The Music In My Head 2008

Eén van de leukere festivals die ik vorig jaar bezocht was het Haagse The Music In My Head (TMIMH). Veel goede (internationale) rockbands, enkele singer/songwriters en vooral een goede sfeer in het Paard van Troje.
Het voorlopige programma voor TMIMH 2008 (13 en 14 juni) is deze week bekend gemaakt. Helaas is tegelijkertijd aangekondigd dat dit de laatste editie zal zijn; het is financieel voor de organisatie niet meer mogelijk om, zonder subsidie, zo'n festival ieder jaar weer te houden. Doodzonde en een extra reden om dit jaar dus nog te gaan, zodat je later aan je kleinkinderen kunnen vertellen dat jij er ook bij was toen in 2008 in Den Haag.

Het lijkt weer een fijne mix van enkele hippe acts gecombineerd met enkele gearriveerde acts. Zo krijg je precies voorgeschoteld wat de liberalen in dit land al jaren verlangen: meer "blauw op straat". Want met de Tokyo Police Club én Joan As A Police Woman op één avond (de 14e) is deze professie sterk vertegenwoordigd.

Acts die al langer bezig zijn (maar daarom niet minder interessant) en tijdens TMIMH zullen optreden: Sineád O'Connor (solo), ex-Pavement voorman Stephen Malkmus met zijn begeleidingsband The Jicks, het Britse Supergrass die deze week hun zesde album Diamond Hoo Ha uitbrachten en het Duitse The Notwist. En er zullen nog meer acts bijkomen.

Zie hier het verslag dat ik vorig jaar met 8Weekly-collega Robin Haan maakte.

Website Paard van Troje

Foto Just Jack - TMIMH 2007 door Hugo van der Flier

Yasmin Levy betovert Rotterdams publiek

Yasmin Levy is "La reina del ladino", althans zo had ik haar al eerder beschreven op deze blog. En die titel blijft behouden, want de Israelische schone toonde zich gisteravond in Rotterdam wederom de ongekroonde koningin van de ladino muziek. De imposante zangeres, getooid in een strakke, lange zwarte jurk, verblijdde het enthousiaste publiek op een avond sentiment en melodramatiek. Want de muziek die de zangeres brengt is een mengeling van flamenco en Arabische muziek. De begeleidingsband van Yasmin bestaat dan ook uit muzikanten die vanuit alle windstreken lijken te zijn komen aanwaaien. De band bestaat uit de Spaanse gitarist Miguel Moreno die duidelijk geschoold is in de flamenco traditie, de Armeense fluittist Vardan Hovanissian , magiër op o.a. zurna en duduk, een Ghanese contrabassist en de Israelische percussionist, Ishay Amir (echtgenoot van Yasmin).

De ladino cultuur ontstaat nadat de Spaanse Joden tijdens de inquisitie Spanje moesten ontvluchten en zich verspreiden over de Balkan en het Midden Oosten. De taal van deze Sefardische Joden, het ladino, lijkt heel sterk op het Spaans. Zoals al eerder genoemd, heeft de ladino muziek Spaanse flamenco-invloeden, maar is ook de Arabische wereld terug te proeven in de warme klanken.

Yasmin Levy speelde gisteravond in een uitverkocht Lantaarn/Venster veel ladino traditionals die verloren dreigden te gaan en die zij via haar "missie" nieuw leven in probeert te blazen. Omdat haar ster rijzende is lijkt ze daar steeds beter en met steeds meer overtuiging in te slagen. Ze heeft een boodschap en dat spreekt mensen aan. Daarnaast is de muziek betoverend mooi, zoals ook al bleek op haar laatste album Mano Suave. Zo waren alle ingredienten aanwezig om deze maartse avond in de koude Maastad eens goed op te warmen met ladino klanken.

Vanaf het moment dat Yasmin het podium betrad tot aan haar vertrek heerste deze "reina" over het publiek dat haar op handen droeg. Haar uitleg van de oorsprong van de liederen en haar charme zorgden voor een prettige sfeer. De stem van Yasmin is zo krachtig en vol timbre dat je wel een ijskonijn moet zijn om niet voor haar te vallen. Ikzelf viel vorig jaar al in het katzwijm bij haar optreden op het Rotterdamse North Sea Jazz en ook gisteren heeft ze mij weer helemaal ingepakt. Voorlopig heeft niemand anders recht op de titel "la reina del ladino".

