Andrés Calamaro, één van de grootste Argentijnse singer/songwriters van de afgelopen tientallen jaren, heeft mij tot voor kort niet kunnen boeien. Waarom eigenlijk niet? Ik weet het niet, hetzelfde gebeurt me tot op heden met iemand als Bob Dylan, door de hele wereld geroemd als zijnde een unicum en ik ben er eigenlijk nog nooit goed voor gaan zitten.
Calamaro heeft mij eigenlijk pas sinds kort gegrepen, en hoe! Zijn plaat "El Cantante" uit 2004 heb ik grijs gedraaid, de schuurpapieren stem van deze romancier is mooi en lelijk tegelijkertijd. De muziek is een mengeling van pop en rock met soms een traditioneel Argentijns geluid van een bandoneon. Deze songsmid maakt gewoon zwaar verslavende deuntjes, die de hele Spaanstalige wereld luidkeels meejelt. De tijd was blijkbaar rijp om deze artiest te leren kennen, alleen wil ik nu zijn hele discografie horen: 17 albums als solo artiest en 9 platen met zijn eerste band, Los Abuelos de la Nada...... waar haal je de tijd vandaan? Hetzelfde dilemma voorzie ik met Dylan, dus dan maar niet luisteren?
Calamaro heeft mij eigenlijk pas sinds kort gegrepen, en hoe! Zijn plaat "El Cantante" uit 2004 heb ik grijs gedraaid, de schuurpapieren stem van deze romancier is mooi en lelijk tegelijkertijd. De muziek is een mengeling van pop en rock met soms een traditioneel Argentijns geluid van een bandoneon. Deze songsmid maakt gewoon zwaar verslavende deuntjes, die de hele Spaanstalige wereld luidkeels meejelt. De tijd was blijkbaar rijp om deze artiest te leren kennen, alleen wil ik nu zijn hele discografie horen: 17 albums als solo artiest en 9 platen met zijn eerste band, Los Abuelos de la Nada...... waar haal je de tijd vandaan? Hetzelfde dilemma voorzie ik met Dylan, dus dan maar niet luisteren?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten