Nog meer moois uit 2007 (3)

Alhoewel ik de laatste plaat van Xavier Rudd, White Moth, een beetje vind tegenvallen staat er één juweeltje op dat ik jullie niet wil onthouden:


Xavier Rudd - Landrights

Een gevoelige song in de bekende relaxte stijl van de blonde Australiër. Natuurlijk weer politiek zeer correct, dit keer in de vorm van een aanklacht tegen het afnemen van de landrechten van de aboriginals. Het fijnste gedeelte bewaard Rudd voor het laatst, een echt Aboriginal kinderkoortje.

Een ander succesnummer van White Moth is de zompige rocker Footprint, voor de rest kun je beter zijn vorige album Food In The Belly kopen als je kennis wilt maken met deze éénmansband.

Website artiest
Chenque's recensie Food In The Belly

Nog meer moois uit 2007 (2)

Binnen het world-genre heb ik dit jaar weer diverse platen besproken voor het webzine 8Weekly en één van de mooiste wereldmuziek-nummers van dit jaar komt op het conto van de half Portugese, half Angolose fado-zangeres Ana Moura:

Os Búzios van Ana Moura

Het nummer zwiert en zwaait vrolijk over een saus van de Portugese gitaarklanken. En zoals dat bij fado hoort, is de zang natuurlijk lekker melancholisch.

Sowieso is haar hele album Para Além Da Saudade echt de moeite van het beluisteren waard.

Ana Moura
Chenque's recensie Para Além Da Saudade

Nog meer moois uit 2007 (1)

De komende dagen nog meer mooie liedjes die eigenlijk ook in de top 5 van 2007 thuishoren. Het lijstje van gisteren is tot stand gekomen omdat 3voor12 hier een voorselectie heeft gemaakt, waaruit ik 5 liedjes heb gekozen. Maar nu ruimte voor enkele van mijn eigen favoriete songs dit jaar.

Robert Plant & Alisson Krauss - Rich Woman

Wie had het voor mogelijk gehouden dat een wilde rocker zo'n prachtige plaat kon maken samen met een brave bluegrass zangeres? Toch is Raising Sand, het album waar Rich Woman van afkomstig is, een klassieker in spe. Zanger en zangeres versterken elkaar voortdurend op deze door T-Bone Burnett geproduceerde cd. Rich Woman is een mysterieuze uptempo track, vol onderhuidse spanning. Het klinkt lekker groezelig, als een track uit de donkere crisisjaren van de vorige eeuw.

Oók erg mooi op dit album is het door Alisson Krauss gezongen Sister Rosetta Goes Before Us (naar het origineel van Sam Phillips). Om eerlijk te zijn moet de gehele plaat gewoon in de rechterkolom van deze blog bij de top 5 platen van 2007; het is dat de plaat nog even moet rijpen alvorens hierin terecht te komen.

Song van het jaar bij 3voor12

Weinig wereldmuziek, flamenco of jazz dit keer, maar een kleine selectie van de beste nummers van 2007 (tot nu toe) voor 3voor12 van de VPRO. Een beetje meer richting het alternatieve circuit, veel rock, techno en singer/songwriter. Genres die mij ook kunnen bekoren overigens.
Wil je zelf ook stemmen, dit kan nog tot 10 december via deze link

Mijn top 5 uit de 3voor12 lijst is:

Alamo Race Track - Northern Territory
Band Of Horses - Is There A Ghost
Cold War Kids - Hang Me Up To Dry
Lucky Fonz III - Once I Was A Lady
The Shins - Phantom Limb

Niet dat er in 2007 niet andere goede liedjes zijn verschenen, maar deze vind ik stuk voor stuk érg fraai. Wat is jouw top 5?, laat het me weten!

León Gieco: betrokken en hyperactief

Eén van de meest actieve en sociaal betrokken singer/songwriters uit Argentinie is "el maestro" León Gieco. Deze vijftiger uit de provincie Santa Fé heeft zich sinds zijn debuutplaat uit 1973 altijd ingezet voor de mensenrechten en armoedebestrijding. Naast zijn scherpe pen is zijn muzikale talent onomstreden. Zijn mix van folk(lore) en Argentijnse rock doet het goed bij een breed publiek. Erkenning is er al vele jaren voor zijn werk, zo speelde hij vaak met zijn Argentijnse bevriende collega Mercedes Sosa, maar ook met David Byrne, Sting, Peter Gabriel en Pete Seeger.