Yasmin Levy speelt op 30 maart a.s. nog in het Amsterdamse Bimhuis

Website Yasmin Levy

Binnenach 2008, singer/songwriter paradijs

Zet maar alvast in de agenda: op 29 april a.s. kun je tijdens de Haagse Binnenach weer genieten van een onvervalste portie goede muziek. Voor de zesde keer belooft de Binnenach een (h)eerlijk, relaxed avondje uit te worden. Onder het dak van het hofstedelijke Theater aan het Spui kun je genieten van een ruime keus aan internationale singer/songwriters en bands die een (semi)akoestische set geven.

Dit jaar onder meer The Posies (akoestisch), Dirtmusic, Hayward Williams, Fixkes (B), country-noir koning Johnny Dowd, het Haagse John Dear Mowing Club (ex-Smutfish), Andre Manuel & De Ketterse Fanfare en Grote Prijs-winnares Leine. Voor maar 17,50 euro ben je er ook bij.

Lees hier het Chenque verslag van de editie van 2007 om alvast in de stemming te komen. De foto van het schitterende live concert van Thomas Dybdahl is van vorig jaar.

Website Binnenach 2008

Foto Thomas Dybdahl, Binnenach 2007 door Hugo van der Flier

Interview with Philip Price (The Winterpills)

Zoals ik al eerder op mijn blog had gemeld is de plaat 13 Songs For Right Now van Philip Price één van mijn favoriete platen aller tijden in het singer/songwriters-genre. Philip was zo vriendelijk om medewerking te verlenen aan een interview over de totstandkoming van deze plaat (uit 2002), het werk met zijn huidige band The Winterpills en ex-band The Maggies en de toekomstplannen. Zie hier het resultaat van dit openhartig interview:

I love your lyrics a lot (and your music of course). Phrases like "talking to you is like ringing a bell" or "you hate your teeth but you like to smoke" make me laugh instantly. What do you consider yourself the Philip Price-style of writing lyrics?

I seem to have evolved a style of writing out of necessity because I cannot write the way my heroes write. Not to be too self-deprecating but songwriting to me seems a series of compromises between what I hear in my head and envision lyrically and how it arrives on the page. I haven't been able to make peace with it but feel it is good enough. All that aside, I suppose my writing begins confessional and ends up adhering to its own internal poetic logic, not all of it too pretty. In other words the confession gets written away.

I tend to get very inspired by other's writings and lyrics and want to emulate in some way but never really know how. Sometimes I just try to write a song as if by someone else. What I end up with becomes mine.

What are your favourite subjects to write about and why?

When I began writing, I only wanted to create dissonance with my words. Later, I began a form of somewhat clinical explorations of failed relationships and dissolution. Eventually I allowed a romanticism to slip in and found this was the most true way for me to write. So, internal conflicts and strifes, hopefully made universal. Narrators come and go, evaporate and re-appear like old friends.

On your MySpace page you highlight the quote "I don't want no more cold nickels", which seems to be related to your song Cold Nickels. Have you been dispappointed so many times?

No more than my share. But that song did come out of the experience of my father's death, along with many others from that period. That song is too complex even for me to figure out. It came out of the experience of watching him go through chemotherapy, which seemed to me like injecting cold poisonous metals into your body and how I could not bear to have him tell me any kind of goodbye.

You write on the cd `No musical instrument of any kind were used on this album`. A funny way of stating that you use only a guitar to play your songs. Ever thought of adding different instruments?

There's lots of instruments on the album. I put that there in order to be contrary. Not very funny, I admit.

You played in The Maggies and nowadays are part of The Winterpills. Isn´t it difficult to play in a band when you are also a solo performer? What do you prefer to do?

I completely prefer a band. In fact, I don't really do any solo performances these days. Winterpills is my full-time musical vehicle. Having a band is hard on logistical levels (touring, money, etc), but I always hear so many parts for my songs that whenever I do play solo, it seems far too undeveloped and anemic-sounding.

What are your thoughts about today´s music industry, I mean you are still an unsigned artist or not? And are you able to make a living out of your activities as an artist?

