Chenque's break

Wellicht had je als volger van mijn blog al gemerkt dat ik een tijdje weinig heb geschreven. De reden hiervoor is een grote verandering in mijn persoonlijke leven, waardoor ik op dit moment even weinig inspiratie heb over muziek te schrijven en nieuwe muziek te ontdekken. Niet dat ik niets meer beleef in de muziek (gisteravond was ik nog getuige van een bezield optreden van Xavier Rudd en drie dagen North Sea Jazz staan voor volgend weekend ook al weer geboekt), maar de prioriteiten liggen even op een ander vlak.
Waarschijnlijk ga ik wel door met bloggen, ik weet nog niet in welke vorm. Je hoort nog van me, bedankt voor het vertrouwen,

Muzikale groet,
Chenque

Nuff Said, (h)erkenning?

Een ieder met een forse collectie platen/cd's zal het fenomeen van de "bijna vergeten klassieker" herkennen. Oftewel, je stuurt je ogen langs de platenkast en denkt ineens: "ja, die plaat die ga ik weer eens opzetten want die is werelds maar ik draai hem nooit meer". Schreef ik onlangs al over mijn hernieuwde belangstelling voor The Pixies (die ik ooit een fantastisch concert zag geven in het klassieke Vredenburg), nu heb ik weer een plaat uit de kast geplukt waarover ik me keer op keer verbaas. Verbazing omdat ik me niet kan voorstellen dat deze band totaal onbekend (en dus helaas onbemind) is in de nationale muziekwereld.
5.541 plays op LastFM op het moment van schrijven, wel erg weinig erkenning voor een band die al ruim tien jaar aan de weg timmert en in 2006 nog de KinkFM LiveXS-Award in de wacht sleepte voor de Neerlands beste live act.

Ik heb het over het Zeeuwse trio Nuff Said, waarvan ik hun debuutplaat Red (1998) écht beschouw als een vergeten klassieker. Wat een wereldplaat, met strak spel, scherpe liedjes en hele ruige klanken. De band klinkt eigenlijk als een stonerrock- of metalband die melodieuze popliedjes maken. Openers Time en New Cake alleen al moeten direct doorgepassed worden naar de eregalerij van de Nederrock en wel direct! Sowieso is het niveau van de hele plaat constant hoog en staan er met Sheets and Shades en Great Big Duck nog twee onvergetelijke liedjes op dit schijfje. Tijd voor gerechtigheid en (h)erkenning, muziekvrienden!

MySpace Nuff Said

Knisperpop uit Oslo: Jim Stärk

Dat Noren pure popliedjes kunnen schrijven weten we al langer sinds o.a. Thomas Dybdahl (solo en met zijn The National Bank) en Ane Brun de Lage Landen onveilig maken.

Een band die internationaal nog niet veel aandacht heeft gekregen is het trio van Jim Stärk uit de Noorse hoofdstad. Genoemd naar het door James Dean vertolkte karakter Jim Stärk uit de film Rebel Without A Cause, timmeren deze mannen in eigen land al flink aan de weg. In 2004 breken ze door met de prettige EP Morning Songs, waarvan ook de lokale hit Morning Song afkomstig is. Na die EP verschijnen er op het label Sweet Recordings de afgelopen jaren nog drie platen van Einar Stokke Fadnes (vocals, gitaar, piano), Inge Sørbrøden (bass) en Tom Rudi Torjussen (drums).

Jim Stärk blinkt uit in verfijnde popliedjes. De combinatie van lichte blanke soul met strakke melodielijnen maakt de band onversmadelijk.

Luister zelf maar zou ik zeggen:


MySpace Jim Stärk

Rotterdamse nieuwe: AC Berkheimer

In de categorie "interessante bands van eigen bodem" schreef ik gisteren over The Kevin Costners, nu even uw aandacht voor een band die hun debuutalbum In A Series Of Long Days dit weekend in het Rotterdamse Rotown presenteren: AC Berkheimer. Dit gezelschap uit de Maasstad debuteert op het Groningse Subroutine-label, waarop al eerder geslaagde platen van o.a. F*ck The Writer en The Sugarettes verschenen.