"Solo Le Pido A Dios"

Het is dan ook niet zo vreemd dat Gieco wordt beschouwd als één van de iconen van de Argentijnse muziek. Het internationaal bekendste nummer uit zijn enorme repertoire is "Solo Le Pido A Dios", een fel protest tegen de dictatuur van de jaren 80. In deze periode werden zijn songs sterk gecensureerd, reden waarom hij een tijdje vanuit Los Angeles (USA) heeft geopereerd.

Zelf heb ik enkele van zijn platen. Het beste voorbeeld van sterke teksten en steengoede songs vind ik "Mensajes Del Alma" uit 1992. Luister bijvoorbeeld eens naar "La Colina De La Vida" of "Cuando Los Angeles Viajan", beide aanklachten tegen de moderne Argentijnse maatschappij.

Het evangelie volgens mijn tuinman

In de categorie maffe teksten en maffe muziek is de plaat "El evangelio según mi jardinero" (betekenis: zie titel) van de Uruguyaan Martín Buscaglia een treffend voorbeeld. De plaat barst van de gekte qua sound, zo wisselen vette disco, gevoelige ballades en moderne tango-tunes elkaar voortdurend af. De teksten zijn afkomstig van een creatief brein met veel zelfspot. Alleen bij het bestuderen van de songtitels verschijnt als vanzelf een glimlach op mijn gezicht. Hier een paar titels: "Cerebro Orgasmo Envidia + Sofía" (Hersenen Orgasme Jaloezie + Sofía), "Jim Beam Dream" of "Viajar contigo es como escuchar la vida sectra de las plantas" (Met jou samenreizen is alsof je het geheime leven dan de planten kunt horen").

Ik ontdekte Martín Buscaglia overigens via de cd Radio Latino waarop hij is vertegenwoordigd met de "Vagabundo", een hippere versie van een oude hit van het Argentijnse Trio Los Panchos. Eenmaal in Zuid-Amerika heb ik begin dit jaar zijn plaat meegenomen en vaak genoten van zijn onconventionele kijk op het muziekuniversum. "El evangelio según mi jardinero" is het bewijs dat je ook muziek kunt maken zonder te forceren. Laat de gekte stromen en geef je over aan het onbekende.......

PS Het werk van Martín Buscaglia is ook gewoon verkrijgbaar bij internetwinkels als Amazon.com ("El evangelio según mi jardinero" kost vandaag de dag maar $12,50).

Alberto Rojo - geheim uit Tucumán (Argentinië)

Over gitaristen gesproken. Gisteren de onovertroffen flamencogitarist El Niño Josele uit Spanje, vandaag een andere verrassing uit de hoge hoed van Chenque: de Argentijn Alberto Rojo. Eén van mijn best bewaarde geheimen en voor liefhebbers van flamenco of meer folk-achtige klanken een echte aanrader. Albert Rojo is een typisch geval van een folkoristische "cantautor" (singer/songwriter), die zijn liedjes laat dansen op de vlammen van het verwarmende kampvuur op de Argentijnse pampa's. Geïnspireerd door de cultuur van de gaucho's, is zijn tweede solo-album "Para Mi Sombra" ("Voor mijn schaduw") uit 2003 een fraai staaltje authentieke folk. Heerlijk getokkel, veel samenzang en veel respect voor de akoestische gitaar. Zo brengt hij in "Te digo gracias, guitarra", een ode aan zijn beste reisgezelschap, zijn eigen gitaar.

Pedro Aznar

Overigens speelt de bekende Argentijn Pedro Aznar (die ook veel dingen met Pat Metheny heeft gedaan) bas en piano op dit album en produceerde hij het schijfje ook. Zelf ben ik de plaat ooit op het spoor gekomen via CD Baby, een webwinkel voor artiestendie nog geen internationale distributie hebben. De plaat is hier nog steeds te koop via deze link. Je kunt zijn liedjes hier ook beluisteren, maar ook op zijn eigen site is zijn werk te horen

El Niño Josele live in actie

Gisteren ook nog een klein stukje gefilmd van het optreden van El Niño Josele in Lantaarn/Venster.

