Microfinanciering in de wereldmuziek

Tune Your World heet het bijzondere initiatief van Calabash Music. Hierbij biedt de fair trade website Calabash Music onbekende artiesten (zonder contract) in de wereldmuziek de gelegenheid om met geleend geld van de fans opnames te maken en deze te verkopen via de website www.calabashmusic.com. Artiesten krijgen de helft van de opbrengst van de download en behouden de rechten op hun eigen muziek. Een goed idee, dat overigens heel veel weg heeft van Sellaband. De focus ligt bij Calabash echter op één segment van de muziekindustrie, de wereldmuziek.

Calabash Music is overigens ook een goede bron voor het ontdekken van nieuwe wereldmuziek, want ze stellen wekelijks gratis downloads ter beschikking.

The Raconteurs: troostmannen vertellen weer fraaie verhalen

Iedere wakkere liefhebber van vuige rock met een poprandje is natuurlijk al lang op de hoogte van het bestaan van The Raconteurs. Deze band verraste twee jaar geleden vriend en vijand met hun debuut Broken Boy Soldiers. En ja, wie heeft er niet luchtgitaar staan spelen op botergeile riffs van de wereldhit Steady As She Goes? Dit uit duizenden herkenbare gitaargeluid, afkomstig van Jack White (frontman van The White Stripes) geeft The Raconteurs het ruige rockrandje, terwijl de inbreng van zanger en medecomponist Brendan Brenson voor een meer gangbaar geluid zorgt.

Op de nieuwe plaat van The Raconteurs, Consolers Of The Lonely, consolideeert de band de kwaliteit van het debuut met speels gemak. Dit keer brengen de "vertellers" weer troost met een mix van krachtpatsers en gevoelige liedjes. Zo knalt het openingsnummer Consolers Of The Lonely uit je speakers alsof het rechtstreeks van de laatste van The White Stripes, Icky Thump , is geplukt. Aan de andere kant zou een bijna Beatlesque nummer als You Don't Understand Me weer nooit op een White Stripes plaat hebben kunnen staan.

Mijn persoonlijke favoriet van het album is de schitterend opgebouwde compositie The Switch And The Spur. Dankzij de blazers in dit nummer kom je met een beetje fantasie rechtstreeks in een Middeleeuws tafereel terecht. Is dat niet het mooie van muziek, dat het de verbeelding prikkelt? The Raconteurs kunnen dit als de beste, verhalen vertellen die je geest én lichaam doen bewegen.

Video van een andere knaller: Salute Your Solution


MySpace The Raconteurs

Groovy EP van PELT in mp3

De Nederlandse gitarist Joep Pelt is de laatste jaren vooral bekend van zijn plaat I Yougoba, het resultaat van een boeiende samenwerking met de Malinese gitarist Lobi Traoré en vorig jaar nog te bewonderen op het North Sea Jazz. Dat Joep ook "gewone" liedjes heeft geschreven als solo-artiest en veel heeft gecomponeerd voor zijn band PELT is niet bij iedereen bekend. Tijd om daar verandering in te brengen zal hij gedacht hebben want vanaf nu is de "oude" nieuwe EP die de band ooit in 2006 in Duitsland opnam gratis ter beschikking op de site van Joep. Minder bluesy dan zijn werk met Traoré en zijn Mississippi-project, maar eerder een geïnspireerde mix van soul en pop met groovy gitaarriedels. Gewoon heel fijn om toe te voegen aan één van je playlists.

De EP van PELT in mp3-formaat

Website Joep Pelt
MySpace Joep Pelt

Mijnsherenland got talent

In het land van de Heer, Mijnsherenland, onder de rook van Rotterdam, tref je aan aparte vogel aan. De vogel kwam mij tegemoet gevlogen door zichzelf te melden via de MySpace community, waar je vriendjes kan worden met artiesten maar waar artiesten ook fans proberen te maken. Deze vogel, Mark Lotterman, maakt een soort pyschedelische rock met de hoofdrol voor de orgel en zijn zware, doorrookte stem. Het nummer Revolution, dat je op zijn MySpace pagina kunt beluisteren, is een vette stoemper in de overdrive. Met de andere song op zijn pagina, Three Men, tapt hij weer meer uit het gevoelige vat met een verhalende tranentrekker.