Winterpills are signed to a small label called Signature Sounds, which partners with Soft Alarm. It's a real label, not just a logo, and without them it would be very hard. I think labels still have great validity, but really only as independents - like your favorite tiny bookstore with a bookseller who loves books and knows them and can help you find your way through them. I have many views on the state of the industry but they are very boring.

I still have not found a way to make a living from music, though. For many years I was raising a family and could not tour extensively. Now I am on my own and touring much more than I ever did, and I'm very grateful for the opportunity, or having stuck to my guns long enough to see it come to this. There is no question that Winterpills has been the most successful, artistically and financially, than any other project I have been involved in. Which is not to say we make any money. Enough to keep the boat afloat, shall we say.

As far as I know you never toured in Europe? Any plans to show your face over here one day?

Yes. That's all I can say right now. We have signed with a UK publishing company that plans to bring us over sometime in 2008.

Is 2008 the year where we can expect the new Philip Price solo album, because it´s been a while ago?

No solo albums in the works. A new Winterpills album comes out in July. All my energies have been going towards that. Perhaps next year there will be some leftover songs for a solo album. There are enough songs for several solo albums, but its a matter of devoting the time and energy to doing it properly, which would mean taking a break from Winterpills, which I cannot do at this point.

Thanks for your answers and hopefully this free publicity will bring you some more sales over here, because to me it´s a mystery why your music never has been picked up by many more music lovers.

Thanks Chenque, maybe we'll sell a couple. Everything is very mysterious.

****************************************************************************
Let's do that! Werk van Philip Price is heel eenvoudig verkrijgbaar via de prima internetwinkel CdBaby. Let op er zijn wel twee Philip Price's te vinden op deze site, je moet deze hebben. Hier is overigens ook alles van zijn vorige band The Maggies te koop voor een schijntje. Hugo Vogel van altcountry.nl tipte mij Robot Stories van The Maggies, die ik nu in bestelling heb bij CdBaby.

MySpace Philip Price

Website The Winterpills

Foto Winterpills by Ana Price-Eckles

Living Colour & presidentsverkiezingen

Op mijn fiets luister ik vaak muziek en deze week kwam de debuutplaat van één van mijn favoriete bands uit de jaren negentig weer eens voorbij, Living Colour. Deze vier zwarte Amerikanen rockten er stevig op los in die tijd en hun platen werden steeds ruiger. Achteraf gezien is de eersteling Vivid uit 1988 nog wel de meest toegankelijke plaat van deze succesvolle band, die inmiddels ter ziele is.

Living Colour heeft zich altijd verzet tegen het racisme in de Amerikaanse maatschappij en de woede over onrecht en "westers" denken kwam op vele manieren to uiting in zowel de muziek als in de teksten. Daarom is dit misschien wel hét moment om nog eens stil te staan bij een rake tekst van deze band. Want met de Amerikaanse presidentsverkiezingen in aantocht en een reëele kans dat er voor het eerst in het bestaan van de Verenigde Staten een zwarte man als president kan worden gekozen, kan je je afvragen of de "Afro-American" van vandaag de dag de wereld nog steeds zo ervaart als Living Colour in 1988. In het funky en lekker ruige Which Way To America? voelt zanger Corey Glover zich in ieder geval een vreemdeling in eigen land:

I look at the T.V.
Your America's doing well
I look out the window
My America's catching hell

I just want to know which way do I go to get to your America?
I just want to know which way do I go to get to your America?

I change the channel
Your America's doing fine
I read the headlines
My America's doing time

I just want to know which way do I go to get to your America?
I just want to know which way do I go to get to your America?

Go west young, go west young man

Don't want to crossover
But how do I keep from going under?

Where is my picket fence?
My long, tall glass of lemonade?
Where is my VCR, my stereo, my T.V. show?

I look at the T.V.
I don't see your America
I look out the window
I don't see your America

I want to know how to get to your America
I want to know how to get to your America

Een scherpe tekst vol verontwaardiging. En ik vrees dat deze tekst nog steeds actueel is, ook voor andere achtergestelde groepen zoals de Latino's. Misschien een goede tekst voor de a.s. verkiezingscampagne van Obama, waarbij hij dan natuurlijk voor alle Amerikanen welvaart gaat brengen.

MySpace Living Colour

Video van één van de hits van Living Colour, het nummer Type:

Joe Henry, onbezorgd en gelukkig

Er pronkt in het lijstje met de cd's die ik de laatste tijd bovengemiddeld vaak draai wederom een gouden tip van muziekmaat Joost Festen: Civilians van de Amerikaan Joe Henry.