La noche del Niño

In Lantaarn/Venster trad gisteravond de flamencogitarist Niño Josele (Juan José Heredia) uit Almería op. Deze in 1974 geboren Spanjaard, telg uit een muzikantenfamilie, is een rijzende ster aan het flamenco firmament. Zo speelt hij o.a. naast flamencogod Paco de Lucía, maar wordt hij ook door popsterren als Lenny Kravitz en Elton John gevraagd te komen tokkelen. Hij is Nederland met zijn trio op uitnodiging van de Amsterdamse Flamenco Biënnale-organisatie.

Latin Jazz en Bill Evans interpretaties

De passie van Niño Josele voor latin jazz heeft hem er toe verleidt een gitaarbewerking van de pianostukken van Bill Evans te maken. Het resulteert in zijn laatste album "Paz" en vanavond krijgt het tweehonderdkoppige publiek enkele interpretaties van deze Bill Evans stukken, waaronder het prachtige "Waltz for Debby" en "The Dolphin". El Niño Josele laat zich live begeleiden door de Cubaan Horacia "El Negro" Hernández op drums en de contrabassist Pablo Martín. Alhoewel El Niño de hoofdrolspeler is, zijn de mooiste momenten te horen bij het samenspel tussen de coole drummer en de indrukwekkende contrabassist. De langharige Pablo Martín lijkt het eelt van zijn vingers te willen plukken in lange solo's. Het gitaarspel van Niño Josele oogt zeer fris en ontspannen. Voor de flamenco puristen is zijn gitaarspel te avantgardistisch, voor de liefhebber van modernere klanken is het puur genieten.

Puberliefde scherp verwoord

James Mercer, voorman van de Amerikaanse The Shins, zingt in het schitterende liedje Pink Bullets over een fatale puberliefde. Het nummer, afkomstig van Chutes Too Narrow, is een ode aan die o zo herkenbare periode waarin je als tiener helemaal begeesterd kunt raken van die ene vrouw. Over die verwarring schijft Mercer vol zelfspot: "Since then it's been a book you read in reverse. So you understand less as the pages turn. Or a movie so crass and awkardly cast. That even I could be the star.". Een rake tekst van een band die sowieso zeer de moeite waard is om te volgen, omdat ze de perfecte popliedjes lijken te maken.

Hier de tekst in zijn geheel:

PINK BULLETS - THE SHINS

I was just bony hands as cold as a winter pole
You held a warm stone out new flowing blood to hold
Oh what a contrast you were
To the brutes in the halls
My timid young fingers held a decent animal.

Over the ramparts you tossed
The scent of your skin and some foreign flowers
Tied to a brick
Sweet as a song
The years have been short but the days were long.

Cool of a temperate breeze from dark skies to wet grass
We fell in a field it seems now a thousand summers passed
When our kite lines first crossed
We tied them into knots
And to finally fly apart
We had to cut them off.

Since then it's been a book you read in reverse
So you understand less as the pages turn
Or a movie so crass
And awkardly cast
That even I could be the star.

I don't look back as much as a rule
And all this way before murder was cool
But your memory is here and I'd like it to stay
Warm light on a winter day.

Over the ramparts you tossed
The scent of your skin and some foreign flowers
Tied to a brick
Sweet as a song
The years have been short but the days go slowly by
Two loose kites falling from the sky
Drawn to the ground and an end to flight.

Poolse invasie?

Is Polen een muziekland? Je zou zeggen van niet, althans niet in eerste instantie. Maar sinds Julia Marcell op Sellaband als eerste Poolse artieste de $50.000 heeft gehaald lijkt heel Polen muzikant. Sellaband, het Nederlandse initiatief om zelf getalenteerde muzikanten financieel te kunnen ondersteunen, heeft tot nu toe vooral succesverhalen uit de "westerse wereld" opgeleverd (VS, UK, Frankrijk, Nieuw-Zeeland en Australië). Nu dus ook een Poolse het benodigde bedrag bij elkaar heeft gekregen om een professionele plaat te mogen opnemen lijkt het hek van de dam in Oost-Europa.

Stimulans

De doorbraak van een "niet-westerse" artieste kan blijkbaar zorgen voor een hausse aan creativiteit. Want als je nu op Sellaband zoekt naar artiesten uit Polen krijg je 219 hits. Ter vergelijking: Spanje geeft 50 hits, Frankrijk "maar" 288 hits en een reus als Brazilië "maar" 147 hits. De conclusie lijkt gerechtvaardigd dat Sellaband een stimilus kan zijn voor creatieve geesten uit minder bekende landen om zich te openen voor onze oren. Interessant fenomeen en het bewijs dat het internet alles steeds transparanter maakt.

