Er pronkt in het lijstje met de cd's die ik de laatste tijd bovengemiddeld vaak draai wederom een gouden tip van muziekmaat Joost Festen: Civilians van de Amerikaan Joe Henry.
En ja, toegegeven, ook Chenque zit er soms compleet naast bij gesprekken met muziekfanaten, door een absoluut ter zake doende artiest als Joe Henry helemaal niet te kennen. Want eerlijk is eerlijk, ik had nog nooit van de man gehoord. Dit terwijl de man al vanaf 1986 actief is in de scène en tien soloplaten op zijn c.v. heeft staan. Een man die op Last FM ook nog eens wordt ingedeeld bij "similar artists" als Josh Ritter, John Hiatt, Ricky Lee Jones en Ry Cooder moet wel van enige betekenis zijn.
Civilians (2007) is als een weldadig, comfortabel bad. De songs zijn relaxed en in balans, voorzien van een rijk geluid zonder daarbij overdreven melodramatisch te worden. De stem van Joe is licht rauw, maar nergens druk, altijd plezierig voortkabbelend. Joe Henry is een positief denker of zoals hij het zelf zegt in zijn introductie tot de plaat: "I'm well aware that people tend not to prefer happiness as a posture when it comes to their singer/songwriters, but I've elected to be unconcerned". Wat niet wil zeggen dat de plaat sprankelt en huppelt, nee, Civilians is een "werkplaat". Je moet er voor gaan zitten en je laten meevoeren door de meeslepende verhalen van Joe Henry. Maar Civilians is overduidelijk het werk van een man die goed in zijn vel zit ("I've never been happier, in my life or in my work") en lekker vanuit zijn eigen oude huis in de buitenwijken van Los Angeles heeft kunnen broeden op dit project.
Medeverantwoordelijk voor het al eerder genoemde weldadige gevoel van Civilians is het ingetogen gitaarspel van Bill Frisell (zie hier een item over deze man op mijn blog). Ook bijzonder is de medewerking van levende legende Van Dyke Parks, terwijl een andere grootvader uit het singer/songwritergenre, Loudon Wainwright III, de achtergrondvocalen voor zijn rekening neemt.
MySpace Joe Henry
Joe Henry over zijn nieuwe album:
16 maart 2008
Joe Henry, onbezorgd en gelukkig
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Hi Chenque,
Leuk! Mooi blog heb je. Staat zoveel op dat ik er echt voor moet gaan zitten. Ken je Frank de Munnik van de Concertzender ? je kumt em via de radio6 blog vinden. Qua muzikale smaak moest ik aan hem denken.
Ben zelf nog een groentje in blogland en heb er niet zoveel tijd voor. Vind het nu leuk wat reisimpressies te laten zien, hopelijk volgt meer content binnenkort.
North Sea weet ik nog niet dit jaar, ga wel wat "latinminded" programma's maken voor de zomer. Dus kom af en toe nog eens kijken op http://laboca.wordpress.com
Ik beneid je een beetje. Joe Henry nu pas ontdekken, wil zeggen dat je er in een klap tien lievelingsplaten bij hebt. Vergeet ook niet op zoek te gaan naar cd's die hij voor anderen heeft geproducet: Between Daylight and Dark van Mary Gauthier, Don't Give Up On Me, de fabuleuze comeback van Solomon Burke en I’ve Got My Own Hell to Raise van Betty Lavette. In besprekingen wordt graag gemeld dat hij getrouwd is met de zus van Madonna, maar daarvan merk je gelukkig verder niets.
Een reactie posten