Mark speelt op 28 april @ Exit - Rotterdam in het voorprogramma van zijn vriend Johnny Dowd. Op de nieuwe plaat van Mark, Pain & Entertainment (voor € 12,50 verkrijgbaar op www.marklotterman.nl) doet Johnny mee op het duet Solitude In 10 Verses. Dikke kans dat je deze samenwerking dus ook live kan aanschouwen de 28e!

MySpace Mark Lotterman

Interview with Yasmin Levy

Na het verschijnen van haar cd Mano Suave in 2007, een plaat die nú al terecht betiteld is als instant klassieker binnen het genre van de wereldmuziek, is de ster van Yasmin Levy rijzende. In maart j.l. deed ze Nederland weer aan en heb ik geprobeerd een interview met haar af te nemen vóór haar concert in Rotterdam. Helaas is dat toen niet gelukt, maar inmiddels is het wel zo ver en heeft "la reina del ladino" haar hart opengesteld en antwoord gegeven op enkele persoonlijke vragen die ik haar stelde over haar muziek en roots. Zie hier het resultaat:

You try to spread and conserve the unique Ladino culture with your music. What does it mean for you personally to be a "Ladina"?

I was introduced to Ladino singing and culture from childhood. My father, the late Yitzhak Levy, dedicated himself to documenting these songs which had been passed down for generations by word of mouth. My mother sang these songs at home while I was growing up. So for me, being a “Ladina” is simply part of my culture and heritage; it’s who I am.

The Ladino music is simply wonderful, especially your interpretation of it. Why is the Ladino culture threatened in its existence?

As there are only about 200,000 people remaining in the world who actually speak this language, it is a culture which is under threat. People my age no longer speak the language and I imagine that in a generation or two the language will be lost. This is why it’s so important for me to try to bring these songs to a global audience, in order to help preserve this beautiful heritage.

Do you consider yourself more a song composer or more a messenger of traditional ladino songs?

I am both. I love to write music any lyrics and I’m fortunate that people seem to react very positively to my songs. In my current tour I’ve been playing songs like Una Noche Mas and La Alegria which I’ve written and it’s always exciting to hear the warm reaction of the public. At the same time, I also feel I have a “mission” to bring those traditional songs to a wide audience and I’m happy that these arrangements of the Ladino songs is so well received.

You are becoming increasingly popular as an artist in the western world. How do the Ladino people see your success?

Wherever I go, there is usually someone who comes to me after the show who wants to talk to me about their Sephardi background and those moments are always special for me. Sometimes, though, my arrangements are quite different from the traditional way in which those songs were sung (often a capella) and certainly I’ve had reactions at home to my version of Noches in which I take a traditional Ladino song and put a flamenco rhythm to it. For the “purists”, perhaps that is a step too far. But for me, this is what art is all about; the experimentation and excitement of injecting new life through new influences!

To me your music is a mixture of Arab sounds and flamenco. One of the things flamenco music also offers is the exciting dancing part. What happened to that specific dancing part of flamenco, did it merge into the Ladino culture or did it get lost?

Flamenco dancing was never associated with Ladino. Early flamenco was about the music and rhythm, with dancing being introduced later. I only use the musical elements in order to keep the focus clearly on these Ladino songs.

Do you ever consider merging other sounds into your music by cooperating with other musicians from f.e. Africa or Latin America?

Yes, of course. Just as we’ve incorporated musicians and influences from Iran, Armenia, Turkey, Greece, Spain, Israel, Egypt, Chile and England on this latest album, so I would like to continue to bring diverse musicians together from as many different cultures as possible.

You operate from Israel, a problematic region. But your lyrics are about personal matters, there is no politics involved. Why not?

I am an artist, not a politician. So I express my feelings through songs. That is why it was so important for me to be able to record with my friend and great singer Natacha Atlas on this album. It is my desire that people may realise that it is only through collaboration, mutual respect, and appreciation that we may eventually find a way to bridge the political abyss of the Middle East.

Will the spreading of the Ladino culture always be your main thing or do you think you will make different kind of music in the future?

I don’t feel encumbered by my Ladino culture in any way. These songs have given me the opportunity to travel the world and spread knowledge about our rich culture. Along the way, I’ve been lucky enough to be able to work with very talented musicians and express that history through modern arrangements. I hope to continue to push those boundaries and explore different musical influences, even as Ladino will always remain at the core of who I am.