Nog even over Julia Marcell: helaas kun je dus geen aandelen meer kopen in deze bijzonder vrouw, ze is op dit moment al een plaat aan het opnemen. Haar muziek klinkt als klassiek geschoold, ze is pianiste en heeft een loepzuivere stem. Beluister haar songs op haar eigen site, het is zeer de moeite waard.

Putumayo: maak kennis met wereldmuziek

Het Amerikaanse Putumayo-label brengt al weer enkele jaren verzamelalbums uit met wereldmuziek. Een ideale manier om kennis te maken met geluiden uit alle windstreken van de wereld, want de kwaliteit van de samplers is over het algemeen erg hoog en daarnaast steun je bij de aanschaf ook altijd een goed doel. Putumayo biedt de bij het grote publiek nog onbekende artiesten een belangrijk podium. Een aantal artiesten, zoals de bekende Afrikaanse Habib Koité of Angelique Kidjo, brengen hun solo albums ook uit op Putumayo. Maar ook voor diegenen die al redelijk zijn ingevoerd in wereldmuziek is er nog genoeg nieuws te ontdekken. Zelf heb ik van de schitterende sampler "Radio Latino" al enkele artiesten afgepikt waarvan ik naderhand zelf platen heb gekocht (o.a. de Uruguyaan Martín Buscaglia en de Cubaan Raúl Paz).
Misschien leuk voor de komende feestdagen om eens een Putumayo-plaat in de schoen te leggen? (en nee, ik heb geen aandelen, ik vind het gewoon een goed initiatief). Tips: de al eerder genoemde "Radio Latino", "Africa" of "Cario to Casablanca".

La reina del Ladino

Vorige week nog in Vrije Geluiden op de televisie en deze zomer ook al op North Sea Jazz: de fascinerende zangeres Yasmin Levy. Deze schitterende vrouw houdt de tradities van de Ladino-muziek hoog. Ladino is de naam voor het cultuurgoed (inclusief taal) van de Sefardische joden die in de Middeleeuwen vanuit Spanje werden verdreven en hun heil in het Middenoosten zochten. Yasmin Levy is dan ook geboren in Jeruzalem en spreekt de bijna verdwenen taal Ladino (een mix van Spaans en Hebreeuws). Haar muziek is dan ook een mengeling van flamenco en Arabische klanken. Zo hoor je o.a. de Armeense fluit ,de duduk, voorbijkomen op haar nieuwe album 'Mano Suave'.

Tijdens North Sea Jazz werd ik ook al helemaal gegrepen door deze mysterieuze vrouw, getuige mijn verslag van toendertijd op 8Weekly, waarvan hier een stukje:

Concertverslag North Sea Jazz van Yasmin Levy

Het fonkelende optreden van Chano Dominguez kreeg een opvallend sereen vervolg met de Joodse zangeres Yasmin Levy. Haar bijzondere muziek, die ook de roots van de flamenco in zich heeft, combineert de Spaanse volksmuziek met Jiddische tradities. Ze zingt in het Ladino, een bijna uitgestorven taal die ooit werd gesproken door Spaanse Joden. Tijdens de beginjaren van de inquisitie, in de vijftiende eeuw, vluchtten deze Sefardische Joden weer naar de Arabische wereld en later naar Israël. Yasmin Levy, een prachtige vrouw met een loepzuivere stem, bracht haar ballades met een enorme diepgang en begeestering. Het bezwerende geluid van de onalledaagse instrumenten als de zurna (primitieve hobo), de ney (Arabische fluit) en de darbuka trommels zorgden voor een muisstille tent.

Heilig vuur van een zoete krijger

"Sweet Warrior" van Richard Thompson staat niet voor niets in mijn persoonlijke top 5 van beste albums tot nu toe. Het is een zeer boeiend album vol vuige rythm'n blues en folkrock, met interessante teksten bovendien. Wie de 58-jarige gitarist een aantal weken geleden in het Haagse Paard van Troje aan het werk zag kan niet anders concluderen dan dat het heilige vuur, na jaren gesappel, weer terug is bij meestergitarist Thompson. Persoonlijk vind ik het enige nadeel aan Thompson zijn beperkte stembereik, maar hij weet dit altijd weer slim te camoufleren door te varieren in zijn intonatie. Favorieten op Sweet Warrior zijn Guns Are The Tongues en de meezinger Mr. Stupid. Nog vele jaren Richard, proost!