En ja, toegegeven, ook Chenque zit er soms compleet naast bij gesprekken met muziekfanaten, door een absoluut ter zake doende artiest als Joe Henry helemaal niet te kennen. Want eerlijk is eerlijk, ik had nog nooit van de man gehoord. Dit terwijl de man al vanaf 1986 actief is in de scène en tien soloplaten op zijn c.v. heeft staan. Een man die op Last FM ook nog eens wordt ingedeeld bij "similar artists" als Josh Ritter, John Hiatt, Ricky Lee Jones en Ry Cooder moet wel van enige betekenis zijn.

Civilians (2007) is als een weldadig, comfortabel bad. De songs zijn relaxed en in balans, voorzien van een rijk geluid zonder daarbij overdreven melodramatisch te worden. De stem van Joe is licht rauw, maar nergens druk, altijd plezierig voortkabbelend. Joe Henry is een positief denker of zoals hij het zelf zegt in zijn introductie tot de plaat: "I'm well aware that people tend not to prefer happiness as a posture when it comes to their singer/songwriters, but I've elected to be unconcerned". Wat niet wil zeggen dat de plaat sprankelt en huppelt, nee, Civilians is een "werkplaat". Je moet er voor gaan zitten en je laten meevoeren door de meeslepende verhalen van Joe Henry. Maar Civilians is overduidelijk het werk van een man die goed in zijn vel zit ("I've never been happier, in my life or in my work") en lekker vanuit zijn eigen oude huis in de buitenwijken van Los Angeles heeft kunnen broeden op dit project.

Medeverantwoordelijk voor het al eerder genoemde weldadige gevoel van Civilians is het ingetogen gitaarspel van Bill Frisell (zie hier een item over deze man op mijn blog). Ook bijzonder is de medewerking van levende legende Van Dyke Parks, terwijl een andere grootvader uit het singer/songwritergenre, Loudon Wainwright III, de achtergrondvocalen voor zijn rekening neemt.

MySpace Joe Henry

Joe Henry over zijn nieuwe album:

In A Cabin With..... Arthur Adam

Wat biedt het internet tóch veel mogelijkheden voor muzikanten om hun ding te doen en ruchtbaarheid te geven aan hun vaak ondergewaardeerde kunsten.

Neem het unieke project In A Cabin With van de Nederlander Maarten Besseling. Hij nodigt één of twee artiesten uit om in een hutje op de hei, ergens in Europa, liedjes te schrijven en deze ter plekke op te nemen. Diezelfde liedjes worden later in The Green Motel studio in Nederland door zijn hand bewerkt en van de opnames verschijnt een cd. Het artwork wordt daarbij gemaakt door een designer en fotograaf (als onderdeel van het vrijwilligersproject).

Op zich al bijzonder genoeg dit project, máár de complete albums zijn vervolgens ook nog eens kosteloos als mp3's te downloaden. En dit loont zeer de moeite waard, want het album dat ik van de mij onbekende Arthur Adams heb "neergehaald" is van een uiterst hoog niveau en kan zich meten met het werk van menig bekende singer/songwriter (denk aan een mix van Adem & Damien Rice). Dit alles opgenomen in een stuga in Zweden en dankzij het internet voor iedereen ter beschikking. Grijp deze kans en steun dit initiatief.

Album Arthur Adam (gratis download)

Website In A Cabin With

MySpace Arthur Adam

PS Op 22 maart a.s. in de Ekko-Utrecht een In A Cabin With-feestje, met optredens van o.a. Arthur Adam, Neonbelle en Chop Wood. Bij de ingang ontvang je een gratis cd.

Grenzeloos: Bill Frisell & The Intercontinentals

Bij het beluisteren van de plaat Civilians van Joe Henry (waarover meer in een ander item) viel mij direct het bijzondere gitaarspel op. Een beetje van dat lome, ingetogene getokkel, iets dat Marc Ribot en T-Bone Burnett ook laten horen op Raising Sand van Robert Plant & Alison Krauss. Waar kende ik dit geluid van? Het bleek van een goede bekende: de heer Bill Frisell, een 56-jarige Amerikaanse jazz/folk/country/noise-gitarist. Ooit in opleiding geweest bij Jim Hall, jarenlang sessiemuzikant voor het ECM-label en de laatste 20 jaar vooral actief in het uitdiepen van de (Amerikaanse) folk- en countrywereld.