Gracias Yasmin for having this interview with me. Mucha suerte con tu carrera, espero que tengas mucho más éxito en el futuro.

Live verslag Yasmin Levy in Lantaarn/Venster, maart 2008 by Chenque

Live verslag Yasmin Levy @ NSJ, 2007 by Chenque

MySpace Yasmin Levy

Stereogum: bron van (gratis) vertier

Als je je muziekcollectie op een leuke manier wilt verrijken en actueel wilt houden, dan kun je altijd gebruik maken van de gratis neerhaalbare mp3 collectie van de Stereogum site. Op de speciale mp3-pagina van deze grote indieblog vindt je deze maand bijvoorbeeld mp3-files van bekende bands als Radiohead of The Kooks en van gerenommeerde singer/songwriters zoals Joseph Arthur of Ryan Adams. Maar het meest interessant zijn toch wel de liedjes van nieuwe(re) acts, zoals The Muslims, The Dodos, Islands of "the band to watch" Dominique Leone. Deze bebaarde dikzak schotelt je met Duyen een fijne lied voor gevuld met rinkelende telefoons en andere gekheid.

Op de site is ook een heel archief aangelegd van alle mp3's die ooit zijn aangeboden. Start maar met schatgraven, er zit een hoop smaakvols tussen.

Stereogum MP3 Archive

The Dø & Lidell rule Motel Mozaïque

Op het laatste moment heb ik afgelopen vrijdag nog een kaart gekocht voor Motel Mozaïque in de Rotterdamse binnenstad. Het was al weer jaren geleden dat ik neerstreek op dit bijzondere, jaarlijkse evenement met muziek, kunst en logies. Ik vond het altijd te druk en irriteerde me aan het feit dat je bij veel optredens simpelweg niet kon bijwonen vanwege de massa (waar ikzelf natuurlijk ook weer bijhoor). Wat mij dit keer over de streep haalde om toch te gaan dit keer was het sterke programma, vooral op de vrijdag.

Met namen als dEUS, Jamie Lidell, Alela Diane, Low, Guillemots, DeVotchKa, etc. trek je gegarandeerd publiek. Het is dan ook doodzonde dat je wel ruim 30 euro betaald voor een dagkaart, maar dat je het zien van het altijd opwindende dEUS op voorhand wel op je buik kan schrijven. Want bij dit concert in Off_Corso voorzag de organisatie op voorhand zoveel aanloop dat je om 4 uur 's middags alvast een polsbandje moest gaan halen om binnen te komen. Een kansloze operatie voor iemand zoals ik die gewoon werkt rond die tijd 's middags. Doodzonde, want je betaalt als bezoeker waarschijnlijk fors mee aan de komst van deze toch behoorlijk grote band en vervolgens heb je geen schijn van kans binnen te komen. Toch viel het mij dit jaar mee, want ik heb alle concerten in Lantaarn/Venster en de Schouwburg die ik wilde zien kunnen bijwonen (misschien omdat iedereen bij dEUS rondhing?). Alleen bij Rotown kwam ik twee maal niet verder van de bak met tortilla's, een bekend markeringspunt voor de vaste bezoekers en het bewijs dat je van het concert niets hebt meegekregen behalve vervormd geluid.

Helaas miste ik door de opstoppingen in Rotown ook de feestband DeVotchKa, die mij met hun laatste plaat A Mad And Faithfull Telling al geruime tijd verblijden. Het zag er dus weer niet zo fraai uit, als je twee van de bands waarvoor je komt niet kunt zien. Gelukig maakten de optredens van Jamie Lidell en The Dø het festival alleen al het bezoeken waard.

Jamie Lidell zorgde met zijn soulstem en dito show voor een dansfeest in de grote zaal van De Schouwburg. Met een retestrakke ritmesectie achter zich sprong deze Brit over het podium alsof zijn leven er van af hing. Misschien is voor de gemiddelde Motel Mozaïque bezoeker Mr. Lidell té mainstream of commercieel, maar voor al diegenen die buiten hokjes denken was zijn optreden een lust voor oog en oor.

