dit bijzondere, jaarlijkse evenement met muziek, kunst en logies. Ik vond het altijd te druk en irriteerde me aan het feit dat je bij veel optredens simpelweg niet kon bijwonen vanwege de massa (waar ikzelf natuurlijk ook weer bijhoor). Wat mij dit keer over de streep haalde om toch te gaan dit keer was het sterke programma, vooral op de vrijdag.
Met namen als dEUS, Jamie Lidell, Alela Diane, Low, Guillemots, DeVotchKa, etc. trek je gegarandeerd publiek. Het is dan ook doodzonde dat je wel ruim 30 euro betaald voor een dagkaart, maar dat je het zien van het altijd opwindende dEUS op voorhand wel op je buik kan schrijven. Want bij dit concert in Off_Corso voorzag de organisatie op voorhand zoveel aanloop dat je om 4 uur 's middags alvast een polsbandje moest gaan halen om binnen te komen. Een kansloze operatie voor iemand zoals ik die gewoon werkt rond die tijd 's middags. Doodzonde, want je betaalt als bezoeker waarschijnlijk fors mee aan de komst van deze toch behoorlijk grote band en vervolgens heb je geen schijn van kans binnen te komen. Toch viel het mij dit jaar mee, want ik heb alle concerten in Lantaarn/Venster en de Schouwburg die ik wilde zien kunnen bijwonen (misschien omdat iedereen bij dEUS rondhing?). Alleen bij Rotown kwam ik twee maal niet verder van de bak met tortilla's, een bekend markeringspunt voor de vaste bezoekers en het bewijs dat je van het concert niets hebt meegekregen behalve vervormd geluid.
Helaas miste ik door de opstoppingen in Rotown ook de feestband DeVotchKa, die mij met hun laatste plaat A Mad And Faithfull Telling al geruime tijd verblijden. Het zag er dus weer niet zo fraai uit, als je twee van de bands waarvoor je komt niet kunt zien. Gelukig maakten de optredens van Jamie Lidell en The Dø het festival alleen al het bezoeken waard.
Jamie Lidell zorgde met zijn soulstem en dito show voor een dansfeest in de grote zaal van De Schouwburg. Met een retestrakke ritmesectie achter zich sprong deze Brit over het podium alsof zijn leven er van af hing. Misschien is voor de gemiddelde Motel Mozaïque bezoeker Mr. Lidell té mainstream of commercieel, maar voor al diegenen die buiten hokjes denken was zijn optreden een lust voor oog en oor.
Een andere verrassing: The Dø. De naam kwam me bekend voor, de muziek kende is niet. De middag voorafgaand aan het festival alvast even op MySpace beluisterd en direct toegevoegd aan concerten die ik wilde zien. Nog voor het optreden in Lantaarn/Venster hun debuut cd A Mouthful aangeschaft. Het duo The Dø maakt soms eenvoudige en soms ingewikkeld popdeuntjes, met het accent op de gitaar en stem. Laten die laatste twee nu verzorgd worden door Olivia B. Merilathi, een magere Finse met de stem van Kate Bush en de rock-attitude van Jack White. In haar huppeljurk wond ze mij gemakkelijk om haar iele vingertjes. 
Samen met de Fransman Dan Levy vormt zij The Dø. Ook Dan, op bas en toetsen, had zin in een feestje. Hij zweette als een otter, schopte tegen percussie-paaltjes en trok grimassen alsof hij spontaan persweëen kreeg. Die twee samen, aangevuld met een drummer, bezorgden mij een geslaagde avond. Want de rest van de acts die ik zag (Alela Diane, Jana Hunter, Guillemots) hielden mij nog geen vijftien minuten vast met hun optredens.
MySpace The Dø
Helaas miste ik door de opstoppingen in Rotown ook de feestband DeVotchKa, die mij met hun laatste plaat A Mad And Faithfull Telling al geruime tijd verblijden. Het zag er dus weer niet zo fraai uit, als je twee van de bands waarvoor je komt niet kunt zien. Gelukig maakten de optredens van Jamie Lidell en The Dø het festival alleen al het bezoeken waard.
Jamie Lidell zorgde met zijn soulstem en dito show voor een dansfeest in de grote zaal van De Schouwburg. Met een retestrakke ritmesectie achter zich sprong deze Brit over het podium alsof zijn leven er van af hing. Misschien is voor de gemiddelde Motel Mozaïque bezoeker Mr. Lidell té mainstream of commercieel, maar voor al diegenen die buiten hokjes denken was zijn optreden een lust voor oog en oor.
Een andere verrassing: The Dø. De naam kwam me bekend voor, de muziek kende is niet. De middag voorafgaand aan het festival alvast even op MySpace beluisterd en direct toegevoegd aan concerten die ik wilde zien. Nog voor het optreden in Lantaarn/Venster hun debuut cd A Mouthful aangeschaft. Het duo The Dø maakt soms eenvoudige en soms ingewikkeld popdeuntjes, met het accent op de gitaar en stem. Laten die laatste twee nu verzorgd worden door Olivia B. Merilathi, een magere Finse met de stem van Kate Bush en de rock-attitude van Jack White. In haar huppeljurk wond ze mij gemakkelijk om haar iele vingertjes. 
Samen met de Fransman Dan Levy vormt zij The Dø. Ook Dan, op bas en toetsen, had zin in een feestje. Hij zweette als een otter, schopte tegen percussie-paaltjes en trok grimassen alsof hij spontaan persweëen kreeg. Die twee samen, aangevuld met een drummer, bezorgden mij een geslaagde avond. Want de rest van de acts die ik zag (Alela Diane, Jana Hunter, Guillemots) hielden mij nog geen vijftien minuten vast met hun optredens.MySpace The Dø
Website Motel Mozaïque
1 opmerking:
Fijn dat ik je blog heb leren kennen. Nog veel muziekplezier!
Een reactie posten