A Dutch Rough Guide to Brazilian Music

Kan een Nederlandse vrouw een plaat maken die je het gevoel geeft naar een dwarsdoorsnede van de populaire Braziliaanse muziek te luisteren? Ja dus, want zangeres Josee Koning heeft binnen het genre 'wereldmuziek van Neerlandse bodem' een professioneel visitekaartje achtergelaten met haar recentelijk verschenen Bem Brasileiro. De plaat is opgenomen in Rio de Janeiro met een volledig Braziliaanse begeleidingsband en dat is te horen. Bovendien zat Rodolfo Stroeter, één van Braziliës bekendste producers en basspelers, achter de knoppen. Dezelfde Stroeter tekende ook voor enkele van de eigen composities op dit album waaronder de vrolijk swingende songs Iaõ en Dançapé. Overigens bestaat het merendeel van Bem Brasileiro uit interpretaties van bekende Braziliaanse songs.

De Brazilië-connectie van deze Nederlandse zangdocente aan de conservatoria van Amsterdams en Rotterdam komt niet uit de lucht vallen. In de jaren tachtig werd Josee Koning redelijk bekend met Batida, een Braziliaanse fusion-formatie die drie albums uitbracht en in binnen- en buitenland toerde. Haar passie voor de muziek uit het enorme, rijke muziekland Brazilië wordt nog meer versterkt wanneer ze in 1993 de godfather van de bossanova Antonio Carlos Jobim ontmoet. Ze besluiten samen een album op te nemen. Dit komt er helaas nooit van omdat Jobim in 1994 overlijdt.

Van alle markten thuis

Josee Koning weet als weinig andere Nederlanders door te dringen tot de Braziliaanse ziel, want anders krijg je nooit zo'n groep stermuzikanten achter je project. Haar begeleidingsband O Nosso Trio, ook vaste begeleiders van bossanova-grootheid João Bosco, is van grote klasse en beheerst de vele stijlen die de Braziliaanse muziek kenmerken. Of het nu gaat om een melancholische bossanova of een uiterst dansbare baião of ijexá, de zangeres en haar band zetten het neer alsof ze nooit anders hebben gedaan. De stem van Josee Koning laveert moeiteloos langs alle stijlen en ze omzeilt gelukkig de gemene valkuil van 'de Nederlandse met het accent, die een beetje Portugees probeert te zingen', want haar uitspraak van het Portugees is perfect. Hoogtepunt van de plaat is het duet dat Josee Koning zingt met João Bosco himself, Memória da Pele.

Inspirators

Bem Brasileiro kenmerkt zich niet door originaliteit; daarvoor leunt de plaat teveel op die bewerkingen van de klassiekers. De nieuwsgierige luisteraar die kennis wil maken met de enorme diversiviteit van de Braziliaanse muziek kan beter de originele platen kopen van de muzikanten die Josee Koning vereert, bijvoorbeeld Gilberto Gil, Ivan Lins, Lenine, João Bosco, Antonio Carlos Jobim of Jorge Ben Jor. Wat niet weg neemt dat Bem Brasileiro vooral een geslaagd eerbetoon is aan al deze inspirators.

Sam Strong

Het prettige van het hebben van een brede muziekcollectie is dat je jezelf kunt verrassen met vergeten moois uit eigen discotheek. Zo pikte ik gisteren de plaat Wakker In Een Vreemde Wereld van De Dijk weer eens uit het cd-rek en raakte ik weer gebiologeerd door de prachtige teksten van Huub van der Lubbe. De beste plaat van De Dijk als je het mij vraagt, met o.a. de duistere, spannende song over Sam Strong, een mislukte detective die teveel zuipt en rookt. De sfeer die De Dijk in dit liedje neerzet is fenomenaal, het is het bewijs dat muziek en tekst samen zeer beeldend kunnen zijn. De lyrics:

Sam Strong

kijk hem staren uit het venster
van zijn schamele kantoor
op de zestiende etage
het weer is slecht zijn ruit is goor
en hij steekt nog een sigaret op
dat wordt zijn dertigste die dag
hij is prive-detective
en dus zuinig met zijn lach

en hij gelooft wel in het goede
van de mensheid enzovoort
maar daar komt geen hond naar kijken
men wil actie bloed en moord

anonieme telefoontjes
lijken in zijn trapportaal
rijke blondjes met een strafblad
hij neemt nog maar een haal
gaat een troebel gokhuis binnen
zonder kloppen op de deur
voor een tipje van de sluier
dat wordt weer matten en gezeur

nooit eens een hulpvaardig iemand
nooit een lach nooit een warme hand
ze zien hem liever gaan dan komen
en het liefste nog van kant

slechte vrouwen
goedkope whisky
donkere stegen
het is een ongelijk gevecht
zware jongens
valse honden
altijd regen
wat is de wereld slecht
hij gelooft wel in het goede
van de mensheid enzovoort
maar daar heeft hij nu geen tijd voor
hij is bezig met een moord
op een vrij onschuldig meisje
dat waarschijnlijk teveel wist
van een regeringsfunctionaris
die miljoenen heeft verkwist

hij doet zijn werk voor een paar dollars
rookt nog maar een sigaret
nog een glas goedkope whisky
en dan moederziel alleen naar bed

slechte vrouwen
goedkope whisky
donkere stegen
het is een ongelijk gevecht
zware jongens
valse honden
altijd regen
wat is de wereld slecht

Geschreven door: Huub van der Lubbe
Bandfoto: Bob Bronshoff

Lucinda Williams live

Het optreden van Lucinda Williams in Off Corso valt bij mij niet in de categorie 'onvergetelijke concerten', wat niet weg neemt dat het een bijzonder goed verzorgde set was. De 55-jarige Williams begon erg sloom aan de set en ik moest mezelf moed inspreken om wakker te blijven bij de eerste nummers en niet teleurgesteld af te druipen. Langzaam maar zeker liep het toerental van de machine wat op en er kwamen steeds meer lagen gitaren bij, totdat er flink gerockt werd. Het leek wel of Lucinda mijn wens om meer vuur gehoord had. Ineens stond ze met drie man op de elektrische gitaar te hakken en moesten de oordoppen alsnog in. Eén van de gitaristen uit de begeleidingsband, Doug Pettibone, viel in het bijzonder op door zijn veelzijdige spel, van subtiel rustig tot grof solerend. Lucinda kreeg er steeds meer lol in. Zo erkende zij dat haar favoriete song om te spelen het nieuwe 'Honeybee' is, een eerbetoon aan botte lust. Williams valt ook graag uit naar het mannelijke soort, zo spuugt ze: you didn't even make me come...on! naar die vent die haar in bed niet eens kon plezieren. Vermakelijk en oprecht. Twee woorden die het Rotterdamse concert van Lucinda Williams goed samenvatten.

The Queen Of Country Noir in Rotterdam

Lucinda Williams, "the queen of country noir" speelt vanavond in Off Corso in het kader van Nighttown programmeert. Deze vrouw is zo'n typsich geval van "you either love it or hate it". Haar nasale en lome stem kan je betoveren óf bevriezen. Live kan het in ieder geval goed rocken getuigen de opnames van haar plaat Live @ The Fillmore uit 2005. Ik ga er voor, dit weekend meer info na het concert.

Uruguayan - Dutch connection

Eén van mijn helden uit Uruguay is Jaime Roos, een lokale bekendheid en zeer geliefd om zijn levensbeschouwende teksten. Een leuk weetje is dat er een Nederlandse connectie is met Jaime Roos. Gedurende de dictatuur in Uruguay leefde hij lange tijd in Amsterdam (van 1978 tot 1984), een periode die ook geregeld terugkomt in zijn teksten.
Zo schrijft hij in Los Olímpicos van het album Aquellos (1981) over de dagelijkse beslommeringen van een Uruguyaan die in Amsterdam rond de Kerstdagen bevriest van de kou terwijl in het thuisland (waar het zomer is) zijn maten de voorbereidingen voor het jaarlijkse carnaval treffen. Sowieso ademt de muziek van Jaime Roos veel van de tradionele candombe en murga, twee dansbare muziekstijlen die in Uruguay door de invloed van de negroïde bevolking invloed hebben gekregen. Het carnaval van Montevideo is dan ook een waar festijn en het moet voor een politieke vluchteling moeilijk zijn thuisbasis te missen. De muziek van Jaime Roos is dan ook een mooie mix tussen moderne "Europese" rock en de traditionele klanken van zijn thuisland. Aanrader om met zijn werk in aanraking te komen is de verzamelcd "Candombe, Murga y Rocanrol" uit 2004.