Een andere verrassing: The Dø. De naam kwam me bekend voor, de muziek kende is niet. De middag voorafgaand aan het festival alvast even op MySpace beluisterd en direct toegevoegd aan concerten die ik wilde zien. Nog voor het optreden in Lantaarn/Venster hun debuut cd A Mouthful aangeschaft. Het duo The Dø maakt soms eenvoudige en soms ingewikkeld popdeuntjes, met het accent op de gitaar en stem. Laten die laatste twee nu verzorgd worden door Olivia B. Merilathi, een magere Finse met de stem van Kate Bush en de rock-attitude van Jack White. In haar huppeljurk wond ze mij gemakkelijk om haar iele vingertjes. Samen met de Fransman Dan Levy vormt zij The Dø. Ook Dan, op bas en toetsen, had zin in een feestje. Hij zweette als een otter, schopte tegen percussie-paaltjes en trok grimassen alsof hij spontaan persweëen kreeg. Die twee samen, aangevuld met een drummer, bezorgden mij een geslaagde avond. Want de rest van de acts die ik zag (Alela Diane, Jana Hunter, Guillemots) hielden mij nog geen vijftien minuten vast met hun optredens.

MySpace The Dø

Website Motel Mozaïque

Enjoy Tom Hanson: Everything Takes Forever

Er zijn van die artiesten die al jaren meegaan, die wonderschone muziek maken en waar nog nooit iemand van gehoord heeft. Gelukkig is er het internet, vandaag de dag hét perfecte middel om muziek ter beschikking te stellen. Via MySpace-pagina's of via eigen artiestensites. En er zijn natuurlijk offline bladen als Heaven Magazine of online winkels als CDBaby om je te wijzen op die onbekende wereld.

Zo werd ik onlangs geattendeerd op Tom Hanson, een Amerikaanse singer/songwriter die zijn laatste album Everything Takes Forever gratis ter beschikking stelt op zijn website. De albumtitel suggereert haastige muziek, maar het tegendeel is het geval. Het is een hele dromerige plaat, sfeervol en behoorlijk donker. De stem van Tom brengt een warme gloed de huiskamer binnen en zijn gitaarspel is helder en verfijnd. Gewoon een schitterend album met hoogtepunten als You Are Why, Fade Me en The Back Door. Mijn advies: downloaden, op je gemak beluisteren en vervolgens aanschaffen via CDBaby. Overigens stelt men op CDBaby over Tom Hanson: "recommended if you like Nick Drake, Elliott Smith and Iron & Wine.

Tom Hanson via CDBaby

MySpace Tom Hanson

Recensie: MGMT, dansen ná de apocalyps

Welkom in speeltuin van twee jongemannen die voornemens zijn de wereld eens mooi te gaan misleiden. Ze zouden zichzelf “The Colin Powells” kunnen noemen, naar de koning van de misleiding. Maar nee, ze kozen voor de naam MGMT. Een slimme naam, want deze bekende afkorting voor management levert ruim 15 miljoen hits op bij een zoekactie op het internet en valt op. Het suggereert ook een afkeer tegen de wereld van de kantoren vol krijtstrepen pakken, iets wat ze bevestigen door in het artwork van hun cd halfnaakt en bebloed de fik te steken in dollarbiljetten. Tegelijkertijd is de kans groot dat het juist diezelfde marketing managers, de vertegenwoordigers van het kapitalisme, zijn die het hele concept verzonnen en uitgewerkt hebben. MGMT is niet voor niets ondergebracht bij de reus Colombia Records. Het moge duidelijk zijn, in een wereld waarin niets meer is wat het lijkt, is MGMT niet wat het lijkt.

De wereld van MGMT is “fanciful, but with an undercurrent of doom”, iets wat goed naar voren komt in de afsluitende song Future Reflections, dat gaat over “premonitions of a post-apocalyptic future where colonies of young people live on the beach and lead savage yet refined primitive lifestyles and go surfing”. In de populaire single Time To Pretend is het refrein “This is our vision, to live fast and die young”. Doembeelden van jongemannen die zich zorgen maken over het broeikaseffect en allerlei ander onrecht en dan maar zoiets hebben van alles lekker nu verbrassen. Ach, wat maakt het allemaal uit, het gaat om de muziek en eerlijk is eerlijk, de debuutplaat Oracular Spectacular van MGMT is wél een lekkere plaat. Geen wereldschokkende plaat, gewoon een goede plaat.