Bill Frisell maakte in 2003 één van zijn mooiste platen samen met The Intercontinentals. Een groep muzikanten uit alle hoeken van de wereld: Sidiki Camara uit Mali (kalabas, djembé en congas), de Braziliaan Vinicius Cantuaria (o.a. elektrische en akoestische gitaar), de Griek Christos Govetas (o.a. ud en bouzouki) en oude getrouwen Greg Leisz (slide gitaar, pedal steel gitaar) en Jenny Scheinman op viool. Een grotendeels instrumentale plaat, vol sfeervolle muziek en al jaren een geheide topper als achtergrond bij een goed etentje met vrienden. Het opvallende aan deze plaat is dat je zo duidelijk kunt horen hoe intercontinentaal de hedendaagse muziek is. Zo is de Amerikaanse blues is heel goed hoorbaar op de door de Malinese gitarist Boubacar Traoré geschreven compositie Baba Drame. Overigens schreef Bill Frisell de openingstrack Boubacar als eerbetoon aan zijn Afrikaanse vriend.

MySpace Bill Frisell (hier is o.a. Baba Drame te horen)

Made In The Dark: Hot Chip deelt de lakens uit

Wordt muziek beter als je het licht uit doet? Een vreemde gedachtegang wellicht, maar je zou haast gaan denken dat het donker de band Hot Chip vleugels heeft gegeven. “We were made in the dark” zingen frontmannen Alexis Taylor en Joe Goddard op het derde studio-album van deze Londense electropopgroep, Made In The Dark. Een smulplaat van de eerste orde, (nog) beter dan hun voorganger en misschien wel een van de beste danceplaten van het jaar.

Het fijne aan Hot Chip is dat deze vijfmansband dansmuziek maakt die niet minutenlang nodig heeft om tot een climax te komen. De band komt direct terzake, zoals iedereen die Hot Chip’s doorbraakalbum The Warning in de platenkast heeft staan allang weet. Met de overheerlijke nummers Over And Over, Tchaparian, en Careful is deze plaat dan ook een “must have” voor de liefhebber van dansbare popmuziek.

Experimenteerdrift

Balanceerde Hot Chip op The Warning geregeld op het randje van kunst en kitsch (luister maar eens naar And I Was A Boy From School), op Made In The Dark is de band veel meer aan het experimenteren geslagen. Zo zijn de eerste twee nummers van het nieuwe album, Out At The Pictures en Shake A Fist, zó apart en sterk tegelijk dat deze songs nu al tot klassiekers binnen het genre mogen worden gerekend. Het eerste nummer vanwege de heftige beats en breaks, het hectische refrein en de lekkere gitaarriffs. Shake A Fist door de heerlijke, gelaagde Oosterse beat en de rare switch middenin het nummer, waar na twee minuten Todd Rundgren’s Intro voorbijkomt en een monsterachtige beat (met kraaiengeluiden) het nummer nog verder doet vervreemden. Ook het vierde nummer, Bendable Poseable, behoort tot de categorie “totale gekte”, maar die tóch retestrak en goed klinkt.

Geschuifel

Na het eerste gedeelte van de plaat, met ook nog het kitscherige, maar ijzersterke Ready For The Floor, neemt de band gas terug. Wat volgt is een razendknappe combinatie van popliedjes, discodreuntjes (speciale vermelding: Don’t Dance en knaller Hold On) en zelfs ballades. Zo staan er op Made In The Dark drie zoetgevooisde schuifelplaatjes (We’re Looking For A Lot Of Love, Made In The Dark, In The Privacy Of Our Love), die allen goed te pruimen zijn dankzij de prettige samenzang van Taylor en Goddard en de sfeervolle klanken die de songs omringen. De band komt er gewoon mee weg, iets wat respect verdient, want hoeveel dance-acts kunnen het zich veroorloven slijpmuziek te maken?

Hot Chip deelt de lakens uit in het landschap van de dance. Want er valt zoveel te beleven op Made In The Dark dat je stiekem zou wensen dat deze mannen voor altijd onder de lakens bleven zitten om nog meer van zulk soort platen af te leveren.