Een man, zijn gitaar en zijn achtergrondzangeres

De Engelse singer/songwriter Daniel Ward Murphy is nog een behoorlijke onbekende hier ten lande. Deze sympathieke en hardwerkende Brit is een goed voorbeeld van een artiest die via Sellaband probeert door te breken. Jammer genoeg is hij actief in een genre waar nogal wat stoffige types rondlopen, dus hij zal wat meer geduld moeten hebben voordat hij een plaat mag gaan opnemen. Ik zag hem in augustus dit jaar optreden tijdens het 1-jarig bestaan van Sellaband en moet eerlijk toegeven dat het optreden me een beetje tegenviel. De opnames die ik van zijn in eigen beheer opgenomen EP heb zijn een stuk krachtiger. Waarschijnlijk had Daniel die dag in Paradiso last van het "openingsact syndroom"; een grote zaal vol publiek en jij in je uppie on stage.
Groot pluspunt van de sound van Daniel Ward Murphy is de combinatie van gitaar, cello en de prachtige vrouwelijke achtergrondzang (iets waarmee Bonnie "Prince" Billy de liefhebber ook al verraste op zijn album The Letting Go uit 2006).
Laten we hopen dat DMW in 2008 zijn kunsten aan een groter publiek mag laten horen als hij een volwaardige plaat gaat opnemen. Jij kunt overigens ook delen in zijn toekomstige succes door op Sellaband een aandeel in zijn muziek te kopen ($10 per share). Voor meer info klik hier

Het geloof in muziek

Toen Radiohead enkele weken geleden de stunt uithaalde hun nieuwe cd In Rainbows volledig online ter beschikking te stellen aan de fans onder het motto: laat de fan zelf bepalen hoeveel hij voor onze muziek over heeft, werd dit gezien als de eerste keer dat een grote band de platenmaatschappij buitenspel zet. Toch zijn er al langer initiatieven waarbij jijzelf het platenbaasje mag spelen. Bij het Nederlandse initiatief Sellaband bepaal jij lekker zelf of je gelooft in een opkomende artiest en vervolgens kun je believer worden. Je koopt dan als het ware een aandeel in een artiest. De band moet 5000 believers aan zich zien te verbinden om een plaat te mogen opnemen. Als de band vervolgens later doorbreekt deel jijzelf mee in de opbrengsten van de muziekverkopen. Jij bent dus de platenmaatschappij. Een bijzonder initiatief dat nu ruim een jaar draait en heeft bewezen bestaansrecht te hebben. Op dit moment zijn 10 artiesten van over de hele wereld een cd aan het opnemen, artiesten die er zonder Sellaband misschien wel nooit in geslaagd waren door te breken.

Als je wilt zien in welke acts Chenque op dit moment gelooft klik dan hier

Seu Jorge rulez

Ooit de film The Life Aquatic with Steve Zissou gezien? Een hilarische film met in de overgang tussen de scènes een opvallende verschijning: de Braziliaanse acteur én singer/songwriter Seu Jorge (ook bekend van zijn rol als Knockout Ned in de ruige Braziliaanse film Cidade de Deus), die op zijn rammelende akoestische gitaar allerlei covers van David Bowie-liedjes ten gehore brengt. Vooral zijn funky versie van Starman is fantastisch! Zijn eigen album Cru uit 2005 is ook zeer de moeite waard, maar ik vind zijn Bowie covers nog donkerder en tegelijkertijd warmer.

MyTown

Het Rotterdamse Nighttown heeft een speciale plek in mijn hart. Vele grote concerten gezien in die plakkerige, doorrookte zaal aan de West Kruiskade. Helaas is Nighttown alweer een tijd dicht vanwege financiële problemen, maar er is goed nieuws: vanaf eind 2008 gaat op dezelfde locatie MyTown van start. Het huidige Nighttown wordt helemaal verbouwd en dat kost blijkbaar nogal wat tijd. Maar de ambities zijn groot en dat is goed, want Rotterdam heeft gewoon een podium nodig van de grootte van MyTown. Nu maar eens zien of Rotterdam ook weer een beetje op de kaart komt te staan voor bands die te klein zijn voor Ahoy en te groot zijn voor Rotown of Waterfront?