Kitscherig en verslavend

De twee Amerikaanse neo-hippies Andrew Vanwyngarden en Ben Goldwasser, de mannen die sinds 2002 verschuilen achter de naam The Management en zichzelf nu dus MGMT noemen, zijn namelijk zeer bedreven in het smeden van verslavende popliedjes. De songs kenmerken zich door het aaneenrijgen van aanstekelijke riedeltjes met veel galm, pompende baslijnen en baden gevuld met synthesizergeluid. Dit alles leuken ze op met hoge stemmetjes en samenzang. Het geluid is sterk vervormd, alsof Jeff Lynne van ELO een paddo heeft opgepeuzeld en is gaan klussen aan enkele nieuwe songs. De klanken roepen ook herinneringen aan de kitschpop uit de jaren tachtig op.

Feit is dat het trucje bij het merendeel van de tien nummers op Oracular Spectacular werkt. Weekend Wars, The Handshake en Of Moons, Birds & Monsters zijn lekker uitgesponnen psychedelische nummers, met tempowisselingen en bij het laatste nummer een lange, ruige gitaarsolo. En misschien ken je de al eerder genoemde single Time To Pretend al, een langzame song met pianoriedel en fuzz-rock geluid die het goed doet in de alternatieve hitlijsten.

Zonsopgang

Toch zou het mij niet verbazen als MGMT het meest bekend gaat worden met de twee beste nummers van de plaat, Electric Feel en Kids. Beide zijn geheide hits en daarmee al genoeg reden voor een grote platenmaatschappij om op deze populaire trein mee te springen. Dikke kans dat je deze zomer op het strand de zon ziet opkomen bij de klanken van deze mannen. En als jij het bent die daar staat te dansen samen met de jongens van MGMT heb je misschien wel net de apocalyps overleeft.

Zie hier de video van Kids:



MySpace MGMT

Feestmuziek voor gevorderden: Los Auténticos Decadentes

De Argentijnse band Los Auténticos Decadentes zal nooit groot worden in Europa, daarvoor is deze groep feestbeesten veel te Argentijns en te authentiek. Want om de muziek en de teksten van deze losgeslagen bende te begrijpen moet je je kunnen verplaatsen in dit vernederde volk. Daarnaast moet je de taal spreken om de teksten vol humor te kunnen doorgronden. Humor en ongegeneerd feesten, dát zijn de ijzersterke troeven van deze enige, echte "authentieke decadenten".

Toch is deze band voor iedere liefhebber van vrolijke dansmuziek een aanrader. De dertien mannen van het collectief, die al vanaf 1986 bij elkaar zijn en tot op heden 11 platen uitbrachten, maken namelijk een niet te versmaden mix van ska, rock en cumbia. Hiermee hebben ze in Argentinië (en ook Mexico) een grote aanhang verworven. Wie zich in het nachtleven van Buenos Aires begeeft hoort gegarandeerd één van hun grote hits voorbij komen, zoals Corazón, Loco (Tu Forma de Ser), Entrega El Marrón, La Guitarra of Vení Raquel.

Een goede en representatieve kennismaking met Los Auténticos Decadentes vormt de cd Club Atletico Decadente uit 2006. Met nummers als Somos, Algo Hay Que Comer en Me Tiro A La Basura gaat het dak er vast en zeker van af, kijk maar mee:



Club Atletico Decadente is helaas lastig verkrijgbaar. Amazon.com verkoopt bijvoorbeeld wel 20 Exitos originales, een soort greatest hits, voor nog geen 13$ en bij de resellers van Amazon heb je deze plaat als voor nog geen 9$. Sta jezelf dit kadootje toe, het is een goed begin van de zomer. Deze staat ook op de greatest hits collectie:



MySpace Los Auténticos Decadentes

Kippenvel: Set The Fire To The 3rd Bar

Eén van de meest intense momenten van samenzang tussen twee artiesten zag ik vorig jaar bij Jools Holland. Ik moest er ineens aan denken toen ik op mijn pc weer het sterke nummer Set The Fire To The 3rd Bar voorbij hoorde komen.
Dit nummer, van de door de critici zo vaak onterecht verguisde band Snow Patrol, is de beste song van de succesplaat Eyes Open. De samenzang van zanger Gary Lightbody met gastvocaliste Martha Wainwright is perfect qua timing en "casting". Deze live versie vind ik schitterend en heb ik vele malen met kippenvel terug zitten kijken. Geen vals sentiment, maar pure emoties.
Kijk maar mee:



PS Vanaf deze week is er ook weer een nieuwe reeks van Jools Holland's Later With.... te zien op de BBC