Beluister enkele nieuwe nummers van Made In The Dark via de MySpace-page van Hot Chip

Nieuwe album Ane Brun nu exclusief op MySpace

Toeval bestaat niet wordt gezegd, maar net op het moment dat ik een item wil wijden aan de Noorse muze Ane Brun en dus wat onderzoek doe naar haar activiteiten, lees ik op haar website dat vandaag de exclusieve premiere te horen is van haar nieuw album Changing Of The Seasons op haar eigen MySpace-account. Changing Of The Seasons is haar vierde plaat en het eerste studio-album dat verschijnt na het meesterwerk A Temporary Dive uit 2004.

Zo op het eerste gehoor klinken de nummers vertrouwt, dat wil zeggen heerlijk dromerig als een mooie Scandinavische zomeravond. Ane lardeert de gitaarliedjes met haar aparte, krakerige stem. Toch schrok ik wel even bij het horen van The Treehouse Song, de tweede single van het nieuwe album, omdat ik daar toch echt het idee had naar een Dolly Parton nummer te luisteren..........

Binnenkort volgt een tournee van Ane Brun door Europa, waarbij ze ook de Benelux aandoet. Haar vorige concerten waren in het verleden altijd meer dan de moeite waard, dus gaat dat live zien.

15 april 2008 - Botanique/Witloofbar - Brussel
16 april 2008 - Mezz - Breda
17 april 2008 - Paradiso - Amsterdam
18 april 2008 - Lantaarn/Venster - Rotterdam

En dan maar meteen even de video van mijn favoriete liedje van A Temporay Dive, Song No. 6, een duet met Ron Sexsmith:

Tommy Emmanuel live @ Vredenburg

De Australische meestergitarist Tommy Emmanuel was weer even in Nederland om zijn groep trouwe Nederlandse fans (een steeds groter wordende groep) te tracteren op een onvervalst avondje topamusement. Gisteravond speelde hij ruim twee uur lang de sterren van de hemel in de Leidsche Rijn-locatie van de Utrechtse concertzaal Vredenburg.

Als akoestische gitarist wordt Tommy Emmanuel overal ter wereld geroemd om zijn uitzonderlijke "fingerpicking style". Hierbij legt hij met de duim een basisritme neer door het spelen van de bassen van de akkoorden. De hogere snaren van de gitaar benut hij ten volle om melodielijnen te kunnen spelen en hij wisselt deze stijl ook nog af met veelvuldig gebruik van slaggitaar. Omdat hij zijn gitaar ook nog gebruikt als slagwerk is het resultaat een soort onwaarschijnlijke éénmansband.

Gisteravond had de rasperformer Tommy Emmanuel de smaak te pakken. Hij speelde vol overgave zijn eigen composities, van ruig (Classical Gas) tot subtiel (Those Who Wait) en voegde daar allerhande extra entertainment aan toe. Zo was zijn "gitaarverhaal" over de aboriginals opmerkelijk. Hij toverde hierbij allerlei bezwerende geluiden uit zijn gitaar, klankkast en versterker zonder ook maar één noot te spelen. Het bewijs dat deze man naast meestergitarist ook nog eens zeer creatief met zijn gitaar omgaat, want zoiets had ik nog nooit gezien. Ook zijn liefde voor The Beatles kwam ruimschoots aan bod met een eerbetoon aan George Harrison in de vorm van een onwaarschijnlijke medley en een bijzondere uitvoering van Michelle. Wanneer je Tommy Emmanuel in zijn eentje de hele ritmesectie, slaggitaar en melodie van Day Tripper hoort spelen weet je dat je te maken hebt met een bijzonder fenomeen.

Bijzondere vermelding verdient ook de 18-jarige Kieran Murphy, die het voorprogramma mocht verzorgen. De ietwat verlegen lange Australiër liet horen dat hij het in zich heeft een waardige opvolger van Tommy Emmanuel te worden, vandaar dat de laatste het als een soort trotse vaderfiguur voor dit talent opneemt. Kieran Murphy heeft net een plaat uit met eigen composities, waarvan hij vier nummers speelde gisteren. Het devies: houd ook deze jongeman in de gaten!

Website Tommy Emmanuel

YouTube-video van Tommy Emmanuel die Classical Gas de ruimte in spat:



Website Kieran Murphy