De songs van AC Berkheimer kenmerken zich door noisy gitaarlagen, new wave-achtige basloopjes en dito drums. Toch klinken de nummers tegelijkertijd fris en fruitig. Waarschijnlijk door de hoge, hese stem van gitariste Gwendolien (die soms ook de lead vocals voor haar rekening neemt). Mooiste nummer, te horen op hun MySpace pagina, vind ik Another Century.

Mocht je zondag 15 juni niet bij de cd-presentatie in Rotown kunnen zijn, dan krijg je een herkansing de band live te zien op het Metropolis Festival
(6 juli a.s.).

MySpace AC Berkheimer

PS Op de website van Subroutine is deze maand gratis de track For He's Not There van AC Berkheimer te downloaden

The Kevin Costners, nieuwe 3FM lievelingen?

Je bandje noemen naar een acteur die ooit geroemd werd om zijn mooie rollen en die nu al jaren aan artistiek verval onderhevig is, lijkt een hachelijke onderneming. Aan de andere kant is het wél een manier om op te vallen met je muziek.
Hoe dan ook, de winnaars van de Grote Prijs van 2006, The Kevin Costners, kwamen recent op de proppen met hun debuutalbum Come On In op Excelsior Recordings. Een logische keus van de platenbazen van dit Utrechtse label, want het bandje past prima binnen het rijtje van frisse gitaarbandjes wat daar al eerder hun kunstjes mochten vertonen.

The Kevin Costners brengen je een forse dosis aan vrolijke popliedjes. Zo is Lack Of Sun een heerlijk spring-in't-veld-liedje en bewijst de band met Too Hard Won ook een puike rocksong neer te kunnen zetten. Hoekige riffs verpakken in goed-in-het-gehoor-liggende-liedjes, dát is waar het tegenwoordig in de indiescène om draait en dát is precies waar deze jongens meesters in zijn. Prettige bijkomstigheid, het zijn ook nog eens "Ollanders", dus we mogen best een beetje trots op deze mannen zijn.

PS In verband met de huidige voorspellingenkoorts rond het voetbal doe ik een voorspelling rond de populariteit van The Kevin Costners: deze mannen zouden na Voicst best eens de nieuwe 3FM-lievelingen kunnen worden.

MySpace Kevin Costners

Live concert op Fabchannel

Een ster in Zuid-Amerika: Gustavo Cerati

Vooruit, ik ben in een goede bui en ben dus niet te beroerd om één van mijn grootste geheimen te onthullen: de Argentijnse singer/songwriter Gustavo Cerati. Sinds ik voor het eerst in Argentinië kwam in 1999 ben ik verknocht geraakt aan deze beroemdheid (althans in Zuid-Amerika). Hij wordt volop geroemd om zijn veelzijdige carrière en heeft een sterke discografie opgebouwd.

De "porteño" Cerati is al vanaf 1991 actief in de Argentijnse muziekscène, allereerst binnen de in Latijns-Amerika bekende pop/rockband Soda Stereo (samen met Charly Alberti en Zeta Bosio), waarmee hij twee albums maakte. Vanaf 1999, toen hij voor zichzelf begon, heeft hij drie gevarieerde platen opgenomen. De prachtige plaat Bocanada uit 1999, zijn debuut als solo-artiest, is om melancholische redenen mijn persoonlijke favoriet. Een plaat met een hoofdrol voor zweverige, meanderende popliedjes die rollebollen over een laagje van electronica en gitaren.

Siempre Es Hoy uit 2002 is veel meer een electro-plaat en blijkt na vele draaibeurten helemaal niet onder te doen voor het debuut. Zijn Ahí Vamos (2006) is een pure, rauwe rockplaat die al het prutswerk van Lenny Kravitz van de laatste jaren snel doet vergeten; op deze plaat komt ook het feit dat Cerati een topgitarist is goed naar voren.

Je kunt Gustavo Cerati ook horen op platen van anderen. Het meest beroemd zijn de duetten Día Especial en No die hij met Shakira zong op haar doorbraakplaten Fijación Oral (vol. 1 + 2).

Om een indruk te krijgen van zijn werk hier enkele video's van Gustavo Cerati:

Cosas Imposibles, van het album Siempre Es Hoy


Het strak rockende La Excepción van Ahí Vamos


& Tabu van zijn debuutalbum Bocanada


MySpace Gustavo Cerati